Μια συνηθισμένη ημέρα…

Εικόνες από τη διαδρομή ενός απλού πολίτη της Αθήνας

Λέω σήμερα να σταθώ (ως ελεύθερο ρεπορτάζ), στην καθημερινή διαδρομή ενός απλού πολίτη (χωρίς Ι.Χ.) της Αθήνας, που ξεπορτίζει για όπου – και τι μπορεί να συναντήσει. Κάποτε βγαίνοντας δεν είχε πρόβλημα ν’ αφήσει ξεκλείδωτη την πόρτα (ή να κοιμηθεί στη βεράντα ή την ταράτσα). Τώρα όλα μπορεί να συμβούν:…

● Είναι η ώρα που οι, μικροί κυρίως, μαθητές οδεύουν προς το σχολείο συνοδευόμενοι από μαμά, παππού ή γιαγιά. Με κάποιο σακίδιο ο (η) συνοδός ή και το ίδιο το παιδί – για να συνηθίσει ίσως τα βάρη. Και μην τολμήσεις να πεις καλό λόγο ή, περισσότερο, να χαϊδέψεις κάποιο, με τα παιδόφιλα κρούσματα που μαθεύτηκαν.

● Είναι επίσης η ώρα που οι περισσότεροι βγάζουν (ή τους βγάζουν) τα σκυλιά τους για τον πρωινό περίπατο. Ελάχιστοι όμως με σακουλίτσα για τις ακαθαρσίες των ζωντανών, που δεν χαμπαρίζουν από τουαλέτες. Και αλίμονο αν από απροσεξία τις πατήσεις.

Μια καλημέρα

● Ενας ηλικιωμένος στο αργό, υποβασταζόμενος από νεότερη γυναίκα. Οπου, καθώς διασταυρώνονται σταματάει και μισοσοβαρά-μισοαστεία: «Είμαστε τσακωμένοι;» ρωτάει. Ξαφνιάζεται: «Γιατί το λέτε αυτό;» «Γιατί δεν λες καλημέρα;». «Αυτό είναι; Ευχαρίστως: Καλή σας ημέρα». «Ετσι μπράβο…». Ως εξαίρεση, καθότι οι περισσότεροι οδεύουν μουτρωμένοι – άντε ξανά δουλειά… («Δεν λες που έχεις;»)

● Πόδια, μάτια, μυαλό – το υγιές τρίπτυχο. Κυρίως το πρώτο, με τόσο κόσμο με κινητικό πρόβλημα, ειδικότερα κατεβαίνοντας σκάλες. Ακολουθούν τα μάτια για προφανείς λόγους, και το μυαλό – αν και το πρόβλημα σ’ αυτό το έχουν οι άλλοι…

● Πόδια και μετρό – τα πιο σίγουρα να είσαι στην ώρα σου. Οσο για λεωφορείο – δυο φορές μέσα σε μια βδομάδα: «Δυστυχώς έχουμε κάποια βλάβη. Θα πρέπει να πάρετε το επόμενο» – ο οδηγός. Κι άντε στο περίμενε… (Με την ευκαιρία: Αυτοί που τα σπάνε, ποιον νομίζουν ότι τιμωρούν;)

● Αλλιώτικη εικόνα στο μετρό που πάει Ολυμπιακό Στάδιο μεριά, με εμφανείς τις εικαστικές παρεμβάσεις των φιλάθλων. Με τη σύσταση –και σ’ αυτό και στ’ άλλο– από μεγαφώνου: «Προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα».

● Ζητιάνοι πλέον παντού – και η σκέψη ποιοι έχουν πραγματικά ανάγκη, ποιοι επαγγελματίες, ποιοι για τη δόση τους. («Δεν έχει σημασία. Αμα μπορείς, δώσε. Θα προτιμούσες να ήταν διαρρήκτες; Ασε που, όπως πάμε, μπορεί κι εμείς να βρεθούμε στη θέση τους…»)

Επιλογές…

● Και τα κορίτσια – με τα σορτσάκια ή τα ξεσκισμένα (της, τάχα, ελεύθερης επιλογής τους), με απαραίτητο αξεσουάρ το κινητό. Με κάποια να κρέμονται σε, μάλλον αδιάφορα, αγόρια. («Εχω δει και αγόρια κρεμασμένα σε κοριτσάκια». «Θα ’ναι στην αρχή»). Είναι κι αυτοί και κυρίως αυτές που διαβάζουν κάτι ογκώδη βιβλία. («Δες όμως τι διαβάζουν»…)

● Και τα μαλλιά, ειδικότερα των αγοριών, που δεινοπαθούν από κάθε είδους κούρεμα – απομίμηση, προφανώς κάποιου τηλεοπτικού σταρ. Της μόδας, περισσότερο, το κούρεμα γύρω από το κεφάλι, με ελεύθερη την κορυφή. (Από εκεί το πήρε ή το λάνσαρε πρώτος ο πολεμοχαρής ηγέτης της Βόρειας Κορέας;).

● Αθήνα, η πόλη που μπορεί να διανύσεις αποστάσεις χωρίς οδό και αριθμό. Και, ακόμα, δρόμους χωρίς πεζοδρόμια. Και αλίμονο στο καροτσάκι με το μωρό ή τον ανάπηρο. Ο,τι γουστάρουμε… Οπως ο ΙΧής που, περιμένοντας το φανάρι, αδειάζει την τσιγαροθήκη του αυτοκινήτου στον δρόμο.

● Και, σαν να μη φτάνουν τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, παρκαρισμένα αυτοκίνητα όπου κενό, οπουδήποτε – ακόμη και σε θέσεις αναπήρων.

● Τραπεζάκια έξω – άκρως αποδοτικά γι’ αυτούς που έχουν μια τρύπα μαγαζάκι, για ν’ απλωθούν έξωθέ του. Εννοείται, απαιτείται δημοτική άδεια (τώρα μάλιστα…). Κι όλο και στενεύουν οι λεγόμενοι κοινόχρηστοι χώροι.

● Ενα πέρασμα κι από την εφορία για θέμα του. Οπου εφορία, νοσοκομεία, αστυνομία – της υπομονής, γιατί δεν ξέρεις…

● Επιστρέφοντας –καταπονημένος ίσως μεν… αρτιμελής δε– στο σπίτι, μια ματιά στο γραμματοκιβώτιο. Οπου εκεί που κάποτε η επιστολή κάποιου προσφιλούς, τώρα μόνο λογαριασμοί…

Στο πλαίσιο

Γεύση (χορταστική θα έλεγα) από Οπερα της Κίνας, την περασμένη Κυριακή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Μια πλούσια κατά τα πάντα παράσταση (κοστούμια, σκηνικά) και λογής εικόνες από την κινεζική παράδοση. Με τους ηθοποιούς υπερεπαρκείς σε ταλέντα –όχι μόνο υποκριτικά (εμφάνιση, φωνή) αλλά και με εκπληκτική κινητικότητα– ειδικότερα στις πολεμικές τέχνες. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν το εν λόγω θέαμα στα χέρια ενός σκηνοθέτη που θα ήθελε να το εκμοντερνίσει.

Εν τω μεταξύ, διάβασα ότι η παράσταση δίνεται στο πλαίσιο του έτους πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ Ελλάδας και Κίνας. Εμείς δηλαδή τι ανάλογο στείλαμε στην Κίνα; Παλιότερα ήταν οι θίασοι του Πειραϊκού Θεάτρου του Ροντήρη, το Θέατρο Τέχνης του Κουν, το Αμφιθέατρο του Ευαγγελάτου, το Εθνικό Θέατρο, οι Χοροί της Στράτου κ.ά. συν το μεσολαβητικό γραφείο του Θόδωρου Κρίτα. Σήμερα τι;

Διαβάζοντας τη μακροσκελή συνέντευξη της κληρονόμου του ιδιοκτήτη της μακαρίτισσας «Ελευθεροτυπίας» στο περιοδικό «Οδός Πανός» του Γιώργου Χρονά, βεβαιώθηκα περισσότερο ότι η γυναίκα διαθέτει όλα τα προσόντα να τινάξει στον αέρα μια εύρωστη επιχείρηση. Αλλά και ο ευλογημένος γεννήτορας δεν ήξερε σε τι χέρια την άφηνε;

Αφιερωμένο στον Δημήτρη Μητροπάνο το νέο τεύχος του περιοδικού «Μετρονόμος», με αντιπροσωπευτικά κείμενα για τον καλλιτέχνη και τον άνθρωπο – άψογη λαϊκή φωνή, υποδειγματικό ήθος. Από τις ομότιτλες εκδόσεις και το μυθιστόρημα του Δημήτρη Χριστοδούλου «Ελ Ντάμπα» – εμπειρία τραυματική απ’ το αιγυπτιακό στρατόπεδο για χιλιάδες Ελληνες, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του ποιητή.

ΚΑΙ… «Κακόγουστο καλαμπούρι να λες ότι το ταχύτερο μαύρισμα γίνεται με μια βουτιά στην πετρελαιοκηλίδα».