Το θαύμα του θεάτρου

«Στη ζωή, τελικά, αξία έχουν όλα εκείνα που νομίζεις ότι δεν μπορείς να καταφέρεις» σχολιάζει η Μαντώ στο έντυπο πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης.

Η ίδια η Μαντώ ποτέ της δεν φαντάστηκε πως θα κατάφερνε μια μέρα να γίνει ηθοποιός· να την, όμως, απόψε που αποθεώνεται απ’ το ενθουσιώδες κοινό στο πάλκο του θεάτρου.

Σιμά της, όλη η ομάδα, που μόλις είδε να πέφτει η αυλαία στην πρώτη της παράσταση. 

Πάει λίγος καιρός από τότε που διορίστηκε δασκάλα η Λένα στο χωριό· με το που μαθεύτηκε ότι σκηνοθετεί και πως έχει σχέση με το θέατρο, αμέσως κάποιοι τη βουτήξανε, σαν έτοιμοι από καιρό: «τώρα που ήρθες κι εσύ, θα φτιάξουμε θεατρική ομάδα!».

Μαζεύτηκε η παρέα, κι αν ορισμένοι στην αρχή ήταν διστακτικοί και αποφασισμένοι να βοηθήσουνε μόνο στα παρασκήνια, βρεθήκανε όλοι τους, εντέλει, επάνω στο σανίδι με ρόλο, σενάριο, κοστούμια, σκηνικά, φώτα κι άλλους, αμέτρητους, μα ευχάριστους μπελάδες.

Αφού διαλέξανε το έργο, στρωθήκανε στις πρόβες όλο τον χειμώνα και σαν ήρθε η ώρα, μαζευτήκαμε συγχωριανοί και επισκέπτες και ζωντανέψαμε το γλυκό, κλειστό μας θεατράκι, έργο ενός οραματιστή δημάρχου κατά το παρελθόν. 

Και θαύματα πολλά λάβανε χώρα τις τρεις βραδιές των παραστάσεων, από αυτά που μόνο το θέατρο μπορεί να κάμει.

Οχι, δεν ήτανε πια οι άνθρωποί μας ετούτοι επάνω στο σανίδι, που τους καλημερίζουμε κάθε πρωί στον δρόμο, μα μεταμορφωθήκανε σε κάποιους άλλους· σε κάποιους ξένους, μα τόσο οικείους, που τους κοιτάζουμε με δέος.

Κι αυτοί οι ξένοι μάς συνεπήρανε με τα καμώματά τους και μας κάμανε πότε να γελάμε και πότε να δακρύζουμε, να ταυτιζόμαστε με τα πάθη τους και να αναγνωρίζουμε στις συμπεριφορές τους πτυχές του χαρακτήρα μας.

Και ξάφνου, βγήκαμε κι όλοι εμείς οι θεατές από τους εαυτούς μας και γίναμε ένα, συμμέτοχοι με τη σειρά μας σ’ ετούτη εδώ τη μέθεξη, σ’ αυτή τη θεία ώσμωση ψυχών και συναισθημάτων.

Σαν βγήκαμε απ’ το θέατρο, θαρρείς πως είχαμε πετάξει τη δύστροπη προβιά μας και σκορπίζαμε χαμόγελα κι εγκάρδιες φιλοφρονήσεις αναμεταξύ μας, ώσπου να γίνουμε ένα με τον θίασο που πνίγηκε στις αγκαλιές και στα καλά μας λόγια. 

Σπουδαίος θίασος είναι αυτός που θα σε ταξιδέψει, θα σ’ απαλλάξει απ’ το εγώ σου και θα μιλήσει ίσια στην ψυχή σου· όλα ετούτα τα κατόρθωσε η θεατρική ομάδα της Καντάνου.

Κι όπως αρμόζει σε κάθε σπουδαίο θίασο, αξίζει ν’ αναφέρουμε και τους συντελεστές:

Η Λένα Καλαϊτζή σκηνοθέτησε κι επιμελήθηκε τη μουσική στο έργο «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά.

Παίξανε –με διπλή διανομή, παρακαλώ– οι ηθοποιοί Ευαγγελία Βαρελάκη, Βιολέτα Εφραιμίδη, Φωτεινή Εφραιμίδη, Κατερίνα Κοντεκάκη, Αντζελα Μυριδάκη, Ιωάννα Παλιουδάκη, Μαντώ Σταυρουλάκη, Τάνια Svistoun-Πατσουράκη και Γιώργος Βακάκης.

Ο τελευταίος έκαμε και τη σεναριακή προσαρμογή, προσθέτοντας δύο παραπάνω ρόλους στο έργο.

Στο λαγούτο ο Μανώλης Κανδαράκης, στην υλικοτεχνική συνδρομή ο Αλέκος κι ο Ιορδάνης Εφραιμίδης, καθώς κι ο Γιάννης Γιαννακάκης.

Ο θίασος, τέλος, ευχαριστεί τον Πωλ για την υποστήριξη, την Ελένη Παπάζογλου για τη μουσική, το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης για τα κοστούμια και τα φώτα σκηνής και τον πρώην δήμαρχο Καντάνου κ. Κώστα Κονταδά για την αμέριστη βοήθειά του. 

Σε μια εποχή που ως αξία λογαριάζεται μονάχα το λογιστικό κέρδος, προσπάθειες σαν την παραπάνω νοηματοδοτούν ξανά την ύπαρξή μας και τη θέση μας στην κοινωνία των ανθρώπων.

Κόντρα στους καιρούς και στις επιταγές τους, ας φτιάξουμε θεατρικές ομάδες.

Στην Κάντανο της Κρήτης, φέτος το καλοκαίρι, μας δείξανε τον δρόμο.