Οποιος έχει διαβάσει τον πρώτο τόμο της αυτοβιογραφίας του κ. Ανδρουλάκη, που κυκλοφόρησε πέρσι, ήδη θα έχει μάθει ότι τη σωστή γραμμή για την εξέγερση του Πολυτεχνείου την είχε πρώτος εκείνος. Πάντα εκείνος έβλεπε σωστά την κατάσταση κι είχε τις λύσεις για όλα. Δηλαδή, ευτυχώς που υπήρξε ο κ. Μίμης και υπήρξε και η εξέγερση. Ευτυχώς που υπήρξε εκείνος και υπάρχουν και οι άλλοι.
Ο ίδιος εμφανίζει τον εαυτό του ως «πρωτεργάτη» της εξέγερσης επειδή προφανώς υπήρξε μέλος της Συντονιστικής. Τοποθετεί τον εαυτό του στη «φυσική ηγεσία» του φοιτητικού κινήματος καθότι μόλις είχε γυρίσει από τον στρατό. Λέει πως ήταν γνωστός και σεσημασμένος στην Ασφάλεια. Ο αρχιασφαλίτης Μάλλιος, για παράδειγμα, τον αποκαλούσε «Σουσλόφ». Δηλαδή, κορυφαίο θεωρητικό.
Το γεγονός όμως ότι εδώ και τριάντα χρόνια που έχει δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος που συνέταξε η Ασφάλεια με τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής και των επιτροπών των σχολών αλλά το όνομα «Μίμης Ανδρουλάκης» δεν υπάρχει μέσα, δεν τον προβληματίζει καθόλου. Καθόλου δεν του περνάει από τον νου πως αν είχε τη δράση που ισχυρίζεται –κι αν ήταν τόσο γνωστός στις διωκτικές αρχές– θα τον είχαν καταγράψει πρώτο και καλύτερο. Αναμφίβολα το Πολυτεχνείο χρωστάει πολλά στον κ. Ανδρουλάκη. Κανείς δεν το φαντάστηκε όπως εκείνος.
Ο κ. Ανδρουλάκης έχει περιγράψει με κινηματογραφικούς όρους την έξοδό του από το Πολυτεχνείο τα χαράματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973. Υπάρχουν δύο περιγραφές. Μία συνοπτική στον πρώτο τόμο της «αυτοβιογραφίας» του και μία πιο αναλυτική, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ολύμπιου Δαφέρμου «Ονειρο ήταν…».
Εκεί διαβάζουμε: «Λοιπόν ο Μάλλιος εκείνο το βράδυ μαζί με άλλους δυο-τρεις ασφαλίτες του Πολυτεχνείου προσπάθησε να με πιάσει στην έξοδο... Στην Οικονόμου πάνω στη γωνία με κυνήγαγε η ασφάλεια, είχαν και σφυρίχτρα, “πιάστε τον κοντό με τα στρατιωτικά”, ουρλιάζανε. Εν τω μεταξύ ήμουν καταματωμένος όχι γιατί είχα τραυματιστεί, αλλά επειδή όταν ήμουν μικρός είχα άσθμα παιδικό, αλλεργικό, και με τα αέρια, τα καπνογόνα έπαθα αιμόπτυση, αιμορραγούσα και είχα γεμίσει πολύ αίμα.
»Και ήμουν άυπνος από τις 11 Νοεμβρίου ώς τις 17. Ετρεχα λοιπόν πάνω κι εκεί μας προλάβανε παρακρατικοί με καδρόνια, όχι αστυνομικοί, πολίτες, φασίστες που συνεργάζονταν με την αστυνομία και μας βαράγανε με τεράστια καδρόνια. Εκεί εγώ έφαγα πάρα πολύ ξύλο, σακατεύτηκα κυριολεκτικά, έσπασαν τα γυαλιά μου, και μετά έρχονται οι του Μάλλιου και με κυνηγάγανε, “πιάστε τον κοντό”. Και πηδάω σε μια οικοδομή και ξανά σε μια δεύτερη από ύψος, και είχα και τη μέση μου…».
Μάλιστα. Με άσθμα, άυπνος μία βδομάδα, με αιμοπτύσεις, με τη μέση του να πονάει, τον κυνηγούσαν οι ασφαλίτες, τον βαρούσαν άγρια οι παρακρατικοί, εκείνος πήδαγε από οικοδομή σε οικοδομή και τελικά δεν τον έπιασαν. Ούτε ο Σούπερμαν έτσι!
ΥΓ: Δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς περισσότερο με τη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία του κ. Ανδρουλάκη. Χρειάζεται μόνο μία αναφορά. Σε ό,τι γράφει ότι έκανε, όπου βρισκόταν, πάντα βρισκόταν δίπλα του μια ωραία γυναίκα. Οι γυναίκες της Ελλάδας –και όχι μόνο– του οφείλουν πολλά. Κανείς δεν τις φαντάστηκε όπως εκείνος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας