Να εξομολογηθώ την αμαρτία μου. Οταν, χθες, μου τηλεφώνησε ένας φίλος για να μου πει πως κάπου πήρε το μάτι του ότι πέθανε ο Ντέιβιντ Λοτζ στα 89 του, πρώτα ανέτρεξα στo facebook του Νίκου Γκιώνη για να δω αν οι -πρώτες που τον μετέφρασαν στην Ελλάδα- εκδόσεις «Πόλις» επιβεβαιώνουν: επιβεβαίωναν. Μετά διάβασα στην ιστοσελίδα northwichguardian μερικές λεπτομέρειες. Και ύστερα χαμογέλασα! Κάπως ντρέπομαι γι’ αυτή την αντανακλαστική αντίδραση. Αλλά πάλι δεν μου ‘ρθε γι’ αυτή καθαυτή την είδηση του θανάτου ενός συγγραφέα που λάτρεψα απ’ όταν διάβασα το -δυστυχώς εξαντλημένο σήμερα- «Μικρός που είναι ο Κόσμος». Αλλά γιατί έχω γελάσει πολύ έκτοτε με τους ήρωές του και με τις καταστάσεις στα περίφημα campus novel του με την αρκετά… εσωτερική πληροφόρηση ενός συγγραφέα που ήταν βέβαια και καθηγητής στην έδρα της Σύγχρονης Αγγλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ.
Να, στον Λοτζ και στον Τζόναθαν Κόου χρωστάω, εκτός από αρκετές απολαυστικές ώρες ανάγνωσης, τη γνωριμία με το πραγματικά οξυδερκές βρετανικό χιούμορ. Και στον πρώτο χρωστάω επίσης την ουσιαστική αντίληψη για ό,τι σημαίνει campus novel και πόσο κοφτερή σάτιρα μπορεί αυτό να περιλαμβάνει για ήθη και έθη που δεν είναι βέβαια ίδιον μόνο των βρετανικών πανεπιστημίων και της ανθρωπογεωγραφίας τους. Και ύστερα ήταν και το άλλο χαρακτηριστικό του: εφόσον χιούμορ σημαίνει αυτοπαρατήρηση κατ’ αρχάς, ο Λοτζ ήταν βαθύς ανατόμος του ψυχισμού αυτής της ανθρωπογεωγραφίας, κυρίως των νευρώσεων μεσήλικων ή νεότερων που μεταξύ φιλοδοξίας και διδακτορικού τρώνε τα μούτρα τους - με αποκορύφωμα τον απολαυστικό αλλά και δραματικό Λόρενς Πάσμορ της «Θεραπείας» (εκδ. Κυψέλη) που τον καταστρέφει η ανακάλυψη του Κίρκεγκαρντ!
Μέχρι τότε βέβαια ο Λοτζ είχε ξεμπροστιάσει αν και όχι χωρίς τρυφερότητα και κατανόηση… ορδές πανεπιστημιακών και διανοουμένων καθώς περιφέρονται μαζί με τα άγχη και την πόζα τους σε αίθουσες ακαδημαϊκής διδασκαλίας και συνέδρια. Κι από αυτούς τους τύπους που περνάνε στη σειρά περισσότερο θυμάμαι τον υπέροχο Ανταμ Απλμπι που καθώς προσπαθεί να ολοκληρώσει το διδακτορικό του, εμφανίζει αυτή τη μοναδική λόγια νεύρωση που του στοιχίζει αιφνίδια επεισόδια απώλειας της πραγματικότητας και ζωής μέσα σε μυθιστορήματα, δίνοντας στον δαιμόνιο συγγραφέα τη δυνατότητα να παρωδήσει σε κάθε κεφάλαιο το ύφος κορυφαίων, από τον Κάφκα και τον Χέμινγουεϊ έως τη Βιρτζίνια Γουλφ. Ε, να μη χαμογελώ αποχαιρετώντας τον κύριο Λοτζ;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας