Η παιδαγωγική ιδιότητα ενός μεταλλίου!

H Βούλα Παπαχρήστου δεν έχει ανάγκη τον χαλκό επειδή ούτως ή άλλως είναι όμορφο κορίτσι, αλλά το «κόκκινο μέταλλο» ταιριάζει με τα ξανθά μαλλιά της, προσδίδει μεγαλύτερη γοητεία στην πρωταθλήτρια του άλματος εις τριπλούν.

Το διαπιστώσαμε και στο Βελιγράδι όταν αυτό το μετάλλιο στάθηκε πάλι στο στέρνο της. Αλλο ένα δικό της χάλκινο, το τρίτο κατά σειρά σε μεγάλη διοργάνωση.

Είχαν προηγηθεί, όλα τους σε διάστημα ενός χρόνου, τα χάλκινα μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου του Πόρτλαντ και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανοικτού στο Αμστερνταμ. Σχεδόν όλες τις απαντήσεις που μας έδωσε τις υπέγραφε η παιδική φωνή, το χαμόγελο ή το κάλεσμα της -ηλικίας 2,5 ετών- κόρης της.

Θαρρείς πως επικροτούσε τα κατορθώματα της 27χρονης μαμάς.

«Καλά οργανωμένα. Υπήρχαν τεχνικά προβλήματα αλλά οι Σέρβοι, φιλότιμοι άνθρωποι όπως κι εμείς, έδωσαν λύσεις παραμονές έναρξης της διοργάνωσης και όλα πήγαν καλά. Πολύ θερμό, βοηθητικό για εμάς τους αθλητές, ήταν και το κλίμα από τις εξέδρες. Οχι μόνο λόγω των Σέρβων αλλά, ειδικά για εμάς τους Ελληνες, επειδή στην εξέδρα βρέθηκαν πολλοί συμπατριώτες, όσοι ήρθαν από τη Μακεδονία και όχι μόνο. Ηταν εκεί και μαθητές από την Ελλάδα, για παράδειγμα πολλά παιδιά από σχολείο της Καβάλας, και η παρουσία τους μ' έκανε να νιώσω όμορφα, ήταν πρόσθετο κίνητρο για διάκριση».

Ναι, τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα από τις ελληνικές επιτυχίες. Ενθουσιασμένα, το εννοώ. Ενιωσα όμορφα γι' αυτό, είμαι χαρούμενη επειδή με πλησίασαν μετά το τέλος της προσπάθειάς μου και κατάλαβα από τις αντιδράσεις τους ότι τους έδωσα χαρά που τους λείπει. Είναι μεγάλη τιμή για μένα να γίνομαι αιτία χαράς παιδιών σε τόσο δύσκολη εποχή για τις οικογένειες. Περήφανη νιώθω αφού πέτυχα κάτι τόσο σημαντικό.

Μου έλεγαν «σε θαυμάζουμε», με ρωτούσαν για τον τρόπο που έφτασα στην επιτυχία και τους απάντησα «κάθε στόχος, γενικότερα στη ζωή και ειδικότερα στον αθλητισμό, χρειάζεται θέληση, επιμονή και δουλειά». Κατάλαβα απ' τα λόγια τους πως έχουν συναίσθηση της δυσκολίας που υπάρχει στη χώρα μας και τους απάντησα, σε συνέχεια της προηγούμενης κουβέντας που τους είπα, πως «τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αν το αγαπάς».

Μα ναι, ούτως ή άλλως ο στίβος είναι μικρογραφία της δύσκολης καθημερινότητας. Και στον στίβο αλλά και στη ζωή, πόσω μάλλον σε δύσκολη περίοδο όπως αυτή που ζούμε στην Ελλάδα, είναι ανάγκη, συχνά, να φτάνεις στα όριά σου, άλλοτε να τα ξεπερνάς για να τα καταφέρεις. Ξεκάθαρη ομοιότητα λοιπόν.

Μεταξύ άλλων, είπα στα παιδιά που με πλησίασαν μετά το χάλκινο, «βρείτε αυτό που αγαπάτε και ακόμη κι αν φαίνεται δύσκολο, μπορείτε να τα καταφέρετε ακριβώς επειδή το αγαπάτε».

Αλήθεια, ως μητέρα πλέον έχω αναπτύξει νέες δυνατότητες επικοινωνίας με τα παιδιά και, ακόμη κι αν δεν το επιδιώκω, μέσω του αθλητισμού είμαι και παιδαγωγός στις συζητήσεις μαζί τους, με αφορμή τις επιτυχίες μου στο τριπλούν. Είμαι χαρούμενη επειδή βλέπω από συναθλητές και συναθλήτριες του στίβου διάθεση βοήθειας στα παιδιά, ενίσχυσης της σκέψης τους. Είτε τους μιλάμε είτε κάνουμε μια δήλωση που θα μπει στο σπίτι τους μέσω της τηλεόρασης σε τέτοιο καιρό κοινωνικής πίεσης, έχουμε χρέος, χωρίς να είμαστε ψεύτικοι, να ενισχύουμε την ψυχολογία των παιδιών. «Χρέος», εννοώ τη λέξη. Αρκεί να σκεφτούμε πως ακούν, καθημερινά, δυσοίωνες προβλέψεις για τη μελλοντική ζωή τους.

Πέτυχα τον στόχο μου. Κάθε μετάλλιο είναι μια ξεχωριστή, γοητευτική ιστορία. Ετσι και τώρα. Αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια, αυτή είναι η πετυχημένη υπερπροσπάθειά μου, μετά την εγκυμοσύνη, στο περσινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Τώρα, ενόψει Βελιγραδίου, οι δυσκολίες βέβαια ήταν κοινές. Μέσα στον χειμώνα, με τα γνωστά προβλήματα στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Σταδίου, συχνά προετοιμασία με κρύο (!), πρωτόγνωρες συνθήκες! Ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ προσπαθεί να δώσει τη λύση, μακάρι να δοθεί ενόψει άλλων μεγάλων διοργανώσεων. Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα αυτές οι λύσεις απ' το κράτος. Σχέδιο και μέθοδος απαιτούνται. Και όλοι οι αθλητές παρακαλάμε να λειτουργήσει σύντομα το κλειστό της Παιανίας που παραμένει ανενεργό.

Οχι, ήταν φυσιολογική εξέλιξη, πήδηξα με ρίσκο.

Ολοι να κάνουμε υπομονή και καλή διαχείριση της πίεσης, σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο. Ο καθένας ξέρει τον τρόπο. Αυτό που θέλω εγώ είναι να υπήρχε μεγαλύτερη αρμονία, αλληλοσεβασμός μεταξύ όλων μας στην κοινή δύσκολη καθημερινότητα. Δυστυχώς δεν τα βλέπω αυτά στον βαθμό που έπρεπε να υπάρχουν και είναι κρίμα επειδή τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας μας είναι κοινά.

Η Ισπανίδα Πελετέιρο. Ανερχόμενη αξία στο τριπλούν.

Δεν θα της υποδείξω. Θα τη μεγαλώσω έτσι ώστε να αποφασίζει ελεύθερα.