Βάσει του άρθρου 19 του νόμου 3528/2007, που αφορά την ανάληψη υπηρεσίας των δημοσίων λειτουργών, ο νεοδιόριστος υπάλληλος κατά τη διαδικασία ορκωμοσίας του καλείται να επιλέξει μεταξύ πολιτικού και θρησκευτικού όρκου. Ο θρησκευτικός όρκος έχει ως εξής: «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου». Αντίστοιχα, ο πολιτικός αναφέρει: «Δηλώνω, επικαλούμενος την τιμή και τη συνείδησή μου, ότι θα φυλάττω πίστη στην Ελλάδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και ότι θα εκπληρώνω τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου».
Κι ενώ η ουσία και στις δύο περιπτώσεις είναι ακριβώς η ίδια –η δέσμευση του υπαλλήλου να είναι τίμιος και ευσυνείδητος στη δουλειά του– υπάρχει μια διαφορά που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη: ο θρησκευτικός όρκος αναφέρεται σε πίστη «στην πατρίδα», ενώ ο πολιτικός σε πίστη «στην Ελλάδα». Η ίδια κρατική υπόσταση, δηλαδή, την οποία καλούνται να υπηρετήσουν όλοι οι νεοδιόριστοι δημόσιοι υπάλληλοι, για τους μεν –του θρησκευτικού όρκου– γίνεται αυτονόητα «πατρίδα» ενώ για τους δε -του πολιτικού- είναι απλώς «Ελλάδα».
Θα μπορούσε, λοιπόν, να εξαγάγει κάποιος το συμπέρασμα ότι το ίδιο το ελληνικό κράτος θεωρεί εκ προοιμίου περισσότερο πατριώτη τον υπάλληλο που επέλεξε να ορκιστεί με τον θρησκευτικό όρκο από εκείνον που ορκίστηκε με τον πολιτικό, με μοναδικό κριτήριο ακριβώς αυτή τη στιγμιαία επιλογή και ασχέτως με τις μελλοντικές του επιδόσεις. Αν επέλεξες να εξωτερικεύσεις το θρησκευτικό σου αίσθημα, για τον νομοθέτη ορκίζεσαι αυτονόητα στην «πατρίδα». Αν επέλεξες, πάλι, να μην ορκιστείς θρησκευτικά, είτε επειδή θεωρείς ότι η θρησκεία δεν έχει καμιά δουλειά στις υποθέσεις του Δημοσίου είτε επειδή δεν είσαι θρησκευόμενος ή για οποιουσδήποτε προσωπικούς λόγους, ο νομοθέτης σε ωθεί να ορκιστείς γενικόλογα στην «Ελλάδα», προεξοφλώντας ότι υπάρχει και η πιθανότητα να μην τη βλέπεις ως «πατρίδα».
Στις μέρες μας η ταύτιση της θρησκευτικής πίστης με την εθνική συνείδηση θεωρείται προ πολλού παρωχημένη και εκτός πραγματικότητας· κάλλιστα μπορεί κάποιος να αισθάνεται Ελληνας, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Σε κάθε περίπτωση, η ηθική δέσμευση ενός κρατικού λειτουργού, ότι θα κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί, δεν γίνεται να εξαρτάται από αφηρημένες και σχετικές για τον καθένα έννοιες.
Ούτε στην πατρίδα ούτε στην Ελλάδα λοιπόν· μια δεσμευτική δήλωση υπακοής στο Σύνταγμα και στους νόμους της Ελληνικής Δημοκρατίας -δηλαδή σε καλά ορισμένους κώδικες του ίδιου του κράτους και αντιληπτούς εξίσου από όλους- θα αρκούσε. Αλλωστε ο επίορκος θα έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες ακριβώς αυτού του νομικού κώδικα· δεν θα λογοδοτήσει ούτε σε ιεροδικείο ούτε σε στρατοδικείο. Και γιατί τελικά καλός πατριώτης αποδεικνύεται αυτός που κάνει σωστά και ευσυνείδητα τη δουλειά του βοηθώντας το κοινωνικό σύνολο να προκόψει, κι όχι αυτός που το απομυζεί παρασιτικά κι ας ορκίστηκε σε Θεούς και πατρίδες περί του αντιθέτου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας