Ενα «ευχαριστώ» είναι λίγο!

Τα πρόσωπα των παικτών της Εθνικής πόλο ήταν λίγο σκυθρωπά μόλις έληξε χθες ο μεγάλος τελικός του ολυμπιακού τουρνουά. Βλέπετε, ήθελαν και είχαν πιστέψει στο χρυσό μετάλλιο. Αυτό δεν ήρθε τελικά, η Σερβία ήταν καλύτερη και επικράτησε με 13-10, όμως όπως και να ‘χει η Ιστορία που έγραψαν οι πολίστες μας αποτυπώθηκε με χρυσά γράμματα.

Αρώνης, Καπράλος, Γιαννόπουλος, Σελετόπουλος, Μαυρωτάς, Μουδάτσιος, Σαμαρτζίδης, Καϊάφας, Πάτερος, Πάτρας, Λούδης, Βολτυράκης, Λοράντος, Χατζηθεοδώρου, Ψύχος, αδερφοί Αφρουδάκη, Παπαναστασίου, Ρέππας, Δεληγιάννης, Βλοντάκης, Μάζης, Κοκκινάκης και πόσοι ακόμα μεγάλοι παίκτες, που έκαναν σπουδαίες πορείες με την εθνική ομάδα, είχαν πολλές διακρίσεις, αλλά ποτέ ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και ήρθε αυτή η ομάδα, που ουσιαστικά δεν την περίμενε κανείς, και όχι μόνο ανέβηκε στο βάθρο, αλλά παραλίγο να πάρει και την πρώτη θέση.

Ο αρχηγός Γιάννης Φουντούλης έβαλε -όπως πάντα- τα πράγματα στη θέση τους, πριν καν γίνει η απονομή: «Κοιτάω τους συμπαίκτες μου και είναι απογοητευμένοι. Ομολογώ δεν το περίμενα. Μου έκανε εντύπωση γιατί δείχνει τι χαρακτήρα έχουν, πόσο μεγάλοι αθλητές είναι. Χάσαμε σε έναν τελικό, όμως η παρουσία μας εδώ δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ. Πετύχαμε κάτι σπουδαίο» τόνισε ο 33χρονος και δεν έχει καθόλου άδικο.

Η αλήθεια είναι πως όσο περνούσε η ώρα τόσο οι διεθνείς μας, αργυροί ολυμπιονίκες πια, άρχισαν να συνειδητοποιούν το κατόρθωμά τους. Υπήρχε η πίκρα για την απώλεια της πρωτιάς, όμως ταυτόχρονα και η περηφάνια γι’ αυτό το μοναδικό επίτευγμα.

Βέβαια, όπως είπε ο Μάριος Καπότσης, «δεν μπορούμε να χαρούμε όσο θέλουμε. Οχι επειδή χάσαμε, αλλά γιατί στην Ελλάδα υπάρχει ένας πόλεμος. Το μετάλλιο δεν ανήκει σε μας, ανήκει σε όλους τους Ελληνες που αγωνίζονται και βοηθούν στη δύσκολη αυτή κατάσταση».

Η αλήθεια είναι ότι μέσα στη μαυρίλα των τελευταίων ημερών, με τις εικόνες φρίκης από τις καμένες περιοχές και τη δυσκολία ακόμη και να αναπνεύσουμε μέσα στα σπίτια μας, τα παιδιά του πόλο έδωσαν μερικές ώρες χαράς και ελπίδας.

Πολύ χαρούμενος -λυτρωμένος θα έλεγε κανείς- ήταν ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, το οικογενειακό σπίτι του οποίου στην Αγία Αννα κάηκε… «Δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα πέρα από το μετάλλιο. Αν και πιστεύω ότι ο πατέρας μου είναι πιο χαρούμενος από μένα. Θα του το τρίψω στη μούρη» είπε για τον «πιλότο» Τάσο, που αγωνίστηκε με το γαλανόλευκο σκουφάκι σε τέσσερις Ολυμπιακούς (1984-1996).

Ικανοποιημένος και πάνω απ’ όλα δικαιωμένος ήταν ο αρχιτέκτονας αυτής της μεγάλης επιτυχίας Θοδωρής Βλάχος: «Είμαι χαρούμενος και περήφανος που βλέπω τα παιδιά αυτά με ένα μετάλλιο στο στήθος. Εχουν μοχθήσει πολύ γι’ αυτό. Η ομάδα μας δεν πέτυχε απλώς μια μεγάλη διάκριση, αλλά δημιούργησε μνήμες. Πολλοί άνθρωποι μας είδαν και θεωρώ ότι θα αγαπήσουν το άθλημα. Αφήνουμε μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον».

Το πόλο δεν είναι το πιο δημοφιλές άθλημα στην Ελλάδα, όμως είναι το μοναδικό ομαδικό που μας έχει δώσει δύο ολυμπιακά μετάλλια. Το 2004 με τις γυναίκες και χθες με τους άντρες στο Τόκιο.

Με τον τελικό του πόλο ολοκληρώθηκαν οι 32οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αφού αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας του προγράμματος πριν από την τελετή λήξης. Το ραντεβού ανανεώνεται για το καλοκαίρι του 2024 στο Παρίσι. Για ακόμη περισσότερα από τα τέσσερα μετάλλια που πήρε η Ελλάδα...