«Αθλούμαι ώστε να χαμογελώ!»

Επίπεδη, όπως η γη-γενέτειρά της, δεν είναι ούτε η σκέψη της, ούτε βέβαια οι σημαντικές επιδόσεις της. Η 23χρονη Ολλανδέζα Φέμκε Μπολ, κάτοχος δύο χρυσών μεταλλίων (400 μ. εμπόδια, 4x400) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου της Βουδαπέστης, δέχθηκε πρόθυμα να απαντήσει στις δικές μας σκέψεις (και όχι κατ’ ανάγκην ερωτήματα με την τυπική μορφή ερώτησης-απάντησης) και της άρεσε: «Η συζήτηση είναι καλύτερη από την... ανάκριση της ερώτησης-απάντησης». Ούτως ή άλλως, η σκέψη της «από μικρό κορίτσι», βεβαίωσε ξάδελφός της πρόσωπο-μέσο στον δρόμο του εντοπισμού της από την «Εφ.Συν», «ποτέ δεν έμοιαζε με την κοινή σκέψη παιδιών της ηλικίας της».

Φιλόσοφος είναι η κάτοχος δύο χρυσών μεταλλίων στην ουγγρική πρωτεύουσα; Υπερβολές! Ή μήπως η ουσία της σκέψης της γιατί αθλείται, όπως τη διατύπωσε μετά τα πρώτα χρυσά μετάλλια της εφηβείας της και την επανέλαβε τώρα, είναι και αρχή φιλοσοφικού στοχασμού; «Αθλούμαι ώστε να χαμογελώ! Από μικρή ήθελα να χαμογελώ πολύ. Κι έτσι συνεχίζω, έτσι θα είναι πάντα, επειδή το χαμόγελο βοηθά να ξεπερνάμε την αίσθηση που μας αφήνουν τα εμπόδια, τα προβλήματα της ζωής, όσα δεν μπορούμε να λύσουμε».

Αρα, στα 400 μ. εμπόδια (αγώνισμα με εμπόδια, ιδού!) της Βουδαπέστης, όταν νίκησε με χρόνο 52.67, και στη σκυταλοδρομία 4x400, με αντεπίθεση στα τελευταία 100 μέτρα ενώ ήταν τρίτη(!) στην αρχή της τελικής ευθείας (3’.20.72 ο χρόνος της θριαμβεύτριας ολλανδικής τετράδας), υποθέσαμε πως η ίδια δίνει άλλη διάσταση. Μόλις έφτασε στο Αμερσφουρτ, την πόλη της στην κεντρική Ολλανδία, χτυπήσαμε την πόρτα της. «Πάλι καλά που δεν θέλησε να επιστρέψει τρέχοντας από τη Βουδαπέστη στην Ολλανδία, τέτοια ήταν η χαρά, η ξεγνοιασιά της» μας είπε ο αρχηγός της αποστολής των «οράνιε» στην Ουγγαρία. Η ίδια; Και τώρα τι;

«Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας. Και τώρα λοιπόν, μελλοντικά, όπως και παλιά, όπως πάντα: Θα μπαίνω στον στίβο για να χαρώ. Εχει πολλές ιδιότητες η αθλητική επιτυχία στην εποχή μας αλλά για μένα προέχει να περνώ όμορφα. Να χαίρομαι τις συμμετοχές μου, να προσπαθώ για τη νίκη ώστε να γίνομαι καλύτερη. Δηλαδή να συνηθίζω στην επιτυχία. Το ξαναλέω όμως, το μεγάλο δώρο της επιτυχίας προς εμένα, πριν και μετά από φήμη, ίσως χρήματα, είναι η χαρά που νιώθω».

• Χαρά μέσω συνύπαρξης-συνεργασίας. Σκυταλοδρομία.

«Μα ναι, μπορεί εγώ να “είπα την τελευταία λέξη” στα τελευταία 400 μέτρα, αλλά η προσπάθειά μου έχει μαζί της τις σκέψεις, τις ελπίδες διάκρισης, την ανάγκη της ομάδας. Ελαβα αυτή την ανάγκη όταν έβλεπα τις συναθλήτριές μου στα τρία πρώτα 400άρια να νιώθουν άσχημα επειδή τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως θέλαμε, υπολογίζαμε πως στα τελευταία 400 μέτρα θα ήμασταν πρώτες, στη χειρότερη περίπτωση δεύτερες. Ομως όχι. Και τότε καλείς την ικανότητα και την πίστη στην επιτυχία. Αυτό έκανα ώστε... Ωστε, θα το πω πάλι, “ώστε να χαμογελάσω πολύ”».

Εχει δίκιο! Στο τελευταίο 400άρι, από τρίτη ώς τα μέσα της διαδρομής, πέρασε πρώτη στα τρία τελευταία βήματα πριν από τον τερματισμό. Η μικρότερη (23 χρόνων) από τις υπόλοιπες τρεις αθλήτριες της ομάδας σκυταλοδρομίας (Εβελίν Σάαλμπεργκ, 25 ετών, Λίκε Κλάβερ, 25 ετών, Καθελάιν Πέτερς, 26 ετών):

«Ομάδα. Εχουμε πετύχει τη συνεργασία, τη συμμετοχή της μιας στην προσπάθεια της άλλης που ακολουθεί. Με πολλή προπόνηση και πολλή συζήτηση, επειδή οφείλουμε να εξασφαλίζουμε την αρμονία».

• Μάθημα ζωής.

«Ούτως ή άλλως αυτό μπορεί να είναι ο αθλητισμός και οι ιδιότητές του».

Πριν από δύο χρόνια στο Τόκιο (Ολυμπιακοί Αγώνες), έκανε δικό της το χάλκινο μετάλλιο στα 400 μέτρα (52.03), κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στα 400 μέτρα του κλειστού στίβου (49.26). Και φανταστείτε πως κορίτσι ξεκίνησε τον αθλητισμό από το τζούντο. Τραυματισμός στο χέρι της διέκοψε την πολλά υποσχόμενη πορεία της στο άθλημα, αναζήτησε καταφυγή στον στίβο με τη γνωστή συνέχεια. Μας υπέβαλε, ενώ δεν τη βλέπαμε αλλά την ακούγαμε, να αντικρίζουμε το πλατύ χαμόγελό της-αυτοσκοπό.