Αύριο αναμένεται να ψηφιστεί στη Βουλή το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Αυτή τη μέρα έχει ιδιαίτερη σημασία να αναλογιστούμε το πώς φτάσαμε σε αυτή την πράγματι ιστορική στιγμή. Ας είμαστε ειλικρινείς, όταν δεκάδες βουλευτές της Ν.Δ. έχουν επιλέξει τον δρόμο της αποχής ή της καταψήφισης, προφανώς δεν μιλάμε για νίκη της κυβέρνησης.
Ιδιαίτερα δε, όταν το νομοσχέδιο θα υπερψηφιστεί χάρη στους βουλευτές της αντιπολίτευσης. Είναι βέβαιο πως η κυβέρνηση επιχειρεί να καπηλευτεί τη μέρα με ένα άγαρμπο «pinkwashing». Η μέρα όμως ανήκει στο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα και τους/τις συμμάχους του, στο φεμινιστικό κίνημα και στη νέα γενιά της προόδου και της συμπερίληψης. Η νίκη αυτή μάλιστα είναι ευρύτερη του νομοσχεδίου γιατί μπορεί να αποτελέσει την αρχή μιας αλλαγής παραδείγματος στον ρόλο και την τακτική των κοινωνικών κινημάτων. Η φράση «τα κινήματα πρέπει να σταματήσουν να είναι αμυντικά, και να γίνουν διεκδικητικά» αποτελεί ένα παραδοσιακό «τσιτάτο» στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Μέχρι σήμερα όμως σπανίως είχε λάβει σάρκα και οστά. Για να είμαστε ακριβείς, σήμερα ίσως να είναι η πρώτη φορά στην πρόσφατη ελληνική ιστορία που ένα προωθημένο κινηματικό αίτημα γίνεται πράξη ακόμα και κόντρα στα ιδεολογικά αντανακλαστικά των κυβερνώντων. Μάλιστα ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι το μόνο ζήτημα το οποίο έθετε και θέτει με αξιώσεις το ευρύτερο φεμινιστικό κίνημα. Για παράδειγμα, ο αγώνας για την αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως ιδιώνυμου εγκλήματος πράγματι δεν έχει βρει ευήκοα ώτα στην ελληνική Βουλή. Εφτασε, όμως, έως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αποτελεί μέρος των συστάσεων που απευθύνει το τελευταίο προς την Ελλάδα στην έκθεση-κόλαφο της προηγούμενης εβδομάδας για το κράτος δικαίου στη χώρα μας.
Εξετάζοντας τα πράγματα εκ των υστέρων νομίζω ότι υπάρχουν δύο κομβικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην επιτυχία των παραπάνω κινημάτων. Πρώτον, δεν «ξεθάβουν» τα αιτήματα μόνο όταν είναι επίκαιρα. Σε επίπεδο δρόμου, ανεξαρτήτως επικαιρότητας υπάρχουν ορισμένα τακτικά «κινηματικά ραντεβού» τα οποία θέτουν την ατζέντα δίχως να αναμένουν κάποια αφορμή από τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Επιπλέον έχουν καταφέρει να είναι συμπεριληπτικά και να μετατρέπουν την κινηματική διεκδίκηση σε ανθρώπινη ανάγκη για κάθε σπίτι. Τα αιτήματα περνάνε από τον δρόμο στο σαλόνι της καθεμιάς/καθενός και το οικογενειακό τραπέζι. Ετσι, το περιθώριο που έχουν τα media και η όποια κυβέρνηση να καλλιεργήσουν την αίσθηση ότι το θέμα αφορά κάποιον άλλο μακρινό στενεύει. Δεν πρόκειται πλέον για κάποιον/α ξένο/η αλλά για το βίωμα, την ανάγκη ή την αλληλεγγύη της κόρης, του γιου, της ανιψιάς ή του ανιψιού σου.
Θέλω να είμαι ειλικρινής: Δεν ξέρω αν οι «καλές κινηματικές πρακτικές» που οδήγησαν στη σημερινή νίκη μεταφέρονται εύκολα από διεκδίκηση σε διεκδίκηση. Ξέρω όμως ότι από σήμερα είμαστε βέβαιες και βέβαιοι ότι αξίζει να προσπαθήσουμε. Παραφράζοντας τον Καζαντζάκη, οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές του «Ουράνιου Τόξου» μάς έδωσαν τα πινέλα, μας έδωσαν και τα χρώματα, ήρθε η ώρα να ζωγραφίσουμε.
*Λέκτορας Πολιτικών Επιστημών και υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Leiden
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας