Ανώμαλη προσγείωση

Την περίοδο που ήταν πρόεδρος στη Γαλλία ο Σαρκοζί και παρακολουθούσαμε τη ραγδαία πτώση της δημοτικότητάς του, σχεδόν από τον πρώτο χρόνο, λέγαμε ότι κάτι τέτοιο δεν είχε ξανασυμβεί με κανέναν άλλο πρόεδρο της Γαλλίας και προβλέπαμε ότι δεν θα έχουμε ανάλογο φαινόμενο στο μέλλον.

Στη συνέχεια ήρθε ο Φρανσουά Ολάντ να διαψεύσει τις εκτιμήσεις μας. Η δική του πτώση ήταν ακόμη πιο θεαματική. Μάλιστα ήταν ο μόνος πρόεδρος στην ιστορία της χώρας που δεν τόλμησε να θέσει ξανά υποψηφιότητα γιατί φοβήθηκε τον διασυρμό.

Σοφά έπραξε για τον εαυτό του, ωστόσο το μάρμαρο το πλήρωσε το κόμμα του, το οποίο σήμερα είναι διασπασμένο, για να μην πούμε εξαφανισμένο, και ο λόγος είναι ότι η ηγεσία του ταυτίστηκε απόλυτα με την πολιτική Ολάντ κι ας ήταν οφθαλμοφανές, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια της θητείας του, ότι αυτή η επιλογή θα οδηγούσε τους Σοσιαλιστές στην πανωλεθρία, όπως και τους οδήγησε.

Και πάλι -παρά την προηγούμενη αστοχία- εκφράζαμε τη βεβαιότητα ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πρωτοφανές που σίγουρα δεν θα επαναληφθεί.

Ελα όμως που ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διαψεύσει τους οπαδούς του. Η δημοτικότητά του, πριν ακόμη κλείσει εξάμηνο στην κορυφή του κράτους, έχει πέσει τόσο πολύ ώστε μπροστά του ο Σαρκοζί, ακόμη και ο Ολάντ, φαίνονται πρωταθλητές.

Στο αντίστοιχο διάστημα και οι δύο βρίσκονταν σε πολύ καλύτερες θέσεις από τον Μακρόν κι ας μην είχαν τα πλεονεκτήματά του, δηλαδή την ανοχή, στα όρια της παρεξήγησης, των μέσων ενημέρωσης, σοβαρά προβλήματα συνοχής στα αντίπαλα στρατόπεδα (Δεξιά, Σοσιαλιστές), ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη, κυριαρχία στα νομοθετικά σώματα.

Βεβαίως, την εποχή της βοερής ευφορίας για το πρόσωπο του νέου και άφθαρτου προέδρου και για τις προοπτικές που υποτίθεται πως θα άνοιγε για τη Γαλλία και την Ευρώπη συνολικότερα η παρουσία του, υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί το μεγάλο ποσοστό αποχής στις εκλογικές διαδικασίες -αυτό κι αν ήταν πρωτοφανές για τα γαλλικά δεδομένα.

Οι θαυμαστές του και εδώ και στη Γαλλία δεν άκουγαν τίποτα. Χαίρονταν με τον θρίαμβο του ειδώλου τους και απέδιδαν την κριτική στη μνησικακία των ηττημένων, στη συμπλεγματική στάση του παλιού πολιτικού προσωπικού απέναντι στο νέο που έρχεται φουριόζικα να ανατρέψει μια μίζερη κατάσταση που είχε καθηλώσει τη Γαλλία σε βοηθητικό ρόλο στην Ευρώπη.

Ο Μακρόν εξελέγη πρόεδρος επειδή οι περισσότεροι Γάλλοι για διάφορους λόγους δεν προσήλθαν στις κάλπες και επειδή το αντίπαλο δέος στον δεύτερο γύρο ήταν η μισητή Λεπέν. Κι αν για το τι θα κάνει στο εσωτερικό της χώρας του δεν υπήρχαν πολλές αμφιβολίες, αφού τα δείγματα γραφής που έδωσε, και στο βραχύβιο διάστημα που ήταν στην κυβέρνηση Ολάντ και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ήταν ευανάγνωστα, η απογοήτευση που προκάλεσαν οι απόψεις του για την Ευρώπη είναι μεγάλη.

Οσοι επένδυσαν σ’ αυτόν πιστεύοντας ότι θα βάλει φρένο στη γερμανική επέλαση, θα αρθρώσει μια διαφορετική στρατηγική, πιο φιλική για τις χώρες του Νότου, θα ενισχύσει το ευρωπαϊκό ιδεώδες, θα συντρίψει την ηθελημένη προγραμματική οκνηρία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, θα προκρίνει την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών έναντι του ανελέητου ανταγωνισμού, θα αντισταθεί στο σχέδιο του Σόιμπλε για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και θα επαναφέρει τη Γαλλία στη θέση του μηχανοδηγού πρέπει να σοκαρίστηκαν.

Το μόνο που ισχύει από τα παραπάνω, με βάση τις δημόσιες τοποθετήσεις του, είναι η πρόθεσή του να αναβαθμίσει τη χώρα του. Μόνο που αυτό, αν κρίνουμε απ’ όσα διακηρύσσει, θέλει να το κάνει όχι κόντρα στις επιδιώξεις των γερμανικών ελίτ, αλλά υιοθετώντας τη γραμμή τους.

Στο σχήμα κορυφής που έχει στο μυαλό του ο Μακρόν δεν θα υπάρχει μια ασταθής ισορροπία με το ένα μέλος να εξουδετερώνει τους μαξιμαλισμούς του άλλου, αλλά μια πλήρης συμφωνία για το μέλλον της Ευρώπης. Και στο ζήτημα αυτό Μακρόν και Μέρκελ φαίνεται να συγκλίνουν.

Γιατί τι άλλο μπορούμε να υποθέσουμε διαβάζοντας τη δήλωσή του: «Οφείλουμε να σκεφτούμε μια Ευρώπη πολλών σχημάτων (σ.σ. το μασκάρεμα του κακόφημου όρου «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων»), να προχωρήσουμε μακρύτερα με όλους αυτούς που επιθυμούν να προχωρήσουν (σ.σ. αυτοί που θέλουν αλλά δεν μπορούν γιατί είναι θύματα του οικονομικού ιμπεριαλισμού της Γερμανίας;), χωρίς να εμποδίζονται από κράτη που επιθυμούν και είναι δικαίωμά τους να προχωρήσουν λιγότερο γρήγορα ή λιγότερο μακριά…

Ανέκαθεν προχωρούσαμε με μια πρωτοπορία της επιθυμίας (σ.σ. η κομψή εκδοχή της ισχύος), την οποία ακολουθούσαν μερικοί άλλοι». Συγγνώμη, αλλά αυτή η Ευρώπη που περιγράφει ο Γάλλος πρόεδρος δεν είναι η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι εμπνευστές του εγχειρήματος, είναι η Ευρώπη που υπάρχει σήμερα, για την οποία οι πολίτες πολλών χωρών, μηδέ των Γάλλων εξαιρουμένων, αν λάβουμε υπόψη μας τις μετρήσεις των τελευταίων χρόνων, δεν έχουν καθόλου καλή γνώμη.

Γι’ αυτό άλλωστε φουντώνει το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού (και του αντιδραστικού και του προοδευτικού). Μας προσγειώνει λοιπόν (για να κυριολεκτούμε προσγειώνει αυτούς που τον πίστεψαν) ο Εμανουέλ Μακρόν.