The specialist

Δεν ήταν μόνο η σαμπάνια που μούσκεψε τα μάγουλα του Γιώργου Μπαρτζώκα, την ώρα που το Κράσνονταρ είχε φορέσει τα γιορτινά του και πανηγύριζε την πρόκριση της Λοκομοτίβ Κουμπάν στο πρώτο φάιναλ φορ της ιστορίας της.

Μάταια ο 51χρονος τεχνικός προσπαθούσε να κρύψει τα βουρκωμένα μάτια του, πότε αγκαλιάζοντας τους παίκτες του και πότε τους τρεις Ελληνες (Παππάς, Βαβέτσης, Μποζίκας) συνεργάτες και συνοδοιπόρους στη μεγάλη, αλλά συναρπαστική περιπέτεια που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι και εξελίχθηκε σε ένα ονειρεμένο ταξίδι με προορισμό το Βερολίνο.

Οι περισσότεροι πίστεψαν ότι ήταν η στιγμή να βγάλει τα απωθημένα του για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε από τη στιγμή που αποφάσισε να παραιτηθεί από το τιμόνι του Ολυμπιακού και να αναλάβει όλη την ευθύνη για τις ήττες που υπέστη από τον Παναθηναϊκό, που δεν του επέτρεψαν να πάρει ούτε έναν τίτλο στην Ελλάδα.

Ακόμη και το γεγονός ότι έγινε ο πρώτος Ελληνας προπονητής που κατέκτησε την Ευρωλίγκα (2013) και μάλιστα με έναν τόσο εμφατικό τρόπο, δεν το χάρηκε όσο του άξιζε.

Κάποιοι επέμεναν ότι το έκανε με την ομάδα του Ιβκοβιτς, ανεξάρτητα αν εκείνη τη χρονιά είχε αποχωρήσει ο Ντόρσεϊ, τραυματίστηκε και τέθηκε νοκ άουτ ο Μάντζαρης.

Με το ζόρι τού αναγνώριζαν ότι ο Ολυμπιακός είχε αποκτήσει ένα τελείως διαφορετικό και σαφώς πιο ελκυστικό στυλ παιχνιδιού που έφερε τη δική του σφραγίδα και, επίσης, ότι εμπιστεύτηκε φτηνούς, άσημους ξένους (Λοτζέσκι, Ντάνστον, Χάντερ, Πέτγουεϊ) και κράτησε την ομάδα ανάμεσα στην ελίτ, παρότι έφυγαν από το ρόστερ της αστέρια όπως ο Χάινς, ο Παπανικολάου και τραυματίστηκε ο πολύτιμος Εϊ Σι Λο.

Θα μπορούσε να τελειώσει τη συζήτηση με πολλά επιχειρήματα και μόνο δυο προτάσεις: «Αν το ευρωπαϊκό του Λονδίνου το πήρε η ομάδα του Ιβκοβιτς, τότε το πρωτάθλημα το 2015 το πήρε η δική μου. Αποφασίστε και πείτε μου».

Δεν το έκανε. Πήγε πίσω-πίσω, όπως είχε κάνει τη στιγμή των πανηγυρισμών στη βρετανική πρωτεύουσα.

Οσο κι αν τον ψάξετε στη χαρακτηριστική φωτογραφία πάνω στο πόντιουμ, δεν θα τον βρείτε.

«Κόουτς, πήγαινε μπροστά» τον... έσπρωξε ο Μίλαν Τόμιτς. «Δεν πειράζει, καλά είμαι κι εδώ» του απάντησε.

«Την πρόκριση αυτή την αφιερώνω στους ανθρώπους του Κράσνονταρ που με αγκάλιασαν και με πίστεψαν. Επιτρέψτε μου, όμως, να την αφιερώσω και στον πατέρα μου, που έφυγε από τη ζωή και δεν ήμουν εκεί για να του κλείσω τα μάτια» ψέλλισε, φέρνοντας στο μυαλό του τη στιγμή που τον ειδοποίησαν από την Αθήνα ότι ο Ανδρέας Μπαρτζώκας, ένας μεγάλος αγωνιστής της Αριστεράς και πρωταγωνιστής στην περίφημη απόδραση των Βούρλων, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 89 ετών.

Οταν ήταν μικρός, επί δικτατορίας, πήγαινε να τον συναντήσει στα ξερονήσια όπου ήταν εξόριστος. Αυτή τη φορά, κατά μία άλλη έννοια, ο εξόριστος ήταν ο ίδιος.

Εκανε και κάτι άλλο. Πήρε τηλέφωνο τον Γιώργο και τον Τόλη Μαλάκο, τους δύο ιδιοκτήτες της Ολίμπιας Λάρισας, που το καλοκαίρι του 2006 τον επέλεξαν από δεύτερο βοηθό του Παναγιώτη Γιαννάκη στο Μαρούσι και τον έχρισαν πρώτο προπονητή, δίνοντάς του την ευκαιρία να αναδείξει τις ικανότητές του.

Ηταν η αρχή μιας καριέρας που, αυτήν τη στιγμή, τον βρίσκει ως το πιο ζεστό όνομα της προπονητικής πιάτσας στην Ευρώπη, αν συμφωνήσουμε ότι ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς είναι μακράν ο κορυφαίος, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς βρίσκεται στη δύση του και ο Ντέιβιντ Μπλατ συζητάει για να παραμείνει στο ΝΒΑ.

Τον πολιορκούν η Μακάμπι, η Εφές, η Νταρουσάφακα. Η «El Mundo» έγραψε ότι εφόσον φύγει τελικά ο Πασκουάλ, κατά 90% θα τον διεκδικήσει η Μπαρτσελόνα.

Τρία στα τρία

Η αλήθεια είναι ότι ο Μπαρτζώκας εξελίσσεται σε σπεσιαλίστα της Ευρωλίγκας.

Εχει εμφανιστεί στα λημέρια της τέσσερις φορές, με τρεις διαφορετικές ομάδες, διαφορετικού μπάτζετ και επιπέδου, και με όλες έγραψε ιστορία.

Τη σεζόν 2009-10 οδήγησε το ταπεινό Μαρούσι του μικρότερου μπάτζετ που έχει παίξει ποτέ στην διοργάνωση (1,2 εκατ. ευρώ) από τα προκριματικά (απέκλεισε τον Αρη και την Αλμπα) στο ΤΟΡ-16 και ένα τρίποντο μακριά από τα πλει οφ.

Στην πορεία αυτή νίκησε θηρία και ουσιαστικά -κερδίζοντάς τον μέσα στο ΟΑΚΑ- απέκλεισε τον τότε πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό, του Ομπράντοβιτς, ο οποίος εκείνη τη σεζόν ήταν πιο ακριβός και πιο ενισχυμένος σε σχέση με την ομάδα που θριάμβευσε την προηγούμενη χρονιά στο Βερολίνο.

Τη σεζόν 2012-13 ανέλαβε την ομάδα που είχε οδηγήσει στην κορυφή, με αξέχαστο τρόπο, το 2012 στην Πόλη, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, και όχι απλά αναβάθμισε το παιχνίδι της, αλλά την οδήγησε σε ένα επιβλητικό back2back παρουσιάζοντας το πιο ολοκληρωτικό μπάσκετ των τελευταίων χρόνων, εξαρθρώνοντας στον ημιτελικό την ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα με άμυνα για σεμινάριο, και ξεπαστρεύοντας στον τελικό τη Ρεάλ Μ. του Λάσο με ανατροπή από το -17 και επιθετικό ρεσιτάλ, που απέφερε 90 πόντους σε τρεις περιόδους.

Από τότε που ξεκίνησαν τα φάιναλ φορ, μόνο δύο ομάδες είχαν καταφέρει κάτι ανάλογο: η μεγάλη Γιουγκοπλάστικα, που κατέκτησε τρεις σερί τίτλους (1989, 1990,1991), αλλά με πολύ λιγότερα ευρωπαϊκά ματς μέχρι τον τελικό, η Μακάμπι του Πίνι Γκέρσον (2004, 2005), η οποία όμως είχε και ένα φάιναλ φορ στην έδρα της (2004).

Ακόμη και τη σεζόν 2013-14 κανείς δεν τη θεωρεί αποτυχημένη στην Ευρώπη, ειδικά από τη στιγμή που οι Πειραιώτες εμφανίστηκαν με ρόστερ το οποίο περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, επτά νέους παίκτες που δεν είχαν ξαναπαίξει στην Ευρωλίγκα και πάλεψαν με τη Ρεαλ Μαδρίτης μέχρι το πέμπτο ματς των πλέι οφ.

Η φετινή Λοκομοτίβ Κουμπάν είναι το νέο αριστούργημά του.

Μια ομάδα που μπήκε στη διοργάνωση με wild card, χωρίς βαριά φανέλα, με αγωνιστικό μπάτζετ μόλις 5,5 εκατομμύρια ευρώ για να κάνει τη δεύτερη συμμετοχή της μετά από εκείνη το 2013-14 και τίναξε την μπάνκα στον αέρα, φτάνοντας με σταθερή και πειστική πορεία μέχρι το φάιναλ φορ.

Το συνολικό ρεκόρ της ήταν 20-9, μεταξύ των οποίων 8 εκτός έδρας νίκες: Τέσσερις φορές νίκησε την Μπαρτσελόνα, τρεις τον Παναθηναϊκό, δύο την Εφές.

Πορεία που βασίστηκε στην καλύτερη άμυνα της Ευρωλίγκας και ένα ιδιαίτερο στυλ παιχνιδιού που είχε άξονα και ηγέτη τον τρομερό 27χρονο Αμερικανό γκαρντ Μάλκομ Ντιλέινι, που τον είχε ζητήσει στον Ολυμπιακό για να προετοιμάσει τη διαδοχή του Σπανούλη και τον βρήκε στο Κράσνονταρ για να κάνουν... παπάδες, πολλούς επιλεγμένους σουτέρ και δύο σέντερ (Σίγκλετον, Ράντολφ), που σούταραν και αμύνονταν σαν περιφερειακοί εξυπηρετώντας την αγαπημένη του άμυνα, με συνεχείς αλλαγές στα σκριν.

Με αυτό το στυλ και τον... αέρα του αουτσάιντερ που δεν έχει τίποτα να χάσει, θα προσπαθήσει να τα βάλει με την πανάκριβη ΤΣΣΚΑ του Ιτούδη σε έναν «ρωσικό εμφύλιο» ανάμεσα στον Δαυίδ και τον Γολιάθ, όπου ο ένας (Λοκομοτίβ) πάει χαρούμενος γιατί έχει καταρρίψει κάθε προγνωστικό και ο άλλος (ΤΣΣΚΑ) πιεσμένος γιατί αν δεν κατακτήσει την κούπα και φέτος, θα προσθέσει άλλη μια αποτυχία στον λογαριασμό του.