Το είχε δηλώσει από την περίοδο της προετοιμασίας ο Ντίτερ Κόσλικ, ο διευθυντής του Φεστιβάλ Βερολίνου, ότι ήθελε φέτος η Berlinale να ρίξει τον φακό της στις γυναίκες, τις σκηνοθέτριες, τις ηθοποιούς, τις ηρωίδες των ταινιών. Και το έκανε σε όλο το φάσμα της διοργάνωσης, από τα πιο μεγαλεπήβολα ώς τα πιο άγνωστα σημεία των φιλμ που παρουσίασε. Δύο μέρες πριν ολοκληρωθεί το Φεστιβάλ, κοιτάζουμε πίσω στις γυναίκες που πρωταγωνίστησαν μέσα κι έξω από την οθόνη.
Ιζαμπέλ Κοϊσέτ – Ζιλιέτ Μπινός
Η Ισπανίδα σκηνοθέτρια του «Nobody Wants the Night» είναι η μόλις δεύτερη γυναίκα που ανοίγει το Φεστιβάλ Βερολίνου, μετά τη Μαργκαρέτε φον Τρότα. Μπορεί η ταινία της, παρά την πάντα μεγαλόπρεπη παρουσία της Ζιλιέτ Μπινός, να απογοήτευσε, αλλά το ξέσπασμά της στη συνέντευξη Τύπου ήταν αξεπέραστο: «Θέλετε να σας μιλήσω σοβαρά; Το να κάνεις ταινίες πια είναι ένας πολύ δύσκολος δρόμος. Ενας χωματόδρομος γεμάτος λακκούβες. Ξέρετε μόνο τι θέλω; Τις ίδιες λακκούβες με έναν άντρα. Οχι έναν στρωμένο δρόμο, όχι. Απλώς τις ίδιες λακκούβες. Μπορώ; Μιλάμε για γυναίκες και άντρες στο σινεμά κι έχω βαρεθεί. Γιατί κάνουμε φαύλους κύκλους. Βαρέθηκα να κουβεντιάζω. Θέλω πράξεις. Και θέλω οι γυναίκες να αμείβονται περισσότερο...».
Νικόλ Κίντμαν
Τόλμησε να γίνει η πρώτη γυναίκα–κεντρική ηρωίδα σε ταινία του Βέρνερ Χέρτσογκ, με τη «Βασίλισσα της ερήμου», την ιστορία της Γερτρούδης Μπελ. Και φάνηκε πρόθυμη να αντιμετωπίσει την πρόκληση: «Νιώθω ότι βρίσκομαι σ’ ένα στάδιο στη ζωή και τη δουλειά μου που δεν θέλω ευκολίες. Δεν θέλω να ξυπνάω το πρωί και να οδηγώ στο στούντιο για να γυρίσω μια ταινία. Θέλω να ταξιδεύω, να φεύγω από τις ανέσεις μου και την ασφάλειά μου. Οταν ο Βέρνερ με ρώτησε αν είχα πρόβλημα με τη μετακίνησή μου στην έρημο για την ταινία, το μόνο που ρώτησα ήταν αν μπορούσα να φέρω τα παιδιά μου. Μόλις το λύσαμε αυτό, ήμουν στη διάθεσή του. Λατρεύω τη “σχολή Βέρνερ”: την εμμονή και την τρέλα του να είναι όλα άγρια, αληθινά. Το ότι πήγαμε στην τοποθεσία όπου εκτυλίχθηκε η πραγματική ιστορία, ότι μπροστά μου ξαφνικά είχα μόνο ορίζοντα, ότι έμαθα να καβαλάω καμήλες, ότι κοιμόμουν έχοντας από πάνω μου τον ουρανό και τ’ αστέρια. Ολα αυτά ήταν μια υπέροχη εμπειρία για μένα...».
Μαρία Μερσέδες Κρόι - Μαρία Τελόν
Οι δύο γυναίκες από τη φυλή των Μάγιας της Γουατεμάλας υποδύθηκαν τη μητέρα και την κόρη στο «Ηφαίστειο» του Χάιρο Μπουσταμάντε. Στο Βερολίνο δεν «υποδύθηκαν» τίποτα, ήταν απίστευτα αυθόρμητες και συναρπαστικές με τα πολύχρωμα υφαντά φορέματά τους. Εδωσαν πρόσωπο σ’ έναν σύγχρονο μειονοτικό πολιτισμό ιθαγενών για τον οποίο γνωρίζουμε λίγα –έρχονται από τον τόπο που έχει ένα από τα μεγαλύτερα νούμερα απαγωγών και εμπορίας βρεφών και ελπίζουν ότι η ταινία θα βοηθήσει στην ενημέρωση του κόσμου. Το κατάφεραν.
Σαρλότ Ράμπλινγκ
Πρωταγωνίστρια του «45 χρόνια», δίπλα στον Τομ Κόρτνεϊ, έδωσε μία από τις ωραιότερες ερμηνείες του Φεστιβάλ (και της χρονιάς), σε μία από τις πιο συγκινητικές ταινίες της διοργάνωσης. Μίλησε για το πέρασμα του χρόνου και για το πώς ο άνθρωπος, μόνος, αποφασίζει αν θα κυλήσει μαζί του ή όχι. Αλλά ήταν κάθετη: «Μη μου λέτε για βραβεία, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω βραβείο εγώ στην Berlinale, υπάρχει προηγούμενο». Οσο κι αν ψάξαμε, ποτέ δεν μάθαμε τι εννοεί η αινιγματική Σαρλότ, απλώς περιμένουμε να διαψευστεί στα βραβεία του Σαββάτου.
Ευαγγελία Κρανιώτη – Εμμα Δοξιάδη
Η πρώτη σκηνοθέτησε το «Exotica, Erotica etc.», ένα οδοιπορικό στη σχέση των ναυτικών με τα κορίτσια του λιμανιού, συστήνοντάς μας την ευαίσθητη εικαστική ματιά της. Η δεύτερη συμμετείχε στη μικρού μήκους «Squirrel» του προγράμματος Generation, ως συν-σεναριογράφος και ηθοποιός. Ηταν οι δύο ελληνικές παρουσίες στο επίσημο πρόγραμμα της Berlinale (εκτός από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ και του Γιάνη Βαρουφάκη).
Νάταλι Πόρτμαν
Σε μια πορεία που όλο και περισσότερο συνδέεται με σπουδαίους σκηνοθέτες των ημερών μας, η Νάταλι Πόρτμαν κράτησε ένα μικρό ρόλο στο «Knight of Cups», το τελευταίο πόνημα του Τέρενς Μάλικ. Κι είπε για τον σκηνοθέτη της: «Υπήρξα θαυμάστρια του Τέρι σε όλη μου τη ζωή. Το “Days of Heaven” είναι η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών. Κάνει πραγματικά απίστευτα, επιδραστικά φιλμ, τόσο οπτικά όσο και συναισθηματικά. Νιώθω πολύ τυχερή που δούλεψα μαζί του πριν σκηνοθετήσω την πρώτη μου ταινία (σ.σ. την “Ιστορία αγάπης και σκότους”, βασισμένη στο ομώνυμο αριστουργηματικό αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αμος Οζ). Μου θύμισε ότι οι κανόνες στο σινεμά δεν είναι απαραίτητοι. Μπορείς να βρεις τον δικό σου δρόμο, να ξεπερνάς τα λάθη, να υποδέχεσαι τα προβλήματα. Αυτό που άλλοι σκηνοθέτες το θεωρούν πρόβλημα, ο Τέρι το θεωρεί ευκαιρία».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας