Τα παιδιά των Sabbath, των Motorhead, των Zeppelin, των AC/DC, αλλά και τα παιδιά του Iggy και των MC5 γέμισαν ενέργεια την Πλατεία Νερού κι εμείς απολαύσαμε ένα ειλικρινές και… χωρίς αναισθητικό πάρτι.
Πλήθος κόσμου από νωρίς στο Release και η πρώτη μπάντα που εμείς απολαύσαμε ήταν οι Deaf Radio (την ημέρα είχαν ανοίξει οι ΛΔΛΜ) και το ελληνικό σχήμα κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να γεμίσει με ενέργεια από νωρίς τον χώρο. Έδειχναν να το απολαμβάνουν ιδιαίτερα και εκείνοι, έπαιξαν υλικό και από τις δύο ολοκληρωμένες δουλειές τους, ενώ παρά τα heavy στοιχεία έχουν και μια pop αισθητική που τους κάνει ακόμη πιο θελκτικούς σε ετερόκλητο κοινό.
Και καθότι το πρόγραμμα τηρήθηκε, όπως πάντα, στο ακέραιο, στις 19.30 τη σκηνή κατέλαβαν οι Blues Pills και μπόρεσαν με την ενέργειά τους να πάρουν για λίγο το μυαλό μας από την εικόνα του καπνού που βλέπαμε να απλώνεται πάνω από την Αττική σε μια ακόμη ζοφερή ημέρα για τη χώρα που, δυστυχώς, έχει και συνέχεια.
Οι Σουηδοί είναι γνήσια τέκνα της rock n roll σκηνής που εκπροσωπούν. Κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και μια φοβερή performer. Δεν παίζουν κάτι που δεν έχουμε ακούσει ξανά, όμως το παίζουν καλά, κάνουν σόου και η εντυπωσιακή Elin Larsson να σαρώνει τη σκηνή, να ξεσηκώνει το κοινό και, στο τέλος, να κάνει και crowd surfing βάζοντας φωτιά στην Πλατεία Νερού.
Και, πλέον, είχε φτάσει η ώρα μια πολυαναμενόμενη εμφάνιση. Τριάντα χρόνια είναι πολλά κι όμως το πρώτο μας ραντεβού με τους ιστορικούς Hellacopters ήταν όπως ακριβώς το θέλαμε και το περιμέναμε.
Από τις πρώτες νότες του Hopeless Case of a Kid in Denial ήταν ξεκάθαρο σε όλους μας ότι ο Nicke Andersson και η παρέα του ήταν οι κυρίαρχοι του χώρου. Μια εκρηκτική εμφάνιση και μαθήματα ατόφιου και εξαιρετικά τεχνικού rock ‘n’ roll. Οι Hellacopters είναι εκρηκτικοί, αλλά πάντα είχαν και μια ταξιδιάρικη και νοσταλγική οπτική, ενώ και τα νέα τους τραγούδια ταίριαξαν απόλυτα δίπλα σε κομμάτια που έχουμε αγαπήσει εδώ και δεκαετίες.
Οι ίδιοι αναρωτήθηκαν «γιατί τελικά μας πήρε τόσα χρόνια να έρθουμε εδώ;», εισέπραξαν τεράστια αγάπη από τον κόσμο, απέτισαν τον απαραίτητο φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Robert Dahlqvist και κάπου μέσα σε όλα αυτά… διέλυσαν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Είχε φτάσει πια η ώρα για τους headliners της βραδιάς, τους μοναδικούς Clutch, που έχουν τιμήσει τη χώρα μας αρκετές φορές και έχουν φανατικό κοινό και εδώ. Παρότι αναρωτιέμαι εδώ και καιρό γιατί μου πήρε τόσα χρόνια να τους δω για πρώτη φορά, η δική μου βραδιά ανήκε συναισθηματικά στους Hellacopters και πίστευα ότι δύσκολα θα μπορούσαν οι Αμερικανοί να μου αλλάξουν τη γνώμη.
Προφανώς έκανα λάθος. Ο Neil Fallon μας είπε “It’s good to be back in office” και η τετράδα, σε εξαιρετική φόρμα, τα έσπασε κυριολεκτικά επί σκηνής, βάζοντας το κοινό σε ένα heavy και πάντα χορευτικό παραλήρημα. Η stoner δύσκολα μπορεί να γίνει πιο γκρουβάτη από αυτό που εκπροσωπούν οι Clutch, ο Fallon είναι ένας επιβλητικός performer και κάπως έτσι η βραδιά μας κύλησε και έκλεισε όπως την περιμέναμε.
Long live rock ‘n’ roll. Κλισέ, αλλά έτσι είναι…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας