Για κάποιον που εκτίθεται καθημερινά γράφοντας σε μια εφημερίδα -ας αποδεχτούμε επιτέλους ότι, ναι, είναι συνεταιριστική- είναι παρηγορητικός ο λόγος των αναγνωστών, που επιστρέφει (ως αντίδωρο τον λογαριάζω), είτε είναι φιλικός είτε κριτικός είτε πολέμιος στα γραπτά τής κάθε μέρας. Μερικοί δυσφορούν για κάποιες περίεργες έννοιες, άλλοι για την κριτική που γίνεται στο κόμμα που ετοιμάζεται να καταλάβει την εξουσία· έτεροι τινές για κάποιον λανθάνοντα διανοουμενισμό ή κάποιαν εμμονή στην καθημερινότητα, σε στιγμιότυπα αυτής, που δεν τους αφορούν. Και για πολλά άλλα ήσσονος μεν σημασίας, αλλά σημαντικά για την επικοινωνία. Λοιπόν: όλα ξεκινούν από την αγάπη στο λαϊκό στοιχείο, στη βαθιά σοφία που γεννά και εκπέμπει η λαϊκότητα, στον ιδρώτα των προγόνων και στην αγωνία τους να επιζήσουν κάτω από αυταρχικά και αστυνομικά και κατοχικά καθεστώτα.
Επίσης: από μια απέχθεια (και μάλιστα τρυφερή) προς το δήθεν που επικρατεί στην ανθρώπινη σκέψη και συμπεριφορά, προς τη ματαιοδοξία των πολλών και κυρίως από μια αποστροφή στους μνησίκακους και τους κακούς ανθρώπους.
Και: από μια αγάπη στην κοινότητα, οφειλόμενη στην επαφή μαζί της σε κρίσιμα χρόνια, χρόνια φτώχειας και διωγμών της ελληνικής επαρχίας, ειδικώς για όσους πήραν το όπλο και βγήκαν στο βουνό να πολεμήσουν τον κατακτητή.
Δεν είναι δυνατόν να μην κουβαλάς τις μνήμες σου, το παρελθόν σου, αρκεί να προσαρμόζεις τούτα με τον καιρό, με τις προκλήσεις του και τις μηχανές του.
Πολλά, επίσης, ξεκινούν από ένα γούστο, που διαμορφώνεται εν πολλοίς από την περιουσία σου και από την ενασχόλησή σου με το βάδισμα και τους μορφασμούς, με την τέχνη και το (όποιο) νόημα. Οπως πολλά αρύονται από έναν ψυχισμό που κακοχτίζεται από τους υπεύθυνους της γνώσης (μας) και την αλήθεια της δικής μας ζωής (και άντε μετά να αποφασίσει το «εγώ» για το μέτρον). Ποιος διανοουμενισμός; Ολοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες και διανοητές προέρχονται από τα λαϊκά και όχι τα αστικά στρώματα· τουλάχιστον αυτό πιστεύει εκείνος που γράφει καθημερινά.
Δεν ενδιαφέρει εδώ η επίκληση επιχειρημάτων υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης. Σημασία έχει η ειλικρίνεια και η ζύμωση μέσα από την ανταλλαγή, έστω σύγκρουση, όλων των απόψεων.
Η μουσική και ο χορός είναι δυνατά όπλα για τον οποιονδήποτε· τον εντάσσουν στη θεμελίωση των κοινωνικών σχέσεων είτε το θέλει είτε όχι και ας μην έχει διαβάσει τον Καρτέσιο ή τον Αγιο Αυγουστίνο. Τι να κάνουμε. Χιούμορ δεν είναι η αφήγηση πραγματικά πνευματωδών ανεκδότων· προέρχεται, κυρίως, από τον αυτοσαρκασμό αλλά και τη χαρά των σωμάτων, ακόμη κι όταν μαστιγώνονται από τη χυδαιότητα και τον αυταρχισμό των εξουσιών.
Ουδείς αφαιρεί το δικαίωμα από τον οποιονδήποτε να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται όπως γουστάρει, να υπερασπίζεται τον πύργο της γνώσης του, την ασφάλειά του και την αυθάδειά του. Ολοι έχουμε το δικαίωμα να προβάλλουμε το «εγώ» μας, οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Τι σόι ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Ο καθένας με το ύψος του και το βάθος του (συμβολικά μιλώντας...). Ετσι κι αλλιώς, η αγάπη ή ο έρωτας είναι η απάντηση. Εδώ, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα...
Και κάτι τελευταίο: το στιγμιότυπο είναι και αιωνιότυπο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας