Βράδυ Σαββάτου, ο χώρος γεμάτος ασφυκτικά. Καπνός, ποτά, χαμόγελα, γκριμάτσες, φιγούρες. Νύχτα με ξεχωριστή σημασία, καλή παρέα και ένα μπαρ μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε, ερωτευθήκαμε, τσακωθήκαμε μα πάνω από όλα συνδεθήκαμε.
Η Αίτνα έκλεισε τις πόρτες της ρίχνοντας αυλαία σε μια ολόκληρη εποχή για τα Εξάρχεια. Ένα μπαρ που, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, φιλοξένησε πάνω από τρεις γενιές ανθρώπων με ανησυχίες, πολιτικές, φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές, αλλά με κοινή συνισταμένη την αγάπη για τη μουσική και την ανάγκη για επικοινωνία.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ήρθε και η δική μας σειρά και η Αίτνα έγινε μέρος της νυχτερινής μας περιπέτειας. Μάθαμε μουσική, μάθαμε πολιτική, ανταλλάξαμε απόψεις, συγκρουστήκαμε. Ζήσαμε ξεχωριστές στιγμές, χρωματιστές, ευχάριστες, άσχημες, ακόμη και φρικτές, αλλά όλα αυτά προστέθηκαν στις εμπειρίες μας και χαράχθηκαν στη μνήμη μας.
Με τα blues, τη rock, τη funk, τη jazz να εμπλουτίζουν εκείνα τα πρωινά που μας έβρισκαν στην μπάρα να αντικρίζουμε το αστικό ξημέρωμα στην καρδιά της πόλης. Και το φως να πέφτει πάνω στα ποτήρια μας χρωματίζοντας τις τελευταίες μας γουλιές. Και στο ενδιάμεσο η κουβέντα, η Αριστερά, η Αναρχία, τα κινήματα, η αλληλεγγύη, η φιλία, ο έρωτας.
Στο επίκεντρο ο «οικοδεσπότης». Πάντα ανοικτός στην κουβέντα, πάντα πρόθυμος να ακούσει καινούργια πράγματα και απόψεις, πάντα εκεί να συζητήσουμε για την πολιτική, για νέες μουσικές, για το βινύλιο, για το «παρασκήνιο» πίσω από κάποια σπάνια ηχογράφηση.
Και όταν σε σκοτεινές πραγματικά στιγμές τον χρειαστήκαμε, κι ας μην το είχαμε αντιληφθεί, εκείνος ανέλαβε πρωτοβουλία και αυτό δεν μπορεί να ξεχαστεί.
Χαθήκαμε τον τελευταίο καιρό, λίγο οι συνθήκες, λίγο η ηλικία, λίγο κάποιες άλλες, προσωπικές (εκτός Αίτνας) συναισθηματικές στιγμές με κράτησαν μακριά από τον χώρο. Έμαθα για το επερχόμενο κλείσιμο ξαφνικά από έναν συνάδελφο. Αμέσως με την παρέα είπαμε ότι πρέπει να ξαναβρεθούμε σε εκείνον τον χώρο. Όπερ και εγένετο. Σχεδόν μέχρι το ξημέρωμα, όπως παλιά.
Το Σάββατο ήταν η τελευταία βραδιά και ήμασταν ξανά εκεί. Μιλήσαμε λίγο με τον Δημήτρη. Του είπα «ευχαριστούμε για όλα» και μου «απάντησε εγώ ευχαριστώ». Έτσι απλά.
Και έτσι απλά θα βρεθούμε σύντομα ξανά κάπου στην ευρύτερη «γειτονιά» μας…
Μπορεί οι λέξεις αυτές να είναι κλισέ, μπορεί οι φράσεις να ακούγονται κλισέ, αλλά τα συναισθήματα και οι εμπειρίες είναι πέρα για πέρα αληθινά.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας