Κοινότητα...

Σε κάθε δημιουργία, προσωπική είτε συλλογική, παροικεί το ξένο, το αλλότριο, που ξεπερνά τα στενά όρια των αισθήσεων. Ετσι η κοινότητα τούτες τις μέρες. Ανατατική και αλλόφρων, ορχηστική και ασπαίρουσα· αποσυμπιέζει τη φόρτιση του πολιτικού κενού και υμνεί το κοινό: τη συνύπαρξη, την ειρηνική ματιά στους δεσμούς της, τους φίλους και την οικογένεια, όσο ακόμη αυτοί οι δεσμοί συντηρούν την αρχεγονία τους (τον πόνο και τη χαρά της θηριωδίας και του μεγαλείου της ζωής).

Χυμοί ρέουν, άφθονοι αλλά αντικαταναλωτικοί. Στο τραπέζι της γιορτής και στη λευκότητα του χιονιού γίνονται σπονδές από φτωχούς μα τίμιους ανθρώπους: Ταραχή και σιωπή, διέγερση και αυτοσυγκέντρωση. Ολα τούτα συμβαίνουν στην κοινότητα τις χρονιάρες μέρες, χωρίς έστω η συνείδηση να είναι παρούσα, χωρίς να γνωρίζουμε τι μας σπρώχνει στην άβυσσο της επικοινωνίας, της υπέρβασης. Υπάρχει ακόμη η κοινότητα, όσο κι αν τη λοιδορούν τα φιλελεύθερα ή τα «κομμουνιστικά» πνεύματα. Κακορίζικη ίσως, αμήχανη και σαστισμένη, αλλά επιμένει να φωτίζει τα καταγωγικά όρια και να ανοίγει δρόμους στο νόημα. Κοινότητα μικρή αλλά απελευθερώτρια ψυχικών εντάσεων. Απομακρύνεται ο ξηρός ορθολογισμός και ας υπάρχουν ακόμη οι μικροί λωποδύτες του ιερού και του ανίερου, ας θάλλει η μικροσυμφεροντολογία.

Μια χιονόπτωση αναστατώνει την ευταξία και ας την έχουν προαναγγείλει οι μετεωρολόγοι. Τα σκιρτήματα, τα τρεμίσματα και η χαρά δεν προαναγγέλλονται· συμβαίνουν απλώς. Τα συμβάντα τούτα αγγέλλουν με τη σειρά τους δυνάμεις εσωτερικές, άγνωστες εν πολλοίς στους πολλούς, ορθόδοξους, ετερόδοξους, άδοξους και λοιπούς. Αυτά μεταμορφώνουν τη διάθεση του καθενός, αλλάζουν το τοπίο, πλησιάζουν τους μυχούς. Κάτι σαν νάρκωση, σαν ψευδαίσθηση εξαπλώνεται στον χώρο της κοινότητας, ιδιότητες που οδηγούν κατ’ ευθείαν στην αυτογνωσία, αποξύουν ιστορικές δέλτους, αποκαλύπτουν το παλίμψηστο της ασθένειας και της υγείας. Ερρωσθε, ούτως ή άλλως.

Και να, η ανθρώπινη φύση κυριαρχεί για λίγο καιρό, διαρρηγνύοντας το δέρμα τού δήθεν και της απληστίας που χαρακτηρίζει τους περισσότερος από μας. Εστω για λίγο ψαύουμε την ουσία και το νόημα της ειρήνης, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να γίνουμε περισσότερο δημοκράτες, πιο χοϊκοί, πιο συνετοί. Ενα φως, τέλος πάντων, μας ξεστραβώνει· φως υλικό και εμπύρετο, η συνάντηση δηλαδή των βλεμμάτων, η κάθαρση των σωμάτων, το γλέντι μέχρι πρωίας, η ερμηνεία των μύθων και της παράδοσης.

Κάτοπτρα ονειρικά μάς θυμίζουν τη μίμηση, τη συνέχεια, τη συνάφεια, την παράδοση, τη μήτρα, ίσως, της μάνας μας. Εκεί περιπλανιόμαστε, κρατώντας πυρσούς αγέρωχους και άσβηστους. Οταν μας αφήνει η έκσταση είμαστε αναζωογονημένοι, αναγεννημένοι; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που περιμένει μια κρίσιμη απάντηση, ειδάλλως αυτοχειρουργηθήκαμε άσκοπα. Οφείλουμε να αποδώσουμε εύσημα εντούτοις στην κοινότητα, που επιμένει να υπάρχει παρά τον αχαλίνωτο καπιταλισμό, παρά το «πέρα βρέχει» της συνείδησης πολλών εξ ημών: Τι ευλογία για την κοινότητα και τι θράσος για μας που δεν βλέπουμε τα οικονομικά, νοητικά και νοηματικά όριά της.

Οι πρόγονοι, η γλώσσα, τα ήθη και έθιμα μας αγκαλιάζουν και ημείς άδομεν μεγαλοπρεπώς. Τι θα ήμασταν χωρίς τη μνήμη μας; Ελα, ντε. Το παρόν είναι μια ανακεφαλαίωση του παρελθόντος· στη μνήμη στηρίζεται το μέλλον και όχι τόσο στην ορθότητα του λόγου. Με τούτα και με κείνα μπήκαμε στο 2015. Θα έχουμε εκλογές, ναι, αλλά πώς θα ψηφίσουμε εάν δεν θυμόμαστε; Χρόνια καλύτερα.