Οι γάμοι της «Τσελλάδος»

Δεν ξέρουμε εάν η... «Hendes Majestaet Dronning Anne-Marie» («Η Αυτής Μεγαλειότητα Βασίλισσα Αννα-Μαρία» δηλαδή, προσφώνηση όμως η οποία στο επίσημο έγγραφο που υπέγραψε η διευθύντρια του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, Αικατερίνη Δελλαπόρτα, ήταν γραμμένη στα δανέζικα) και οι εκπρόσωποί της μπήκαν στον κόπο να ενημερώσουν τη διοίκηση του μουσείου για τον ακριβή λόγο που αιτήθηκαν την παραχώρηση των χώρων του. Δεν ξέρουμε δηλαδή αν χρειάστηκε να δώσουν ακριβείς πληροφορίες και διευκρινίσεις ή αν έμειναν στο τυπικό αναφέροντας την, έναντι (πενιχρού να θυμίσουμε) αντιτίμου, παραχώρηση «για τη διοργάνωση ιδιωτικής εκδήλωσης (δείπνο 250 ατόμων) με ζωντανή μουσική». Αν το έκαναν, στο πλαίσιο των αλλόγλωσσων προσφωνήσεων που η πρόθεσή τους δεν αλλάζει, αλλά όπως να το κάνουμε παραπλανά προς στιγμήν τα αντιμοναρχικά αντανακλαστικά και «ελπίζει» να περάσει απαρατήρητη, θα μπορούσαν να ανακοινώσουν ανάλογα τον στόχο της εκδήλωσης. Μια ιδέα: «Η Θεοδώρα Τσελλάδος πρόκειται να έρθει εις γάμου κοινωνία με τον Μάθιου Κουμάρ, το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας, όπου θα χοροστατήσει ο Προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β’. Θ’ ακολουθήσει δεξίωση στους κήπους του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου - καθώς τα βασιλικά (μας) ανάκτορα του Τατοΐου βρίσκονται ακόμα υπό... κατασκευήν».

Να λοιπόν. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Διότι το «Τσελλάδος» που ηχεί κάπως λατινοαμερικανικό, αποδίδει ωστόσο ακριβέστατα το «Ντε Γκρέτσια», «Της Ελλάδος» δηλαδή, το οποίο είχε υιοθετήσει ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ. Και μια και μιλάμε για την τέταρτη κόρη του, τη «Θεοδώρα της Ελλάδος» ή και «πριγκίπισσα Θεοδώρα», όπως την αναφέρουν οι νοσταλγοί της μοναρχίας αλλά και όπως αναφέρεται στην επίσημη πρόσκληση του γάμου της (εκεί στα αγγλικά αποκαλείται ως «Η Αυτής Μεγαλειότης πριγκίπισσα Θεοδώρα»), το «Τσελλάδος» θα ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για την κ. Δελλαπόρτα να αναφέρεται υπερήφανη στον σκοπό για τον οποίο παραχώρησε το μουσείο: «Για τους γάμους της (Αυτής Μεγαλειότητας) Θεοδώρας Τσελλάδος». Ολα αυτά, βέβαια, εμείς που δεν παρακολουθούμε τα μυστικά κεφάλαια του ελληνικού «The Crown» έτσι όπως -ελέω Μενδώνη- ξετυλίγει τα κεφάλαιά του πότε στο Τατόι και πότε στο Βυζαντινό Μουσείο, δεν θα τα είχαμε πάρει χαμπάρι, αν δεν είχαν φρυάξει ορισμένες πρωινές εκπομπές και ιστοσελίδες με όλες τις λεπτομέρειες του υπέρλαμπρου γάμου υπέρ του οποίου η κ. Δελλαπόρτα δεν ντράπηκε να παραβιάσει ό,τι αποκαθήλωσε διά παντός το δημοψήφισμα του 1974: μαζί με τη μοναρχία και τις δουλικές της προσφωνήσεις. Θα μου πεις, εδώ δεν είχε ντραπεί η ίδια η υπουργός, εν όψει της κηδείας του Γλίξμπουργκ, να επιβλέπει με σπορτίφ εμφάνιση τις εργασίες αποψιλώσεων στο Τατόι. Αραγε όλες αυτές οι κυρίες θα παραστούν στον γάμο και τη δεξίωση της «Τσελλάδος» ή είπαν απλώς ότι για την περίσταση χρειαζόταν τουλάχιστον να παραχωρήσουν ένα εμβληματικό μουσείο της χώρας;