Μεμιάς, όλοι μαζί φώναζαν νευρικά:
«Ποια τέλος πάντων δύναμη
κρατεί γερά το δέντρο;».
Σπ. Κωσταγιάλας, «Σε τροχιά φωτός»
Γιατί άραγε μπορούμε να θεωρήσουμε κοινή πατρίδα την Ευρώπη, όπου η ποθούμενη ευρωπαϊκή πολιτισμική ταυτότητα έχει μόνον οικονομικά και δημοσιονομικά χαρακτηριστικά, τα οποία θυσιάζουν την εθνική πολιτική οντότητα και την κοινωνική συνοχή στο όνομα μιας «εξουσιαστικής ασάφειας» και ηγεμονεύουσας τεχνοκρατικής λογιστικής; Απομυθοποίηση ενωσιακής στρατηγικής, προκρούστεια λογική τιμωρητικού χαρακτήρα, πυροδότης κοινωνικών εκ-ρήξεων που ευνοούν ακροδεξιά αντανακλαστικά: αυτό είναι η Ευρώπη των εθνών;
Η Ευρώπη της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων παίζει με τη φωτιά της ανόδου των αντιδημοκρατικών και αυταρχικών πολιτικών δυνάμεων.
«Πόσο πάει το ευρώ» τους ενδιαφέρει και όχι «πού πάει η Ιστορία των λαών».
Το εσωτερικό μέτωπο είναι χειρότερο. Τα ΜΜΕ έχουν αναλάβει τον ρόλο της αντιπολίτευσης και σε λίγο θα αυτοαναγορευθούν αποκλειστικοί ιεραπόστολοι της κάθαρσης της Αριστεράς (για τη Δεξιά δεν υπάρχει θέμα, αφού κανείς δεν πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται).
Αρκετοί βγάλανε τα λεφτά τους έξω, εξασφάλισαν κάποια «παραγραφή» ή κάποιο «ατιμώρητο» και προβληματίζονται για το μέλλον της χώρας (sic), ενώ άλλοι, αφού κερδοσκόπησαν ασύστολα σε βάρος των μεταναστών, τώρα διαδίδουν δεξιά-ακροδεξιά πως η πατρίδα κινδυνεύει από την πολυπολιτισμικότητα.
Οι άνθρωποι του κραχ του Χρηματιστηρίου, των στημένων προμηθειών, των επενδύσεων–μαϊμού, της καταβρόχθισης των κοινοτικών προγραμμάτων μόνον το 2% από τα άνομα κέρδη τους να επέστρεφαν θα είχαν σώσει τη χώρα (που δήθεν αγαπάνε) από τα σαγόνια του Eurogroup. Ποιος όμως έχασε την εθνική συνείδηση για να τη βρούνε αυτοί οι ανθρωπολογικοί τύποι; Γιατί όμως η Πολιτεία να μη θεσμοθετήσει αυτό το «τέλος επιστροφής των καταχρασθέντων»;
Προφανώς δεν είμαι ο αρμόδιος για να υποδείξει τον οδικό χάρτη της αριστερής διακυβέρνησης μέσα από τις παγίδες του κατεστημένου και τις αμπελοφιλοσοφίες των (τάχατες) διανοούμενων που μόνο φόβο παράγουν.
Ψυχαναγκασμοί προφητών και σωτήρων που προκαλούν πανικό για να «δικαιωθούν», αλλά κυρίως για να μη χάσουν τα προνόμιά τους.
Αθελά τους σ’ αυτό το «παιχνίδι εντυπώσεων» συμμετέχουν και οι εξ αριστερών μαξιμαλιστές που καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι δεν μπόρεσε (sic) μέσα σε 40 μέρες ν’ αλλάξει όλη τη χώρα (αποφεύγοντας βέβαια να αποδεχτούν πως πρέπει ν’ αλλάξουν νοοτροπία και οι ίδιοι).
Πολιτικός μινώταυρος δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά ο τρόπος που (δια)χειριζόμαστε την ελπίδα.
Αλλο αλλαγή κι άλλο παλινόρθωση.
Αλλο κριτική κι άλλο υπονόμευση.
Αλλο διαφωνία κι άλλο διχασμός.
Αυτή τη λεπτή γραμμή ας την κατανοήσουμε όλοι.
* Καθηγητής Εγκληματολογίας, αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας