Ο κορυφαίος ηθοποιός που διέψευσε τον... καθηγητή του!

Κορυφαίος, με τόσες, πολυβραβευμένες άλλωστε, υποδειγματικές ερμηνείες στην καριέρα του ώστε να είναι από αυτό το όχι αυτονόητο «είδος» ηθοποιού που κάθε θεατής μπορεί να τον ανακαλέσει στον δικό του αγαπημένο ρόλο μεταξύ δεκάδων εξίσου ιδιαίτερων επιλογών. Ο Τζιν Χάκμαν, ο καλλιτέχνης που, με το αινιγματικό χαμόγελο και βλέμμα στην οθόνη, κατόρθωσε να κάνει αξιοθαύμαστους και ερμηνευτικά «συμπαθείς» μερικούς από τους αντιπαθέστερους ή πιο «επικίνδυνους», δαιμονικούς και κακούς κινηματογραφικούς ήρωες και με την ίδια ευκολία να μεταλλάξει κυριολεκτικά τη φυσιογνωμία, το βλέμμα και το χαμόγελό του για να πείσει στη μεγάλη οθόνη ως ένας εξαιρετικά συμπαθής ή κι εξαιρετικά κωμικός χαρακτήρας, είχε μαζί με τη σύζυγό του, κλασική πιανίστα Μπέτσι Αρακάουα ένα αναλόγως, αινιγματικό κατ’ αρχάς, τέλος: οι δυο τους, ο 95χρονος πλέον, αποσυρμένος από το 2004 ηθοποιός κι εκείνη, στα 63 της χρόνια, βρέθηκαν νεκροί το βράδυ της Τετάρτης στο σπίτι τους στη Σάντα Φε του Νέου Μεξικού. Νεκρός βρέθηκε και ο σκύλος τους. Οι αρχές απέκλεισαν γρήγορα το ενδεχόμενο της εγκληματικής ενέργειας κι από εκεί και πέρα ξεκίνησαν να ερευνούν όλα τα υπόλοιπα ενδεχόμενα, με πιθανότερη εκδοχή αυτή της δηλητηρίασης από μονοξείδιο του άνθρακα. Το ζευγάρι ζούσε στη Σάντα Φε από τη δεκαετία του ΄80, αφού είχαν γνωριστεί σ’ ένα γυμναστήριο και παντρεύτηκαν το ΄91, πέντε χρόνια αφότου ο Χάκμαν χώρισε και επισήμως από την πρώτη σύζυγό του Φέι Μαλτέζε με την οποία είχαν τρία παιδιά.

Δύο Οσκαρ, τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, ένα BAFTA και αμέτρητες υποψηφιότητες συνθέτουν το «παλμαρέ» ενός ηθοποιού η μεγαλύτερη κατάκτηση του οποίου ήταν αναμφισβήτητα η ενθουσιώδης υποδοχή και αποδοχή του διεθνούς κοινού αλλά και των σπουδαιότερων δημιουργών του σινεμά του 20ού αιώνα. Από αυτούς ο πρώτος που εξέφρασε δημοσίως χθες τη θλίψη του ήταν ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος ανήρτησε μια κοινή τους φωτογραφία από το πλατό της «Συνομιλίας» (1974, όταν ο Χάκμαν υποδυόταν τον εμμονικό και παράξενο ειδικό πράκτορα στις παρακολουθήσεις «Χάρι Κολ») με το σχόλιο: «Η απώλεια ενός μεγάλου καλλιτέχνη είναι πάντοτε ταυτόχρονα αιτία πένθους και γιορτής. Ο Τζιν Χάκμαν ήταν ένας σπουδαίος ηθοποιός, εμπνευσμένος και υπέροχος στη δουλειά και την πολυπλοκότητά του. Πενθώ την απώλειά του και ταυτόχρονα γιορτάζω το γεγονός ότι υπήρξε και τη συνεισφορά του».

Οσκαρ

Ο σκληροτράχηλος Νεοϋορκέζος αστυνομικός Τζίμι «Ποπάι» Ντόιλ στον «Ανθρωπο από τη Γαλλία» (1971) του Γουίλιαμ Φρίντκιν, ο ρόλος που του χάρισε και το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Νωρίτερα ο «Μπακ Μπάροου», ο εξίσου «εγκληματικός» αδελφός του Κλάιντ στη θρυλική ταινία του Αρθουρ Πεν «Μπόνι και Κλάιντ» (1967) με τους Γουόρεν Μπίτι και Φέι Ντάναγουεϊ. Ο επίμονος, διορατικός και συστηματικός πράκτορας του FBI «Ρούπερτ Αντερσον» στο «Ο Μισισιπής καίγεται» (1989) του Αλαν Πάρκερ. Ο διεφθαρμένος σερίφης «Λιτλ Μπιλ» στους »Ασυγχώρητους» (1992) του Κλιντ Ιστγουντ που του εξασφάλισαν το Οσκαρ Β’ Ανδρικού. Ο δαιμονικός «Avery Tolar» μέντορας του «Μιτς» (Τομ Κρουζ) στη «Φίρμα» (1993) του Σίντνεϊ Πόλακ. Ο υπερόπτης, εγωμανής πλοίαρχος «Frank Ramsey» στο «Crimson Tide» (1995) του Τόνι Σκοτ. Ο εκκεντρικός μεγαλομανής, άσος στο ψέμα αλλά παρ’ όλα αυτά γλυκούλης πατέρας «Ρόγιαλ Τένενμπαουμ» στην «Οικογένεια Τένενμπαουμ» (2001) του Γουές Αντερσον, που έφερε Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Δράμα ή Μιούζικαλ. Ο Τζιν Χάκμαν δηλαδή που όπως και ο φίλος του και συμφοιτητής του Ντάστιν Χόφμαν ήταν από τα αουτσάιντερ (ως προς τις πιθανότητες μελλοντικής επιτυχίας και καριέρας βάσει των εκτιμήσεων των καθηγητών τους) στη σχολή του θεάτρου της Πασαντίνα! Που, αποφοιτώντας, αναγκάστηκε να δουλέψει ως θυρωρός σε ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη, όταν συνάντησε ξανά έναν από τους καθηγητές του, ο οποίος τον κοίταξε και παρατήρησε κάπως χαιρέκακα: «Βλέπεις, Χάκμαν, σου το είπα ότι δεν επρόκειτο να καταφέρεις τίποτα».

Ο Τζιν Χάκμαν είχε γεννηθεί στο Σαν Μπερναρντίνο της Καλιφόρνιας, τον Ιανουάριο του 1930. Ο πατέρας του, τυπογράφος και με τυχοδιωκτικό χαρακτήρα, διατηρούσε την οικογένεια σε μια συνθήκη συνεχών μετακινήσεων μέχρι στο Ντάνβιλ του Ιλινόις να τους εγκαταλείψει τελείως.

Στην εφηβεία

Ο Χάκμαν έζησε τα εφηβικά του χρόνια στο Στορμ Λέικ της Αϊόβα και στα 16 κατετάγη στο Σώμα Αμερικανών Πεζοναυτών των ΗΠΑ όπου υπηρέτησε για μια 4ετία. Στα 20 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη κι άρχισε να κάνει δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει, ενώ εν τω μεταξύ έχασε και τη μητέρα του από πυρκαγιά την οποία είχε προκαλέσει κατά λάθος η ίδια με το τσιγάρο της!

Εχοντας το μικρόβιο της υποκριτικής, το 1956, όταν μετακόμισε στην Καλιφόρνια, άρχισε να φοιτά στη σχολή της Πασαντίνα, με την προαναφερθείσα υποδοχή από συμφοιτητές και καθηγητές. Ο ίδιος όπως και ο Χόφμαν άλλωστε επέμεναν στο όνειρό τους, ευτυχώς... Και τελικά παράλληλα με τη δουλειά του στο ξενοδοχείο ο Χάκμαν άρχισε να εργάζεται σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις εκτός Μπρόντγουεϊ. Το 1964 ήταν η χρονιά που του δόθηκε για πρώτη φορά πρωταγωνιστικός ρόλος στην παράσταση του έργου «Any Tuesday». Ηταν τόσο καλός που η παρουσία του επισημάνθηκε τόσο ώστε να ανοίξει για εκείνον διάπλατη η πόρτα του σινεμά.

Ρόλοι

Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία «Λίλιθ» (1964) του Ρόμπερτ Ρόσεν με πρωταγωνιστές τους Γουόρεν Μπίτι και Τζιν Σέμπεργκ. Τα τρία επόμενα χρόνια αποδεικνυόταν σταθερά εξαιρετικός σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους και το 1967 ήρθε η ώρα του «Μπακ Μπάροου» στο «Μπόνι και Κλάιντ». Ακόμα και δίπλα σ’ ένα από τα αστραφτερότερα δίδυμα πρωταγωνιστών στην ιστορία του σινεμά ο Χάκμαν έλαμψε, κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Οσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου και εφεξής μια κινηματογραφική καριέρα φτιαγμένη από σπουδαίους ρόλους, δίπλα σε εξίσου κορυφαίους ηθοποιούς. Κι εδώ αξίζει ν’ αναφερθεί η ονειρεμένη ομάδα της «Γέφυρας του Αρνεμ» (1977) του Ρίτσαρντ Ατένμπορο, ιστορικής ταινίας στην οποία ο Χάκμαν συνυπήρξε με τους Λόρενς Ολίβιε, Αντονι Χόπκινς, Μαξιμίλιαν Σελ, Ντερκ Μπόγκαρντ, Τζέιμς Κάαν, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ράιαν Ο’Νιλ, Σον Κόνερι, Μάικλ Κέιν, Ελιοτ Γκουλντ.

Οι επόμενες δεκαετίες της ζωής του είναι πλήρεις με ξεχωριστές ερμηνείες ακόμα και σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους, μ’ ένα αναγκαστικό «διάλειμμα» στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, όταν υποβλήθηκε σε αγγειοπλαστική επέμβαση που τον κράτησε για ένα διάστημα εκτός κινηματογραφικών πλατό. «Προσπαθώ να προσέχω τον εαυτό μου. Δεν έχω πολλούς φόβους. Εχω τον φυσιολογικό φόβο του θανάτου, όπως όλοι μας, ειδικά όταν φτάνεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία», έλεγε τότε σε συνέντευξή του στον Λάρι Κινγκ στο CNN.

Ιδιαίτερα ενεργός υπήρξε μέχρι το 2000. Τότε έκανε κάποιες ταινίες συμπεριλαμβανομένης και της «Οικογένειας Τένενμπαουμ», για την οποία ήταν στην αρχή επιφυλακτικός. Το 2003 συμπρωταγωνίστησε έπειτα από πολλά χρόνια με τον φίλο του Ντάστιν Χόφμαν στην ταινία «Οι ένορκοι» του Γκάρι Φλέντερ, κρατώντας τον ρόλο ενός αδίστακτου συμβούλου ενόρκων που προσπαθεί να επηρεάσει με εκβιασμούς και υποσχέσεις τους ενόρκους μιας σημαντικής δίκης ενάντια σε μια βιομηχανία όπλων. Και το 2004 έκανε την τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση στην κωμωδία «Ολοι οι άνθρωποι του δημάρχου» του Ντόναλντ Πέτρι. Εναν χρόνιο νωρίτερα είχε βραβευτεί με «Σέσιλ ντε Μιλ» για τη συνολική προσφορά του στην Εβδομη Τέχνη.

Οι τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του Τζιν Χάκμαν είχαν γίνει τον περασμένο Μάρτιο όταν οι παπαράτσι τον απαθανάτισαν να τρώει με τη γυναίκα του κι έναν μήνα αργότερα όταν ο φακός τον «συνέλαβε» αρκετά καταβεβλημένο να βγαίνει από ένα μαγαζί κρατώντας έναν καφέ.