Εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση

Με βάση τις προεκλογικές του σκοπιμότητες, τις επιδιώξεις του για εσωτερική κατανάλωση, τα εκλογικά ακροατήρια στα οποία θέλει να απευθυνθεί στην Ελλάδα και τις «γαλάζιες» εσωκομματικές ισορροπίες αντιμετωπίζει το μέγαρο Μαξίμου τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, με αποτέλεσμα να ανοίγει μέτωπα και να βαθαίνει ρήγματα στις διπλωματικές σχέσεις, αντί να εμφανίζεται ότι ακολουθεί μία στρατηγική που θα βγάλει τη χώρα από τις διαρκείς εντάσεις.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ασφαλώς η μικροκομματική διαχείριση του ζητήματος της κράτησης του εκλεγμένου δημάρχου Χιμάρας, Φρέντι Μπελέρη, στις αλβανικές φυλακές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε τελικά να τον εντάξει στο «γαλάζιο» ευρωψηφοδέλτιο, λόγω καθαρά μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Προκειμένου δηλαδή να επιχειρήσει να συγκρατήσει διαρροές ψηφοφόρων του προς τα (ακρο)δεξιά της Ν.Δ. και να φλερτάρει εκλογικά με την Ακροδεξιά.

Και μάλιστα όταν υπήρχαν ενστάσεις στο εσωτερικό της Ν.Δ. που έλεγαν ότι έτσι το ζήτημα αυτό από ευρω-αλβανικό μετατρέπεται σε διμερές Ελλάδας - Αλβανίας, και όταν τις ίδιες ενστάσεις εμφανιζόταν να έχει και ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης.

Και βέβαια πολύ χαρακτηριστική είναι η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, την οποία ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χαρακτήριζε «επαίσχυντη», ενώ απειλούσε με βέτο την ενταξιακή πορεία της Βόρειας Μακεδονίας στην Ε.Ε. και υιοθετούσε τα εθνικιστικά συλλαλητήρια που ήταν κατά της σύνθετης ονομασίας (δηλαδή κατά της ελληνικής εθνικής γραμμής), φορώντας έτσι τη στολή του «Μακεδονομάχου», την οποία έβαλε στην ντουλάπα μόλις έγινε πρωθυπουργός, κάνοντας στροφή στο Μακεδονικό και αναγνωρίζοντας «πρόνοιες» που «είναι προς όφελος των εθνικών συμφερόντων» στη Συμφωνία και βέβαια υποστηρίζοντας την ενταξιακή πορεία της γειτονικής χώρας.

Αλλά μετά και πάλι, αντί να φέρει στη Βουλή τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, τα έστειλε στις ελληνικές καλένδες, κάνοντας τη χώρα μας ευάλωτη στην κριτική ότι από τη μία ζητά την τήρηση και την πιστή εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών από τη Βόρεια Μακεδονία και από την άλλη δεν εφαρμόζει η ίδια τη Συμφωνία και όσα απορρέουν από αυτήν. Και ο λόγος ήταν ασφαλώς ότι ο πρωθυπουργός φοβάται τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της Ν.Δ. και γι’ αυτό αποφεύγει την κύρωση των μνημονίων συνεργασίας με τη γειτονική χώρα.

Και, βέβαια, πιστό σε αυτήν την τακτική που υπαγορεύεται από τις μικροκομματικές σκοπιμότητες, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, το μέγαρο Μαξίμου, αντί να στείλει ένα καθαρό μήνυμα στη νέα εθνικιστική κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας ότι πρέπει να εφαρμόσει πιστά τη Συμφωνία των Πρεσπών, άφησε εν τέλει ανοιχτές τις δικές του κινήσεις και πιο χαλαρή τη στάση του, θέλοντας έτσι και πάλι να μη δυσαρεστήσει το εγχώριο εθνικιστικό ακροατήριο.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, ενώ ρωτήθηκε σχετικά με το ότι το εθνικιστικό κόμμα VMRO που κέρδισε τις εκλογές στη Βόρεια Μακεδονία θέτει εν αμφιβόλω τη Συμφωνία των Πρεσπών με μια σειρά από δηλώσεις κορυφαίων στελεχών, ξεκίνησε την απάντησή του αφήνοντας ανοιχτό το τι θα πράξει η ελληνική πλευρά λέγοντας: «Ας περιμένουμε κατ’ αρχάς να δούμε τι θα πει μετεκλογικά η κυβέρνηση η οποία θα προκύψει από την εκλογική διαδικασία της Βόρειας Μακεδονίας».

Μετά θέλησε να θυμίσει στο εθνικιστικό ακροατήριο στην Ελλάδα τη στάση της Ν.Δ. ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, λέγοντας ότι «η Νέα Δημοκρατία, τότε, ως αντιπολίτευση, είχε, νομίζω, την πιο συνεπή, την πιο καθαρή και απολύτως ορθά διατυπωμένη, τουλάχιστον με όσα πρεσβεύουμε διαχρονικά, στάση. Είχαμε εκφράσει από την αρχή τις πολύ σοβαρές μας επιφυλάξεις και αντιρρήσεις, κάνοντας χρήση όλων των θεσμικών κοινοβουλευτικών εργαλείων που διαθέταμε τότε ως αντιπολίτευση».

Κατόπιν πρόσθεσε πως ο Κυρ. Μητσοτάκης είχε πει πως, από τη στιγμή που η Συμφωνία θα ψηφιστεί στο ελληνικό Κοινοβούλιο, «αποτελεί μία δέσμευση, η οποία, με βάση τη συνέχεια του κράτους, θα ακολουθεί και τις επόμενες κυβερνήσεις», προσθέτοντας πως «εμείς το σεβόμαστε αυτό απολύτως» και «νομίζω περιμένουμε να το δούμε να γίνεται σεβαστό και από την άλλη πλευρά», για να καταλήξει όμως στο εξής:

«Ας μη μιλάμε υποθετικά για κάτι που μπορεί να δούμε να γίνεται από μία κυβέρνηση ενός άλλου κράτους. Ας περιμένουμε την κυβέρνηση αυτή, να δούμε πώς θα τοποθετηθεί και εδώ θα είμαστε, να τοποθετηθούμε και εμείς», αφήνοντας έτσι το ζήτημα ανοιχτό.

Οσο για την υπόθεση Μπελέρη, πρώτα απ’ όλα το μέγαρο Μαξίμου (μετά την ένταξη του εκλεγμένου δημάρχου Χιμάρας στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ.) υποχρεώνεται πλέον να απολογείται και να απαντάει ευρισκόμενο σε θέση άμυνας, για τη δήλωση λ.χ. της εκπροσώπου της Κομισιόν ότι «για εμάς, τα διμερή θέματα δεν θα πρέπει να καθυστερούν τη διαδικασία διεύρυνσης», χαρακτηρίζοντας ουσιαστικά διμερές Ελλάδας - Αλβανίας το ζήτημα της υπόθεσης Μπελέρη, αντί για ευρω-αλβανικό, όπως διακηρύττει ότι επιδιώκει το Μαξίμου.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προσπάθησε να δικαιολογήσει την επιλογή ένταξης του κ. Μπελέρη στο κομματικό ψηφοδέλτιο, λέγοντας ότι «για εμάς τα ζητήματα κράτους δικαίου, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σεβασμού στο τεκμήριο της αθωότητας είναι κυρίαρχα ζητήματα. Και τα βάζουμε πολύ ψηλά στην ατζέντα μας. Και ναι, η υποψηφιότητα του Φρέντι Μπελέρη συμβολίζει την έμπρακτη στόχευσή μας στην προάσπιση όλων αυτών των δίκαιων αιτημάτων.

»Από εκεί και πέρα η ελληνική πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση, είτε σε επίπεδο του πρωθυπουργού, σε ανώτατο δηλαδή επίπεδο, σε επίπεδο του υπουργού Εξωτερικών, αλλά και η Ν.Δ. σε επίπεδο ευρωβουλευτών, της ευρωομάδας της το έχει θέσει το ζήτημα αυτό», ενώ θέλησε να πει πως κάποιοι «φτάνουν στο σημείο μάλιστα να λένε και ακροδεξιό τον Φρέντι Μπελέρη», όταν το ακροδεξιό παρελθόν του υποψήφιου ευρωβουλευτή της Ν.Δ. είναι γνωστό, όπως και τα εγκωμιαστικά του σχόλια προς τον πάλαι ποτέ αρχηγό του ακροδεξιού ΛΑΟΣ, Γιώργο Καρατζαφέρη, ή το γεγονός πως η Χρυσή Αυγή καυχιόταν ότι είχε εμφανιστεί σε εκπομπή του Μιχαλολιάκου. Σε κάθε περίπτωση, το Μαξίμου τώρα έχει πονοκέφαλο με την επικείμενη επίσκεψη Ράμα στην Αθήνα, όταν είναι το ίδιο που εμφανίζεται να έχει οξύνει το ρήγμα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, λόγω μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.