Μου τηλεφώνησε προχθές ο αγαπητός συνάδελφος Λεωνίδας Βατικιώτης. «Εχω να σου ανακοινώσω κάτι δυσάρεστο», μου λέει, «πέθανε ο κυρ Αλέκος» (κοινός μας φίλος, ηλικίας ενενήντα ετών). Ταράχτηκα, αν και ο ίδιος στο τηλέφωνο με είχε προειδοποιήσει ότι «τελειώνει». Του έλεγα να μείνει όρθιος, ότι επιτέλους έχουμε αριστερή κυβέρνηση στη χώρα. «Ευτυχώς», μου απαντούσε, «που αξιώθηκα να το βιώσω». Πιστός και συνεπής επιστολογράφος. Τις τελευταίες μέρες δεν έκρυβε την απογοήτευσή του για τους νέους εξουσιαστές. Προσπαθούσα να τον παρηγορήσω, τον πίεζα να κάνει υπομονή, ότι θα αλλάξουν κάπως τα πράγματα, θα μπορέσουμε να ανασάνουμε. Δεν τον έπειθα. Και πώς θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο όταν κουβαλούσε εμπειρίες ενός -σχεδόν- αιώνα;
Λόγοι ανωτέρας βίας δεν μου επέτρεψαν να παρευρεθώ στην τελετή του ενταφιασμού. Νιώθω λίγο ένοχος. Η τελευταία επιστολή του φίλου μας Αλέκου Συλόγλου από τη Νίκαια Πειραιώς δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες. Χάρηκε. Τότε, όμως, ήταν που μου είπε ότι ετοιμάζεται να «φύγει». Σφίχτηκα. Οταν επιμελείσαι χρόνια τη στήλη της επιστολογραφίας, δένεσαι με τους αποστολείς. Μαθαίνεις τη ζωή τους, τα πάθη τους, την αγωνία τους, ακούς την πολιτική τους πρόταση. Δεν έχει σημασία αν είναι εμμονικοί, ιδιότροποι, απαιτητικοί και λοιπά. Είναι, ούτως ή άλλως, γίνονται μάλλον, μέλη της επικοινωνιακής κοινότητας. Κάθε φορά που δημοσιευόταν μια επιστολή του, τηλεφωνούσε σε τριάντα - σαράντα φίλους του ανά την Ελλάδα και τους πρόσταζε να τρέξουν και να αγοράσουν την εφημερίδα. Ενα μικρό πανηγύρι. Τι τρυφερό...
Θυμάμαι, πάνε χρόνια, που είχε καλέσει στο σπίτι του μερικούς δημοσιογράφους οι οποίοι -όπως καμάρωνε να λέει- τον βοηθούσαν με το (όποιο) έργο τους στη μοναξιά των γηρατειών και στην προσπάθειά του να ξεφύγουμε από την τυραννία! Ημασταν εκεί, στο δείπνο του, ο Λεωνίδας, ο Γιώργος Δελαστίκ, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, ο Αρης Χατζηστεφάνου, ίσως κι άλλοι, δεν θυμάμαι καλά. Ελαμπε ολόκληρος. Φερόταν σαν μικρό παιδί. Συγκινημένοι, όλοι. Και τώρα με συγκίνηση προσπαθώ να συνταιριάξω μερικές λέξεις μετά τον θάνατό του. Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι, λιγοστεύουν όσο επικυριαρχεί η τεχνολογία, χάνεται η επαφή.
«Τι μου ’κανες πάλι σήμερα», μου παραπονιόταν, αλλά γελάγανε και τα μουστάκια του, «έτρεχα στα λεξικά να καταλάβω τι εννοούσες», αναφερόμενος σε μερικές δύστροπες, δύστοπες λέξεις κάποιου σημειώματός μου. «Δεν με λυπάσαι, γέρο άνθρωπο;» Μιλούσε με χαρά και το εισέπραττα. Αυτή η χαρά είναι και η αιτία που καμιά φορά χρησιμοποιούνται περίεργες λέξεις στα κείμενα (αν και είναι πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο οι λέξεις αυτές...). Είχα γράψει παλιότερα ένα μικρό κείμενο του οποίου θυμάμαι μόνο τον τίτλο: «Επιστολογραφίας εγκώμιον». Δεν ψάχνω να το ανασύρω. Το σημερινό ας είναι κατευόδιο στο τελευταίο ταξίδι του «κυρ Αλέκου» και μια επιβεβαίωση ότι οι επιστολογράφοι της εφημερίδας είναι -τουλάχιστον για μένα- μοναδικοί, πολύτιμοι (μοναδικά πολύτιμοι· πολύτιμα μοναδικοί).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας