Μαύρη κωμωδία για την ισότητα των φύλων

Μια από τις μεγάλες φετινές αποκαλύψεις του ευρωπαϊκού σινεμά, η «Ανωτέρα βία» του Ρούμπεν Οστλουντ, πρόταση της Σουηδίας για το Ξενόγλωσσο Οσκαρ, είναι ένα πιο σαρδόνιο «Gone Girl». Με οξυδέρκεια και χιούμορ, αποδομεί κάτι που έμοιαζε με σχέση αγάπης. Ανάμεσα στις προβολές που ξεχωρίζουν και η Agora του Αρη Χατζηστεφάνου.

Ανωτέρα βία (Force Majeure)

Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Οστλουντ

Ηθοποιοί: Μπρέιντι Κόρμπετ, Κρίστοφερ Χίβιου, Λίζα Λόβεν Κόνγκλσι, Γιοχάνες Κούνκε

Μια οικογένεια Σουηδών, ο Τόμας, η Εμπα και τα δυο μικρά παιδιά τους, πηγαίνει για χειμερινές διακοπές σ’ ένα χιονοδρομικό κέντρο στις Αλπεις. Οταν μια χιονοστιβάδα θα απειλήσει τις ζωές τους, ο Τόμας, αντί να βοηθήσει, θα τρέξει πρώτος να σωθεί. Αυτή η μικρή «ατυχής» στιγμή αλλάζει άρδην την ισορροπία της οικογένειας: χωρίς τίποτα να έχει ειπωθεί, ο Τόμας δεν είναι πια ο αρχηγός της οικογένειας και η εμπιστοσύνη των άλλων στο πρόσωπό του έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

Ο Σουηδός Ρούμπεν Οστλουντ παρουσιάζει μια ταινία έκπληξη, μια απρόσμενη, κατάμαυρη κωμωδία για την ισότητα ανδρών και γυναικών και για τις ετοιμόρροπες ισορροπίες του γάμου, σ’ ένα πιο ακριβές, πιο σαρδόνιο «Gone Girl». Κρατώντας τα πλάνα του σταθερά, γεωμετρικά, ήσυχα, αφήνει τη συναισθηματική χιονοστιβάδα της απώλειας εμπιστοσύνης να κερδίζει σιγά σιγά μέγεθος ώσπου ν’ αποσυνθέσει, να αποδομήσει μέχρι εδάφους κάτι που κάποτε έμοιαζε με μια ισότιμη σχέση αγάπης. Το καλύτερο, το κάνει με οξυδέρκεια και υπέροχο χιούμορ, προκαλώντας χτυποκάρδια ενθουσιασμού σε κάθε χαμηλότονη ανατροπή του. Η ταινία αποτελεί την πρόταση της Σουηδίας για το φετινό Ξενόγλωσσο Οσκαρ κι έχει ήδη μαζέψει πληθώρα βραβείων, με αρχή το λανσάρισμά της στο «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Κανών.

Πέρα όμως από τις δάφνες της, είναι μια από τις μεγαλύτερες φετινές αποκαλύψεις στο ευρωπαϊκό σινεμά, αλλά και μια αριστοτεχνική έκθεση λεπτών ανθρώπινων αντιδράσεων, σκηνοθετημένη και παιγμένη στην τελειότητα, ακόμη κι αν το φινάλε δεν ανταποκρίνεται στις τόσο υψηλές προσδοκίες που χτίζει σε όλη της τη διάρκεια. Εγγύηση για θέαση γεμάτη κέφι και ενδοσκοπική ταραχή και για καυτές συζητήσεις μετά την προβολή.

Η αρπαγή 3 (Taken 3)

Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Μεγκατόν

Ηθοποιοί: Λίαμ Νίσον, Φόρεστ Γουίτακερ, Μάγκι Γκρέις, Φάμκε Γιάνσεν

Ο πρώην πράκτορας της CIA και νυν αφοσιωμένος πατέρας Μπράιαν Μιλς πρόκειται, οσονούπω, να τα ξαναβρεί με την τέως σύζυγό του, Λενόρ. Εμπόδιο στη σχέση τους στέκεται όχι μόνο ο άντρας της Λενόρ, αλλά ένα εγκληματικό δίκτυο που ο Μιλς θ’ αναγκαστεί να ξεσκεπάσει, περνώντας διά πυρός και σιδήρου, πάντα μόνος του, προκειμένου, για άλλη μια φορά, να υπερασπιστεί την απόλυτη προτεραιότητά του: την ασφάλεια της κόρης του.

Ο Ολιβιέ Μεγκατόν και ο (παραγωγός και συνσεναριογράφος) Λικ Μπεσόν μοιάζουν ν’ ακολουθούν το ρητό του Κομφούκιου, ό,τι είναι καλό, μην το πειράζεις. Ετσι, η νέα (οικογενειακή, πάντα) περιπέτεια του Μπράιαν Μιλς ακολουθεί τη σοφή πεπατημένη των προηγούμενων δύο, που θριάμβευσαν στο box office: ταχύτατο μοντάζ, λήψεις από κάθε μοίρα του κύκλου, ίντριγκα, έναν –όχι και τόσο– «απρόσμενο» κακό που είναι πολύ πολύ κακός, απίθανες καταδιώξεις, αντρίκιες σκηνές δράσης, όμορφες γυναίκες (ειδικά τη Φάμκε Γιάνσεν, για όσο κρατά η παρουσία της), παραδοσιακές αρχές του πατέρα-προστάτη κι ένα καλοστημένο σασπένς του οποίου, βολικά, γνωρίζεις εξαρχής την κατάληξη.

Επιπλέον, ο Λίαμ Νίσον, σ’ αυτό το αναφτερούγισμα της καριέρας του των τελευταίων επτά χρόνων, είναι και πάλι ο στιβαρός, λιγομίλητος, παντοδύναμος, μοναχικός εκδικητής, ένα ρόλο που παίρνει όσο σοβαρά χρειάζεται, ποτέ περισσότερο και τον οποίο παρουσιάζει με γοητεία και δύναμη. Το «Taken 3» είναι πιο κοντά στην πρώτη ταινία της σειράς, με μεγαλύτερη έμφαση στο συναίσθημα και τα χιλιοειπωμένα κίνητρα αξιοπρέπειας, οι σκηνές δράσης κι οι σεναριακές επιλογές δεν έχουν ιδιαίτερη πρωτοτυπία, παρ’ όλ’ αυτά, όπως και τα προηγούμενα «Taken», αποτελεί μια εύκολη και δυνατή περιπέτεια, σαν μια γουλιά ανθρακούχου αναψυκτικού.

Agora

Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος

Ο Γιώργος Αυγερόπουλος συνδέει την αρχαία Αγορά, τη μήτρα της δημοκρατίας, με τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία της οικονομικής κρίσης. Σε μια στιγμή εκπληκτικής επικαιρότητας, ο Αυγερόπουλος προβάλλει το νέο του ντοκιμαντέρ που αποτελεί ένα χρονικό της κρίσης, στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου. Παρά τον εφετζίδικο τίτλο του, το «Agora» αποτελεί την πιο ειλικρινή, μετρημένη κι εύστοχη δουλειά του.

Μπορεί το δεύτερο μέρος της ταινίας να επιστρέφει στα ντοκουμέντα της ΕΡΤ και τις πιο «εύκολες» καταγγελίες, ωστόσο το πρώτο μέρος, γεμάτο εμβληματικές συνεντεύξεις με ανθρώπους σαν τον Παπακωνσταντίνου ή τον Βενιζέλο, τραβηγμένες μια ανάσα πριν τους παγιδεύσει η ιστορία, όπως και η καλογυρισμένη, χωρίς λαϊκίστικη διάθεση, πολύπλευρη παρουσίαση της κάθε όψης, πολιτικής και κοινωνικής, της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, αγγίζει ακριβώς τα καθοριστικά ζητήματα των ημερών μας, ακόμα κι αν στην πορεία της ταινίας μένουν ανολοκλήρωτα.

Πάρ’ το από την αρχή (Begin Again)

Σκηνοθεσία: Τζον Κάρνεϊ

Ηθοποιοί: Κίρα Νάιτλι, Μαρκ Ράφαλο, Χέιλι Στάινφελντ, Ανταμ Λεβίν, Τζέιμς Κόρντεν, Μος Ντεφ, Κάθριν Κίνερ, Σίλο Γκριν

Η Γκρέτα κι ο Ντέιβ, ζευγάρι νεαρών μουσικών, μετακομίζουν στη Νέα Υόρκη για να κυνηγήσουν τις καριέρες τους. Γρήγορα ο Ντέιβ αρχίζει να γνωρίζει την επιτυχία κι εγκαταλείπει την Γκρέτα. Εκείνη θα συναντήσει έναν παρηκμασμένο μουσικό παραγωγό και θα δοκιμάσει το δικό της μονοπάτι.

Ο Τζον Κάρνεϊ του «Once» επαναλαμβάνει το ύφος της ρομαντικής, μουσικής, τρυφερής και φολκ κομεντί, μόνο που αυτή τη φορά χρησιμοποιεί επώνυμους ηθοποιούς –και τον Ανταμ Λεβίν των Maroon Five– και τη Νέα Υόρκη ως ντεκόρ του. Δυστυχώς, ό,τι στην πρώτη ταινία έμοιαζε ακαταμάχητα αθώο, αυθόρμητο και αναγκαίο, τώρα χάνει την αυθεντικότητά του και γίνεται μια προβλέψιμη (παρά το «αντισυμβατικό» φινάλε της), άνευρη, επιτηδευμένη ταινία, μια «αρπαχτή» κεφαλαιοποίηση της προηγούμενης επιτυχίας, χωρίς τίποτε το πηγαίο. Ο Μαρκ Ράφαλο παραμένει υπέροχος και γοητευτικός, η Κίρα Νάιτλι εξακολουθεί να παίζει σαν κάτι να της μυρίζει άσχημα, αλλά ο Τζον Κάρνεϊ θα χρειαστεί, μάλλον, να επιστρέψει στην Ιρλανδία για να ξαναβρεί την έμπνευσή του.

Blackhat

Σκηνοθεσία: Μάικλ Μαν

Ηθοποιοί: Κρις Χέμσγουερθ, Βαϊόλα Ντέιβις, Γουέιν Τανγκ

Ο Νίκολας Χάθαγουεϊ είναι ένας από τους καλύτερους hackers του κόσμου, αλλά δεν μπορεί να δράσει, γιατί εκτίει ποινή 15 ετών σε φυλακή υψίστης ασφαλείας για εγκλήματα στον κυβερνοχώρο. Οταν θα του προταθεί να συνεργαστεί με την αμερικανική κυβέρνηση και να εξαρθρώσει ένα δίκτυο ηλεκτρονικού εγκλήματος που απειλεί με όλεθρο Αμερικανούς, Κινέζους και κατ’ επέκταση τον κόσμο ολόκληρο, ο Χάθαγουεϊ θα δεχτεί, με αντάλλαγμα την προσωρινή ελευθερία του. Μόνο που στην πορεία θ’ ανακαλύψει ότι η πρόκληση είναι πολύ μεγάλη, ακόμα και για τις δικές του ικανότητες.

Μια εξαετία μετά τον «Δημόσιο κίνδυνο» και με διάλειμμα το υποτιμημένο τηλεοπτικό «Luck», ο Μάικλ Μαν επιστρέφει στο σινεμά μ’ ένα κοσμοπολίτικο, τεχνολογικό, «αντρικό» θρίλερ, με τον Κρις Χέμσγουερθ σε μη υπερηρωικό ρόλο.

Belle

Σκηνοθεσία: Αμα Ασάντε

Ηθοποιοί: Γκούγκου Μπάτα-Ρο, Σάρα Γκέιντον, Τομ Γουίλκινσον, Εμα Γουότσον, Μιράντα Ρίτσαρντσον, Σαμ Ριντ

Η εκτός γάμου κόρη ενός Βρετανού αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού και μιας Αφρικανής σκλάβας, η Μπελ, μεγαλώνει στο αριστοκρατικό σπίτι του θείου της στην Αγγλία του 18ου αιώνα, όπου διαπιστώνει ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι έτοιμος να την αποδεχτεί. Τι κι αν βασίζεται σε πραγματική ιστορία, η ταινία έχει τον αέρα ενός Αρλεκιν που σε κάνει να ξεχνιέσαι: η αναπαράσταση της εποχής είναι το μόνο πειστικό στοιχείο στην αφήγησή της. Μαζί με όλους τους απαραίτητους κορσέδες και τα ξεπεταγμένα μπούστα, το «Belle» έχει το παράδοξο ενός θαυμάσιου καστ δευτεραγωνιστών, που μοιάζουν να έχουν ξεχάσει τις ικανότητές τους, και μιας καλλονής πρωταγωνίστριας που ποζάρει όμορφα, αλλά δεν ξέρει να παίξει. Το ηθικό δίδαγμα περί δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας βρίσκει εδώ την πιο μελό και επιδερμική διατύπωσή του.

Οι γαμπροί της Ευτυχίας

Σκηνοθεσία: Στράτος Μαρκίδης

Ηθοποιοί: Χρύσα Ρώπα, Κώστας Αποστολάκης, Κώστας Ευριπιώτης, Μπέσυ Μάλφα, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Γερονικολού, Τάσος Παλαντζίδης, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ορφέας Παπαδόπουλος

Ο Βαγγέλης θέλει να ξεφορτωθεί την εκκεντρική γεροντοκόρη αδελφή του, αλλά οι επίδοξοι γαμπροί στρίβουν γωνία μόλις τη δουν, ώσπου να συνειδητοποιήσουν ότι η Ευτυχία, αν δεν έχει κάλλη, έχει προίκα.

Ο Στράτος Μαρκίδης τού «I Love Karditsa» και του «Λάρισα εμπιστευτικό» διασκευάζει την κλασική ελληνική κωμωδία του 1962, με τραγικά αποτελέσματα. Ο,τι στην πρωτότυπη ταινία, σεναριακά, έμοιαζε φυσικό, χαριτωμένο κι έξυπνο, στη σημερινή δείχνει από καταχρηστικό μέχρι ανόητο. Το κακόγουστο σενάριο ανταγωνίζεται η κακόγουστη αισθητική της ταινίας. Σε μια παραζάλη από κακές ερμηνείες, παρωχημένες ατάκες, αδιανόητες περούκες και ήρωες καρικατούρες (ο Κώστας Αποστολάκης ως Βαγγέλης δεν αφήνει ούτε μια γκριμάτσα από το ρεπερτόριό του αναξιοποίητη), η ταινία μοιάζει να έγινε με τέτοια βιασύνη, ώστε δεν δίνεται καν σημασία στο ρακόρ από το ένα πλάνο στο άλλο. Αντί για μια χαρούμενη κωμωδία κοινωνικού σχολιασμού, οι «Γαμπροί της Ευτυχίας» ξαναγεννήθηκαν ως μια ταλαιπωρία, μεγάλη σαν την Πελοπόννησο.