Με αφορμή τις απαιτήσεις του ΔΝΤ να αλλάξει η κυβέρνηση το μείγμα των μέτρων και να μεταφέρει το βάρος από την υγιή επιχειρηματικότητα σε άλλες πλάτες, επιβεβαιώνεται για ακόμη μία φορά ότι το ποια είναι υφεσιακή πολιτική και ποια όχι δεν είναι ζήτημα ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, αλλά έχει να κάνει με τον ιδεολογικό προσανατολισμό εκείνου που αποφασίζει.
Η κυρίαρχη άποψη στην Ευρώπη υποστηρίζει ότι στην ύφεση οδηγούν η αύξηση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και το διογκωμένο και σπάταλο κράτος. Οι οπαδοί αυτής της προσέγγισης ισχυρίζονται ότι αν αυξηθούν τα βάρη στην επιχειρηματική τάξη (υψηλός φορολογικός συντελεστής, εργοδοτικές εισφορές, αξιοπρεπής κατώτατος μισθός, ακριβές απολύσεις), θα μειωθεί η κερδοφορία και έτσι δεν θα γίνουν οι επενδύσεις που είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της οικονομίας και την ενίσχυση της απασχόλησης.
Συνεπώς η λύση είναι η διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, η μείωση των κρατικών δαπανών και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η συνταγή, που έχει επιβληθεί από σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σκοντάφτει στην πεισματάρικη πραγματικότητα.
■ Η ανεργία αλλού καλπάζει (Ελλάδα, Ισπανία, λιγότερο στην Πορτογαλία) και αλλού έχει ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο του 10% (Γαλλία, Ιταλία).
■ Η φτώχεια έχει διευρυνθεί και εδραιώνεται ακόμη και στις πιο προηγμένες χώρες -για παράδειγμα στη Βρετανία για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ερυθρός Σταυρός οργανώνει συσσίτια για τους άπορους, ενώ στη Γερμανία έχει γίνει καθεστώς η μερική και κακά αμειβόμενη απασχόληση.
■ Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν συρρικνωθεί. Οι εργοδότες απολύουν ευκολότερα και δίνουν μικρότερες αποζημιώσεις με τη βούλα του νόμου, το κοινωνικό κράτος έχει αποψιλωθεί, τα δημόσια αγαθά έχουν περιέλθει στην κατοχή των ιδιωτών, οι πλούσιοι έχουν γίνει πλουσιότεροι. Οι υποτελείς όμως τάξεις εξακολουθούν να ζουν μέσα στην ανασφάλεια και την απελπισία. Η αφόρητη αυτή κατάσταση εξωραΐζεται με τη βοήθεια των πανίσχυρων ιδεολογικών μηχανισμών και τη συνδρομή των συστημικών πολιτικών δυνάμεων (συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα), που βαφτίζουν «εθνικό συμφέρον» τις ταξικά μεροληπτικές πολιτικές.
Στα δικαιολογημένα ερωτήματα γιατί δεν είναι υφεσιακές οι πολιτικές που μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις και αυξάνουν την ανεργία, περιορίζοντας έτσι το εισόδημα των εργαζομένων, που σε άλλες συνθήκες θα διοχετευόταν στην αγορά, η απάντηση δεν μπαίνει επί της ουσίας, αλλά είναι αφοριστική και γι’ αυτό εξοργιστικά προκλητική: Αυτή, μας λένε, είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Ανατριχιαστική προοπτική, ραχιτικό μέλλον.
Ανάγωγα
Η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, λέει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, πρέπει να γίνει αναδιάρθρωσή του, ωστόσο δεν επιμένει γιατί οι άλλοι δύο θεσμοί δεν θέλουν να το συζητήσουν. Την ίδια ώρα η κ. Λαγκάρντ υποστηρίζει ότι το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα δεν είναι βιώσιμο και απαιτεί να ληφθούν επώδυνα μέτρα εδώ και τώρα. Μου έρχεται στο στόμα μια τουρκική φράση, αλλά λέω να μη ρίξω το επίπεδό μου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας