Ομορφιά μέσα στα ερείπια

Δυο από τις πιο ιδιαίτερες ροκ μπάντες, ένας ποπ σταρ με εσωστρεφή διάθεση και το καλύτερο μυστικό του αμερικανικού ανεξάρτητου ήχου συνθέτουν τη συνάντηση αυτής της εβδομάδας.

Wolf People – Ruins (Jagjaguwar)

Το 4o άλμπουμ των Βρετανών έχει κάτι το απροσδιόριστα επικό, ένα προτέρημα που είχε ας πούμε το Argus των Wishbone Ash πίσω στα 1972 και δεν το εννοούμε βέβαια με την έννοια της πομπώδους ενορχήστρωσης ή την αποτύπωση βαρβαρικών κραυγών μιας μάχης. Οι Wolf People έχουν πιάσει το νόημα και αντιλήφθηκαν ευτυχώς πως το υλικό που είχαν στα χέρια τους (το πιο hard rock ως σήμερα), όφειλαν να το οδηγήσουν κάπου αλλού. Το μπόλιασαν λοιπόν με υπέροχα φωνητικά χωρίς να ζοριστούν και να κραυγάσουν ούτε μια λέξη, με folk περάσματα και κλασικό βρετανικό βουκολικό πνεύμα, με παραδοσιακές σφήνες, αλλά και διάθεση επιθετική στις ηλεκτρικές τους στιγμές. Καθόλου άσχημα για ένα αγαπημένο είδος μουσικής που περνάει κρίση ταυτότητας στις μέρες μας.

Arbouretum – Song Of The Rose (Thrill Jockey)

To προπέρσινο solo άλμπουμ του Dave Heumann γέμισε λίγο το κενό από το διάλειμμα τεσσάρων ετών που έκαναν οι Arbouretum. Και φαίνεται από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου Call Upon The Fire πως το στοίχημα κερδήθηκε. Οι αλλαγές βέβαια στον ήχο τους είναι ανεπαίσθητες από δίσκο σε δίσκο αλλά πάντα υπάρχουν. Εδώ κάνουν δειλά την εμφάνιση τους κάποια πλήκτρα, κατά τα άλλα το τζαμαριστό και υπνωτικό rock τους είναι στα καλύτερά του και χρωστάει τόσο στον Neil Young όσο και στους Black Sabbath. Θα μπορούσαν να είναι στην αφρόκρεμα, δεν φαίνεται όμως να το επιθυμούν και ιδιαίτερα, κινούνται στωικά στο παρασκήνιο και παραδίδουν διαρκώς ολοκληρωμένες δουλειές, επομένως ποιος δίνει δεκάρα για εμπορική καταξίωση?

Jarvis Cocker & Chilly Gonzales – Room 29 (Deutsche Grammophon)

Να και μια συνεργασία τόσο ανέλπιστη, όσο και εκ του αποτελέσματος απόλυτα ταιριαστή. Ο Jarvis Cocker, με εξαίρεση ένα σύντομο reunion των Pulp, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας συμμετέχοντας αθόρυβα σε δίσκους άλλων, ως σχολιαστής σε μουσικά ντοκιμαντέρ και ως επιμελητής εκθέσεων, μια εικόνα πολύ μακρινή από αυτήν του φλεγματικού και λαμπερού ροκ σταρ των 90s. Αυτός ο δίσκος ολοκληρώνει και αποδεικνύει την αλλαγή πλεύσης. Με φόντο το μινιμαλιστικό και γλυκό παίξιμο στο πιάνο του Chilly Gonzales και την καίρια συμμετοχή των Kaiser Quartett, άλλοτε αφηγείται και άλλοτε σιγοτραγουδά ιστορίες καλλιτεχνικής μονομανίας, ξεπεσμένων ειδώλων και χαμένων ευκαιριών, ένας παρατηρητής της ματαιότητας της φήμης και της «μεγάλης» ζωής, σε έναν κύκλο τραγουδιών που μοιάζει περισσότερο με θεατρικό έργο δωματίου. Ένας αθόρυβος θρίαμβος.

The Feelies – In Between (Bar/None)

Ποιος θα περίμενε βλέποντας το εξώφυλλο του Crazy Rhythms όταν κυκλοφόρησε το 1980, πως αυτοί οι τέσσερις nerds θα αποτελούσαν ένα σημαντικό κεφάλαιο για το indie rock των 80s? Πολλά χρόνια μετά και ύστερα από ένα reunion άλμπουμ πριν μερικά χρόνια, τούτοι εδώ οι υποτιμημένοι αμερικανοί από το New Jersey, φαίνονται κατασταλλαγμένοι και ώριμοι να συνεχίσουν αβίαστα να κάνουν όμορφη μουσική και να γράφουν τραγούδια πιασάρικα, άλλοτε με τεμπέλικη ακουστική διάθεση (στο Turn Back Time ) ή  άλλοτε πιο κοντά στο punk των πρώτων ημερών τους (το reprise του In Between, που έχει και κάτι από Velvets). Οι R.E.M. των φτωχών? Θα μπορούσε.