Ο Ντιν (Μος), ο ήρωας με τον οποίο ανοίγει το μυθιστόρημα, είναι ένα παιδί της εργατικής τάξης που κουβαλά τραύματα από τον πρόωρο χαμό της μητέρας του και τον κακοποιητικό μέθυσο πατέρα του. Εχει εγκαταλείψει τη γενέτειρά του, ζει στο Λονδίνο, χρωστά παντού και επιδιώκει καριέρα μπασίστα. Ο Πίτερ «Γκριφ» Γκρίφιν είναι ο ντράμερ: τυπικός αθυρόστομος, βόρειος, ψημένος στα τζαζ κυκλώματα. Ο κιθαρίστας είναι μυστήριο τρένο, Αγγλο-Ολλανδός, με το παράξενο όνομα Γιάσπερ ντε Ζουτ, μοιάζει ψηλομύτης και αριστοκράτης αλλά είναι μουσικός σπάνιας ποιότητας. Και το κορίτσι της παρέας: η πιανίστρια Ελφ Χολογουέι, κοπέλα της μεσαίας τάξης, καλής ανατροφής, που παρά τις διαφωνίες των γονιών της επιμένει να γίνει φολκ τραγουδίστρια.
Τέσσερις νέοι, αποφασισμένοι και αουτσάιντερ, ανεβαίνουν τη σκάλα της δόξας, βολεύονται στην κορυφή και ξεχνούν ότι η πτώση μπορεί να είναι θεαματική. Και από δίπλα ο μάνατζερ Λέβον Φράνκλαντ, τίμιος αλλά και γεμάτος αγωνία για τη μεγάλη επιτυχία που δεν έρχεται, θα ενώσει τις τύχες των τεσσάρων και θα σχηματίσει την μπάντα που ίσως να είναι η τελευταία του ζαριά. Αυτή είναι η ιστορία των Utopia Avenue αλλά και ο τίτλος του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ντέιβιντ Μίτσελ που αφηγείται την ιστορία μιας φανταστικής βρετανικής ροκ μπάντας.
Το όγδοο βιβλίο του ιδιοφυή συγγραφέα, που κυκλοφορεί στις 11 Νοεμβρίου από το «Μεταίχμιο» είναι μια συμπονετική ματιά στη δημιουργική διαδικασία, ένα σαγηνευτικό μυθιστόρημα για τη δύναμη της μουσικής να υπερβαίνει τους διαχωρισμούς, να ορίζει τις εποχές και να αποτελεί κομμάτι της Ιστορίας. Ενα ερωτικό γράμμα στην τέχνη και στον τρόπο που αυτή μας διαμορφώνει, μας καθορίζει, μας ταράζει και μας παρηγορεί – και, ενίοτε, μας ενώνει. Ή, όπως πολύ εύστοχα έγραψε η Guardian: «Ο Μίτσελ είναι μάστορας στο σκάλισμα των ρωγμών της απώλειας, της φιλοδοξίας και της τύχης, που κρύβονται κάτω από το οικοδόμημα της δόξας… μεταφέρει έξοχα την ενέργεια και το πνεύμα της εποχής».
Βρισκόμαστε στο 1967. Στους κύκλους των μουσικόφιλων αρχίζει να κυκλοφορεί πως στην ψυχεδελική σκηνή του Λονδίνου εμφανίστηκε μια νέα μπάντα – ένας απίθανος συνδυασμός μιας φολκ τραγουδίστριας, ενός μπλουζ μπασίστα, ενός τζαζ ντράμερ και ενός ηλεκτρικού κιθαρίστα. Αγνωστοι μεταξύ τους και με εντελώς διαφορετικές καταβολές, που όμως μαζί κάνουν μαγικά.
«Ουσιαστικά παρακολουθούμε τη σύγχρονη ιστορία μιας μπάντας μέσα από τις ατομικές ιστορίες των μελών της. Είναι μια ιδιαίτερη μπάντα που έχει σχηματιστεί από έναν μάνατζερ που διατηρεί ένα μικρό πρακτορείο. Δεν είναι δηλαδή φίλοι που αποφάσισαν να παίξουν μαζί γιατί τους άρεσε», λέει η μεταφράστρια του βιβλίου, Μαρία Ξυλούρη. «Δεν έχουν, λοιπόν, έναν “ιδρυτικό μύθο” ή τέλος πάντων δεν έχουν τον αναμενόμενο “ιδρυτικό μύθο” - δεν έχουν προκύψει, για παράδειγμα, από κάποια μεγάλη φιλία από τα σχολικά χρόνια των μελών· ούτε έχουν γνωριστεί στο “μουσικό κύκλωμα”. Η ιστορία της ίδρυσής τους είναι πολύ λιγότερο ρομαντική και ως τέτοια δεν προσφέρεται για εύκολη μυθοποίηση από τους δημοσιογράφους και το κοινό – αντιθέτως, προκαλεί καχυποψία».
Παράλληλα ωστόσο με την πορεία της μπάντας, ο αναγνώστης βουτά στην ατμόσφαιρα, στα όνειρα, τα ναρκωτικά, στη σεξουαλικότητα, την τρέλα, τη μυθολογία, στα σκάνδαλα της δεκαετίας του '60. Ο Μίτσελ δεν μένει απρόσβλητος από τη γοητεία και τον ρομαντισμό της εποχής κι έτσι καταφέρνει κι ενσωματώνει μοναδικά στο βιβλίο το φλογερό λονδρέζικο σύμπαν.
«Ολα αυτά, συνοψισμένα στο τρίπτυχο “sex, drugs & rock ’n’ roll”, μεγαλοποιημένα ίσως, παραμορφωμένα από τις τόσες και τόσες επαναλήψεις, είναι πράγματα που γνωρίζουμε. Μοιραία τα συναντάμε και στο “Utopia Avenue” – θα ήταν εξάλλου αδύνατο να γραφτεί αυτό το βιβλίο αποκομμένο από τον ίδιο του τον χρόνο και τον κόσμο και χωρίς επίγνωση της μυθολογίας που τον περιβάλλει, χωρίς επίγνωση της αφήγησης για το εξήντα και την ποπ και ροκ μουσική γενικά», παρατηρεί η Μ. Ξυλούρη.
«Το ενδιαφέρον, όμως, εδώ είναι ότι ο Μίτσελ καταφέρνει να τα αναγνωρίσει και να τα αξιοποιήσει όχι απλώς επαναλαμβάνοντάς τα, αλλά, ακόμα καλύτερα, σχολιάζοντάς τα, ανατρέποντάς τα ή λοξοκοιτάζοντάς τα. Μέρος της αναγνωστικής απόλαυσης που προσφέρει το βιβλίο πηγάζει από τον τρόπο που άλλοτε επιβεβαιώνει και άλλοτε υπονομεύει τις προσδοκίες μας από μια αφήγηση για τη μουσική σκηνή της περιόδου - αλλά και γενικότερα».
Το μυθιστόρημα, χωρισμένο σε τρία μέρη (αφηγητές σε κάθε ένα είναι οι τραγουδοποιοί των Utopia, Ελφ, Ντιν και Γιάσπερ) λοιπόν, καταγράφει τη διαδρομή των Utopia Avenue αλλά τον συγγραφέα φαίνεται πως τον απασχολούν κυρίως τα εν ενεργεία χρόνια τους –ούτε δύο– κατά τα οποία βγάζουν δυο δίσκους, ξεκινούν να δουλεύουν έναν τρίτο και καταλήγουν να κάνουν συναυλίες στην Αμερική.
«Αυτή η διαδρομή φυσικά δεν διαγράφεται εν κενώ. Οι Utopia Avenue διασχίζουν την εποχή τους, είναι κομμάτι μιας σκηνής και δεν μπορούν να διαβαστούν αποκομμένοι απ’ αυτήν: συναντιούνται με πολύ σημαντικούς μουσικούς της περιόδου – παίζουν στις ίδιες σκηνές, συναναστρέφονται μαζί τους στα κλαμπ, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον στις σκάλες ή στους δρόμους. Από τις σελίδες του βιβλίου, πλάι στους επινοημένους χαρακτήρες, παρελαύνουν οι Τζον Λένον, Μπράιαν Τζόουνς, Τζάνις Τζόπλιν, Σιντ Μπάρετ, Τζίμι Χέντριξ, Λέναρντ Κόεν. Αυτό επιτρέπει στον Μίτσελ να δώσει το στίγμα της εποχής, παίζοντας με τις μυθολογίες της, την ήδη διαμορφωμένη γνώση μας γι’ αυτήν, αλλά και το πώς τοποθετούνται οι Utopia εντός της», αναφέρει η Μ. Ξυλούρη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας