Από τον προϋπολογισμό του 2016, που ψήφισε στη Βουλή η κυβερνητική παράταξη, αλλά και από τη γενικότερη κατάσταση της οικονομίας, όπως και από την επιδείνωση του ασφαλιστικού προβλήματος και τη διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα, καθώς δεν υπάρχουν ενδείξεις για επενδύσεις και ανάπτυξη, φαίνεται ότι είναι ακόμη μακριά η έξοδος της χώρας από την κρίση.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να δώσουν υπεύθυνες και πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα των πολύπαθων Ελλήνων για το πότε θα λήξουν τα Μνημόνια και πότε θα απαλλαγούμε από την ασφυκτική κηδεμονία των ανάλγητων δανειστών μας.
Πώς φτάσαμε, όμως, έως εδώ;
Η πρώτη κυβέρνηση, στα χέρια της οποίας «έσκασε» η κρίση, ή έστω οι επόμενες ή και η αντιπολίτευση έπρεπε να ερευνήσουν τα γεγονότα, να αναζητήσουν την αλήθεια, να προλάβουν την κρίση και να καταλογιστούν ευθύνες στους υπεύθυνους της υπερχρέωσης της χώρας που την οδήγησε στο τούνελ.
Δεν το έκαναν, ούτε και θα το κάνουν, διότι δεν έχουν την κατάλληλη κομματική οργάνωση.
Είναι, δυστυχώς, αλήθεια ότι τα ελληνικά κόμματα, και επειδή είναι αρχηγικά, δεν έχουν μελετημένα και ρεαλιστικά προγράμματα, γι' αυτό και όταν αναλαμβάνουν την εξουσία αυτοσχεδιάζουν, με στόχο να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους για να κερδίσουν και τις επόμενες εκλογές.
Δεν έχουν ούτε συγκροτημένους μηχανισμούς ελέγχου, που είναι απαραίτητοι για την άσκηση υπεύθυνης και με στοιχεία αντιπολίτευσης.
Υπήρξαν, ωστόσο, περιπτώσεις πολιτικοί ηγέτες να προβλέψουν την επερχόμενη κρίση, να προειδοποιήσουν για τις συνέπειές της με δημόσιες δηλώσεις τους, αλλά να μην κάνουν τίποτε προκειμένου να την προλάβουν.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος στις 31 Αυγούστου 1985 μιλώντας στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, που συνέπεσαν με τη συμπλήρωση της πρώτης τετραετίας της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και την αρχή της δεύτερης τετραετίας, έκανε μια δραματική προειδοποίηση.
Είπε ότι η οικονομία καθορίζει το παρόν και το μέλλον της χώρας και υπογράμμισε:
Γι' αυτό και οφείλουμε να πούμε την αλήθεια. Κοινή διαπίστωση και αναμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι: Η ελληνική οικονομία πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστική. Η αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας δεν είναι κομματικός στόχος, αλλά εθνικός στόχος. Η αναδιανομή του εισοδήματος προϋποθέτει αύξηση του ΑΕΠ. Ο υπέρμετρος εξωτερικός δανεισμός δεν αποτελεί λύση, γιατί υποθηκεύει το μέλλον μας. Η ριζική αντιμετώπιση της ανεργίας προϋποθέτει επενδύσεις και ισόρροπη ανάπτυξη.
Τόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου όσο και οι διάδοχοί του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν έκαναν τίποτε για να προλάβουν τις επικίνδυνες για τον τόπο εξελίξεις.
Είχε πει προφητικά ο Ανδρέας Παπανδρέου ότι «δεν μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Ετσι μπορούμε σήμερα να διασφαλίσουμε την οικονομική μας πολιτική για την αποφυγή στο μέλλον οικονομικών μέτρων από το εξωτερικό».
Τα μέτρα ήταν στον δρόμο προς την Ελλάδα και η κρίση ήρθε τα επόμενα χρόνια και οξύνθηκε το 1990-1993 με την κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη.
Οταν το 1993 επανήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλώντας στις 2 Δεκεμβρίου, στην κοινή συνεδρίαση της κυβερνητικής και της οικονομικής επιτροπής, απηύθυνε τη δραματική προειδοποίηση:
Ή το Εθνος θα εξαφανίσει την υπερχρέωσή του ή η υπερχρέωση θα αφανίσει το Εθνος. Το δημόσιο χρέος έχει γονατίσει τον προϋπολογισμό του κράτους.
Τα έθνη δεν αφανίζονται. Αφανίζονται, όμως, και χρεοκοπούν οι πολίτες τους. Αυτό και έγινε.
Παρόμοια κρίση αντιμετώπισε και η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου κατά την τετραετία 1928-1932, όταν την ανορθωτική και αναπτυξιακή της πολιτική ανέκοψε η παγκόσμια κρίση του χρυσού (1929) και οδήγησε το 1932 την υπερχρεωμένη Ελλάδα στη τέταρτη πτώχευση από την ίδρυση του κράτους.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου, όμως, αξιοποίησε τα δάνεια για την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικράς Ασίας και του Πόντου, τη σταθεροποίηση του νομίσματος, την κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, τη χρηματοδότηση των υδραυλικών έργων στη Μακεδονία, τη συμπλήρωση του οδικού δικτύου, την ανέγερση 3.167 σχολικών κτιρίων σε όλη την Ελλάδα, που διατηρούνται έως σήμερα σε άριστη κατάσταση.
Οπως σημειώνει ο Τάσος Λιγνάδης στο βιβλίο του «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους - 1821-1945» (Αθήνα 1975):
«Κατά την τετραετίαν 1928-1932 τα εξωτερικά δάνεια υπήρξαν αποδοτικότερα παραγωγικώς και οι όροι συνάψεως μάλλον επωφελείς».
Η κυβέρνηση Βενιζέλου, σε αντίθεση με όσα κάνουν οι κυβερνήσεις της τωρινής κρίσης, μείωσε τη φορολογία, παρουσίασε ισολογισμούς και με περίσσευμα, μείωσε το δημόσιο χρέος, ανέστειλε για δύο χρόνια τη φορολογία της γεωργικής παραγωγής, μείωσε τη φορολογία επιτηδεύματος, τη φορολογία οικοδομών, τη φορολογία επί μερισμάτων ανωνύμων εταιρειών, τον φόρο επί των κερδών των αλλοδαπών ανωνύμων εταιρειών και σειρά άλλων φόρων για να μην ανακοπεί η ανάπτυξη. Επίσης αξιοποίησε τα δημόσια κτήματα και τα κληροδοτήματα.
Δεν θα μπορούσε η σημερινή κυβέρνηση να αντιγράψει μέτρα της κυβέρνησης Βενιζέλου για να βγει η χώρα από το τούνελ, με επενδύσεις και ανάπτυξη;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας