Μετά τον κορονοϊό... οι ισχνές αγελάδες

Εχει περάσει ήδη ένας μήνας από την... εισβολή του κορονοϊού στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Ενας μήνας από τα πρώτα ματς κεκλεισμένων των θυρών, από τις πρώτες αναβολές, από τα πρώτα κρούσματα. Και μετά, σταδιακά, έπεσε ο διακόπτης. Ολες οι διοργανώσεις, εγχώριες και διεθνείς, σταμάτησαν μέχρι νεωτέρας. Κανείς ακόμα δεν είναι σε θέση να ξέρει πότε θα επιστρέψει ο κόσμος του ποδοσφαίρου στους κανονικούς του ρυθμούς. Αρχικά με τους παίκτες στις προπονήσεις, κατόπιν στους αγώνες και με τον κόσμο στις εξέδρες...

Στη διάρκεια του μήνα αυτού, οι ιθύνοντες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου συσκέπτονται και πονοκεφαλιάζουν. Προγραμματίζουν καλαντάρια, τα διαγράφουν κατόπιν, επαναπρογραμματίζουν και... πάει λέγοντας. Πλέον κάνουν ασκήσεις επί χάρτου και επινοούν σενάρια: τι θα γίνει αν λήξει ο συναγερμός τον Μάιο, τι τον Ιούνιο, αν θα συνεχίσουν ή θα διακόψουν οριστικά οι λίγκες μέσα στο καλοκαίρι, αν η νέα σεζόν θα ξεκινήσει κανονικά ή θα κουτσουρευτεί προκειμένου να ολοκληρωθεί η παλιά...

Και τι θα γίνει με τις ετήσιες διεθνείς διοργανώσεις, ειδικά τις διασυλλογικές; Θα συνεχίσουν έστω και με τη μορφή βιαστικών final 4 ή final 8 ή στη συγκεκριμένη σεζόν θα μπει παύλα, με την ένδειξη -για παράδειγμα- ότι δεν θα υπάρξει πρωταθλητής Ευρώπης για το 2020 στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ κ.λπ.;

Το πρόβλημα όμως για το ποδόσφαιρο ειδικά ξεπερνάει την απλή μετάθεση και αναδιαμόρφωση του φορτωμένου καλανταριού. Αυτό το εξετάζει η μία από τις τρεις επιτροπές που έχει δημιουργήσει η FIFA για να επεξεργαστούν τη νέα κατάσταση. Οι άλλες δύο κοιτάζουν τον πυρήνα του προβλήματος: η μία τα νέα δεδομένα σε συμβόλαια και μεταγραφές και η άλλη τις μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες που έχουν η τωρινή διακοπή κάθε αγωνιστικής δράσης και η αναμενόμενη οικονομική ύφεση.

Ηδη έχουν προκύψει πολλά συμπεράσματα, τα οποία ουσιαστικά προδιαγράφουν μεγάλες de facto αλλαγές. Δεν μπορούν πια να ισχύσουν όσα είχαμε μάθει στην πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα στον χώρο του ποδοσφαίρου, όπου το χρήμα της τηλεόρασης δημιούργησε μια επιχείρηση πολλών δισεκατομμυρίων.

Οπως τόνισε σε συνέντευξή του στο Kicker ο πρώην (πλέον) πρόεδρος της Μπάγερν Μονάχου, Ούλι Χένες, «μετά την κρίση του κορονοϊού, ο κόσμος του ποδοσφαίρου θα είναι διαφορετικός. Δεν είναι μεν κάτι που μπορεί να επιβάλει κανείς, όμως δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί μεταγραφές των 100 εκατ. ευρώ. Η μεταγραφική αξία των παικτών θα πέσει, όπως και η αγοραστική δύναμη των ομάδων, ειδικά στα επόμενα τρία χρόνια. Ολες οι χώρες έχουν επηρεαστεί από την κατάσταση και θα είναι ευάλωτες στην οικονομική ύφεση».

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η συνέντευξη του προέδρου της FIFA, Tζάνι Ινφαντίνο, στην ιταλική αθλητική εφημερίδα Gazzetta dello Sport: «Πρέπει να σώσουμε όλοι μαζί το ποδόσφαιρο από μια κρίση που κατά τα φαινόμενα θα είναι μη αναστρέψιμη. Είναι δύσκολο να υπολογίσουμε τις συνέπειες αυτή τη στιγμή, όσο ακόμα δεν ξέρουμε πότε θα επιστρέψουμε σε κανονικούς ρυθμούς. Ομως ας δούμε τις ευκαιρίες που ανοίγονται». Για τον Ιταλό παράγοντα, ο μοναδικός τρόπος για να σωθεί το άθλημα είναι «να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω, με λιγότερες αλλά πιο ενδιαφέρουσες διοργανώσεις και με συμμετοχή λιγότερων ομάδων».

Η ρητορική αυτή προέκυψε μετά την εμφάνιση του κορονοϊού. Γιατί πριν από τον Αρμαγεδδώνα που ζούμε, να θυμίσουμε ότι η κατάσταση είχε ως εξής:

• Η FIFA συζητούσε να επεκτείνει το Μουντιάλ από 32 σε 48 ομάδες, ενώ είχε ήδη λανσάρει (για το 2021, αλλά λόγω μεταφοράς του Euro 2020 πάει για αργότερα) ένα νέο διευρυμένο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

• Σε επίπεδο εθνικών ομάδων, η UEFA ήδη διοργανώνει πλέον και το Nations League, ενώ σε διασυλλογικό θα θέσει σε λειτουργία μια τρίτη διοργάνωση, το Europa League 2.

• Και η ECA, η Ενωση Ευρωπαϊκών Συλλόγων, σχεδιάζει μια Ευρωπαϊκή Σούπερ Λίγκα ανεξάρτητα από την UEFA, με τις 16 κορυφαίες ομάδες να έχουν δεδομένη τη θέση τους (α λα ΝΒΑ) και να αποσκιρτούν από το Τσάμπιονς Λιγκ.

Ποιος θα υποχωρήσει άραγε; Οταν ο Ινφαντίνο μιλάει για λιγότερες διοργανώσεις, ποιες θα φύγουν και ποιες θα μείνουν; Με αυτή την τροφή για σκέψη, τα μεγάλα κεφάλια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου περιμένουν την εξέλιξη της πανδημίας και τον υπολογισμό για τη ζημία που η φετινή σεζόν θα φέρει στα ταμεία ομάδων, ομοσπονδιών και συνομοσπονδιών. Κατόπιν θα λάβουν θέσεις για τη διελκυστίνδα, ο καθένας για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του στον νέο αυτό κόσμο.

Ας μην κοιτάζουμε όμως μόνο την κορυφή της πυραμίδας και πώς οι μεγαλοσχήμονες θα αναδιοργανώσουν αυτή τη σχιζοφρένεια που λέγεται «ποδοσφαιρικό καλαντάρι». Ας κοιτάξουμε και στη βάση, τους παίκτες και τη βιωσιμότητα των συλλόγων τους μετά τη λαίλαπα του κορονοϊού.

Για τους περισσότερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους στον κόσμο, η κατάσταση είναι από δύσκολη έως ζοφερή. Στη συντριπτική τους πλειονότητα εξαρτώνται από τα χρήματα της τηλεόρασης και των εισιτηρίων. Για να τα βγάλουν πέρα όσο παρατείνεται η διακοπή της δράσης, προχωρούν σε μείωση μισθών, πάγωμα, αναστολή συμβάσεων για ορισμένο χρόνο. Στην Ελλάδα ζητούν και το επίδομα των 800 ευρώ για τους ποδοσφαιριστές τους. Ακόμα και ο σύλλογος με τους μεγαλύτερους μισθούς στον κόσμο, η Μπαρτσελόνα, ανακοίνωσε προχθές ότι θα προχωρήσει μονομερώς σε μειώσεις μισθών (μετά την αρχική άρνηση των παικτών) για όσο διαρκεί η αποχή από την αγωνιστική δραστηριότητα.

Την Πέμπτη ήρθε και η ανακοίνωση της FIFA ότι θα ζητηθεί από όλους τους ποδοσφαιριστές ανά τον κόσμο να μειωθεί ο μισθός τους κατά 50% για το διάστημα που δεν αγωνίζονται λόγω κορονοϊού. Οπως τόνισε η παγκόσμια ομοσπονδία, «όταν θα επιστρέψει η κανονικότητα, τότε τα συμβόλαια επίσης θα έχουν πλήρη ισχύ», για να προσθέσει, «χωρίς όμως να ξεχνάμε πλέον τη νέα πραγματικότητα στην κοινωνία και στο ποδόσφαιρο».

Μια νέα πραγματικότητα που ίσως να μετράει ήδη θύματα με τη μορφή ομάδων που δεν τα έβγαλαν πέρα με τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας ή διοργανώσεων που δεν έχουν πια θέση στο καλαντάρι...