Κοινό πηδάλιο σε απρόβλεπτη θάλασσα-κοινωνία

Δήμητρα Σαμαρά, Φώτης Μπέριος, 16χρονα παιδιά με ρώμη, σθένος, ζηλευτή, από αρνητικούς πρωταγωνιστές της καθημερινής Βαβέλ και όχι μόνο, διάθεση συνεργασίας. Ιστιοπλόοι. Αρκούσαν εικόνες τους, απόδειξη αρμονικής συνύπαρξης παρά τη φουσκωμένη θάλασσα, τον άνεμο-αίνιγμα (συνθήκες-αλληγορίες) από το προ ημερών Περιφερειακό Ιστιοπλοϊκό Πρωτάθλημα στον Ευβοϊκό κόλπο (διοργανωτής ο «Ναυτικός Ομιλος Ραφήνας»). Νίκησαν. Στην ανοιχτή θάλασσα, με απρόβλεπτο αέρα. Σαφείς οι συμβολισμοί, τους ανέδειξαν οι παράλληλες αναφορές, τις ίδιες μέρες, τόσο του νομοθετικού εγχειρήματος ώστε να τιθασευτεί η ανεξέλεγκτη, αποκαλούμενη «οπαδική», βία, όσο και των νέων μορφών βίας συμμοριών αλλά και μεμονωμένων φυσικών αυτουργών (και κοριτσιών πλέον). Με ανησυχητική συχνότητα.

Η «Εφ.Συν.» είπε στους δυο νέους «Βγείτε για λίγο από τη θάλασσα και μιλήστε τους –γιατί όχι;– υποδείξτε συμπεριφορές)»:

Φώτης Μπέριος
«Η αγάπη ανθίζει στη φουσκωμένη θάλασσα»

«Για εμένα και τη Δήμητρα, στο σκάφος τύπου ILCA4, οι καιρικές συνθήκες ήταν αναπάντεχες. Την πρώτη ημέρα είχε μέτριο αέρα, τη δεύτερη ούτε καν φυσούσε, την τρίτη φυσούσε πολύ δυνατά και δεν μπήκαμε στη θάλασσα. Εμένα μ’ αρέσει ο πολύς αέρας. Είμαι βαρύς, ζυγίζω 66 κιλά, αυτός είναι λόγος να τα καταφέρνω με πολύ άνεμο».

● Ανεμος. Και μάλιστα δυνατός, απειλητικός. Τι του... λες;

Αν ήταν πρόσωπο, του λέω «εγώ δεν τα παρατάω ποτέ, όσο δυνατά κι αν φυσάς». Ολα είναι στο μυαλό. Δεν σκέφτομαι το κακό και κάνω τα πάντα για να πετύχω τον στόχο, τη νίκη. Ετσι σκέφτομαι και μακριά από τη θάλασσα.

● Τις ίδιες μέρες, με πολλές αφορμές, η κοινωνία μας στρέφεται κατά της βίας, όχι μόνο σε ένα επίπεδο. Ο δυνατός αέρας, στη θάλασσα, ασκεί βία;

Μόνο αν δεν προσέχεις συνέχεια… Μόνο τότε, ναι, ο αέρας ασκεί βία. Εμένα με διευκολύνει η ίδια η θάλασσα. Επειδή, η, συχνά απρόβλεπτη, θάλασσα, αν και κρύβει δοκιμασία, είναι οικείο περιβάλλον για εμένα. Δηλαδή την αγαπώ, όπως αγαπώ και την ιστιοπλοΐα.

Μιλήσατε για τη βία στα γήπεδα, γενικότερα στη ζωή μας. Εχω κάτι να πω σε όσους την κάνουν πράξη, βλέπω τις ηλικίες τους, πολλοί είναι συνομήλικοι: «Διοχέτευσε τις δυνάμεις σου σε ό,τι αγαπάς. Σε ένα χόμπι. Σε ό,τι άλλο αγαπάς. Και να ξέρεις ότι η αγάπη, αφού ανθίζει ακόμη και μέσα στη φουσκωμένη θάλασσα, μπορεί εύκολα να ανθίσει αν την ανταλλάσσουμε, και στη στεριά, στη ζωή όλων μας». Εκεί η ενέργειά μας, όχι στη βία.

Δήμητρα Σαμαρά
«Η κοινωνία να στηρίξει ψυχολογικά τα παιδιά της βίας»

«Ηταν, αλήθεια, δύσκολες οι καιρικές συνθήκες, σημαντικός ο βαθμός δυσκολίας αλλά ως δίδυμο τα καταφέραμε επειδή είχε προηγηθεί κατάλληλη προετοιμασία. Οι προπονήσεις μας γίνονται με όλες τις καιρικές συνθήκες ώστε να έχουμε ετοιμότητα την ώρα του αγώνα».

● Δεν είναι ατομικό αγώνισμα, απαιτείται κοινή γλώσσα με τον συναθλητή.

Ναι, συνεργαζόμαστε.

● Συνεργασία-αποτέλεσμα προπόνησης.

Και εξοικείωσης. Εννοώ πως με τον Φώτη Μπέριο ανταλλάσσουμε γνώμες για τον καιρό, ανταλλάσσουμε πληροφορίες και δημιουργούμε έναν κοινό τρόπο, κοινή τακτική για την πορεία του σκάφους, τους δικούς μας χειρισμούς. Πόσο μάλλον με ιδιαίτερες καιρικές συνθήκες, σε αυτή την περίπτωση η κοινή γλώσσα είναι προϋπόθεση επιτυχίας.

● Οδηγία προς ναυτιλλομένους στη δύσκολη εποχή μας: «Κοινή γλώσσα-προϋπόθεση επιτυχίας». Πόσο μάλλον σε εποχή πολύμορφης βίας όπως η τωρινή.

Νέα παιδιά βρίσκουν διέξοδο στη βία… Αντί να κάνουν αυτό που αγαπούν, έστω και με δύσκολες συνθήκες στην καθημερινή ζωή, όσες είναι γενικότερο πρόβλημα. Υπάρχει τρόπος, υπάρχει λύση. Τα παιδιά αυτά, οπαδοί, συμμορίες ή, όποια άλλα παιδιά, είναι σίγουρο πως χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη. Από όλους μας, από την κοινωνία μας μακάρι να τους δοθεί η ίδια ψυχολογική υποστήριξη.

● Συνύπαρξη όπως η δική σας με τον Φώτη Μπέριο στο σκάφος τούς στέλνει σαφές μήνυμα, αρμονίας, άλλου δρόμου. Υπάρχει σχετικό προσωπικό όραμα;

Ναι, θέλω να γίνω προπονήτρια ιστιοπλοΐας, ώστε να μεταδώσω στα παιδιά που θα προπονώ τη σημασία της συνεργασίας αντί της βίας, όπως αυτή που εμφανίζεται συχνά στην εποχή μας.