Καλοκαιρινή επιστροφή στο νησί, στην παιδική σου ηλικία που κολυμπάει πάντα στα ίδια μέρη, φορώντας τα πλαστικά παπούτσια που σε προφύλαγαν από πέτρες κι αγκαθωτά ζώα της θάλασσας.
Και περπατάς ξανά σε δρόμους και σοκάκια, σε κείνα που ξέρεις εσύ και αγνοούν οι τυχαίοι τουρίστες των πρακτορείων μαζικής διακίνησης καλοκαιρινών ονείρων ή οι βιαστικοί εκδρομείς της ολιγοήμερης ανάσας, που χωράει τελικά λιγότερο αέρα από όσον φαντασιώνονταν στον μακρύ σκυφτό χειμώνα τους.
Περπατάς και κοιτάζεις τις προσόψεις των αιωνόβιων σπιτιών σκαμμένες από την υγρασία και πού και πού εκεί που ξέρεις ότι μένουν η Εφη ή ο Ροβέρτος και η Μαρίκα, παλιοί συμμαθητές, που οι μορφές τους έχουν την ιδιότητα να μένουν στερεωμένες στο σκουριασμένο καρφί του χρόνου απαράλλαχτες.
Μα μόλις πέφτει το βλέμμα σου στο αυλιδάκι ή στο μπαλκονάκι και περιμένεις, κρυμμένος σαν κατάσκοπος στις βραδινές σκιές, να αναγνωρίσεις φωνές και πρόσωπα, βλέπεις άλλες φυσιογνωμίες, αφουγκράζεσαι γλώσσες τουριστικές και αντικρίζεις σωρηδόν αλατισμένες πετσέτες και μαγιό που μόλις ξεπλύθηκαν.
Και τότε θυμάσαι τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες ενοικίασης ιδιωτικών κατοικιών που αδειάζουν προκειμένου να παραχωρηθούν για όλο το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι σε εκδράμοντες αλλοδαπούς.
Και όσο συζητάς τόσο ακούς για πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων που μετακόμισαν στο διαμέρισμα των παππουδογιαγιάδων ή στο παλιό σπίτι του χωριού για να γίνουν οικοδεσπότες τουριστών, μαζεύοντας χρήματα αναγκαία για τον ακόμα πιο δύσκολο μνημονιακό χειμώνα που έρχεται.
Και μπορεί στον τόπο που μεγάλωσες όλα να βρίσκονταν σε διαρκή τουριστική ομηρία και πάντα προς ενοικίαση, «…to rent», «…for hire», σε μια εποχιακή και ευκαιριακή αγορά υπηρεσιών, πραγμάτων και ενίοτε ανθρώπων, όπου όλα μπορούσαν για μια συμφέρουσα τιμή να νοικιαστούν.
Σου φαίνεται όμως πικρό να νοικιάζεται η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη, σε ένα αλισβερίσι με μια αδίσταχτη βιομηχανία που μετατρέπει «Rema(x)-γμένους» λαούς σε φτηνό υπηρετικό προσωπικό εκείνων που ζουν ευπρεπείς και καθησυχασμένοι σε πιο τυχερές πλευρές του φεγγαριού και τις χώρες σε τουριστικές αποικίες περιορισμένης χρήσης, καλοκαιρινούς προορισμούς που τον χειμώνα τρώνε τα σωθικά τους μες στη μιζέρια και την παρακμή.
Κι αν ορισμένοι νιώθουν τυχεροί που νοικιάζουν το κεραμίδι τους, γιατί έστω έτσι μπορούν κάτι να κονομούν, σύντομα θα καταλάβουν ότι υπάρχει σειρά και είναι αδυσώπητη, σήμερα νοικιάζεις αύριο πουλάς, και μάλιστα αντί πινακίου φακής, αυτό που τα έξοδά του δεν μπορείς πια ν’ αντέξεις.
Σου φαίνεται πολύ πικρό μια παλιά διαπίστωση, τραγουδισμένη από έναν μεγάλο σατυρικό, να μοιάζει σήμερα προφητεία,
«Καπρί σε φινί/Τα θέρετρα σε φέρετρα μας κλείσανε/Καπρί σε φινί/για μια μακάβρια ατρα-ξιόν τουριστική».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας