Κρίσιμο σταυροδρόμι

Η επική πρόκριση της Ισπανίας στον αυριανό τελικό, και μάλιστα εις βάρος της οικοδέσποινας Γαλλίας, που φάνταζε το μεγάλο φαβορί, απάλυνε τον ελληνικό πόνο για τον χαμένο προημιτελικό.

Ωστόσο, η εντύπωση ότι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να νικήσουμε τον κακό μας δαίμονα και να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο από την 5η θέση δεν είχε εξαφανιστεί.

Μαζί με τη συγκίνηση που προκάλεσε το επίσημο «αντίο» του Βασίλη Σπανούλη και την επίγνωση ότι Μπουρούσης και Ζήσης βρίσκονται σε διαδικασία αποχώρησης, δημιουργούσαν ένα αλλόκοτο μείγμα συναισθημάτων που ήταν αισθητό στο ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα.

Από την Πέμπτη το βράδυ, με το τέλος της αναμέτρησης με τη Λετονία, που σήμανε την κατάκτηση της 5ης θέσης, με ρεκόρ 7-1, αλλά και την επίτευξη του minimum στόχου, που ήταν η εξασφάλιση της συμμετοχής στο προολυμπιακό του επόμενου καλοκαιριού, η Εθνική μπήκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Από τη μία, η επικείμενη αλλαγή φρουράς στο έμψυχο υλικό, που θα ολοκληρωθεί αργά ή γρήγορα με την αποχώρηση των 30+, και από την άλλη η αλλαγή των δεδομένων στο σύστημα των μεγάλων διοργανώσεων του καλοκαιριού, υποχρεώνουν την Ομοσπονδία να πάρει κρίσιμες στρατηγικές αποφάσεις που αφορούν τον σχεδιασμό και τον προγραμματισμό της Εθνικής.

Το βασικότερο ζήτημα απ’ όλα είναι αυτό της επιλογής του ομοσπονδιακού προπονητή, ο οποίος θα αναλάβει το δύσκολο έργο της ανανέωσης αλλά και της προετοιμασίας μιας διαφορετικής ομάδας από αυτή που είχαμε συνηθίσει, ώστε να παραμείνει ανταγωνιστική και να διεκδικήσει την επιστροφή της στη ζώνη των μεταλλίων.

Από τη στιγμή που η Εθνική θα είναι υποχρεωμένη να δίνει αγώνες πρόκρισης μεσούσης της περιόδου, η λογική της επιλογής ενός προπονητή πλήρους και όχι μερικής απασχόλησης αρχίζει να κερδίζει έδαφος.

Το συμβόλαιο με τον Φώτη Κατσικάρη έχει λήξει και οι ενδείξεις πείθουν ότι είναι πολύ δύσκολο να ανανεωθεί. Είναι κάτι που εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές.

Ο μεν 48χρονος τεχνικός που ανέλαβε φέτος την ισπανική Μούρθια δεν είναι διατεθειμένος να αποσυρθεί από τη χειμερινή αγορά σε τόσο μικρή ηλικία.

Η δε Ομοσπονδία δεν μπορεί να αγνοήσει ότι και τις δύο χρονιές (2014, 2015) που έμεινε στον πάγκο, η ομάδα αποκλείστηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: παρ’ ότι έφτασε ώς εκεί αήττητη, έδειξε ανέτοιμη πνευματικά να νικήσει ένα κρίσιμο χιαστί παιχνίδι.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, που μετά τον θάνατο του αείμνηστου Γιώργου Κολοκυθά, είναι εκείνος που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, δείχνει προβληματισμένος.

Η κοινή γνώμη δείχνει να πιστεύει ότι ο πιο κατάλληλος να κάνει τη δουλειά είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Οχι μόνο γιατί είναι ο προπονητής των επιτυχιών, αλλά κυρίως γιατί έχει την προσωπικότητα και το κύρος να αναλάβει αυτό το έργο.

Πλην όμως, ο τρόπος που ολοκληρώθηκε η προηγούμενη θητεία του, μετά την 5η θέση στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, δεν ήταν και ο πιο τρυφερός. Ούτε οι σχέσεις του με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο είναι σε τέτοιο σημείο που να κάνουν εύκολη την επαναπροσέγγισή του.

Από εκεί και πέρα, η διαδικασία πλήρωσης του κενού που -σε πρώτη φάση- αφήνει ο Σπανούλης προσδιορίζεται από την αναβάθμιση του Κώστα Σλούκα, την ευκαιρία στον Νίκο Παππά να αποδείξει ότι έχει αποκτήσει την ανιδιοτελή νοοτροπία, η οποία είναι απαραίτητη για να παίξει κανείς στην Εθνική, αλλά και τη σταδιακή προώθηση του αμερικανοαναθρεμμένου Τέιλορ Ντόρσεϊ, ο οποίος έδωσε δείγματα σπάνιου ταλέντου παίζοντας για πρώτη φορά με την Εθνική Νέων (4η στον κόσμο) και πλέον παίζει και σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Ορεγκον.