Σαράντα ένα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και το μήνυμα του αγώνα των φοιτητών το Νοέμβρη του 1973 παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο ως τις μέρες μας.
Όσο μακρινά κι αν φαντάζουν για αρκετούς τα γεγονότα εκείνου του Νοέμβρη και ιδιαίτερα για όσους δε τα έζησαν, αλλά τα διάβασαν ή τους τα διηγήθηκαν γονείς, φίλοι και συγγενείς, τόσο κοντινά και υπαρκτά παραμένουν τα μηνύματα και οι διεκδικήσεις εκείνης της περιόδου.
Βεβαίως, τώρα ζούμε σε ένα καθεστώς δημοκρατικό και εκλέγουμε με την ψήφο μας την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους μας, σε αντίθεση με την εποχή της χούντας των συνταγματαρχών όπου η χώρα -όπως συνηθίζεται να λέγεται- είχε μπει στο γύψο. Ωστόσο, ο τρόπος λειτουργίας του πολιτεύματος και οι πρακτικές που υιοθετεί η εξουσία ακόμη και σήμερα, προκειμένου να επιβάλλει τις απόψεις της, δε συμβαδίζουν πολλές φορές με τις δημοκρατικές αρχές μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να αμφισβητεί και να απαξιώνει θεσμούς που αποτελούν πυλώνες της Δημοκρατίας ή ακόμη χειρότερα κάποιοι ευτυχώς πιο λιγοστοί να ωθούνται σε ακραίες και φασιστικές επιλογές, θεωρώντας ότι αυτή είναι η μοναδική λύση.
Το παράδειγμα του κυβερνητικού αυταρχισμού μέσω των ΜΑΤ και η βίαιη στάση προς τους φοιτητές της Νομικής την περασμένη εβδομάδα είναι χαρακτηριστικό για την κακώς νοούμενη λειτουργία της Δημοκρατίας και φανερώνει -αν μη τι άλλο- τον κατήφορο των κυβερνώντων.
Εξάλλου, η εφαρμογή πολιτικών λιτότητας είναι συνυφασμένη και σχεδόν πάντοτε συνοδεύεται από μεθόδους περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, παράλληλα με τη συρρίκνωση ή και κατάργηση αξιών και κεκτημένων όπως το κοινωνικό κράτος, η δημόσια υγεία και παιδεία, η πλήρης ιδιωτικοποίηση κρατικών δομών και πολύτιμων κοινωνικών αγαθών.
Μήπως ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας των Μνημονίων, της φτώχειας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της δυσθεώρητης ανεργίας των νέων κάτι διαφορετικό; Φρονούμε πως όχι.
Και στα δικά μας μάτια, όταν συντάσσαμε στο χαρτί τις σκέψεις μας, φαίνονταν κάπως τετριμμένα αυτά τα λόγια, όμως πόσοι άραγε πιστεύουν ότι δεν είναι αυτή η κατάσταση και εν έτει 2014;
Πόσοι διαφωνούν ότι ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία και αξιοπρέπεια, όπως τότε το Νοέμβρη του '73, δεν είναι και τώρα επίκαιρος και επιβεβλημένος;
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών ήταν είναι και θα είναι ένα φωτεινό παράδειγμα αντίστασης και αυταπάρνησης του ελληνικού λαού που δείχνει τον δρόμο και για τους αγώνες της δικής μας εποχής. Ειρηνικά, δημοκρατικά, συλλογικά…
Μια εξέγερση που οδήγησε στη μεταπολίτευση, η οποία κατά τη γνώμη μας, παρά τα προβλήματα που γέννησε, είναι ως περίοδος η καλύτερη και πιο δημιουργική της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας