Συμπληρώνει δεύτερη εβδομάδα ο χαμός με τη Λένα Κιτσοπούλου και τους «Σφήκες». Ούτε αυτός ο ρηξικέλευθος και σπουδαίος του γερμανικού θεάτρου Φρανκ Κάστορφ και η «Μήδειά» του δεν εξοβέλισαν από τον δημόσιο διάλογο την πρώτη. Οχι ότι δεν συγκέντρωσε κι αυτός τις ριπές του σε ποστ όπως «αυτές τις μεταμοντέρνες μ… να τις παίζετε σπίτι σας»! Ή «Οταν πληρώνω ΜΗΔΕΙΑ θέλω να ακούσω το κείμενο του Ευριπίδη»! (αυτό, παρότι στο πρόγραμμα αναφερόταν σαφώς ότι πέρα από τον Ευριπίδη χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από εμβληματικά έργα του Χάινερ Μίλερ, καθώς και από ποιήματα του Ρεμπό). Εστω.
Θα επανέλθω στον λόγο που υπαγόρευσε και το σχετικό μας αφιέρωμα σε ιστορικές στιγμές έντασης στην Επίδαυρο. Είναι άλλο να θεωρήσεις μια παράσταση κακή ή και χυδαία και να τεκμηριώσεις την άποψή σου. Κι εντελώς άλλο: α) να αποκαλείς έναν δημιουργό «συναισθηματικά και ψυχικά ανάπηρο», όπως αποκάλεσε ο Σωτήρης Χατζάκης μάλιστα τους «σκηνοθέτες σαν την κυρία Κιτσοπούλου, που έχουν πια πλημμυρίσει τη θεατρική αγορά» ή β) να απαιτείς απολογία από τους καλλιτεχνικούς διευθυντές του Φεστιβάλ, του Εθνικού Θεάτρου ή του ΚΘΒΕ επειδή επέλεξαν τη συμπαραγωγή και τη χρηματοδότηση μιας παράστασης που αποδείχτηκε «αποτυχία» κατά την κρίση πολλών και γ) να επαναφέρεις την παλιά κουβέντα ότι η Επίδαυρος θα πρέπει να δίνεται μόνον σε δημιουργούς πιστούς στο κείμενο και στο πνεύμα του αρχαίου δράματος (αλήθεια, ποιος θα το κρίνει αυτό;).
Κοντά σε όσους συνεχίζουν να ανταλλάσσουν επιχειρήματα ή προσβολές, μου έκανε εντύπωση κι ένα ποστ του Γιάννη Λιγνάδη, που έγραψε μεταξύ άλλων: «Η περίπτωση Λένα Κιτσοπούλου είναι ο ορισμός της απόλυτης καλλιτεχνικής δηθενιάς. Η τάχα ρηξικέλευθη αντισυστημικιά που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε εναγκαλισμό και διαπλοκή με το Καλλιτεχνικό Σύστημα (…) Είναι ντροπή για τη διεύθυνση του φεστιβάλ, ενώ σίγουρα θα υπήρχαν αξιολογότερες προτάσεις, να παραχωρήσει το βήμα της Επιδαύρου στα “μπάζα” (…)».
Γιατί ξεχωρίζω τον Γιάννη Λιγνάδη; Διότι ακόμα θυμόμαστε τι είχε γίνει το 2008 με την παράσταση Αριστοφάνους «Βάτρα - Χ» του αδελφού του Δημήτρη Λιγνάδη. Παρ’ όλα αυτά, κι ανεξαρτήτως της μετέπειτα ανατριχιαστικής ιστορίας, πολλοί είχαν υπερασπιστεί τότε το δικαίωμα του Δ. Λιγνάδη να ανεβάσει με το Εθνικό Θέατρο μια παράσταση ικανή να εξοργίσει πολλούς -πιο ηχηρά τον Κ. Γεωργουσόπουλο- χωρίς να εγκαλούν τον δημιουργό της για «εναγκαλισμό και διαπλοκή με το καλλιτεχνικό σύστημα».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας