Απολαμβάνοντας αυτά που ενοχλούν…

«Πώς είναι δυνατό ένας καλλιτέχνης, ένας γραφιάς, ένας δημοσιογράφος, ένας πολιτικός, ένας κοινωνικός αναλυτής να καταλάβει πού ζει αν, επειδή είναι αναγνωρίσιμος ή επειδή το θεωρεί περιττό, δεν μπαίνει σ’ ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, δεν στέκεται σε μια “ουρά”, δεν πηγαίνει σε μια λαϊκή αγορά;» - ο λόγος σε ομήγυρη.

Και ιδού η ιδέα για ακόμη ένα «αυγουστιάτικο» κείμενο, πριν ξαναπέσω στα συνήθη. Για τον πρόσθετο λόγο ότι ανήκω σ’ αυτούς που έχουν στενή σχέση με τους προαναφερόμενους χώρους.

Ειδικότερα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οπότε πάμε...

Ως φυσικά…

Αν δεν σταθείς στους αλλοδαπούς επιβάτες (που ειδικότερα τα Σαββατοκύριακα είναι περισσότεροι από τους ημεδαπούς). Τους κάθε είδους επαίτες. Τους «καλωδιωμένους» και μη με κινητά (ειδικότερα τις κοπέλες που είναι προσηλωμένες στο απαραίτητο πλέον αυτό αξεσουάρ – 12 εκατομμύρια κινητά κυκλοφορούν στην Ελλάδα, ενώ 70 με 80% των επικοινωνιών είναι άνευ λόγου, διάβασα κάπου).

Κάποιες που είναι κρεμασμένες λατρευτικά πάνω σε μάλλον αδιάφορα, τουλάχιστον επιφανειακά, αγόρια («Και όμως, έχω δει αγόρια να την “πέφτουν” με τον ίδιο τρόπο σε κοπέλες». «Θα είναι στην αρχή…»).

Μερικές άλλες που διαβάζουν κάποιο ογκώδες βιβλίο (προφανώς της κατηγορίας «με ένα ξεχνιέμαι»).

Αν, εν πάση περιπτώσει, δέχεσαι ως φυσικά αυτά που συμβαίνουν, έχεις υπομονή και δεν συγχύζεσαι (προσωπικά τα απολαμβάνω), ενδέχεται να παραστείς μάρτυρας σε μια σειρά από συμβάντα, όπως τα ακόλουθα – ό,τι χωρέσει, καθ’ ότι μεγάλη η… συλλογή:

■Αφετηρία του λεωφορείου. Κόσμος μπαίνει συνωστιζόμενος ατάκτως, και ανάμεσά τους ένας νέος, που στρώνεται σ’ ένα κάθισμα, βάζοντας στο παραδίπλα ένα μπουφάν. Πάει κάποιος ηλικιωμένος να καθίσει: «Είναι πιασμένη – είναι για την κοπέλα μου!» λέει ο νέος. Η κοπέλα καταφτάνει και κάθεται, με τον νέο να στραβοκοιτάζει τον άνθρωπο, που τον θωρεί επίσης, προφανώς οικτίροντας. «Ξέρεις γιατί δεν σε άφησα να καθίσεις; Επειδή είσαι φασίστας!» του λέει.

■Μια μαμά κάθεται με το παιδάκι της, που μάλλον έχει κάποιο πρόβλημα, κι έχει κολλήσει το πρόσωπό του στο τζάμι του λεωφορείου. «Δεν γλείφουνε το λεωφορείο, παιδάκι μου…», ακούγεται να του λέει με πονεμένη φωνή.

■Μια άλλη κυρία με την κορούλα της, 3-4 χρονώ, με την οποία φαίνεται να διαπληκτίζεται. Οπότε η μικρή κάποια στιγμή υψώνει τη φωνή της: «Σκάσε γ@μώ την Π…….. σου!» (πώς να το μεταφέρω όπως ακούστηκε, που είμαι κι εγγόνι παπά;)

Μην ακούς…

■«Βρε μπαμπά, εγώ είμαι, η κόρη σου», ουρλιάζει σχεδόν κάποια στο κινητό, λες κι είναι μόνη στο λεωφορείο. «Ανοιξε το ψυγείο, βγάλε το τάπερ με το φαγητό και βάλ’ το να ζεσταθεί – όχι με το τάπερ, σ’ ένα κατσαρόλι βάλ’το…». Ο μπαμπάς όμως από την άλλη μεριά έχει προφανώς πρόβλημα ακοής, πράγμα που επιβεβαιώνεται, αφού πριν του επαναλαμβάνει 3-4 φορές αυτό που θέλει: «Βάλε, ρε μπαμπά, αυτό ο ακουστικό, 850 ευρώ, μας στοίχισε…». Αλλά ο μπαμπάς δεν φαίνεται να παίρνει χαμπάρι, οπότε η κόρη κλείνει φουρκισμένη το τηλέφωνο: «Αϊ στα κομμάτια, παλιόγερε!»

■Τα πλήθη στο τρόλεϊ. Αδειάζει μια θέση και κάθεται μια κυρία. Αδειάζει σε λίγο μια άλλη παραδίπλα και στρώνεται ένα νέος-θηρίο. Οπου κάποια στιγμή βάζει το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο, στα γόνατα σχεδόν της κυρίας. Του ρίχνει μια ματιά – αδιάφορος εκείνος. «Σας παρακαλώ, παίρνετε το πόδι σας, με ενοχλείτε», του λέει. Κι εκείνος, σαν να το περίμενε: «Αν σ’ ενοχλώ, σήκω όρθια ή κατέβα!». Τον ξανακοιτάζει η κυρία συγχυσμένη και: «Υποβαθμίζομαι που μιλάω μαζί σας». Και το παλικάρι ατάκα: «Δε γ@μιέσαι, μωρή χαμούρα, ν’ ασπρίσεις!», έτοιμος ν’ αρπαχτεί με όποιον -που δεν προέκυψε- τολμούσε να υπερασπιστεί τη γυναίκα.

■Καβγάς φωνακλάδικος μεταξύ δυο αντρών στα πρώτα καθίσματα του λεωφορείου. «Σταματήστε, επιτέλους – δεν είστε μόνοι σας εδώ», διαμαρτύρεται κάποιος. Ενας άλλος όμως στα πίσω του οχήματος έχει άλλη άποψη: «Πιο δυνατά, εμείς εδώ πίσω δεν ακούμε!»

Στο πλαίσιο

♦Παρά τα ξόρκια και τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, ένα ακόμη Μνημόνιο –το τρίτο και πιο φαρμακερό–, αναπόφευκτο κατά τις πρωθυπουργικές, και γενικώς κυβερνητικές, εξηγήσεις. Με συνέπεια τη διάσπαση του κυβερνώντος, πρώτου αριστερού, κόμματος. Οπότε πάμε εκλογές…

♦Οι αντιτιθέμενοι επιμένουν, με υψωμένη γροθιά, ότι υπήρχε άλλη λύση: ν’ απαλλαγούμε από τους ανελέητους δανειστές και να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα. Με τι πλάτες και παραγωγή, έτσι πολυεξαρτημένοι που έχουμε καταντήσει; Οσο αναξιόπιστη η λύση που επιλέχτηκε, άλλο τόσο και η άλλη.

♦Στη διάρκεια της δημοσιογραφικής μου διαδρομής είχα κάνει (στον καιρό της αείμνηστης «Ελευθεροτυπίας») μερικά φεγγάρια και κοινοβουλευτικός συντάκτης. Αλλά δεν θυμάμαι να είχα τραβήξει αυτά που τραβάνε (μαζί με τους διάφορους εμπλεκόμενους) οι σημερινοί συνάδελφοι, με τις ολονύχτιες συνεδριάσεις. Από τα πρώτα θύματα του τρίτου Μνημονίου.

♦Το περασμένο Σάββατο, πολύ πρωί, έβλεπα σε επανάληψη στη δημόσια τηλεόραση τις «Κεραίες της εποχής μας» -από τις εκπομπές βιβλίου που έχω ζηλέψει– με παρουσιαστές τον Ανταίο Χρυσοστομίδη και τη Μικέλα Χαρτουλάρη. Λίγες ώρες αργότερα διάβαζα στο ημέτερο φύλλο ότι ο Ανταίος, που γνώριζα ότι αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας, έφυγε στα 63 του. Ενας χρησιμότατος άνθρωπος λιγότερος. Οπως και ο γιατρός, λόγιος και αγωνιστής Θάνος Κωνσταντινίδης – αυτός όμως τουλάχιστον έζησε ώς τα 95.

ΚΑΙ… «Εξ Ουκρανίας, διάβασα, τα καρύδια που αγοράσατε. Εκ Χιλής αυτά που αγόρασα από κεντρικό αθηναϊκό κατάστημα ξηρών καρπών. Ελληνικά, μου είπαν, δεν έχουν – κι αν είχαν, θα ήταν ακριβότερα…».