Ποιο selfie; Εδώ μιλάμε για personal ανδριάντα

Η τρισδιάστατη εκτύπωση μου έκανε αμέσως εντύπωση. Αδύνατον να καταλάβω στην αρχή τι μπορεί να σημαίνει. Πιθανόν να είναι και η ονομασία λάθος… Οταν όμως «καλωδίωσα», ενθουσιάστηκα. Οσοι με παρακολουθούν στο Pinterest, ξέρουν το μεγάλο μου μυστικό: λατρεύω τις μινιατούρες. Τα κουκλόσπιτα, τα room-boxes, τα fairy gardens… Ο μικρόκοσμος είναι ο φυσικός μου χώρος. Ετσι, φαντάστηκα αμέσως τα απίθανα πράγματα που θα μπορούσα να κατασκευάσω εύκολα και γρήγορα.

Ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει τη χαρά του, γιατί όλοι μας έχουμε φανταστεί αντικείμενα που δεν υπάρχουν. Και που θα θέλαμε ή θα έπρεπε να υπάρχουν. Και αυτό περιλαμβάνει ακόμα και όργανα του σώματός μας, όπως το συκώτι που ετοιμάζεται στο Σαν Ντιέγκο των ΗΠΑ. Ή κτίρια, όπως γίνεται στο Αμστερνταμ, όπου μεγάλα κομμάτια συνδέονται, περίπου όπως τα τουβλάκια Lego, για να δημιουργήσουν ένα ολόκληρο σπίτι. Σε λίγα χρόνια ο καθένας μας θα μπορεί να τυπώνει ακόμη και στο σπίτι του ρούχα, παιχνίδια και άλλα αγαθά, είτε για δική του χρήση είτε για να τα πουλά.

Μία από τις πιο άμεσες εφαρμογές, ωστόσο, είναι το τρισδιάστατο selfie. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: ποια νύφη δεν θα ήθελε εκεί ψηλά στην τούρτα του γάμου, αντί για το κλασικό πλαστικό ζευγάρι, να έχει το ακριβές ομοίωμά της αγκαλιά μ’ εκείνο του καλού της (εγώ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία); Ή ποιος γονιός, αντί να βγάζει τα παιδάκια του φωτογραφίες σε κούπες, μπρελόκ, μαγνητάκια και καθρεφτάκια (έχω τέτοιο), δεν θα ήθελε να έχει μια σειρά ομοιωμάτων των παιδιών από ηλικία ενός μήνα έως την εφηβεία τους (από εκεί και πέρα σου απαγορεύουν τέτοιες αηδίες);

Η συγκεκριμένη εφαρμογή του τρισδιάστατου selfie, η οποία σκανάρει το πρόσωπο τρισδιάστατα και κατόπιν ο πελάτης επιλέγει από έναν κατάλογο τα μαλλιά και την «εμφάνιση» που θέλει (ποδοσφαιριστής, μάγισσα, κολυμβητής κ.λπ.), «σπάει ταμεία» στο εξωτερικό και επεκτείνεται και στην Κύπρο και στην Ελλάδα από την εταιρεία B3D. Το υλικό που χρησιμοποιείται (αν θυμάμαι καλά) είναι το ημιένυδρο θειούχο ασβέστιο και η εκτύπωση γίνεται και με χρώματα. Το αποτέλεσμα δεν το λες φτηνό αλλά είναι… ιδιαίτερο. Και η ποιότητα των ομοιωμάτων εξαίρετη. Πήγα και το είδα και η αλήθεια είναι ότι συγκινήθηκα πιο πολύ από τον εκτυπωτή που είδα από κοντά για πρώτη φορά αλλά και από την πρώτη «αληθινή» εφαρμογή που έπιασα στο χέρι μου.

Για κάποιον που είναι μετανάστης στη γη της τεχνολογίας –δεν γεννήθηκα με υπολογιστή, στην πορεία με βρήκε– μια τέτοια εμπειρία είναι σαν να μπορείς να πιάσεις το μέλλον. Κι αυτά είναι η αρχή, για διασκέδαση. Σε λίγα χρόνια κανείς δεν θα φαντάζεται πια πώς ζούσαν οι άνθρωποι την εποχή πριν από τους τρισδιάστατους εκτυπωτές.

Και αναρωτιέμαι: Μια είδηση που πέρασε στα «ψιλά» τον περασμένο Οκτώβριο είναι η βράβευση του Δημήτρη Χατζή, ηλικίας μόλις 14 ετών, μαθητή στην Γ' τάξη του Γυμνασίου, στο 5ο Φεστιβάλ Βιομηχανικής Πληροφορικής, στην Καβάλα στη Βόρεια Ελλάδα. Ο νεαρός μαθητής ασχολήθηκε με τη ρομποτική για πρώτη φορά σε ηλικία 11 ετών και μόλις τρία χρόνια αργότερα κατάφερε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει μόνος του έναν οικιακό εκτυπωτή τρισδιάστατων αντικειμένων. Θα ασχοληθεί, άραγε, κανείς μαζί του; Και με τα άλλα ταλαντούχα παιδιά; Για να φτιάξουμε και το δικό τους και το δικό μας μέλλον; Ή κάνουμε όλοι μαζί «ααααα» και «ωωωωω» όταν μας φέρνουν κάτι έτοιμο «απ’ έξω»;