Το 1958 είναι η χρονιά που στο Σάρεϊ της Μ. Βρετανίας ο δεκατριάχρονος Ερικ Κλάπτον αποκτά την πρώτη του κιθάρα (1) και δοκιμάζει να παίξει τη μουσική που άκουγε στο ραδιόφωνο, σε μια παιδική εκπομπή που αφηγούνταν παραμύθια. Αυτή η μαγική μουσική απαλύνει τον πόνο της ιδιόμορφης ορφάνιας του και είναι μικρός για να ξέρει το χρώμα της, το χρώμα που απεχθάνεται η λευκή κοινωνία των ενηλίκων. Είναι η μουσική του Muddy Waters που, αποκλεισμένη από οπουδήποτε αλλού, συναντά με αυτόν τον τρόπο την τραυματισμένη ψυχή του Ερικ. Είναι η μαύρη μουσική των μπλουζ.
Τον ίδιο χρόνο, στην εμπορική έκθεση των Βρυξελλών, 183 οικογένειες αυτοχθόνων μεταφερμένες από το Βελγικό Κονγκό αναπαριστούν, σε ζωολογικό κήπο για ανθρώπους (2), τη ζωή τους στη μακρινή αποικία, σαν πρωτόγονα εκθέματα σε βιτρίνα, μπρος στα περίεργα μάτια των λευκών επισκεπτών. Ηδη ο βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος Β' έχει εξοντώσει οκτώ με δέκα εκατομμύρια Κονγκολέζους και έχει ακρωτηριάσει (προσφιλής τιμωρία η αποκοπή ενός από τα δύο χέρια στον καρπό) αναρίθμητους άλλους.
Ηδη ο Μαρκ Τουέιν έχει γράψει το αποκαλυπτικό βιβλίο «Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου» (3). Ηδη οι αποικιοκρατικές χώρες της Δύσης έχουν μετατρέψει την Αφρική σε ένα σώμα γεμάτο εκχυμώσεις, σε έναν οργανισμό που τα περισσότερα ζωτικά του όργανα χρησιμοποιούνται για να υποστηρίζουν ξένες ζωές, σε μια αστείρευτη πηγή παλιών και νέων σκλάβων που σέρνουν βαριά τα βάσανά τους σε όλο τον «αναπτυγμένο» κόσμο.
Ευτυχώς, όμως, ο Ερικ Κλάπτον ήταν μικρός όταν μαγεύτηκε από τα μπλουζ. Ηταν μικρός και δεν ήξερε ότι η μουσική είχε χρώμα και ότι αυτό το χρώμα ήταν το μέτρο της αξίας της. Ηταν μικρός για τον ρατσισμό των μεγάλων και ένιωσε μόνο ένα πράγμα: όταν άκουγε αυτή τη μουσική ο πόνος του λιγόστευε και η ψυχή του δραπέτευε από το κλουβί και μπορούσε επιτέλους να πετάξει. Και βάλθηκε να παίζει αυτή τη μουσική με την κιθάρα του.
Κι έτσι έγινε η γέφυρα ανάμεσα στα blues και τη ροκ, ανάμεσα στη μαύρη μουσική και τους λευκούς ανθρώπους, δημιουργώντας με το ταλέντο και την αγάπη του τον δρόμο όπου πορεύτηκαν μαζί πολλοί από τους μεγάλους μαύρους και λευκούς της παγκόσμιας μπλουζ ροκ σκηνής.
«Σ’ ευχαριστώ, θεέ, που μ’ έκανες μαύρο/ που μ’ έκανες αχθοφόρο όλων των θλίψεων/ βάζοντας τον κόσμο όλο πάνω στο κεφάλι μου […] από την πρώτη μέρα». Bernard B. Dadié (Aκτή του Ελεφαντοστού).
- (1) Eric Clapton: A life in 12 Bars, Lili Fini ZanucK, 135'
- (2) Ζωολογικοί κήποι με ανθρώπους, http://tvxs.gr/news/eyropi-eop/oi-anthropinoi-zoologikoi-kipoi-toy-belgioy
- (3) «Τυράννων μονόλογοι», εκδ. Παπαδόπουλος, 2017
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας