Η ελπίδα που χάνεται - η αλληλεγγύη που μένει

Το τρίπτυχο των γεγονότων, που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα σε διάστημα 8 ημερών, από τις 5 ώς τις 13 Ιουλίου, είναι ακραίο. Συνέβησαν τα εξής:

● νίκη της δημοκρατίας στο δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιουλίου,

● χειρονομία υποταγής και μία τελευταία κίνηση προς πιθανό συμβιβασμό από το ελληνικό Κοινοβούλιο την Παρασκευή 10 Ιουλίου,

● συνθηκολόγηση άνευ όρων του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα τη Δευτέρα 13 Ιουλίου.

Η αφετηρία και το τέρμα αυτών των τριών σταδίων έχουν ιστορική σημασία σε αυτή την πρόσφατη ελληνική τραγωδία.

Στις 5 Ιουλίου, το 61,3% των Ελλήνων πολιτών που πήραν μέρος στο δημοψήφισμα ψήφισε υπέρ της απόρριψης του νέου προγράμματος λιτότητας, το οποίο ήθελαν να επιβάλουν στη χώρα η Ε.Ε., η ΕΚΤ και κυρίως η γερμανική κυβέρνηση. Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι το 80% των ελληνικών μέσων ενημέρωσης προπαγάνδιζαν υπέρ του «Ναι» και παρά τη μαζική απαίτηση επίσης για ένα «Ναι» από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Η ψήφος τους ήταν σαφής, παρά το ότι η ΕΚΤ διέκοψε την οικονομική βοήθεια προς τις ελληνικές τράπεζες αμέσως μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, με συνέπεια οι τράπεζες να κλείσουν ήδη τη Δευτέρα πριν το δημοψήφισμα. Στο δημοψήφισμα, το σκληρό και ανήθικο επιχείρημα «κλειστές τράπεζες» αντιπαρατέθηκε με την «ήπια» απαίτηση για «ψήφο αξιοπρέπειας». Παρ’ όλα αυτά, νίκησαν η ηθική και η αξιοπρέπεια.

Την επόμενη μέρα φάνηκε ότι ο Τσίπρας θα μπορούσε να δρέψει τους καρπούς των κόπων του: όλα τα δημοκρατικά κόμματα με την εξαίρεση του ΚΚΕ υπέγραψαν δήλωση, με την οποία υποστήριζαν τον Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Σαμαράς παραιτήθηκε. Η αντιπολίτευση είχε μείνει πλέον χωρίς ηγεσία. Ομως, η Ε.Ε. και η κυβέρνηση του Βερολίνου ξεκαθάρισαν αμέσως ότι η δημοκρατία δεν είναι για αυτούς παρά μια φάρσα. Ισχύει μόνο το δίκαιο του ισχυρού.  Ή, με άλλα λόγια: οι 60 μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις το 2014 είχαν τζίρο 57 δισ. ευρώ. Αυτός είναι ο τζίρος της Volkswagen σε ένα τρίμηνο. Σαφές;

Οι δανειστές επί τρεις μέρες αρνούνταν κάθε ενδεχόμενο να ξαναρχίσουν σοβαρές διαπραγματεύσεις. Επαναλάμβαναν διαρκώς ότι «το μπαλάκι είναι τώρα στο γήπεδο της Ελλάδας». Γιατί άραγε; Η Ε.Ε. έκανε μία πρόταση. Η Ελλάδα απάντησε με ένα «Οχι». Εκκρεμούσε λοιπόν η επανεξέταση της τοποθέτησης των δανειστών. Επειτα από μιάμιση εβδομάδα με κλειστές τράπεζες, η ελληνική κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο λύγισαν.

Νωρίς το πρωί της 11ης Ιουλίου με τη βοήθεια Γάλλων «συμβούλων» αποφασίστηκε ένα «πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων» που πλησίαζε σε μεγάλο βαθμό εκείνο που είχαν προτείνει οι δανειστές στα τέλη Ιουνίου. Και τότε τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως σε μια μαφιόζικη ταινία. «Φτάνει πια!», αναφώνησαν οι δανειστές. Απαιτούσαν διαρκώς περισσότερα. Ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και ο Γκάμπριελ έφτασαν να απαιτούν «προσωρινό Grexit» ως ύστατη απειλή για την επίτευξη της απόλυτης νίκης.

Στο τέλος ο Τσίπρας υπέγραψε στις 13 Ιουλίου τη δήλωση της συνόδου κορυφής, στην οποία αναφέρεται ότι πρέπει «να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της Ελλάδας». Μιλάμε για καθαρά αποικιοκρατική γλώσσα. Το περιεχόμενο της δήλωσης της συνόδου τεκμηριώνει την άνευ όρων συνθηκολόγηση. Τώρα πρέπει να εφαρμοστεί το πλήρες πρόγραμμα των δανειστών.

Το ελληνικό Κοινοβούλιο έκανε ήδη τα πρώτα αποφασιστικά βήματα προς την εφαρμογή της συνθηκολόγησης μετά τη σύνοδο κορυφής. Το κείμενο αποδεικνύει την επέμβαση των δανειστών μέχρι και στις λεπτομέρειες της ελληνικής καθημερινότητας. Προ πάντων συμφωνήθηκε η ίδρυση ενός «ανεξάρτητου» ταμείου («independent fund»), στο οποίο θα πρέπει να μεταφερθούν «περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας» συνολικού ύψους 50 δισ. ευρώ. Πρόκειται για επιχειρήσεις και ακίνητα, που μέχρι τώρα ανήκαν στο δημόσιο, και τα οποία θα πρέπει σύντομα να ιδιωτικοποιηθούν μέσω αυτού του ταμείου.

Παρόμοιες καταστάσεις γνωρίζουμε από την πρώην Ανατολική Γερμανία κατά τη μεταβατική περίοδο των αρχών της δεκαετίας του 1990. Οι αντικειμενικές αξίες, που θα εισαχθούν στο εν λόγω ταμείο, θα μπορούσαν να φτάσουν πράγματι τα 50 δισ. ευρώ. Ωστόσο τα έσοδα δεν θα ξεπεράσουν ένα κλάσμα από αυτά. Με άλλα λόγια, η δημόσια περιουσία θα ξεπουληθεί για πενταροδεκάρες. Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα υποβιβάζεται σε καθεστώς «ημιαποικίας».

Το αν ο Αλέξης Τσίπρας, που κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε έναν άνθρωπο σαν τον Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ μετά την εισβολή της Σοβιετικής Ενωσης στην Πράγα το 1968, θα συνεχίσει να διοικεί αυτή την ημιαποικία, το αν μια οικουμενική κυβέρνηση θα αναλάβει αυτό το καθήκον, το αν οι τράπεζες καταρρεύσουν, αν επικρατήσει το απόλυτο χάος και η Ε.Ε. προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει άμεσο προτεκτοράτο, όλα αυτά τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά.

Αν δεν συμβεί τίποτε άλλο απροσδόκητο –εξέγερση από την αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, γενική απεργία, ευρύ λαϊκό κίνημα που ξαναπιάνει το νήμα του «Οχι» στο δημοψήφισμα– τότε θα έχουμε γίνει μάρτυρες ενός πραγματικού πραξικοπήματος. Η κατάληψη της εξουσίας βέβαια εδώ γίνεται απ’ έξω, από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Οι «θεσμοί» αυτοί κάνουν τη δουλειά τους κατά παραγγελία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των χρηματοοικονομικών κύκλων, που θα εκμεταλλευτούν τους πόρους της χώρας και έναν λαό που συνεχίζει να οδηγείται στην εξαθλίωση.

Και εμείς; Εχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης σ’ αυτήν την τραγωδία. Η Αριστερά στην Ευρώπη δεν κατάφερε να οικοδομήσει την απαραίτητη ευρεία αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στη Μαδρίτη, τη Λισαβόνα, τη Ρώμη και το Βερολίνο δεν υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις για την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούσαν τον αγώνα των Ελλήνων με συμπάθεια.

Συνεπώς, αυτές τις μέρες της οργής και της πικρίας, είναι ακόμα πιο σημαντικό να δείξουμε αλληλεγγύη και να αξιοποιήσουμε κάθε ευκαιρία, προκειμένου να αντισταθούμε στην αλαζονεία του κεφαλαίου και της αποικιοκρατίας.

FaktenCheck:HELLAS (FCH)