Αναπάντεχα

«Πού χάθηκες;», ρώτησα με ενδιαφέρον γνωστό μου από τον πρωινό περίπατο που είχα να τον δω πάνω από μήνα. «Δεν χάθηκα. Εχασα τη γυναίκα μου!», είπε κι έμεινα άφωνος.

Με διαγνωσμένο, χρόνιο πρόβλημα υγείας η γυναίκα, μπήκε στο νοσοκομείο (στο Ιπποκράτειο, αν και δεν έχει σημασία) για παρακολούθηση και δεν βγήκε. Στη δεύτερη εβδομάδα και ενώ όλα βάδιζαν ομαλά και θα έπαιρνε εξιτήριο, πήρε μια μόλυνση, ενδονοσοκομειακή, και έφυγε, αναπάντεχα, στα 59 της.

Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι και αυτή η γυναίκα, πιθανότατα, ήταν θύμα περικοπών στην υγεία λόγω μνημονίων, όπως και η γυναίκα μου τριάμισι χρόνια πριν. Ειλικρινά, δυσκολεύομαι, αλλά και κάποιοι πρέπει να μιλάμε.

Αμέτρητοι άνθρωποι, μπαίνοντας στα νοσοκομεία με έκτακτα περιστατικά ή για υποθέσεις «ρουτίνας», μετά το 2010, ενώ είχαν σοβαρές πιθανότητες να επιστρέψουν στα σπίτια τους, έφυγαν από τη ζωή αναπάντεχα και άδικα, επειδή αλλεπάλληλες μνημονιακές συμφωνίες αποπληρωμής χρέους στέρησαν και από τα νοσοκομεία υλικά, εξοπλισμούς και προσωπικό, με ολέθρια επακόλουθα.

Αναφέρομαι βέβαια στα δημόσια νοσοκομεία και στους εμπλεκόμενους με τη δημόσια υγεία, υπηρεσιακώς και επιστημονικώς. Οι στατιστικές του «αναπάντεχου» στα νοσοκομεία μας στη διάρκεια της μνημονιακής επταετίας, είναι στατιστικές του αναμενόμενου, περασμένες σε μαύρες σελίδες.

Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, αν δεν υπήρχε η, στο μεγάλο της ποσοστό, αξιέπαινη φιλοτιμία γιατρών και νοσηλευτών που, σε κάθε τους βήμα, επιδεικνύουν συμπεριφορά πραγματικών δημόσιων λειτουργών!

Τα γνωρίζουν αυτά, όσοι και από όποια θέση υπηρέτησαν τη δημόσια υγεία τα τελευταία χρόνια. Γνωρίζουν τις μαύρες σελίδες: ποιες οι στατιστικές θνησιμότητας πριν από το 2010 και ποιες μετά, για ίδιες αιτίες νοσηλείας.

Τα ήξεραν, τα ξέρουν, όλοι όσοι εκπροσώπησαν και εκπροσωπούν τη χώρα στις διαπραγματεύσεις για το δημόσιο χρέος. Να παρουσιάσουν αυτές τις στατιστικές ως έσχατο όριο υποχώρησης. Με πολύ απλά λόγια: «Κύριοι, παρακάτω δεν κατεβαίνουμε, γιατί παρακάτω είναι ο θάνατος!».

Τα πέρασα και ο ίδιος. Μετά το τροχαίο δυστύχημα και ενώ είχα διαφύγει τον θάνατο, που δεν διέφυγαν η γυναίκα μου και ο φίλος οδηγός του αυτοκινήτου, με υπονόμευε μόλυνση ενδονοσοκομειακή που δεν έβρισκαν την «ταυτότητά» της. Επί δεκαπέντε μέρες, με εμένα έως ανυποψίαστο και με δεκάδες εξετάσεις, η οικογένειά μου ζούσε την αγωνία επικείμενου θανάτου μου.

Το πρώτο νοσοκομείο της χώρας, ο Ευαγγελισμός, επίσης λόγω περικοπών, δεν είχε παραμικρή υποδομή (θαλάμους, μηχανήματα, ειδικευμένο επιστημονικό/νοσηλευτικό προσωπικό, και εκεί οι άνθρωποι έδωσαν το υπεράγαν των δυνάμεών τους!) να υποδεχθεί επιζήσαντες από τροχαίο.

Η γυναίκα μου και ο φίλος, δεν άφησαν την τελευταία πνοή στην άσφαλτο. Πέθαναν στον Ευαγγελισμό, μία ώρα μετά ο φίλος, μιάμιση η γυναίκα μου, έχοντας τις αισθήσεις τους! Ξέρετε ποιο ποσοστό βιωσιμότητας δίνουν οι διεθνείς στατιστικές σε τέτοιες περιπτώσεις, εφόσον υπάρχουν κατάλληλες υποδομές;

Δίνουν 30%! Μόλις στις 17 Φεβρουαρίου, εφέτος, η βρετανική «Ντέιλι Μίρορ» ανέγραφε στην πρώτη σελίδα της: «Σκάνδαλο στην κοινωνική ασφάλιση – Οι περικοπές των Συντηρητικών (Tory cuts) σκότωσαν 30.000 ανθρώπους». Ποια αναπάντεχα;..