Μια βραδιά με νεαρούς Ρώσους...

Περασμένα μεσάνυχτα στην πλατεία Καρύτση αλλά τα φώτα και η μουσική και ο οίνος συνοδεύουν τη μικρή παρέα στο μοναδικό «μπαρ που ξενυχτάει».

Βαθύ σκοτάδι έξω αλλά πού και πού περνά κάνα ζευγαράκι - η τζαμαρία μάς επιτρέπει να εποπτεύουμε την κίνηση στην πλατεία.

Αίφνης αντικρίζουμε τρία αντρικά πρόσωπα κολλημένα στα τζάμια να μας παρατηρούν· νέα, όμορφα και κάπως απορημένα.

Τους καλούμε μέσα να τους κεράσουμε κάτι και το αποδέχονται με σχεδόν «τρελή» χαρά.

Δεν μιλάνε ελληνικά, μας πληροφορούν σε άψογα αγγλικά ότι είναι από τη Ρωσία και βρίσκονται για ολιγοήμερες διακοπές στη χώρα μας.

Στο μεταξύ το κέφι στην παρέα έχει φουντώσει· οι καλλικέλαδοι έχουν ανεβάσει στροφές - και οι φάλτσοι επίσης.

Σε χρόνο μηδέν μπαίνουν στον ρυθμό και συνοδεύουν με παλαμάκια τους ήχους του μπουζουκιού.

Η μουσική είναι ταυτισμένη με την ψυχή των Ρώσων, όπως και ο χορός και το τραγούδι βεβαίως.

Κάποια στιγμή αρχίζουμε να τραγουδάμε τη Λαοκρατία, τον ύμνο του ΕΑΜ, που είναι βασισμένο σε μια ρωσική μπαλάντα, την Κατιούσα· πετάγονται σαν ελατήρια και τραγουδάνε στη γλώσσα τους - ρωσικά και ελληνικά αντάμα, ενθουσιασμός, ξεκινάνε κι αυτοί τα κεράσματα, ο οίνος ρέει. Μέθεξη.

Σε μια μικρή ανάπαυλα μιλάνε για τους Ρώσους ποιητές. Αγωνιούν να μάθουν ονόματα Ελλήνων ποιητών, μιλάνε για την ελληνική Επανάσταση και τη ρωσική «βοήθεια», επιδερμικά, ευτυχώς, γιατί πού να μπλέξεις τέτοιες ώρες με την Ιστορία και τους πολλούς παρερμηνευτές της, με εθνικές δοξασίες και λοιπά στερεότυπα...

Παραμένουμε στη νηφαλιότητα της μέθης και στην ολοένα διευρυνόμενη περίμετρο... Οι νεαροί συνεχίζουν να πίνουν και να κερνάν.

Την ίδια στιγμή δυο-τρεις από μας κάτι σιγοψιθυρίζουν, σιγά σιγά όμως ο τόνος της φωνής υψώνεται.

Ενταση. Κάποια διαφωνία προφανώς. Προσπαθούμε οι υπόλοιποι να καταλάβουμε.

«Χειμώνα καιρό, μικρά παιδιά (κοντά στα τριάντα) και να έχουν την άνεση να κάνουν διακοπές σε μεγάλο ξενοδοχείο;

Κάτι δεν πάει καλά», ενίστανται· ακούγονται οι λέξεις νεόπλουτοι Ρώσοι, μαφία, καπιταλισμός· αχ, αυτή η οικονομική άνεση, μας έχει κάνει όλους καχύποπτους και δύσπιστους, μας αφαίρεσε τον αυθορμητισμό και την άδολη επικοινωνία.

Αποφασίζουμε αυστηρά να μη δώσουμε συνέχεια στην «ένσταση» - είναι άχαρο και άκομψο να σκεφτόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Τι δουλειά έχει μια απρόοπτη βραδιά ωραίας συνύπαρξης με τον καταραμένο καπιταλισμό;

Ας συνέλθουμε καλύτερα. Αμα μπει όμως η αμφισβήτηση στη μέση χάνονται όλα.

Και έτσι να είναι, δεν έχουν δικαίωμα άπαντες σε στιγμές μοναδικές και, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, ειλικρινείς και ανθρώπινες;

Οι πιο ψύχραιμοι το «κουκουλώνουμε» και πάμε γι’ άλλα.

Φεύγοντας μας λένε ότι ήταν η καλύτερη βραδιά τους στην Αθήνα.

Μπόρεσαν να δουν την ψυχή της πόλης και την κουλτούρα της· συνηθισμένα για εμάς, ανατατικά και μοναδικά γι’ αυτούς. Τι άλλο;