Ο Δεκέμβρης του 1944 συγκαταλέγεται στις μεγάλες δόξες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, γενικότερα του λαϊκού μας κινήματος. Το ΚΚΕ ήταν ο οργανωτής και ο καθοδηγητής του ΕΑΜικού αγώνα, ο κύριος αιμοδότης του. Χιλιάδες μέλη και στελέχη του, μαζί με άλλους αγωνιστές, έδωσαν τη ζωή τους στα βουνά, στα κρατητήρια και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις πόλεις και στις θάλασσες, με το όπλο, με την προκήρυξη, με το χωνί, με τις μαζικές διαδηλώσεις.
Ο Δεκέμβρης, ως συνέχεια της ΕΑΜικής πάλης, διαδραματίστηκε σε διαφορετικές συνθήκες από εκείνες της Κατοχής. Στις μάχες των 33 ημερών πρωταρχικά αναδείχτηκαν η μαζική λαϊκή οργάνωση και αυτενέργεια, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, μαζί με την αυτοθυσία σ’ έναν αγώνα που δόθηκε με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και το κόμμα της.
Ηταν σωστή η στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να μην υποχωρήσουν και να απορρίψουν το τελεσίγραφο του Σκόμπι, να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ και η Πολιτοφυλακή. Υποχώρηση μπροστά σε μια τέτοια απαίτηση θα σήμαινε απόλυτη πολιτική και ηθική απαξίωση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
Επί 70 χρόνια ο Δεκέμβρης σπιλώνεται από τους εχθρούς και τους «φίλους» του ΚΚΕ, ενώ άλλοι επιχειρούν να φέρουν στα μέτρα τους τον Δεκέμβρη, καθώς και το ΕΑΜ. Το φαινόμενο αυτό έχει την εξήγησή του στην ταξική αφετηρία κάθε πλευράς για την ανάλυση και εκτίμηση των γεγονότων. Καμιά ιστορική αποτίμηση και μεθοδολογική προσέγγιση δεν μπορεί να γίνει αταξικά, δήθεν αντικειμενικά. Το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του προσπαθώντας να εξαγάγει χρήσιμα για το παρόν και το μέλλον συμπεράσματα.
Ο Δεκέμβρης έλαβε χώρα όταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει, αν και η έκβασή του είχε κριθεί. Η γερμανική ιμπεριαλιστική μηχανή και τα συμμαχικά της κράτη βρίσκονταν σε απόλυτη υποχώρηση, ενώ ο Κόκκινος Στρατός προέλαυνε ακάθεκτος, έχοντας ήδη παίξει καθοριστικό ρόλο στη συντριβή του φασισμού στην ευρωπαϊκή σκηνή.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός και τέτοιος παρέμεινε. Η επίθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και η αναγκαστική εμπλοκή της στον πόλεμο δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα του και ούτε ήταν δυνατόν να τον αλλάξουν. Ο χαρακτήρας κάθε πολέμου δεν κρίνεται με βάση τα συνθήματα που προβάλλει γι’ αυτόν η κάθε εμπόλεμη πλευρά. Εχει αντικειμενική βάση.
Η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, που εξ αντικειμένου διαπερνούσε την ελληνική κοινωνία και τα προηγούμενα χρόνια, τον Δεκέμβρη πρόβαλε με μεγαλύτερη οξύτητα, καθώς είχε φύγει από τη μέση ο παράγοντας της ξένης κατοχής. Συνεπώς, το καθήκον που έμπαινε μπροστά στο ΚΚΕ, ήταν η οργάνωση της λαϊκής πάλης για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Μπαίνοντας ο Δεκέμβρης το έδαφος για μια τέτοια εξέλιξη είχε υπονομευτεί από τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, από τη συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Γ. Παπανδρέου και τον στόχο της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης». Κι αυτά, παρ’ ότι οι αστικές πολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένων και των ταγματασφαλιτών), σε συνεργασία με τη Βρετανία, είχαν καιρό πριν καταστρώσει τα σχέδια για τη συντριβή του ΕΑΜικού κινήματος με όλα τα μέσα.
Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση ζημίωσε και το ΚΚΕ και τον λαό. Παρ’ ότι ο τελευταίος ήταν οπλισμένος, σύρθηκε δεμένος στο άρμα της διαχειριστικής πολιτικής.
Ανάλογη αρνητική εμπειρία προκύπτει και από την πολιτική ισχυρών Κ.Κ. της Δ. Ευρώπης, της Ιταλίας και της Γαλλίας.
Η συμμετοχή του Κ.Κ. Ιταλίας στις αστικές κυβερνήσεις, από το 1944 έως το 1947, είχε αρνητικά αποτελέσματα για τον ιταλικό λαό. Το κόστος ζωής αυξήθηκε 23 φορές, ενώ οι μισθοί αυξήθηκαν 1,5 φορά. Ο Τολιάτι, ως υπουργός Δικαιοσύνης, υπέγραψε το 1946 αμνηστία και για φασιστικά στελέχη, ενώ συμφώνησε να ανανεωθούν τα προνόμια που είχε παραχωρήσει ο Μουσολίνι στο Βατικανό. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε το τελευταίο να προχωρήσει στον αφορισμό του Κ.Κ. Ιταλίας, αφού πρώτα το εκδίωξαν από την κυβέρνηση, γιατί δεν το χρειάζονταν άλλο.
Οι κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», στις οποίες συμμετείχε το Κ.Κ. Γαλλίας (1943-1947), έδωσαν ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Τα εργατικά δικαιώματα αντιμετωπίστηκαν ως συνέπεια του… αμοιβαίου οφέλους κεφαλαίου - εργασίας που θα πρόκυπτε από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Γι’ αυτό ο Μορίς Τορέζ καλούσε την εργατική τάξη να πρωτοστατεί στην άνοδο της παραγωγικότητας.
Τελικά το ΓΚΚ εκδιώχθηκε από την κυβέρνηση το 1947, διαφωνώντας με την πολιτική μισθών της κυβέρνησης και τη στάση του γαλλικού ιμπεριαλισμού κατά της Ινδοκίνας. Είχε όμως συμβάλει στη μεταπολεμική σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.
*Μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας