Μεγαλορρήμονες, όπως πάντα, οι πολιτικοί ξεσαλώνουν τούτες τις εθνικές ημέρες και πλεονάζουν σε πατριωτικούς σκοπούς. Βάζουν το «Οχι» στο κούτελό τους και δεν διστάζουν να το περιφέρουν, φωνασκώντας δε, από κανάλι σε κανάλι -έχουν λησμονήσει εντούτοις να το βάλουν στον νου τους, στην ψυχή τους· μας έχει καταπλακώσει αυτή η αδάμαστη ελληνική ψυχή. Πού τη βλέπουν σήμερα τέτοια ψυχή, ο θεός κι η... ψυχή τους. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν γνωρίζουν τι θα πει όχι, απλώς συγκατανεύουν σε ό,τι προστάζουν οι εταίροι. Η εθνική υπερηφάνεια και η εθνική ανεξαρτησία μάς μάραναν... Βέβαια το «Οχι» είναι σαν το παλιό «Μολών λαβέ», από τις ελάχιστες στιγμές που κάποιος μπορεί να υπερηφανευτεί [εάν έτσι νομίζει] ότι είναι Ελληνας. Μαζί με Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές και αιώνες αργότερα το '21 και το '40 δεν έχει η αδάμαστη Ελλάδα να επιδείξει κάτι άλλο στη δέλτο των νικών της. Δεν λησμονεί η Ιστορία ότι τούτη η χώρα έχει υπάρξει έως τούδε υπό ζυγούς, δεν λησμονεί δηλαδή ότι πριν από τους Τούρκους ήμασταν υπό τους Ρωμαίους κι άλλους, δηλαδή σχεδόν δύο χιλιετίες υπόδουλοι. Τώρα, πώς και είμαστε τόσο υπερήφανοι και ανίκητοι μόνο μερικοί επιτήδειοι το γνωρίζουν.
Φέρνει κανείς στο μυαλό του τον σπουδαίο Αθηναίο στρατηγό Φωκίωνα, που ακούγοντας τους ενθουσιώδεις συμπολίτες του να κραυγάζουν για [πρόσκαιρες] νίκες στον Λαμιακό πόλεμο και διαβλέποντας ο ίδιος την ήττα που ερχόταν είπε [με θλίψη]: «Πότε τέλος πάντων θα πάψουμε να νικάμε;» (Πότε παυσόμεθα νικώντες;) - Πλούταρχος, Φωκίων, 23,7. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να νιώθει κανείς υπερηφάνεια επειδή είναι Ελληνας -το αντίθετο, αρκεί να ξέρει τους λόγους. Αυτοί οι λόγοι [τρόποι] είναι: επικοί, λυρικοί, τραγικοί, σοφιστικοί, σωκρατικοί, αλεξανδρινοί [ελληνιστικοί], ολίγον αναγεννησιακοί και διαφωτιστικοί. Αυτοί οι τρόποι δεν μας εγγίζουν βέβαια τους πολλούς, μας αρκούν τα υπερπατριωτικά ληρήματα που εκφωνούνται στις εθνικές επετείους. Σήμερα δε δεν φαίνονται στην ατμόσφαιρα να αιωρούνται έστω τέτοιοι, παλιοί τρόποι ελληνικοί, εκτός από εξαιρέσεις.
Με κραυγές και αμάθεια, κυρίως ημιμάθεια, δεν μπορείς να δηλώσεις την υπερηφάνεια σου· οφείλουμε να ξέρουμε με τι μας φουσκώνουν τα μυαλά [κυρίως το θυμικό] και επίσης ανάγκη πάσα να γνωρίζουμε την αλήθεια [όση αλήθεια αντέχει ή μεταφέρει η Ιστορία]. Ελπίζουμε η επιτροπή για τους εορτασμούς των διακοσίων χρόνων από την εξέγερση του '21 να τα λάβει αυτά υπόψη της ώστε να μην καταντήσουν καρικατούρα οι εορτασμοί, να μην αυτογελοιοποιηθούμε ακόμη περισσότερο.
Ας μου επιτραπεί να μεταφέρω εδώ ένα σκληρό χωρίο από το βιβλίο του Γιώργου Μανιάτη ««Συν-εν-τευξη», επανεκδοθέντος από τις εκδόσεις «Στιγμή»· ίσως το έχω ξαναχρησιμοποιήσει, αλλά προβληματίζει η σκληρότητά του: «Τι είναι λοιπόν να είναι κανείς Ελλην; Η επανάσταση κύριε - που δεν έγινε, που δεν θα γίνει· εδώ έχουμε να κάνουμε με λαό δούλων και δεν είναι τυχαίο που πάντοτε εξάρθηκε η ελευθερία σε αυτόν τον τόπο· εξάρθηκε διότι εσπάνισε· δεν έχω ακούσει να εξαίρονται και τα λάπατα, η επανάσταση λοιπόν, νέα στάση [και πρώτα εργασίας], είναι αυτό εκεί το ερώτημα».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας