«Οταν η ζωγραφική συναντά το ποδόσφαιρο», όπως ήταν ο θεματικός προσδιορισμός έκθεσης ζωγραφικής την προηγούμενη Τετάρτη, το αποτέλεσμα της ίδιας «συνάντησης» είναι, μεταξύ άλλων, ικανό να ανατρέψει συμβατικές θεωρήσεις του παιχνιδιού, αν όχι να το απενοχοποιήσει.
Το ποδόσφαιρο ως πρόσφορο έδαφος συνύπαρξης ετερόκλητων παρουσιών, με εξασφαλισμένη δημοφιλία-απήχηση, συχνά έγινε και συνεχίζει αντικείμενο καπηλείας. Η αίσθηση των ζωγράφων, όσων παρουσίασαν τα έργα τους στον πολυχώρο «Aρχελάου Θέατρον» των Θρακομακεδόνων, αντιστέκεται. Αναγνώρισαν πως χρωστούν έμπνευση στο πολύμορφο παιχνίδι με την παρεμβατική παρουσία στην παγκόσμια κοινωνία, πλέον περισσότερο από έναν αιώνα.
Ο ζωγράφος Πέτρος Ζουμπουλάκης χαμογέλασε με νόημα όταν τον θέσαμε ενώπιον της επιρροής που ασκεί η μπάλα στην καλλιτεχνική έφεση. Η αρχή της απάντησής του δεν ήταν το πρώτο στάδιο σκέψης που θα γεννούσε επιχειρήματα για τη δυναμική του ποδοσφαίρου τόσο ως θεάματος εντός γηπέδου όσο και ως πόλου έλξης άρα και, όχι πάντα αρμονικής, συνύπαρξης ετερόκλητων μαζών.
Η αρχή της απάντησής του έμοιαζε με κορύφωση! Επέλεξε να προσωποποιήσει, λοιπόν, την αρχή της κατάφασης στην ερώτησή μας «τι έχετε να απαντήσετε στην, ίσως και επικρατούσα, θεώρηση πως είναι υπερβολική, αδόκιμη η παραβολή, πόσο μάλλον η αναλογία, των επιρροών που γεννά το ποδόσφαιρο από και προς τον ζωγράφο, γενικότερα τον καλλιτέχνη;»:
«Ο Αλμπέρ Καμί υπήρξε ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής και απένειμε τα εύσημα στην ποδοσφαιρική εμπειρία του. Κι εγώ το ίδιο, υπήρξα ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, πολλοί άλλοι, ζωγράφοι και άλλοι εικαστικοί ή καλλιτέχνες, επίσης. Ολοι μιλούν για ερεθίσματα από το ποδοσφαιρικό θέαμα και όσα αυτό συνεπάγεται, που τόνισαν την έμπνευσή τους ή ακόμη και τη γέννησαν».
Χαμογελάσαμε αυτάρεσκα από την απάντησή του. Τη γνωρίζαμε, δεν εννοούσαμε το ρητορικό ερώτημά μας. Κι αυτό επειδή, από παιδιά όταν και αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο, ακούγαμε, ηδονικά θα ‘λεγε κανείς, με ικανοποίηση που ισοδυναμούσε με δικαίωση της δικής μας αφοσίωσης στην μπάλα και σε τακτά χρονικά διαστήματα λοιπόν από τότε μέχρι τώρα, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, γενικότερα πνευματικούς ανθρώπους, ευθέως ή έστω εμμέσως πλην σαφώς, να υποκλίνονται στο ποδόσφαιρο, τις ιδιότητές του, με προεξάρχουσα τη δημοκρατικότητά του.
Ω, μα και βέβαια η ίδια ιδιότητά του, αλλιώς η ευχέρεια να παίξουν ποδόσφαιρο όλοι, άνθρωποι κάθε σωματικής κατάστασης, ηλικίας, εθνικότητας, φύλου, έχει γίνει, από την εμφάνισή του ώς τη σημερινή... ψηφιακή προσέγγισή του, αντικείμενο καπηλείας, όμως αυτό δεν αλλάζει τις επιδράσεις που ασκεί.
Ηταν εμφανές και στα ζωγραφικά έργα των Ζουμπουλάκη, Οικονομόπουλου (ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού στην εμφατική πορεία προς το Ουέμπλεϊ είχε, διατηρεί και ταλέντο ζωγράφου), Αντωνόπουλου, Διονυσόπουλου (ζωγράφος μα και γλύπτης, άλλος ένας με αγωνιστική εμπειρία ως παίκτης της Προοδευτικής), Κατσιρέα, Κοτσώνη, Κούρσαρη, Οικονομίδη, Μίνας Παπαθεοδώρου, Μαίρης Παπαϊωάννου (σύζυγος του εκ των ιστορικών ηγετών της ΑΕΚ, Μίμη Παπαϊωάννου).
«Ηθική, καθήκον»
Ο φιλόσοφος, συγγραφέας, νομπελίστας συνολικά για το έργο του (1957) Αλμπέρ Καμί, μόλις παρέλαβε το βραβείο-αυτοσκοπό, είχε πει: «Στο ποδόσφαιρο οφείλω όσα γνωρίζω για την ηθική και το καθήκον». Ισως, όσο κι αν ηχεί ακραίο, αυτή είναι η αρχή, ίσως η κατάληξη άλλης σκέψης του, αυτής που διατύπωσε λίγο πριν από τον θάνατό του, σε ηλικία 46 χρόνων από τροχαίο, το 1960: «Το σχολείο μάς ετοιμάζει για να ζήσουμε σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει».
Το ποδόσφαιρο, στη θωριά του -επονομαζόμενου «ο γνήσιος ανθρώπινος συγγραφέας»- Καμύ ήταν, λοιπόν, όχι μόνο πηγή πνευματικής δημιουργίας αλλά και κατάλληλος δρόμος κοινωνικοποίησης.
Ο Καμί, νέος στο Αλγέρι, έπαιξε τερματοφύλακας σε τοπική ομάδα, αλλά η φυματίωση διέκοψε την ποδοσφαιρική εμπειρία του. Ισως, λοιπόν, τον οδήγησε στις ίδιες σκέψεις και η συνολική άποψη του αγωνιστικού χώρου από τη μοναχικότητα της θέσης κάτω από τα δοκάρια. Πάντως όχι κάποια τάση διαφυγής από... απελπισία. Αυτήν την είχε αναθέσει σε άλλον: «Η ανάγκη ύπαρξης του μεγάλου έρωτα είναι η χρησιμότητά του ως άλλοθι στις αναίτιες απελπισίες μας» είχε γράψει.
Μήπως και το ποδόσφαιρο αυτό ακριβώς δεν είναι; Ερωτας!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας