Αστερίξ για τις γιορτές, Αλέν Ρενέ για πάντα

Πολλές, διασκεδαστικές ταινίες αυτή τη βδομάδα, από τον «Αστερίξ: Η Κατοικία των Θεών» μέχρι την «Γκρέις του Μονακό» με την Νικόλ Κίντμαν, αλλά και αυτή με την οποία μας αποχαιρέτησε ο μεγάλος Γάλλος σκηνοθέτης Αλέν Ρενέ: «Αγαπώντας, Πίνοντας και Τραγουδώντας».

Αστερίξ: Η Κατοικία των Θεών (Astérix: Le domaine des dieux)

Σκηνοθεσία: Λουί Κλισί, Αλεξάντρ Αστιέ

Με τις φωνές των: Αλέν Σαμπά, Λορέν Λαφίτ, Ζεραλντίν Νακάς, Αλεξάντρ Αστιέ, Ελί Σεμού / στα ελληνικά: Εβελίνας Αραπίδη, Κώστα Δαρλάση, Σωτήρη Δούβρη, Ανδρέα Ευαγγελάτου, Αντώνη Ζαχαράτου, Χίλντας Ηλιοπούλου, Κωνσταντίνου Κακκανά. Η ταινία προβάλλεται και μεταγλωττισμένη και σε 3D

Η «Κατοικία των Θεών» δεν είναι απαραιτήτως ένα από τα διασημότερα έργα του κομιξικού «κανόνα» του Αστερίξ, όμως με έναν περίεργο τρόπο προσφέρεται άνετα για μοντέρνα μεταφορά στην οθόνη, έτσι όπως είναι γεμάτο με μοντερνισμούς και έξυπνα σχόλια περί καταναλωτισμού (σε πρώτο επίπεδο) και πολιτισμικής αφομοίωσης (σε μια ευρύτερη ανάγνωση). Ο Καίσαρας είδε κι απόειδε κι αφού το πήρε απόφαση πως δεν θα υποτάξει ποτέ το αυτόνομο γαλατικό χωριό με τη δύναμη του ξίφους, αρχίζει να χτίζει πολυτελή ξενοδοχειακά διαμερίσματα στα πέριξ του χωριού, ρίχνοντας έτσι μεγάλο δόλωμα στα ύδατα του γαλατικού δάσους. Οι πάντες τσιμπάνε, αλλά φυσικά ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ αντιστέκονται.

Υπόδειγμα οικογενειακής διασκέδασης για όλες τις ηλικίες, το γαλλικό αυτό animation μπορεί να μη συναγωνίζεται σε ομορφιά τους πιο διακεκριμένους Αμερικανούς ανταγωνιστές του, όμως είναι αστείο, σύγχρονο και με αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να παρεκκλίνει όπου (και όσο) πρέπει από το πρωτότυπο σενάριο του Ρενέ Γκοσινί. Ακόμα και τα αγριογούρουνα που κυνηγάει ο Οβελίξ σε όλη την ταινία θα περνούσαν καλά βλέποντάς τη.

Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το Μονοπάτι του Θανάτου (A Walk Among the Tombstones)

Σκηνοθεσία: Σκοτ Φρανκ

Ηθοποιοί: Λίαμ Νίσον, Νταν Στίβενς, Ντέιβιντ Χάρμπορ

Συνεχίζοντας την αληθινά ανεκτίμητη (όσο και απροσδόκητη) παράδοση του σινεμά του 21ου αιώνα: ο Λίαμ Νίσον ως επιβλητικότερος σκοτεινός εκδικητής της μεγάλης οθόνης σε πάσης φύσεως, είδους και μεγέθους ταινίες. Αυτή τη φορά είναι ο Μάθιου Σκάντερ, ιδιωτικός ντετέκτιβ που προσλαμβάνεται από διακινητή ναρκωτικών για να βρει τους ανθρώπους που δολοφόνησαν τη γυναίκα του. Στην αποστολή του θα τον βοηθήσει ένας άρρωστος πιτσιρικάς, καθώς σταδιακά το ίδιο το παρελθόν του Σκάντερ αποκαλύπτεται με σκληρό τρόπο επηρεάζοντας το σήμερα.

Ο Σκοτ Φρανκ, σεναριογράφος του αριστουργήματος «Out of Sight», γράφει και σκηνοθετεί με σαφείς επιρροές από τον Σόντερμπεργκ και τον τρόπο που εκείνος ξεδιπλώνει την ιστορία με ζηλευτή οικονομία σε αφήγηση και ρυθμό. Μπορεί μια αίσθηση του γνώριμου και κάποιες σεναριακές στροφές στη δεύτερη πράξη του φιλμ να μην το αφήνουν να απογειωθεί, όμως παραμένει ένα στιβαρό νουάρ στις πλάτες ενός πάντα φοβερού Νίσον.

Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μια Νύχτα στο Μουσείο: Το Μυστικό του Φαραώ (Night at the Museum: Secret of the Tomb)

Σκηνοθεσία: Σον Λέβι

Ηθοποιοί: Μπεν Στίλερ, Ρόμπιν Γουίλιαμς, Οουεν Γουίλσον

Σύμφωνα με το απόλυτο πατρόν κάθε εμπορικής franchise τριλογίας του σινεμά, την επιτυχημένη ταινία ακολουθεί πρώτα ένα σίκουελ, που είναι βασικά ακριβώς ίδιο με την αρχική επιτυχία, και μετά έρχεται ένα τρίτο φιλμ που επιχειρεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Εδώ το «διαφορετικό» είναι οριακό βέβαια, δεν είναι πως η νέα ταινία του Σον Λέβι πειραματίζεται με την εμπορικά επιτυχημένη φόρμουλα των προηγούμενων ή πως ξαφνικά το γράψιμο είναι εκλεπτυσμένο, γεμάτο με εύστοχα αστεία. Πάλι ο Μπεν Στίλερ στον ρόλο του φρουρού Λάρι συντροφεύει τα ζωντανά εκθέματα του μουσείου σε κάποια περιπέτειά τους, εν προκειμένω τον αγώνα ενάντια στον χρόνο, καθώς η μαγεία που τα ζωντανεύει αρχίζει να σβήνει.

Απλώς αυτή τη φορά η δράση μεταφέρεται στην Αγγλία, όπου εκτός από την αντίστοιχη φρουρό του Βρετανικού Μουσείου (η αβίαστα αστεία Ρέμπελ Γουίλσον θα μπορούσε άνετα να ηγηθεί μιας ολόδικής της σειράς ταινιών), προστίθενται και τα αντίστοιχα εκθέματα, από έναν ασιατικό δράκο που δεν λέει να σκοτωθεί μέχρι μια Πομπηία σε μινιατούρα.

Η δράση και τα αστεία είναι λίγο ώς πολύ αυτά που περιμένεις, που θα πει: όχι κάτι αρκετά σπουδαίο κινηματογραφικά, μα τόσο ασφαλές και τίμιο ως οικογενειακή διασκέδαση. Το οποίο δεν είναι απαραιτήτως μειωτικό, το καστ είναι γεμάτο με αποδεδειγμένης αξίας διασκεδαστές και το CGI κέφι σε κρατάει χαρούμενο, ειδικά από τη στιγμή που η ταινία δεν υπερβαίνει την περίοδο χάριτος, διαρκώντας μόλις την απολύτως απαραίτητη μιάμιση ώρα.

Υπάρχουν πάντως στιγμές που ο Γκιγιέρμο Ναβάρο καδράρει κάποια από τα ζωντανά εκθέματα με εντυπωσιακό τρόπο - είναι σαν να έχεις προσλάβει τον Πικάσο να σου ζωγραφίσει διαφημιστικά storyboards, αλλά ας είναι. Την επιπλέον νότα βαρύτητας ωστόσο δίνει ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στην τελευταία του live action εμφάνιση, με το αντίο του ως Κέρινου Τέντι Ρούζβελτ να είναι σχεδόν συγκινητικό. Το υπόλοιπο φιλμ είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό οικογενειακό fun movie.

Θοδωρής Δημητρόπουλος

Γκρέις του Μονακό (Grace of Monaco)

Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Νταάν

Ηθοποιοί: Νικόλ Κίντμαν, Τιμ Ροθ, Μίλο Βεντιμίλια, Παθ Βέγα, Πάρκερ Πόουζι, Φρανκ Λανγκέλα, Ντέρεκ Τζέικομπι

Ο δημιουργός τού «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο», της βιογραφίας της Εντίτ Πιαφ με τη βραβευμένη με Οσκαρ Μαριόν Κοτιγιάρ, παρουσιάζει αυτή τη φορά τη ζωή της Γκρέις Κέλι, σε βερσιόν που μοιάζει περισσότερο με κλασικά εικονογραφημένα: ένα λαμπερό, πανέμορφο, ρηχό, απλοϊκό και συντηρητικό biopic, το οποίο αφηγείται ιστορίες προσώπων και καταστάσεις γνώριμες ήδη στο ευρύ κοινό. Η οπτική γωνία από την οποία προσεγγίζει την Γκρέις είναι το πορτρέτο μιας γυναίκας που θυσίασε τα πλούτη και τη δόξα για… άλλα πλούτη και δόξα με μεγαλύτερες ευθύνες, που παγιδεύτηκε σ’ έναν γάμο που δεν ξεχείλιζε ακριβώς από έρωτα, αλλά που, κατά την ταινία, έδωσε στο Μονακό την ώθηση και τον δυναμισμό που έμαθε από τον καταφερτζή Αμερικανό μπαμπά της με το ελεύθερο πνεύμα.

Στιλιστικά το «Grace of Monaco» κόβει την ανάσα, όπως και το ίδιο το Μονακό: γυρισμένο στους χώρους του Παλατιού και στα καλντερίμια και τις ακτές του κρατιδίου, με τους ήρωες μαγευτικά ντυμένους και φωτογραφημένους σαν ανθρώπινα κοσμήματα, αποπνέει πολυτέλεια και κάλλος. Πέραν αυτού… το τίποτα. Το σενάριο κινείται με τους κανόνες απογευματινής τηλενουβέλας, τα κίνητρα των μεγαλύτερων παιχτών αυτής της ιστορίας είναι η αγάπη για την οικογένεια ή η αγάπη… γενικώς και το εύρημα περιορίζεται στο ότι η Γκρέις Κέλι αντικατέστησε το επάγγελμά της ως ηθοποιού με μια μόνιμη επιλογή «υποκριτικής» για τον νέο ρόλο που ανέλαβε στη ζωή της. Οι ατάκες συναγωνίζονται η μια την άλλη σε βαθμίδες κλισέ, η Νικόλ Κίντμαν, παρότι πια το πρόσωπό της δεν επανέρχεται ποτέ στη φυσική του κατάσταση, δίνει μια υπέροχη ερμηνεία με όσα (λίγα) έχει να δουλέψει, η πλοκή, παρότι περιλαμβάνει ελκυστικά στοιχεία, εκτυλίσσεται ανιαρά: περισσότερα καταλαβαίνει κανείς για τη συναρπαστική προσωπικότητα της Γκρέις Κέλι αν ανοίξει ένα παλιό Paris-Match, παρά αν δει την ταινία.

Αγαπώντας, Πίνοντας και Τραγουδώντας (Aimer, Boire et Chanter)

Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ

Ηθοποιοί: Σαμπίν Αζεμά, Ιπολίτ Ζιραρντό, Σαντρίν Κιμπερλέν, Καρολίν Σιλόλ, Αντρέ Ντισολιέ, Μισέλ Βιλερμόζ

Τρία ζευγάρια προετοιμάζουν μια ερασιτεχνική θεατρική παράσταση, αλλά οι σχέσεις τους, οι συνειδήσεις και οι κοσμοθεωρίες τους αρχίζουν να τρεμοπαίζουν, όταν μαθαίνουν ότι ο ένας από τους φίλους τους, ο Τζορτζ Ράιλι, πάσχει από καρκίνο.

Κι όμως είναι ακόμα εδώ. Με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ο Αλέν Ρενέ, στα 92 του χρόνια, έκανε το σινεμά που προτιμούσε τις τελευταίες δεκαετίες, ανάλαφρο, χαριτωμένο, τρυφερό, ελαφρώς σουρεαλιστικό, υπογραμμισμένο από τα κόμικς του Blutch, διασκεδαστικό και υπόγεια στοχαστικό. Βασισμένο στο «Life of Riley» του Αλαν Εϊκμπορν (τρίτη διασκευή έργου του, μετά τα «Smoking/No Smoking» και «Coeurs»), γυρισμένο ολόκληρο σε στούντιο, με μια σκόπιμη θεατρικότητα που ενισχύει την αίσθηση της παραβολής και όχι του ρεαλισμού, της σκηνής και όχι της οθόνης, αποδομεί με φρέσκο (πράγματι!) τρόπο την τέχνη του κινηματογράφου, ταυτόχρονα λατρεύοντάς την στα πανέμορφα κοντινά πλάνα στους ηθοποιούς του. Μια ταινία φορμαλιστική και παιχνιδιάρικη, που δεν θα μιλήσει στον καθένα, αλλά θα πει πολλά στους πιστούς θαυμαστές του Ρενέ.

Seventh Son

Σκηνοθεσία: Σεργκέι Μποντρόφ

Ηθοποιοί: Τζεφ Μπρίτζες, Μπεν Μπαρνς, Τζούλιαν Μουρ

Ενας κυνηγός μαγισσών αποκτά νέο «πρακτικάριο», τον έβδομο γιο έβδομου γιου Τομ, για να καταπολεμήσει τη Μητέρα Μάλκιν, βασίλισσα όλων των Μάγων που ξέφυγε από τη φυλακή της. Στην πορεία, ο νεαρός θα ερωτευτεί, θα ωριμάσει και θα αναγνωρίσει ότι όλοι μέσα μας έχουμε και το καλό και το κακό, στην πιο προβλέψιμη αντιμαχία στο σινεμά του φανταστικού των τελευταίων χρόνων. Ο Σεργκέι Μποντρόφ διασκευάζει το νεανικό μυθιστόρημα «Ο Μαθητευόμενος του Σπουκ» του Τζόζεφ Ντιλέινι σε μια ταινία από την οποία λείπει η φαντασία. Ο Τζεφ Μπρίτζες απλώς αποσυντονίζει με μια αποτυχημένη μανιέρα βραχνού μέθυσου μαγισσο-μπάτσου, ο νεαρός Μπεν Μπαρνς είναι αδύναμος στον ρόλο του μαθητευόμενου ζεν πρεμιέ και η Τζούλιαν Μουρ έχει εξ αρχής χάσει το παιχνίδι στη σύγκριση με την goth Maleficent της Αντζελίνα Τζολί. Οι σκηνές δράσης ή ειδικών εφέ μαγείας δεν επιδεικνύουν καμιά πρωτοτυπία και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η επιλογή του Μποντρόφ να γυρίσει το παραμύθι του σε φυσικούς χώρους, χωρίς ψηφιακά ντεκόρ. Μικρή αποζημίωση για ένα φιλμ που χάνει το ραντεβού του με το σύμπαν του παραμυθιού.