«Αγαπητέ κύριε/ δύο στρατιώτες δίνουν ραντεβού/ στα περιστρεφόμενα αλογάκια/ ο θάνατος απεχθάνεται το λούνα παρκ/ ακριβώς όπως ο πόλεμος το ουράνιο τόξο/ όσοι αντέχουν συμφωνούν/ πως μια ζωή είναι υπεραρκετή/ δεν ονειρεύονται πια/ ούτε θυμούνται/ οι άλλοι, μην το πεις/ κάηκαν/ Φιλικά /το καρουζέλ».
Εικόνες θανάτου και ζωής εναλλάσσονται κινηματογραφικά στους στίχους. Η γεύση του ποιήματος προκαλεί αμφιθυμία. Οι «Επιστολές» είναι η τρίτη ποιητική συλλογή της Δανάης Σιώζιου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αντίποδες». Η ποιήτρια, με το νέο της βιβλίο, διαστέλλει τα όρια της φαντασίας και της γλώσσας της επιτρέποντας στη φωνή που γνωρίσαμε από τις δυο προηγούμενες συλλογές της («Χρήσιμα Παιδικά Παιχνίδια», «Ενδεχόμενα Τοπία») να αυτονομηθεί. Διαβάζουμε τις Επιστολές κι αναγνωρίζουμε τη φωνή της· σπουδαίο επίτευγμα για την ίδια.
Διαβάζοντας τον τίτλο φανταζόμαστε μια επικοινωνία ανάμεσα σε κάποιους ανθρώπους. Ποιοι είναι οι αποστολείς; Η Βροχή, η Θαλασσινή Σπηλιά, ο Υπνος, Το Δάσος, η Αράχνη, ανταλλάσσουν γράμματα με τον κύριο Κ. Αναπάντεχη έκπληξη που έρχεται να φανερώσει ότι η γραφή της ενέχει το συγγραφικό ρίσκο που δεν φοβήθηκε να ακολουθήσει.
Η έκδοση του βιβλίου συνοδεύεται από σχέδια του Στέφανου Ρόκου που συνομιλούν με τα ποιήματα. Ο ζωγράφος αποτυπώνει στα σχέδια την παιδικότητα, στοιχείο που χαρακτηρίζει την ποίησή της, ήδη από την πρώτη ποιητική συλλογή, «Χρήσιμα Παιδικά Παιχνίδια».
Η Δανάη Σιώζιου ρέει με αυτοπεποίθηση ανάμεσα στις λέξεις της. Η ποίησή της μοιάζει αέρινη, αλλά οι ρίζες της γλώσσας της είναι βαθιές. «Βαθιά στη γη συντελείται το πανδαιμόνιο. Ρωτήστε τις ρίζες σας, τις βαθιές σας ρίζες/ Με τα κίτρινα ανθάκια σας, όταν πέσουν, θα φτιάξουμε περιδέραια,/ελαφρύτερα κι από όνειρα που δεν πήγαν παραπέρα».
Το θάρρος της δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο σαν παραμύθι, αλλά δεν είναι καθόλου ακίνδυνο να τον εξερευνήσεις. Ναι, θα παίξουμε, μοιάζει να λέει η ποιήτρια, αλλά φυλάξου, υπάρχουν κι αγρίμια τριγύρω. Ενα από αυτά φαίνεται να είναι η αγωνία για μνήμη, ο τρόμος της λήθης. Τι σημαίνει να ξεχνάς; «Θυμάμαι την καμένη ζάχαρη και τον καπνό/ Δεν ξέρω αν μας θυμάται κανείς πια/ Θάβονται οι αναμνήσεις στο χώμα/ Η μνήμη γίνεται ηλιοβασίλεμα./ Καμιά γλώσσα δεν θα μας περιγράφει». Η ποιήτρια σε παίρνει απ’ το χέρι για παιχνίδι στο μυθοπλαστικό της σύμπαν, αλλά δεν έχει την παραμικρή επιθυμία να κρύψει όλο τον πόνο που κατοίκησε στα πλάσματα. Το βιωματικό στοιχείο της γραφής της διαφαίνεται, αλλά δεν μένει αυτοαναφορικό, αυτάρεσκο στην ποιητική ύπαρξη. Το προσωπικό γίνεται οικουμενικό - μας αγγίζει, μας αφορά.
Πόλεμος, μοναξιά, θάνατος. Τι αποτρέπει μια καρδιά που πέτρα πάει να γίνει; Απαντήσεις δεν υπάρχουν. Οφείλει κανείς να έχει πίστη και ταυτόχρονα να προχωρά.
*Δημοσιογράφος
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας