Mόνιμα στο απυρόβλητο ολιγάρχες και διαπλεκόμενοι

Οσο ευνοϊκή για την Ελλάδα κι αν είναι η τελική απόφαση του Eurogroup, δεν πρόκειται να λυθεί με αυτήν μόνο το πρόβλημα της βαθιάς κοινωνικής κρίσης και της κρίσης του πολιτικού συστήματος, που ταλαιπωρεί τη χώρα και τον λαό της συνεχώς από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Μεγάλοι πολιτικοί, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αγωνίστηκαν για την εξυγίανση και τη σωστή λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, αλλά λίγα κατάφεραν, αν και ήταν σημαντικά.

Απέδιδε ο Ελευθέριος Βενιζέλος την κακοδαιμονία του τόπου στη συναλλαγή μεταξύ του λαού και των πολιτευομένων και υπογράμμιζε ότι «ένας από τους λόγους της κακής εφαρμογής εις την Ελλάδα του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος είναι και η αριστοκρατική καταγωγή της συναλλαγής». Τη χαρακτήριζε αριστοκρατική, γιατί, όπως ανέφερε, ο λαός από τις πρώτες εκλογές εξέλεξε ως αντιπροσώπους του τους απόγονους της «αριστοκρατίας του Αγώνος». Είναι αυτή η αριστοκρατία, τα «τζάκια», όπως τα αναφέρει ο λαός, τα οποία υπάρχουν έως σήμερα με την παράδοση της βουλευτικής έδρας από τον πατέρα στον γιο, με τις γνωστές συνέπειες.

Ως μέσον θεραπείας ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρότεινε τη διαφώτιση του λαού από την «ιθύνουσα διανοουμένη τάξη» για να καταλάβει ο λαός, επιτέλους, τι είναι κράτος, ότι κράτος είναι αυτός ο ίδιος και όχι κάπoιος αξιοκαταπολέμητος εχθρός, όπως το θεωρεί, και συγχρόνως να προσπαθήσει να εφαρμόσει γνησίως το πολίτευμα της χώρας» (Κ.Δ. Πολυχρονιάδου «Αι γνώμαι του Ελευθερίου Βενιζέλου περί μεταρρυθμίσεως του πολιτεύματος», σελ. 66-67).

Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. υποσχέθηκε εξυγίανση του συστήματος και αντιμετώπιση της συναλλαγής και της διαπλοκής μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και οικονομικών συμφερόντων. Ο υπουργός Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού Γιώργος Σταθάκης δήλωσε σε συνέντευξή του στους «Financial Times» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει τέλος στη δωρεάν έκδοση αδειών τηλεοπτικών σταθμών και θα επανεξετάσει διαφιλονικούμενες ιδιωτικοποιήσεις. Θα αναμετρηθεί, δηλαδή, η κυβέρνηση με τους λεγόμενους ολιγάρχες ή διαπλεκομένους, αυτούς που ο Κώστας Καραμανλής, όταν ήταν πρωθυπουργός, είχε αποκαλέσει «νταβατζήδες», χωρίς ωστόσο να μπορέσει να τους ελέγξει.

Με όλες τις κυβερνήσεις και με όλα τα καθεστώτα, οι ολιγάρχες και οι διαπλεκόμενοι μένουν στο απυρόβλητο, δεν πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν, φυγαδεύουν τα κέρδη τους σε τράπεζες του εξωτερικού σε φορολογικούς παραδείσους και κανένα μέτρο δεν τους πιάνει, ακόμη και όταν αποκαλύπτονται συγκεκριμένα ονόματα, όπως συνέβη με τη λίστα Λαγκάρντ, η οποία περιφέρεται από το ένα στο άλλο δήθεν αρμόδιο γραφείο. Το πρόβλημα της τάξης που βρίσκεται στο απυρόβλητο και απομυζά τον πλούτο της χώρας είναι γνωστό και έχει επισημανθεί από ξένους παράγοντες, που μελέτησαν την οικονομία της Ελλάδας σε κρίσιμες περιόδους.

Στις αρχές του 1947, όταν η χώρα μας πέρασε από τη βρετανική στην αμερικανική κηδεμονία, ο πρόεδρος Τρούμαν, πριν ανακοινώσει το πρόγραμμα βοήθειας (γνωστό ως Δόγμα Τρούμαν), έστειλε στην Αθήνα ως προσωπικό απεσταλμένο τον Πολ Α. Πόρτερ με επιτελείο ειδικών για να μελετήσουν την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Η αποστολή Πόρτερ έμεινε στην Ελλάδα από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 27 Φεβρουαρίου 1947. Ο Πόρτερ, εκτός από την επίσημη έκθεσή του, δημοσίευσε και ένα αποκαλυπτικό άρθρο στις 20 Σεπτεμβρίου 1947, στο οποίο μεταξύ άλλων έγραφε ότι πίσω από την κυβέρνηση υπάρχει μια μικρή εμπορική και τραπεζική κλίκα, που είναι αποφασισμένη να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας. Θέλει να διατηρηθεί το φορολογικό σύστημα στα μέτρα της και αντιτίθεται στους συναλλαγματικούς ελέγχους διότι αυτοί ενδέχεται να τους εμποδίσουν να μεταφέρουν τα κέρδη τους σε τράπεζες στο Κάιρο ή στην Αργεντινή. Δεν διανοούνται καν να επενδύσουν αυτά τα κέρδη τους με στόχο την ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας τους. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία βρίσκεται σε άνθηση και οι εφοπλιστές καρπώνονται τα κέρδη της, αλλά η χρεοκοπημένη ελληνική κυβέρνηση δεν απολαμβάνει κανένα όφελος από αυτόν τον πλούτο.

Τρία χρόνια μετά, όταν στις 14 Απριλίου 1950 ο Νικ. Πλαστήρας σχημάτιζε κυβέρνηση, υποσχόταν αλλαγή και κοινωνική δικαιοσύνη. Ο απεσταλμένος της αμερικανικής εφημερίδας «Christian Science Monitor», Josef Harrison, έγραφε: «Το πρώτον μέτρον που πρέπει να ληφθεί είναι να ευρεθούν μέσα όπως καμφθεί ο αληθώς αρπακτικός εγωισμός των ανθρώπων των Αθηνών. Ούτοι αποτελούνται από 5.000 περίπου πολιτικούς, βιομηχάνους και εισαγωγείς οι οποίοι κυβερνούν την χώραν και οι οποίοι εκ συστήματος και με αναισθησίαν απομυζούν τον πλούτον της χώρας» («Το Βήμα», 6 Απριλίου 1950).

Τον Μάρτιο του 1957 δημοσιεύτηκε η έκθεση της Επιτροπής Νόρμαν Αρμουρ για τη βοήθεια προς την Ελλάδα, στην οποία υπογραμμιζόταν: «500 οικογένειαι -αι πλείσται των οποίων ευρίσκονται εις Αθήνας- κυβερνούν σήμερον την Ελλάδα» («Ελευθερία», 5 Μαρτίου 1957).

Αυτό που δεν κατάφεραν τόσες κυβερνήσεις θα το καταφέρει η σημερινή κυβέρνηση;