Πολιτική ασθένεια

Ουδέποτε θα καταλάβουμε εμείς οι κοινοί θνητοί τους ανθρώπους που δηλώνουν πολιτικοί, ακόμη κι αυτούς τους καημένους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους. Οταν εκλέγονται και καταλαμβάνουν «αξιώματα» είναι σαν να τους τσιμπάει μέλισσα· ψηλώνουν (έτσι νομίζουν), αποκτούν ύφος εκατό καρδιναλίων, αλλάζει η συμπεριφορά τους, το ντύσιμό τους και, ενίοτε, προσπαθούν να αλλάζουν και το λεξιλόγιό τους. Οι ταλαίπωροι.

Ξέρουμε ότι η εξουσία φθείρει και γελοιοποιεί συγχρόνως όσους την ασκούν, αλλά δεν μπορούν, πλην ελαχίστων, να την απαρνηθούν. Εάν ποτέ κάνετε, για διάφορους λόγους, παρέα με «επαγγελματίες» πολιτικούς, θα φρίξετε. Είναι αλλού οι άνθρωποι.

Κατ’ αρχάς δεν ακούν, δεν δίνουν την παραμικρή σημασία σ’ ό,τι τους λες, εκτός εάν αφορά τους «αντιπάλους» ή την απήχησή τους στον κόσμο ή τους βομβαρδίζεις με «φιλοφρονήσεις». Τους μιλάς για λογοτεχνία λ.χ. ή ιστορία ή θέατρο και σε κοιτάζουν σαν βλάκες. «Μα τι λέει ο μαλάκας» σκέφτονται, «πού ζει ο κακομοίρης;». Και άλλα πολλά που δεν γράφονται, μου τα έχουν όμως εκμυστηρευθεί σε στιγμές που το αλκοόλ λύνει τη γλώσσα και προσφέρει μια δόση αυτοκριτικής ή αυτογνωσίας.

Υπερασπίζεσαι κάποτε την τέχνη ή την ελληνική γλώσσα και απλώς ανθυπομειδιούν έχοντας πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων κάθε τι άυλο, οτιδήποτε δεν ενισχύει το δικό τους κύρος και την αναγνωρισιμότητά τους.

Πιστεύω ότι όλοι τούτοι είναι άρρωστοι, ο πυρετός όμως τους ενδυναμώνει αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Κομμάτι δύσκολο εάν όχι ακατόρθωτο να αναρρώσουν ποτέ. Θερμοκέφαλοι, ξεροκέφαλοι εξουσιοπυρέσσοντες, όπως ίσως θα έλεγε ο Εμπειρίκος, λάτρεις του κακού γούστου και του φτηνού λόγου.

Ακόμη κι όταν δεν περνάει πια η μπογιά τους, επιμένουν. Τι θλίψη! Εχουν όμως, μάλλον, δίκιο. Δεν μπορεί να ξεπέσεις εύκολα από τα μεγαλεία στην περιφρόνηση. Βλέπω τους Βενιζέλο και Παπανδρέου να κατασπαράσσουν κατά την πτώση τους το πάλαι αγλαόν «σοσιαλιστικό» κίνημα. Τι να επιδιώκουν άραγε; Η «αρρώστια» είναι αυτή που τους τυφλώνει και αφαιρούν τις λιγοστές σάρκες που έχουν απομείνει στο σώμα του κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα πολλές δεκαετίες, από το ‘81 και εντεύθεν. Η ίδια αυτή αρρώστια τούς έχει αφαιρέσει τη σύνεση και το μέτρον και δεν σέβονται έτσι τους ελάχιστους εναπομείναντες ψηφοφόρους τους, αλλά ούτε και την έννοια αξιοπρέπεια. Βλέπω και τα κάποτε «στελέχη» αυτού του κόμματος που κάποτε φιλοδόξησαν να γίνουν αρχηγοί κομμάτων, πρωθυπουργοί και δεν συμμαζεύεται.

Ιδρώνουν, αγωνιούν, υποφέρουν να μπουν σ’ ένα χώρο υγρό («Ποτάμι»), αδιαφορώντας για το πώς κατασκευάστηκε τούτο το κεντροδεξιό, άμορφο μόρφωμα, που λέει ότι πάει κόντρα στο παλαιό, παρωχημένο πολιτικό σύστημα και μετέρχεται τις ίδιες και απαράλλακτες μεθόδους για να εγκατασταθεί σ’ αυτό το σύστημα.

Επρεπε να τους λυπόμαστε όλους αυτούς, αλλά τελικά δεν είναι για λύπηση· μόνο περιφρόνηση τους πρέπει κι ας μην ξεμακραίνουν από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, κι ας βολοδέρνουν στα πλοκάμια του. Στην εξουσία να ‘ναι κοντά, κι ας τους φτύνει η κοινωνία· έχουν τον τρόπο τους να επιβιώνουν και να πείθουν, δεν έλειψαν δα οι πολιτικά αφελείς και μικροσυμφεροντολόγοι σε τούτο τον τόπο (και παντού). Δεν αξίζει όμως σε πολλούς η τέτοια υποτίμηση της νοημοσύνης τους από τους «ασθενείς» της πολιτικής.