«Κοινό όπλο, όμοιες αδυναμίες και το προτέρημα της Ρεάλ»

Πόλη του Φωτός; Οχι πριν από 37 χρόνια. Στο Παρίσι, το 1981, τα... φώτα έσβησαν για τον 27χρονο, τότε, Ούλι Στίλικε και τους συμπαίκτες του στη Ρεάλ. Ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπως και αύριο απέναντι στη Λίβερπουλ, κρίθηκε ευνοϊκά για την ομάδα από τη βορειοδυτική Αγγλία με εκείνο το σουτ-ξυράφι από το αριστερό πόδι του Αλαν Κένεντι στο 81’.

Κόστισε ανεπανόρθωτα στον πολυδιάστατο Γερμανό. Γερμανό; Επισήμως ναι. Γεννημένος το 1954 στο Κετς αλλά, όπως παραδέχεται, μεταλλαγμένος σε Ισπανό την οκταετία (1977-1985), όταν χάρισε την οξυδέρκειά του ως αμυντικός ή μέσος στη «βασίλισσα» της ισπανικής πρωτεύουσας.

Ευτυχώς για τον ίδιο βέβαια, εκτός από άλλες σημαντικές επιτυχίες με τη φανέλα της, στην ιβηρική χερσόνησο έμελλε να συναντήσει την αποστολή του επί της γης, κοινώς το... «νόημα της ζωής».

Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί σοβαροί, αμιγώς αγωνιστικοί ώς και... υπαρξιακοί, λόγοι ώστε να αντικρίσει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

«Ποτέ δεν το αρνήθηκα. Από τότε που έπαιξα στη Ρεάλ και γνώρισα την Ισπανία μέχρι σήμερα, μέχρι... πάντα, ένας Ισπανός κατοικεί μέσα μου. Γελάσαμε μαζί όταν σου είχα πει παλιότερα και θα σου επαναλάβω τώρα ποιο είναι το νόημα της ζωής: Να κερδίζεις χρήματα στη Γερμανία και να τα ξοδεύεις με χίλιους τρόπους στην Ισπανία. Μ’ αρέσει να λέω από τότε πως αυτό είναι το... νόημα της ζωής, το έχω αποδείξει στον εαυτό μου. Το πέρασμά μου από τη Μαδρίτη με οδήγησε να προσθέσω στοιχεία στη σκέψη μου, να ανανεώσω τον τρόπο ζωής μου. Ποτέ δεν το αρνήθηκα. Αλλωστε ζητούσα το νέο, το διαφορετικό».

Συνέντευξη

● Με Σαντιγιάνα, Χουανίτο στην επίθεση, εκρηκτικοί και οι δύο.

Βέβαια! Ο Χουανίτο; Ντρίμπλα που σε άφηνε κεραυνοβολημένο. Με πείραζε, επειδή είχαμε γίνει φίλοι, όταν μου έλεγε: «Ευτυχώς που μ’ έχεις συμπαίκτη και όχι αντίπαλο σε παιχνίδια, παρά μόνο σε προπονήσεις» και συμφωνούσα. Ο Σαντιγιάνα, αν και σχετικά κοντός για φορ (1,75 μ.), ήταν μεγάλος δουλευτής στην προπόνηση και η κεφαλιά ήταν το δικό του μεγάλο προσόν. Δίπλα τους και μπροστά μου όπως τους έβλεπα από την άμυνα και από τη μεσαία γραμμή, υπήρχε ο Λόρι Κάνιγχαμ. Δύναμη, τεχνική, ικανός και στα δύο πόδια. Η μεγάλη Ρεάλ εκείνης της εποχής.

● Με προπονητή σας τον Βουγιαντίν Μπόσκοφ και τον Μπομπ Πέισλι στον διπλανό, αγγλικό πάγκο.

Προσωπικότητες που έπλαθαν παίκτες και χαρακτήρες. Ο Μπόσκοφ ξεχώριζε για την ελεύθερη σκέψη του. Του χρωστώ πολλά.

● Ηττα, όμως, από την επίσης μεγάλη τότε Λίβερπουλ σε τελικό όμοιο με τον σημερινό. Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1981.

Αλήθεια, πρόκειται για το μόνο παιχνίδι που δεν θέλω ούτε καν να το θυμάμαι. Ο Σάμι Λι, αυτός ο παίκτης από... λάστιχο που βρισκόταν παντού εκείνο το βράδυ, ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα για μένα. Δεν ήμασταν εμείς οι νικητές, αλλά οφείλω να πω ότι ήταν ένα παιχνίδι υψηλής ποιότητας από μεγάλους παίκτες, προσωπικότητες και στις δυο ομάδες. Επιμένω «δεν θέλω να το θυμάμαι», άρα εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως αυτή η ήττα από τη Λίβερπουλ, δεν το κρύβω, μου στοίχισε. Η αξία της Ρεάλ είχε δώσει σημασία στην επιτυχία της Λίβερπουλ... Το ίδιο θα έλεγα αν είχαμε νικήσει εμείς.

● Μα αυτός δεν είναι νόμος κάθε τελικού, Κυπέλλου Πρωταθλητριών τότε, Τσάμπιονς Λιγκ τώρα;

Η ικανότητα να φτάνει κάθε ομάδα στον τελικό, αυτόματα δεν συνεπάγεται τη μεγάλη αξία της στην ώρα της αλήθειας. Βέβαια είναι κορυφαία επιτυχία αλλά, άλλωστε το διδάσκει η ιστορία, δεν μπόρεσαν όλες οι ομάδες που έφτασαν στον τελικό να είναι αυτές που «πρέπει» στο παιχνίδι που σε ανεβάζει στην κορυφή.

● Αναμένεται κάτι παρόμοιο στον τελικό της Ουκρανίας;

Δεν νομίζω. Οι σημερινές Ρεάλ και Λίβερπουλ έχουν ίδιο προτέρημα, την επιθετικότητα, την ικανότητα να απειλούν με πολλούς τρόπους τον αντίπαλο τερματοφύλακα αλλά και ίδιο πρόβλημα να λύσουν ώστε να φτάσουν στην επιτυχία. Κοινό πρόβλημα είναι η αμυντική λειτουργία, τα κενά που εμφανίζουν και οι δύο ομάδες. Το απρόοπτο, όμως, που μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς από τη μία στιγμή στην άλλη, καραδοκεί σε παιχνίδια τέτοιας σημασίας.

Αν όλα κυλήσουν με βάση τα γνωστά προτερήματα και τις αδυναμίες των δύο ομάδων, αυτή η ομοιότητα σε ατού και προβλήματά τους, ίσως, πολύ πιθανό, να καλέσει παίκτες ώστε να πουν «εγώ!». Με την αξία και την προσωπική πρωτοβουλία τους. Και οι δύο ομάδες έχουν τέτοιους παίκτες, η Ρεάλ έχει περισσότερους, πιο έμπειρους από τέτοιας σημασίας παιχνίδια, άρα βρήκαμε, με επιχειρήματα, ποιο είναι το προβάδισμα της Ρεάλ. Αυτό, βέβαια, σημαίνει πολλά και τίποτα, μίλησα πριν για το «απρόοπτο», αυτά είναι τα αυτονόητα που διδάσκει η εμπειρία.

● Υπάρχουν προϋποθέσεις ώστε να βλέπουμε συχνά ταξίδια της μπάλας και στις δύο εστίες.

Συμφωνώ. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε να γίνει ανοιχτό παιχνίδι που θα γεννήσει μεγάλο ενδιαφέρον. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις ώστε αυτός ο τελικός να μην κριθεί με ένα γκολ.

● Αλλοτε είχαμε πει πως το πρόβλημα της εποχής μας είναι η απουσία πολλών μεγάλων παικτών, όπως υπήρχαν στην εποχή Στίλικε. Αυτό δεν ισχύει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ή μήπως όχι;

Αυτός παραμένει ο κανόνας, αλλά στον τελικό που έχουμε μπροστά μας αυτό δεν ισχύει στην κλίμακα του γενικού κανόνα. Υπάρχουν ο Ρονάλντο, από την άλλη ο Σάλαχ – και όχι μόνον οι δυο τους. Ταλέντο, λοιπόν, υπάρχει, σε αντίθεση με τον κανόνα της απουσίας έμπνευσης. Ευχηθείτε κι εσείς να χαρούμε όλοι παιχνίδι με συγκινήσεις.

● Μακάρι να αποδειχτεί παιχνίδι-πρόλογος θεάματος για το Παγκόσμιο Κύπελλο που βρίσκεται κοντά μας. Ας ανανεώσουμε και το δικό μας ραντεβού για τότε. Εχουμε να πούμε πολλά, μεταξύ άλλων για τις μειωμένες διαφορές δυναμικότητας μεταξύ πολλών εθνικών ομάδων που θα πάνε το καλοκαίρι στη Ρωσία.

Ωραία ευχή. Σέβομαι την ανάγκη τόσων ανθρώπων στην εποχή μας να ξεφεύγουν, μέσω του ποδοσφαίρου και όχι μόνο, από τα πολλά προβλήματα της καθημερινότητας. Εντάξει, ραντεβού για συζήτηση σχετικά με το Παγκόσμιο Κύπελλο. Χαρείτε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ!