Μας αλάλιασε! Ανακαλώ στη μνήμη καταιγίδες του παρελθόντος στη Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή της. Πάντως το κακό των τελευταίων μηνών με τα πλημμυρικά φαινόμενα δεν το 'χαμε. Θυμάμαι μπόρες να χτυπάνε στα χωράφια πριν από το 1970, αλλά αυτά ήτανε πάντα τέλη Μαΐου αρχές Ιουνίου.
Τα δεύτερα, του αλωνάρη, έφερναν μεγάλη αγωνία στα χωριά γιατί έριχναν τα γινωμένα στάρια και δεν ήταν που δυσκόλευε ο θερισμός, ήταν που έπεφτε η ποιότητα καθώς οι σπόροι σάπιζαν μόλις ανέβαινε ξαφνικά και κάθετα η θερμοκρασία.
Αυτές οι σκέψεις, βέβαια, έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα, πρώτα έπρεπε όσοι ήταν στα χωράφια να αντέξουν ζαρωμένοι κάτω από τα ξύλινα κάρα. Επρεπε να τρέξουν κιόλας οι άνθρωποι, νωρίτερα, να δέσουν τα άλογα σε ανοιχτωσιές κι όχι κάτω από τα δέντρα, μην τα βρουν τ' αστροπελέκια στο δόξα πατρί. Ηταν πολύ φυσικά τότε όλα αυτά, απλώς τώρα κοντά στα «φυσικά» προστέθηκαν και τα «έντονα φαινόμενα».
Παιδί, στριμωγμένοι κάτω από τη σούστα, ρωτούσα τον πατέρα γιατί δεν προβλέπουμε τις καταιγίδες, τα «μπουρίνια» όπως τα λέγαμε, μην τρώμε τη βροχή κατακέφαλα, χώρια τα προβλήματα με τους χείμαρρους που μπορεί να μας έβαζαν στην ταλαιπωρία να κάνουμε κύκλους στον κάμπο, μπας και βρούμε περασιά για το χωριό. «Α, είχαμε τα παλιά χρόνια –για φαντάσου υπήρχαν και παλιότερα χρόνια- έναν στο χωριό, σχωρέθηκε, εκείνος μόνος έπιανε τα μηνύματα από τις “κουκούλες” του Χορτιάτη.
Μόλις τον βλέπαμε να τα μαζεύει, φεύγαμε όλοι, έπεφτε σήμα. Δεν μας εξήγησε ποτέ ο μπαγάσας το μυστικό». Και πότε -τον ρωτούσα-, τελειώνει ένα μπουρίνι ώστε να κινήσουμε άφοβα για το χωριό; «Οταν αχνίσει η πλάτη της φοράδας και φρουμάξει», απαντούσε. Κι όντως, άχνιζαν τα καπούλια της Μπούλας, τόσο που έλεγες θα εξατμιστεί ολόκληρο το ζωντανό και θα αναληφθεί στους ουρανούς.
Τώρα, κανένας δεν κοιτάει πια τις «κουκούλες» του Χορτιάτη. Το φάντασμα του μπάρμπα που τις διάβαζε μπορεί να κουμαντάρει κανένα από αυτά τα διαολεμένα δορυφορικά που τα μετράνε πόντο τα σύννεφα και την πορεία τους, και προβλέπουν σχεδόν με ακρίβεια τις ώρες που θα χτυπήσουν· στον κάμπο δεν κυκλοφορούν κάρα, παρά τρακτέρ με κλιματισμό. Αλλά, στις πόλεις, μας αλαλιάζουν τούτες οι καταιγίδες.
Περνούν πρώτα τα τρελαμένα ντορλάπια του αέρα που βγάζουν τα δεντράκια με τις επιφανειακές ρίζες. Υστερα χυμάνε οι καταρράκτες, πνίγουνε τα υπόγεια, βγάζουν τους πανικόβλητους ή πνιγμένους αρουραίους στη θάλασσα, ξάφνου σταματάνε. Για λίγο ξαναρχίζουν με θυμό μεγαλύτερο του προηγούμενου.
Ετσι κι είσαι πεζός, δεν ξέρεις τι να κάνεις – να ξεκινήσεις τη διαδρομή ή να μείνεις στο προφυλαγμένο μέρος; Καμιά φορά κοιτάω γύρω μου, μπας και δω να αχνίζει η πλάτη αλόγου, μπας και ακούσω φρούμαγμα. Τίποτα. Τώρα μόνοι, παραδόξως, περισσότερο προστατευμένοι και πιότερο ευάλωτοι. Νομίζαμε ότι ξέραμε και ζοριζόμαστε να (ξανα)μάθουμε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας