Οι ομιλίες των υποψηφίων στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Ετοιμάζοντας την ομιλία αυτή θυμήθηκα την πρώτη φορά που μίλησα δημόσια σε μια διαδικασία του κόμματός μας. Ήταν το 2007 στη Θεσσαλονίκη των φοιτητικών μου χρόνων, μέσα στον ενθουσιασμό της μάχης -μιας μάχης εμβληματικής για τη γενιά μου- απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Και μια μάχη που θα χρειαστεί τώρα να ξαναδώσουμε.

Το 2007 όμως ήταν το χρονικό μεταίχμιο της μεγάλης αλλαγής που καθόρισε την πορεία της χώρας: το τέλος της εποχής της φαινομενικής ευημερίας και ο προάγγελος της επικείμενης οικονομικής κρίσης.

Το 2010 η χώρα μας χρεοκόπησε.

Και τότε εμείς, ένα μικρό τότε, αλλά δυναμικό, κόμμα της αριστεράς εγκαινιάσαμε μια συγκλονιστική πορεία που οδήγησε στην ιστορική αλλαγή του 2015.

Και όλες και όλοι ξέρουμε ότι αυτή η συναρπαστική διαδρομή είχε και θα έχει για πάντα τη σφραγίδα του Αλέξη Τσίπρα.

Γιατί ήταν αυτός που έθεσε πρώτος και ξεκάθαρα το στόχο για την κυβέρνηση της Αριστεράς σε πείσμα πολλών που μας έλεγαν ότι ο δικός μας ρόλος εξαντλείται στη διαμαρτυρία.

Γιατί εκεί που άλλοι έβλεπαν αδιέξοδα, ο Αλέξης Τσίπρας έβλεπε δυνατότητες.

Και έτσι κατάφερε να ηγηθεί σε ένα ρεύμα που πέτυχε το ιστορικά αδιανόητο.

Την Αριστερά στην κυβέρνηση.

Το παλιό πολιτικό και οικονομικό σύστημα στην Ελλάδα θορυβήθηκε. Όπως και οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι εντός και εκτός της χώρας.

Και από εκείνη τη μέρα έχουν έναν και μόνο στόχο: να μην επιτρέψουν ξανά να βρεθούμε στην κυβέρνηση.

Γιατί εκεί συμπυκνώνεται η ιδεολογική μάχη της εποχής μας.

Έκαναν τα πάντα: μίλησαν για αριστερή παρένθεση, κάλεσαν την Τρόικα να επιβάλει πιο αυστηρά μέτρα, διακίνησαν ασύστολες συκοφαντίες και οργάνωσαν ένα υπόγειο σύστημα διαβολής και διασποράς fake news.

Και συνεχίζουν στο ίδιο τέμπο.

Αυτό που βιώνουμε και βιώσαμε και πριν τις εκλογές είναι το τελευταίο επεισόδιο σε μια στρατηγική φθοράς που υπηρετεί μια και μόνη επιδίωξη: την εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, την περιθωριοποίηση του, τη διαβεβαίωση ότι η κυβέρνηση θα ανήκει πάντα στους «νόμιμους» και παραδοσιακούς ιδιοκτήτες της χώρας.

Αντέξαμε και αντέχουμε.

Και σήμερα στέλνουμε μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.

Μην περιμένετε να μετανιώσουμε για όσα πετύχαμε.

Είμαστε περήφανοι και περήφανες για τη διαδρομή μας.

Ναι υπήρξαν αδυναμίες, κενά, ολιγωρίες. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη.

Ναι υπήρξαν συμβιβασμοί, υπήρξαν ήττες.

Πάνω απ όλα όμως υπήρξε η μεγάλη νίκη: η απελευθέρωση της χώρας μας από τα μνημόνια, η ανάκτηση της πολιτικής κυριαρχίας της πατρίδας μας.

Πάνω απ' όλα υπήρξε η σταθερή ευθυγράμμισή μας με τη σωστή πλευρά της ιστορίας: με τους πολλούς και για τους πολλούς.

Με ρωτούν : τι εννοείτε όταν λέτε ότι είμαστε με τους πολλούς;  Δεν είμαστε με όλους;

Τους απαντώ:  θέλουμε να εκφράσουμε την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία: τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, τους ανέργους, τους νέους, την αγροτική τάξη, τους επαγγελματίες και τους μικρούς επιχειρηματίες.

Να εκφράζουμε τις πραγματικές τους ανάγκες, τις προσδοκίες τους, τις αγωνίες τους.

Όχι δεν θέλουμε να εκφράζουμε την οικονομική ολιγαρχία, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, τους λίγους των πολιτικών τζακιών και των ελίτ.

Ήμασταν και είμαστε με τους πολλούς και για τους πολλούς.

Είμαστε περήφανες και περήφανοι για τη διαδρομή μας.

Γιατί ήταν γεμάτη αγώνες που δόθηκαν με το λαό για το λαό. Και έτσι θα συνεχίσουμε.

Με την περηφάνεια, αλλά όχι την έπαρση.

Με την ανιδιοτέλεια, αλλά όχι την αφέλεια.

Με την αγωνιστικότητα, αλλά όχι τον δογματισμό.

Με τη βεβαιότητα ότι έχουμε μια και μόνο υποχρέωση: να εμπνεύσουμε, να σχεδιάσουμε, να οργανώσουμε μια νέα εποχή για τη χώρα μας.

Μαζί, ενωτικά και συλλογικά.

Αποφασιστικά και αγωνιστικά.

Γιατί πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει μέσα στα χρόνια, αλλά κάτι παραμένει ατόφιο:

το ασίγαστο πάθος που μοιραζόμαστε συντρόφισσες και σύντροφοι για κοινωνική δικαιοσύνη, ριζοσπαστικές αλλαγές, και μια νέα εποχή για τη χώρα μας που θα εκφράζει τις αγωνίες, και θα δίνει υπόσταση στις προσδοκίες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Εκλογικό αποτέλεσμα

Είμαστε εδώ σήμερα υπό το βάρος μιας μεγάλης εκλογικής ήττας.

Μια ήττα που δεν αφορά μόνο εμάς.

Αφορά την ποιότητα της ελληνικής δημοκρατίας.

Ανανεώθηκε η εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση που πορεύτηκε με έπαρση, προώθησε αντικοινωνικά μέτρα και καταπάτησε τους θεσμούς της χώρας.

Είναι όντως ψήφος ανοχής και όχι ενθουσιασμού. Αλλά ακόμα και έτσι, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας στο προφανές.

Την ίδια στιγμή το κοινοβούλιο φιλοξενεί πλέον την αναγεννημένη άκρα δεξιά και μια ευρεία γκάμα ανορθολογικού και αντιπολιτικού λόγου.

Σύγχρονες εκδοχές  του ρατσισμού, της συνωμοσιολογίας, του ανορθολογισμού.

Όλα αυτά πρέπει να μας αφυπνίσουν. Και να συζητήσουμε ουσιαστικά και παραγωγικά για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Όχι για να δικαιώσουμε ο καθένας αναδρομικά την άποψή του, αλλά για να διορθώσουμε τα λάθη στη στρατηγική και στην τακτική μας.

Είναι μια συζήτηση που πρέπει να ολοκληρωθεί στο τακτικό μας συνέδριο.

Προς το παρόν περιορίζομαι σε δύο διαπιστώσεις.

Πρώτη: δεν συλλάβαμε έγκαιρα και ουσιαστικά ότι η αντίθεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο που σφράγισε την δική μας εμπειρία, άρχισε να φθίνει και να υποχωρεί οριστικά από το 2018.

Χάρη στις προσπάθειες των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, η εποπτεία είχε τελειώσει, το χρέος είχε ρυθμιστεί, τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο ήταν σχετικά μεγάλα, οι εργασιακές σχέσεις είχαν βελτιωθεί σημαντικά, το κοινωνικό κράτος είχε αρχίσει να βρίσκει βηματισμό, η κοινωνία -αρχίζοντας από τα ευπαθέστερα κοινωνικά στρώματα- είχε αρχίσει να ανασαίνει.

Μετά το 2018 είχε διαμορφωθεί πια μια νέα συνθήκη.

Άλλα ήταν τα κοινωνικά αιτούμενα, άλλες ήταν οι προσδοκίες.

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες ύστερα από τη μεγάλη δοκιμασία της κρίσης και των μνημονίων ήθελαν μια νέα εποχή.

Το 2019 αναγνώρισαν -εκ του αποτελέσματος- τη δική μας συμβολή στο τέλος της εποχής των μνημονίων και την προσπάθειά μας να κρατήσουμε την κοινωνία όρθια.

Ανάμεσα όμως στο 2019 και στο 2023 δεν αξιοποιήσαμε την πολιτική ευκαιρία που μας έδωσε ο λαός. Και η ευθύνη εδώ βαραίνει όλους μας.

Την πιο κρίσιμη στιγμή, όταν έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, να βρεθεί παντού στην κοινωνία, να ανοίξει το βηματισμό του για την κοινωνική του διεύρυνση -και το τονίζω αυτό, όχι γενικά και αόριστα τη διεύρυνσή του, αλλά την κοινωνική του διεύρυνση, επικράτησε μια προβληματική εσωστρέφεια.

Διότι πέρα από όσα έχουν ήδη επισημανθεί και αφορούν την απλή αναλογική, την πολυφωνία και την συνεπαγόμενη απουσία καθαρού πολιτικού στίγματος που είναι όλα σωστά πρέπει να υπογραμμίσουμε και κάτι ακόμα:

Οι δεσμοί μας με την κοινωνία ασθένησαν.

το κόμμα μας αναλωνόταν σε μάχες χαρακωμάτων αντί να αφουγκράζεται, να συνομιλεί με το μοναδικό και πολύτιμο σύμμαχό μας: την ελληνική κοινωνία.

Όχι γενικά και αόριστα. με τις εργαζόμενες γυναίκες, με τους νέους, με τα δυναμικά στρώματα των επιστημόνων, με τους επαγγελματίες, και κυρίως με το αίτημα τους για ριζικές αλλαγές και βελτίωση στην ποιότητα της ζωής τους.

Και αυτό, αυτή η απόστασή μας καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αντιπολίτευση

Πάνω σ αυτό το ζητούμενο πρέπει να αναδιοργανωθούμε.

Να βρεθούμε και να συνομιλήσουμε επί της ουσίας με τους ανθρώπους που παράγουν, που προσπαθούν, που δημιουργούν και να τους πείσουμε για κάτι πολύ απλό και πολύ δύσκολο ταυτόχρονα:

ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα.

Έχουν περάσει μόλις εκατό και κάτι μέρες από την εκλογή της Νέας Δημοκρατίας.

Πυρκαγιές – εκφασισμός - βία - με συμμορίες ακροδεξιών να απαγάγουν μετανάστες στον Έβρο ή να δολοφονούν έξω από ένα γήπεδο – ακρίβεια

Ανασφάλεια, καταστροφή, βία, εκφασισμός. Αυτές ήταν οι πρώτες μέρες της κυβέρνησης της ΝΔ.

Η κοσμογονία του κυρίου Μητσοτάκη αποδεικνύεται μια δυστοπία.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πέσει σαν ώριμο φρούτο.

Χρειάζεται πολιτική πρωτοβουλία και πρόγραμμα.

Χρειάζεται κοινωνική διαθεσιμότητα.

Το επόμενο διάστημα έρχονται μεγάλες και στρατηγικές μάχες στις οποίες θα αναφερθώ και στη συνέχεια: για το κράτος, την παιδεία και την υγεία, για το ταμείο ανάκαμψης, για τα εργασιακά, για το περιβάλλον.

Σε κάθε μια από αυτές τις μάχες, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα είναι εκεί.

Εκεί όμως όχι απλά για να καταδείξει τις ανεπάρκειες και τις ευθύνες της κυβέρνησης. Αυτές τις ξέρει και τις βλέπει ο ελληνικός λαός. Από εμάς περιμένει και απαιτεί κάτι άλλο.

Να πείσουμε ότι η δυστοπία δεν μπορεί να είναι η νέα κανονικότητα.

Να δείξουμε ότι το μέλλον δεν μπορεί να είναι ταυτόσημο με μια καθημερινότητα μηδενικών προσδοκιών -  «επιβιώνετε αρκεί».

Γιατί εκεί εδράζετε η νίκη της δεξιάς. Στην εμπέδωση στην ελληνική κοινωνία της πεποίθησης ότι αυτό που ζει είναι το καλύτερο που μπορεί να έχει , στην εμπέδωση του φόβου ότι οποιαδήποτε αλλαγή είναι κίνδυνος.

Πρέπει να σπάσουμε το φόβο.

Να αποδείξουμε, στην πράξη, ότι υπάρχει η ρεαλιστική δυνατότητα για μια άλλη, καλύτερη, ζωή.

Με ασφάλεια, δικαιοσύνη και ελευθερία.

Με ριζοσπαστικές τομές που οχυρώνουν τη χώρα μας σε μια εποχή μεγάλων κρίσεων και συναρπαστικών δυνατοτήτων.

Και αυτό απαιτεί μια από τα κάτω μεγάλη κινητοποίηση.

Να σημάνουμε έναν συναγερμό.

έναν αγώνα διαρκείας απέναντι στην κυβέρνηση της καθήλωσης και την ίδια στιγμή ένα πειστικό εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης.

Μια αντιπολίτευση δομική, μαχητική και την ίδια στιγμή ένα λόγο θετικό, ρεαλιστικό και ριζοσπαστικό ταυτόχρονα.

Μέσα και έξω από τη Βουλή.

Και αυτή είναι η δική μου πρόταση:

-όχι στην Ελλάδα των μηδενικών προσδοκιών

-Αξίζουμε, οφείλουμε και μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα.

Η Ελλάδα μπορεί καλύτερα.

Και θα το πετύχουμε.

Καταθέτω σήμερα την πρότασή μου για τα 4 στρατηγικά πεδία που πρέπει να παρέμβει και να πρωταγωνιστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ το επόμενο διάστημα.

Όχι για να απαντήσει σε κάποια πρωτοβουλία της κυβέρνησης -αν και φυσικά και αυτό θα χρειαστεί-

αλλά κυρίως ως η δική μας πρόταση για το μέλλον της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θέτει τη γραμμή πάνω στα μεγάλα επίδικα της εποχής μας.

Δεν δίνουμε την μάχη κυνηγώντας από πίσω τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες.

Δεν περιοριζόμαστε στη θέση του «καλού» ή απλά «ηθικού» διαχειριστή. Δεν πέφτουμε σε αυτή την παγίδα.

Εμείς προτάσσουμε τα στρατηγικά ερωτήματα και καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις και συγκεκριμένες λύσεις για αυτά.

Λύσεις και προτάσεις λαϊκά κατανοητές και κοινωνικά αναγκαίες.

Πρώτη μάχη: το κράτος της νέας εποχής

Σήμερα, ύστερα από την εμπειρία της πανδημίας και των διαδοχικών οικονομικών κρίσεων, το δίλημμα δεν είναι πλέον το περισσότερο ή λιγότερο κράτος.

Αυτό το απάντησε η ζωή και αποτυπώνεται στην παγκόσμια τάση ενίσχυσης του κρατικού παρεμβατισμού είτε σε υγιή κατεύθυνση, είτε σε προβληματική- όπως στην Ελλάδα της Νέας Δημοκρατίας με τη λίστα Πέτσα, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, τις απευθείας αναθέσεις και την επιδότηση της ακρίβειας και της κερδοσκοπίας.

Το δίλημμα λοιπόν παίρνει νέα μορφή:

κράτος υπηρέτης συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων που τα επιδοτεί;

ή

κράτος στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου που σχεδιάζει και υλοποιεί δημόσιες πολιτικές;

Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα της επόμενης περιόδου. Και σε αυτό, εμείς έχουμε μια και μόνο θέση:

κράτος που έχει ως μόνη αρχή να ανταποκριθεί στις κοινωνικές ανάγκες

που ενισχύει τις κοινωνικές δομές ως απόλυτη προτεραιότητα

σχεδιάζει και υλοποιεί δημόσιες πολιτικές προς όφελος της θωράκισης και της βιωσιμότητας της χώρας

Το λέμε απλά. Γιατί αυτό που λέμε είναι κοινωνικά αναγκαίο:

Θέλουμε ένα κράτος-στρατηγό στην υπηρεσία των πολλών.

Με δημόσιες αξιόπιστες και καθολικές υπηρεσίες υγείας. Με ένα νέο ισχυρό Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Με δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, ποιοτική και δημοκρατική. Χωρίς διαχωρισμούς, που θα δίνει προοπτική και εφόδια σε όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως από τις καταβολές τους, την καταγωγή τους, ή την οικονομική επιφάνεια των γονιών τους.

Ένα κράτος που θα προχωρήσει επιτέλους στις απαραίτητες τομές εκσυγχρονισμού: Εθνικό κτηματολόγιο, χρήσεις γης, χωροταξικά σχέδια. Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που μένουν ημιτελείς προς όφελος των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων.

Αλλά και ένα κράτος διαφάνειας. Χωρίς ασυλίες για τους Τραπεζίτες, με ελεγκτικούς μηχανισμούς ισχυρούς και ανεξάρτητους αλλά και με δομές κοινωνικού ελέγχου.

Δεύτερη μάχη: το νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο

Ο πόλεμος και η γεωπολιτική αστάθεια, η πληθωριστική έκρηξη, η κλιματική κρίση είναι οι δυστοπικές όψεις της σύγχρονης πραγματικότητας.

Δείτε τα όλα αυτά σε μια εικόνα . Στο φετινό καλοκαίρι. Το μοντέλο της υπερτουριστικοποίησης που μετατρέπεται σε μια φούσκα που κινδυνεύει να σκάσει, την καταστροφή της φύσης με τις συνεχείς πυρκαγιές, την άνοδο των τιμών και την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής. Όλα αυτά σχετίζονται στον πυρήνα τους με το παραγωγικό μοντέλο της χώρας.

Και την ίδια στιγμή, νέες προκλήσεις ανοίγονται μπροστά μας: η τεχνητή νοημοσύνη, η ψηφιοποίηση της καθημερινότητας, η ενεργειακή μετάβαση.

Το δίλημμα λοιπόν είναι ένα:

Συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο στο ίδιο παραγωγικό και αναπτυξιακό μονοπάτι; Να εισάγουμε για να καλύψουμε της ανάγκες του τουρισμού;

ή

Αλλάζουμε ριζικά το παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας.

Αν μείνουμε στο πρώτο, τότε η χώρα μας θα οδηγηθεί στα βράχια της χρεοκοπίας και θα έχει χάσει το τρένο των μεγάλων αλλαγών της εποχής μας.

Εμείς είμαστε ξεκάθαροι. Αλλάζουμε ριζικά.

Αυτή είναι η μόνη εγγύηση για βιώσιμη καθημερινότητα στο σήμερα, για καλύτερη ποιότητα ζωής αύριο.

Αλλάζουμε ριζικά σημαίνει :

Διευρύνουμε την εγχώρια παραγωγική βάση, δίνοντας προτεραιότητα στον πρωτογενή τομέα, τη βιομηχανία, τις νέες τεχνολογίες, με την εμπλοκή στην παραγωγική δραστηριότητα χιλιάδων ΜμΕ,

Κατευθύνουμε τα χρηματοδοτικά εργαλεία κράτους εκεί, και η πολιτεία υποβοηθά την ποιοτική αναβάθμιση μέσα από την καινοτομία και τις νέες τεχνολογίες.

Αξιοποιούμε το Ταμείο Ανάκαμψης για την υλοποίηση δημόσιων πολιτικών με έμφαση στην πολιτική προστασία, στις υποδομές,

σχεδιάζουμε την ενεργειακή μετάβαση δίνοντας προτεραιότητα στις ενεργειακές κοινότητες και όχι στην κερδοφορία εταιρικών κολοσσών

διευρύνουμε τα κοινά αγαθά. Τα αγαθά που ανήκουν σε όλους μας. Το νερό, ο αέρας, οι παραλίες αλλά και η  επιστημονική γνώση: από τους αλγόριθμους μέχρι τα εμβόλια.

Γιατί αυτές είναι οι μάχες της νέας εποχής.

Και θέτουμε την ψηφιακή πρόοδο στην εξυπηρέτηση του πολίτη, όχι για να ψηφιοποιούμε τη γραφειοκρατία αλλά για να απαλλαχθούμε από αυτήν .

Τρίτη μάχη: ο κόσμος της εργασίας μπροστά

Σήμερα, στη χώρα μας, συγκρούονται δύο αντιλήψεις για τους εργαζόμενους.

Μία βαθιά οπισθοδρομική που την υλοποιεί η κυβέρνηση της δεξιάς και μία ουσιαστική προοδευτική.

Την ώρα που στην Ευρώπη κοινωνίες και επιχειρήσεις ανταγωνίζονται  για να προσελκύσουν ανθρώπινο δυναμικό, η χώρα μας πυροβολεί τα πόδια της.

Η δεξιά κυβέρνηση απαξιώνει την εργασία, στερεί την προοπτική από τους νέους να προοδεύσουν μέσα από την δουλειά τους και δυσκολεύεται να τους κρατήσει.

Την ώρα που η τεχνητή νοημοσύνη, η δουλειά από το σπίτι θέτουν νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας, εμείς βρισκόμαστε με ευθύνη της κυβέρνησης να συζητάμε αν είναι εντάξει να σερβίρει κάποιος κολυμπώντας ή να δουλεύει υπερωρίες χωρίς να πληρώνεται.

Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο:

Φτηνή ανάπτυξη δίχως εργατικά δικαιώματαΉ

Αναπτυξιακό άλμα με ισχυρό τον κόσμο της εργασίας

Η θέση μας ξεκάθαρη.

Αποστολή μας είναι να δώσουμε προοπτική στον κόσμο της εργασίας, να γράψουμε από την αρχή το τι σημαίνει να δουλεύεις στην Ελλάδα.

Η αλλαγή είναι εφικτή. Το κάναμε και είδαμε να φέρνει αποτελέσματα. Θα το κάνουμε ξανά.

Η δική μας πρόταση εκκινεί όχι από την υπεράσπιση του παλιού, αλλά από τη διεκδίκηση του νέου: τη διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων.

πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, επέκταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, σταθερές θέσεις εργασίας
 μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς μείωση μισθών,
ενιαίοι κανόνες και δικαιώματα για τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως της μορφής εργασίας – τέλος στις κατασκευές εργολαβικών, ενοικιαζόμενων, δήθεν αυτοαπασχολούμενων εργαζομένων που το μόνο που κάνουν είναι να λειτουργούν ως προκάλυμμα κάθε είδους ασυδοσίας και παραβατικότητας εις βάρος του εισοδήματος και του χρόνου των εργαζομένων, εις βάρος τελικά της ίδιας τους της ζωής.
- έλεγχο των συνθηκών εργασίας, με ισχυρούς κρατικούς μηχανισμούς.

Τέταρτη μάχη: η μάχη για ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα

Είναι μια μάχη καθημερινή. Και δύσκολη. Γιατί αφορά αυτό που οι δυνάμεις της συντήρησης και της αντίδρασης προσπαθούν να παρουσιάσουν ως μια περιττή πολυτέλεια: το δικαίωμα των ανθρώπων στην ίδια τη ζωή, στην ασφάλεια, στον αυτοπροσδιορισμό.

Τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα δεν είναι πολυτέλειες. Είναι η βάση για κάθε πολιτική αλλαγή.

Αν οι πολίτες φοβούνται, αν σκιάζονται από την ανασφάλεια, αν το αντανακλαστικό σε κάθε αλλαγή είναι η ανησυχία ότι θα φέρει χειρότερες μέρες τότε δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν μπορούν να κερδίσουν.

Γιατί εμείς θέλουμε μια κοινωνία που οι άνθρωποι θα διεκδικούν, θα είναι ορατοί, θα θεωρούν αυτονόητο ότι οι ζωές όλων μας έχουν αξία.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα σε μια ουσιαστικά δημοκρατική πολιτεία, που θωρακίζει τους θεσμούς,

Μια πολιτεία που η δημοκρατία δεν είναι μια ρητορική επίκληση αλλά μια καθημερινή πρακτική.

Το δίλημμα αυτό αφορά τον αξιακό και ταξικό πυρήνα της εποχής μας:

Δικαιώματα των ισχυρών;

Ή

Δικαιώματα για όλους; Δικαιώματα για όλες; Δικαιώματα για όλ@;

Άνθρωποι και άτομα πρώτης, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας ή ανθρώπινη ζωή ως υπέρτατη αξία;

Και εκεί δεν υπάρχει χώρος συμβιβασμού.

Όποιος θεωρεί το αντίθετο, πιστεύω δεν έχει θέση στις γραμμές μας.

Είμαστε εμείς που δώσαμε ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών και είμαστε περήφανοι για τη μεταρρύθμιση αυτή.

Είμαστε εμείς το κόμμα του μαχητικού φεμινισμού, των μειονοτήτων, του καθολικού σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού.

Είμαστε το κόμμα που δώσαμε τη μάχη με την άκρα δεξιά.

Που θέλουμε και μπορούμε να οικοδομήσουμε μια Ελλάδα πολυπολιτισμική, με ασφάλεια και νόμους που θα ισχύουν για όλους, που θα εκπέμπει αυτοπεποίθηση και εξωστρέφεια.

Μια Ελλάδα που δεν υποτάσσεται παθητικά στους διεθνείς συσχετισμούς.

Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή συγγενής των μεγάλων δυνάμεων που ακροβατεί ανάμεσα στις εθνικιστικές αδράνειες και την υποχωρητικότητα.

Μπορεί να είναι κεντρικός πυλώνας στον Βαλκάνια και τη νοτιοανατολική μεσόγειο.

Δύναμη ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή.

Δύναμη που παίρνει πρωτοβουλίες και λύνει προβλήματα.

Με μια πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική. Με σαφείς κόκκινες γραμμές για την υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου.

Και είναι σ' αυτή τη γραμμή που αταλάντευτα θα κινούμαστε χωρίς να μετατρέψουμε ποτέ την εξωτερική πολιτική σε εργαλείο επικοινωνιακών σχεδιασμάτων και προπαγάνδας.

Για όλα αυτά συντρόφισσες και σύντροφοι, τα μεγάλα και τα μικρά, τα καθημερινά και τα μακροπρόθεσμα πρέπει να πείσουμε την κοινωνία.

Γιατί η κοινωνία δεν είναι στατική.

Άλλη η κοινωνία του 1990, άλλη αυτή του 2000, άλλη η κοινωνία της κρίσης και των μνημονίων άλλη κοινωνία η σημερινή.

Με διαφορετικούς πολιτικούς προσδιορισμούς και αυτοπροσδιορισμούς, με διαφορετικές ταυτότητες και ιδέες για τον κόσμο και τον εαυτό. 

Η πολιτική δεν υπερίπταται της κοινωνίας.

Δεν πρέπει να βλέπουμε τους πολίτες ως να έχουν προκατασκευασμένες πολιτικές ταυτότητες όπου εμείς επιλέγουμε ποια θα εκφράσουμε.

Το ζήτημα δεν είναι να εκφράσουμε απλώς κάτι που βρίσκεται ήδη εκεί έξω και μας περιμένει.

Αλλά με το λόγο και τη δράση μας να διαμορφώσουμε.

Κι εδώ ευκολίες δεν υπάρχουν.

Πολιτική σημαίνει επιλογές και συγκρούσεις. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις.

Δεν μπορείς να μειώσεις τις οικονομικές ανισότητες, να  αυξήσεις το εισόδημα των πολιτών και ταυτόχρονα να σωρεύονται δισεκατομμύρια κερδών σε ελαχίστους.

Δεν μπορείς να έχεις υψηλής ποιότητας δημόσια υγεία και παιδεία χωρίς χρηματοδότηση.

Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την κλιματική κρίση χωρίς να συγκρουστείς με συμφέροντα που υπονομεύουν την περιβαλλοντική προστασία, χωρίς να συγκρουστείς με μια τουριστική ανάπτυξη που δεν σέβεται τα πολεοδομικά σχέδια.

Ευκολίες δεν υπάρχουν.

Μόνο έτσι θα πείσουμε ότι αυτά που λέμε τα εννοούμε και θα τα κάνουμε πράξη.

Γιατί έτσι θα δημιουργήσουμε το μεγάλο, πλειοψηφικό ρεύμα που θα αλλάξει τη χώρα.

Αυτό σημαίνει να πιστεύει κανείς στην παραγωγική δύναμη της πολιτικής. Και εμείς θέλουμε ακριβώς να δώσουμε ξανά προτεραιότητα στην πολιτική.

Και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε το κόμμα της νέας εποχής.

Έχω μιλήσει πολλές φορές για την πρόθεσή μου να οικοδομήσουμε ένα κόμμα δομών και όχι προσωπικοτήτων.

Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ένα κόμμα μελών και όχι στελεχών.

Πιστεύω στις δομές. Γιατί χάρη σε αυτές μπορεί ο καθένας και η καθεμία να βρει χώρο και αυτές είναι που εξασφαλίζουν συνέχεια. Αλλά και ουσιαστική, πραγματική δημοκρατική λειτουργία.

Με τις δομές απαντώ στο βασικό πρόβλημα που μου θέτουν όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε όλη την Ελλάδα που περιοδεύω.

Δεν ακούτε τη γνώμη μας , μου λένε.

Είναι οι δομές που εξασφαλίζουν διαφάνεια, λογοδοσία, αποτελεσματικότητα.

Θέλουμε ένα κόμμα που τα μέλη του θα έχουν λόγο και ρόλο. Ένα κόμμα που θα είμαστε όλοι ίσοι, με τις ίδιες υποχρεώσεις και ίδια δικαιώματα.

Που οι κανόνες θα ισχύον για όλους. Χωρίς αστερίσκους.

Γιατί αυτό είναι το κόμμα που θέλουμε.

Ένα κόμμα ευθύνης.

Κι εμείς αναλαμβάνουμε την ευθύνη:

Να πρωταγωνιστήσουμε ώστε με τους αγώνες μας, τις παρεμβάσεις μας, τον προγραμματικό μας λόγο, να δώσουμε την εναλλακτική λύση για τη χώρα.

Την προοδευτική, δημοκρατική αριστερή εναλλακτική λύση στο αδιέξοδο, την δυστοπία, την κοινωνία των μηδενικών προσδοκιών. 

Αυτή την ευθύνη αναλαμβάνουμε.

Και αυτή την ευθύνη την αναλαμβάνουμε και για έναν ακόμη λόγο.

Διότι είμαστε εγγύηση για τη δημοκρατία και τη διαφάνεια.

Διότι σηκώνουμε ανάστημα απέναντι στη διαπλοκή, ανάστημα απέναντι στα εγκατεστημένα συμφέροντα που κατακερματίζουν τον προοδευτικό χώρο και αφήνουν συνειδητά περιθώριο στην ακροδεξιά.

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη και για μια μεγάλη συμμαχία των πολιτικών δυνάμεων της πληθυντικής Αριστεράς στην Ευρώπη.

Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε ένα ευρωπαϊκό ρεύμα αντίστασης στην άνοδο της ακροδεξιάς, στις πολιτικές της λιτότητας, στις ανησυχητικές γεωπολιτικές αναδιαρθρώσεις μετά τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία.

Για να επανέλθει το αίτημα της ειρήνης στην Ευρώπη που πλέον μετατρέπεται σε σκηνικό πολέμου.

Και ο πρώτος σταθμός για αυτό είναι οι ευρωεκλογές την άνοιξη του 2024.

Εκείνη η βραδιά θέλουμε να είναι μια βραδιά ανάτασης για τους προοδευτικούς πολίτες της χώρας μας.

Να είναι η βραδιά επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε κυβερνητική τροχιά.

Να είναι η βραδιά που θα δούμε χειροπιαστά τα αποτελέσματα της κοινωνικής μας διεύρυνσης, της αναγεννημένης σχέσης μας με  τις λαϊκές διεκδικήσεις.

Για να είναι έτσι όμως αυτή η βραδιά –όπως τη θέλουμε- πρέπει να ξεκινήσουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας από αύριο.

Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.

Να βρεθούμε εκεί που ζει, εργάζεται, αναπνέει και αναζητά λύσεις η ελληνική κοινωνία συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση, στη φοιτητική νεολαία.

Για να σπάσουμε το φόβο.

Για να μιλήσουμε για μια κοινωνία με σαφείς κανόνες και παραγωγικές δομές.

Για να ανοίξουμε προοπτική εκεί που οι πολίτες βλέπουν αδιέξοδα.

Για να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ανοιχτή, που διεκδικεί, που σχεδιάζει.

Μια κοινωνία υψηλών προσδοκιών.

Σήμερα καταθέτω εδώ και επίσημα την πρόθεσή μου να αναλάβω τη δική μου ευθύνη. Δεν χρειάζεται να σας κρύψω ότι είμαι συγκινημένη.

Όπως δεν θα σας κρύψω ότι πολλές φορές το προηγούμενο διάστημα απογοητεύτηκα από την ποιότητα του εσωτερικού μας διαλόγου.

Αλλά καμία έκρηξη τοξικής αρρενωπότητας, καμία μα καμία συκοφαντία, καμία θλιβερή εν τέλει προσπάθεια να  με εμφανίσουν συγκεκριμένα μιντιακά και σοσιαλμιντιακά κέντρα, δυστυχώς και με συνδέσεις  στο κόμμα μας, ως φωνή του «συστήματος» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν με έκανε να ξανασκεφτώ την αρχική μου απόφαση.

Γιατί πίστεψα και πιστεύω σε αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας.

Ότι έχει έρθει η ώρα για το νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Ανήκω οργανικά στη γενιά της κρίσης. Ανέλαβα το υπουργείο Εργασίας στις πιο αντίξοες συνθήκες και εκεί καταφέραμε πολλά- όπως καταφέραμε και σε άλλα υπουργεία όπου πρυτάνευσε η μαχητικότητα, η επιστημονική επάρκεια και η ιδεολογική σοβαρότητα.

Πιστεύω στη δημιουργικότητα και τις ικανότητες της γενιάς μου.

Πιστεύω στους ανθρώπους της γενιάς μου, ενηλικιωθήκαμε μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης, αλλά και της μεγάλης πρόκλησης της Αριστεράς στην κυβέρνηση. 

Αυτή η εμπειρία, η κυβερνητική αλλά και η εμπειρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μάθημα.

Και το μάθημα είναι το εξής:

Η πολιτική είναι κάτι το εξαιρετικά σοβαρό.

Πολιτική είναι να συγκρούεσαι με την τρόικα, να χτίζεις δεσμούς στην Ευρώπη με υπουργούς προοδευτικών δυνάμεων, να νομοθετείς, να διαπραγματεύεσαι, να συζητάς, να αντιπαρατίθεσαι, να αναζητάς ισορροπίες να με τους κοινωνικούς εταίρους, να συναντάς τα επιμελητήρια όλης της χώρας, να παρεμβαίνεις στο κοινοβούλιο, να αντιπαρατίθεσαι με τους υπουργούς της δεξιάς σε εθνικά και υπερεθνικά φόρα, να βρίσκεις ισορροπίες μεταξύ ανταγωνιστικών αιτημάτων, να κινητοποιείς πολιτικές δυνάμεις στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά και κοινωνικές δυνάμεις στις γειτονιές.

Η πολιτική, λοιπόν, είναι κάτι το εξαιρετικά σοβαρό.

Γιατί η πολιτική επηρεάζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Και γι' αυτό πρέπει να είμαστε τολμηροί αλλά και ιδιαιτέρως προσεκτικοί.

Δεν παίζουμε με την πολιτική.

Κάνουμε πολιτική.

Σήμερα, σας ζητώ να κερδίσουμε τη μεγάλη μάχη της εποχής μας:

Την καθημερινή πολιτική, οργανωτική και ιδεολογική μάχη που θα πείθει ότι μπορούμε να ζήσουμε με ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη.

Την καθημερινή πολιτική, οργανωτική και ιδεολογική μάχη που θα πείθει ότι η δυστοπία δεν είναι η νέα κανονικότητα.

Την καθημερινή πολιτική, οργανωτική και ιδεολογική μάχη που θα πείθει για την Αριστερά και τις προοδευτικές δυνάμεις του 21ου αιώνα στην Κυβέρνηση.

Πιστεύω ότι μπορούμε να νικήσουμε.

Να νικήσουμε το φαινομενικά παντοδύναμο καθεστώς του κυρίου Μητσοτάκη,

που διαθέτει τις προνομιακές προσβάσεις στο οικονομικό και μιντιακό σύστημα της χώρας, που στηρίζεται στην έπαρση ότι η χώρα ανήκει σε αυτούς-στην τάξη τους και στην παράταξή τους.

Μπορούμε να νικήσουμε.

Γιατί οι δικές μας αφετηρίες είναι η ιστορία του κινήματός μας, οι αγώνες των πολλών,

η λάμψη των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, της Αριστεράς, της Δημοκρατίας, της Προόδου.

Ερχόμαστε από πολύ μακριά.

Από τον αγώνα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του ΕΑΜ,

απ' το μέταλλο της αντίστασης,

τον συνταγματικό πατριωτισμό του 114,

τη δημοκρατική πανστρατιά ενάντια στη δικτατορία,

το ριζοσπαστικό φορτίο της μεταπολίτευσης.

Και σήμερα δημιουργούμε όλοι και όλες μαζί, συντρόφισσες και σύντροφοι από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτερικού και το ρεύμα της κομμουνιστικής ανανέωσης, από τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, αγωνιστές και αγωνίστριες από το ΠΑΣΟΚ με τις διαφορετικές μας διαδρομές, τις διαφορετικές καταγωγές, τις διαφορετικές μας ιστορίες μια νέα πολιτική παράδοση.

Την πολιτική παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ.

Κρατώντας τα καλύτερα από τις πολλαπλές αγωνιστικές κληρονομιές που συναντιούνται σήμερα εδώ.

Και αυτή η συνάντηση θα στεριώσει.

Μπορούμε να νικήσουμε.

Γιατί το δικό μας παρόν το καθορίζουν οι αγωνίες, οι προσδοκίες και οι επιθυμίες της ελληνικής κοινωνίας για ασφάλεια, ελευθερία και δικαιοσύνη.

Μπορούμε να νικήσουμε.

Γιατί το δικό μας μέλλον είναι συνώνυμο με τον πιο μεγάλο, ευγενή και ουσιαστικό στόχο της ανθρωπότητας: την κοινωνική ισότητα.

Κυρίες και κύριοι σύνεδροι, φίλες και φίλοι,
Σύντροφοι και συντρόφισσες, 
Θέτω υποψηφιότητα για Πρόεδρος επειδή οι ψυχές αυτού του τόπου δικαιούνται την ευκαιρία να παλέψουν τους μηχανισμούς των συμφερόντων   -   και να κερδίσουν.

Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά το άτομο αυτό να προέρχεται από την Αριστερά! 

Διότι ο μόνος τρόπος να γίνουμε από Πλουτοκρατία, Δημοκρατία, είναι με την μη αναστρέψιμη λαϊκή ετυμηγορία. 

Τη φωνή του λαού ακούν τα μεγάλα συμφέροντα της χώρας και γι’ αυτό έχουν λυσσάξει μαζί μου. Δεν μπορούν να καταλάβουν πώς ένας άνθρωπος που έρχεται από το εξωτερικά και επιφανειακά έπρεπε να ανήκει σε αυτούς,  γιατί γυρνάει για να τους εκθέσει και να τους κερδίσει.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι δεν κινητοποιούμαστε όλοι από το χρήμα. Υπάρχουν και άνθρωποι που κινητοποιούνται από τον συνάνθρωπό τους. Υπάρχουν και άνθρωποι που αναζητούν ψυχική αυτοπραγμάτωση μέσα από την κοινωνία και τη συλλογικότητα.

Κάθε φορά που ρωτάω τα μέλη μας, «Τι σημαίνει Αριστερά», η απάντηση είναι: ένας αξιακός κώδικας, μια στάση ζωής για δικαιοσύνη, ανεκτικότητα, και προστασία στον αδύναμο.

Αυτές οι Αξίες με εκφράζουν πλήρως. Είναι κυριολεκτικά η ιστορία της ζωής μου – μόνο που η ζωή μου εκτροχιάστηκε από τη διαπλοκή. 

Κι αντί το μέλλον μου να καταδικαστεί από τις παθογένειες της πατρίδας μου, είχα μια διέξοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες – σε αυτήν την χώρα με βαθιά ριζωμένες ανισότητες, με πολύ προβληματική ιστορία στην γεωπολιτική, με έλλειψη εθνικού αισθήματος πέρα από το Αμερικανικό Όνειρο του Πλουτισμού και του Ατομικισμού.

Και όμως, αυτή η προβληματική χώρα μου προσέφερε ένα πάτημα. Κι αυτό ακριβώς είναι που λείπει εδώ. Είχα ένα πάτημα με ευκαιρίες να αποδείξω τον εαυτό μου. Έδωσε σε έναν ακαδημαϊκό μετανάστη την ευκαιρία να αρχίσει από κάπου. Εδώ δεν δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους μας. 
Δεν δίνουμε την ευκαιρία στους νέους να αρχίσουν από κάπου. Κι έτσι εκείνοι παίρνουν αναγκαστικά τον δρόμο της ξενιτιάς. Και έτσι χάνεται η ψυχή του τόπου που τόσο δύσκολα επιστρέφει.
Δεν δίνουμε την ευκαιρία στον επιστήμονα να βρει δουλειά με το πτυχίο του. Δεν δίνουμε την ευκαιρία στον αυτοαπασχολούμενο να ζήσει ο ίδιος και η οικογένειά του βάσει της αποδοτικότητας του. Δεν δίνουμε την ευκαιρία στον μισθωτό εργαζόμενο να ζήσει με τον μισθό που αντιστοιχεί στις ώρες της εργασίας του. Δεν δίνουμε την ευκαιρία στον αγρότη να δει τον μόχθο του να καρποφορεί. Δεν δίνουμε τέλος την ευκαιρία στον έντιμο επιχειρηματία να ρισκάρει με τους ίδιους κανόνες.    

Λέμε ότι η Ελλάδα είναι συντηρητική κοινωνία. Δεν ισχύει! Οι Έλληνες στο σύνολό τους είναι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι, με αγάπη για την ιστορία του τόπου τους και τον πλησίον.

Η Ελλάδα εντός των συνόρων είναι μια ψευτοσυντηρητική κοινωνία. Χρησιμοποιούμε την «Παράδοση» για να αναμοχλεύονται ένστινκτα διχασμού – και μαζί με την ατομικοποίηση της κοινωνίας λόγω τεχνολογίας – να προστατεύεται έτσι ένα οικονομικό κατεστημένο και ο νεποτισμός του. 

Εννοείται ότι με αυτόν τον τρόπο κρατάνε έξω όλα τα απόδημα παιδιά. Που σιγά - σιγά φτιάχνουν οικογένειες και δύσκολα θα γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Και έτσι η Δεξιά καταφέρνει να κάνει το πιο ανθελληνικό πράγμα – να ρημάζει έτσι διακριτικά και ύπουλα την ψυχική και πνευματική δεξαμενή του τόπου. Κρατώντας το ανθρώπινο δυναμικό μας έξω και ελέγχοντας ταυτόχρονα το εγχώριο ανθρώπινο δυναμικό μας.

Πρόκειται για κοινωνικές χειροπέδες που πρέπει κάπως να σπάσουν. Κάπως πρέπει να σπάσουν. Και εδώ, συντρόφισσες και σύντροφοι, έρχεται η στιγμή της ευθύνης. 

Κατεβαίνω για Πρόεδρος της παράταξης μας γιατί οι Ελληνίδες και Έλληνες δικαιούνται μια ευκαιρία στο δικό τους Ελληνικό Όνειρο. Αυτό είναι το Όνειρο της ατομικής αυτοπραγμάτωσης και της κοινωνικής απελευθέρωσης – πάντα με εντιμότητα. 

Έχουμε απέναντί μας ένα σάπιο κράτος και ένα δεξιό παρακράτος. Έχουμε απέναντί μας μια Λερναία Ύδρα. Και όσο άλλοι χαϊδεύουν τα κεφάλια της, εμείς μπορούμε και πρέπει να κάψουμε το κτήνος. Τώρα!

Διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο πατριωτικό από το να προστατεύεις τις ζωές στον τόπο σου. Και να τους δίνεις έμπρακτα ένα έντιμο, ξεκάθαρο μονοπάτι στο Ελληνικό Όνειρο. 

Μόνον έτσι οι αγώνες της Αριστεράς θα μετουσιωθούν σε χειραφέτηση της κάθε Ελληνίδας, του κάθε Έλληνα.

Οι μηχανισμοί αυτοί, τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, είναι απέναντί μας παντού. Έχουμε ολιγοπώλιο στο ρεύμα, ακαταδίωκτο στους τραπεζίτες, κομματικά διορισμένους διοικητές νοσοκομείων, ρουσφέτια στους σταθμάρχες, predator στα τηλέφωνά μας, και καμένα δέντρα και ζώα στην αυλή μας.

Φτάνει πια!! Αυτό δεν είναι το ελληνικό όνειρο, είναι ο ελληνικός εφιάλτης.

Το επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη αυτόν τον ρόλο επιτελεί, να κάνει τον κοινωνικό τροχονόμο, με διαφορετικά όρια ταχύτητας για τους πάνω και τους κάτω, με διαφορετικούς κώδικες κυκλοφορίας για τους πάνω και τους κάτω, με μετατροπή των δικαιωμάτων σε κάτι που δεν είναι αυτονόητο αλλά διαπραγματεύσιμο.
Εμείς θέλουμε προοδευτικές, ριζοσπαστικές, μεγάλες λεωφόρους για όλους.
Θέλουμε να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις των έντιμων ανθρώπων αυτής της κοινωνίας και μέσα από τον βηματισμό τους -μικρότερο στην αρχή, μεγαλύτερο και γρηγορότερο στη συνέχεια- να εκπαιδευτεί και να μάθει η κοινωνία.
Αυτό είναι το δικό μου όραμα. Και σε αυτό το όραμα σας καλώ να συστρατευτούμε μαζί – ΜΕΣΑ από το κόμμα μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν έχει θέμα κανόνων – έχει θέμα εσωτερικής δημοκρατίας. Και η μεγαλύτερη τομή που θα κάνω ως Πρόεδρος θα είναι η άμεση επαφή με τα μέλη μας, με τις Ομάδες Μελών,. Το βλέπετε, το κάνω ήδη, οι οποίες θα γίνουν άμεσα εργοστάσια παραγωγής πολιτικής και αναμεταδότες πολιτικής σκέψης.
Αρχίζοντας από τα προκριματικά ψηφοδέλτια παντού – να είναι τα ίδια τα μέλη που θα αποφασίζουν ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι βουλευτές, δήμαρχοι και περιφερειάρχες τους. Δύναμη σε σας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να είναι το κόμμα του lobbying, το κόμμα των εσωκομματικών ανταγωνισμών, των προσωπικών εγωισμών, και θα γίνει το κόμμα της κοινωνίας παντού. Και σε αυτήν την πορεία θα είμαι μέσα στην κοινωνία, παροτρύνοντας και εξοπλίζοντας τα μέλη μας να συμμετέχουν στον κοινωνικό ιστό: στους συλλόγους, στις κοινότητες, στα επιμελητήρια, στα συνδικάτα, σε όλες τις οργανωμένες κοινωνικές δράσεις.

Τα μέλη του κόμματος θα αισθάνονται ότι έχουν έναν προσιτό μαχητή  δίπλα τους, και θα το βλέπουν και στην πράξη. Θα επικοινωνούν και θα λαμβάνουν απάντηση από την ηγεσία του κόμματος. Έχει καταντήσει να είναι στίγμα το να είσαι Συριζαίος, αλλά σας δίνω το λόγο μου ότι αυτό θα αλλάξει άμεσα. Γιατί η Δεξιά της προπαγάνδας και της πλύσης εγκεφάλου πρέπει να ηττηθεί ιδεολογικά και πολιτικά. Πρέπει να βρει τον μάστορά της…

Εσείς θα μου δώσετε την εξουσιοδότηση. Εσείς θα μου δώσετε την δύναμη. Εσείς θα με ελέγχετε. Και εγώ, στο όνομα των λαϊκών αγώνων της Αριστεράς και του καινούριου λαϊκού αγώνα που ξεκινάμε τώρα ενάντια στους μηχανισμούς, δεν θα ανεχτώ καμία κηδεμονία και καμία υπονόμευση από κανέναν.
Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον γνωρίζω από τα γεννοφάσκια μου.
Γνωρίζω όμως ότι την Ελλάδα τη χρεοκόπησαν τα κόμματα του άλλοτε κραταιού δικομματισμού.
Γνωρίζω επίσης ότι, όταν χρεοκόπησαν τη χώρα, συνεργάστηκαν αρμονικά για να εφαρμόσουν τις πιο παράλογες πολιτικές λιτότητας.
Και όταν απέτυχαν παταγωδώς, άφησαν στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και σε έναν νέο ηγέτη να διαχειριστούν τη χρεοκοπημένη χώρα.
Τους έστησαν την παγίδα της αριστερής παρένθεσης.
Όμως εκείνοι κατάφεραν να επιβιώσουν. Με τα λάθη και τις ολιγωρίες τους. 
Έκαναν δύσκολους συμβιβασμούς και έπραξαν το πατριωτικό τους καθήκον.
Έβγαλαν τη χώρα από τα μνημόνια, ρύθμισαν το χρέος και άφησαν γεμάτα τα ταμεία που παρέλαβαν άδεια.
Δυστυχώς το παλιό σύστημα ανέκαμψε. Με τη βοήθεια της διαπλοκής και των ΜΜΕ έφτιαξαν την αντίστροφη εικόνα.
Ο Αλέξης Τσίπρας που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια ήταν ο «καταστροφέας» και ο Μητσοτάκης με όσους την έβαλαν σε αυτά, ο «άριστος».
Στα δύσκολα, μετά την πρώτη οδυνηρή ήττα, στάθηκα δίπλα στον Αλέξη. Αλωνίσαμε κάθε γωνιά της πατρίδας μας μαζί. Δώσαμε έναν συγκινητικό αγώνα. 
Είδα από πρώτο χέρι ποιοι του στάθηκαν. 
Και είδα ποιοι αντιδρούσαν στο άνοιγμα στην κοινωνία, θεωρώντας το «δεξιά απόκλιση».
Ξέρετε κάτι; Δεξιά απόκλιση θεωρούν οι ίδιοι σήμερα και τη δίκη μου υποψηφιότητα.
Εμένα τον ίδιο.
Είμαι όμως το ακριβώς αντίθετο.
Γιατί δεξιά απόκλιση είναι τελικά ό,τι συμφέρει τη δεξιά του κυρίου Μητσοτάκη.
Δεξιά απόκλιση είναι ό,τι θα κρατήσει τον Μητσοτάκη στην εξουσία και τον ΣΥΡΙΖΑ ακίνδυνο κομπάρσο.
Ακίνδυνο για το σύστημα.
Για την ολιγαρχία που κατέχει και ελέγχει τα ΜΜΕ. Το λέω ναι.
Για την ηγεμονία Μητσοτάκη.

Και Αριστερή - ριζοσπαστική απόκλιση δεν είναι ό,τι εξυπηρετεί την ορθοδοξία της αριστεράς, αλλά ό,τι μπορεί να νικήσει τη δεξιά. Ιδεολογικά και πολιτικά. 

Με κατηγορούν ότι είμαι στοιχείο της μεταπολιτικής, της εποχής της επικοινωνίας και ότι δεν έχω ουσία.
Δυο μήνες τώρα όμως, χωρίς εμένα να διεκδικώ την προεδρία, δεν άκουσα παρά ελάχιστα για την ουσία.
Η δίκη μου πολιτική ουσία λοιπόν είναι πρώτα από όλα ότι δεν έκανα καμία συμφωνία για να είμαι υποψήφιος Πρόεδρος. Με κανέναν. 
Δεν με υποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκαλιές. Για εμένα επιφύλαξαν άλλη υποδοχή.

Ότι είμαι πράκτορας των Αμερικάνων.
Ότι είμαι φυτευτός του καπιταλισμού.
Ότι είμαι εκπρόσωπος της μεταδημοκρατίας.

Για να τα λένε όλα αυτά, μάλλον κάτι φοβούνται.
Και αυτό που φοβούνται είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναστηθεί.
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίσει ξανά τη δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ότι θα πάψει το μονότονο επιχείρημα: «Τι διαμαρτύρεστε; 41%...».

Και ότι εγώ θα είμαι εδώ για να κάνω πράξη όσα δεν έγιναν από τον Αλέξη. Όσα δεν τον άφησαν. 

Όχι για να αποκαθηλώσω τον Αλέξη.

Την επόμενη μέρα της εκλογής μου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το 41% τελειώνει. Ως άλλοθι και ως πραγματικότητα.

Την επόμενη μέρα της εκλογής μου στο κόμμα που αγαπάμε και για το οποίο δουλεύουμε ξεκινάει ο ΣΥΡΙΖΑ της Σύγχρονης Αριστεράς.

Ανοιχτός στα μέλη του.
Στην κοινωνία.
Στη νέα γενιά.
Μέσα στα κινήματα.
Ενάντια στις αδικίες και τις ανισότητες.
Για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων.
Για την βιώσιμη ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος.
Για τον κόσμο της εργασίας αλλά και της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Για την υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας, αλλά και των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων με βάση το διεθνές δίκαιο.

Αν θέλετε να γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο ασφαλές λιμάνι της αριστερής καθαρότητας, μάλλον δεν είμαι η κατάλληλη υποψηφιότητα.

Αν θέλετε ένα κόμμα που θα είναι μεταξύ 10% και 15% για να συνεργάζεται - προσφέροντας την αριστερή του καθαρότητα- με το κεντροδεξιό ΠΑΣΟΚ ώστε να φτιάξουμε μια δήθεν κεντρώα κυβέρνηση, μάλλον δεν είμαι εγώ ο καταλληλότερος.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις αυταπάτες.
Υπάρχει μόνο ο δρόμος της νίκης.
Της αυτοδύναμης νίκης.

Ο Αλέξης έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλο, μιλώντας για κυβέρνηση της Αριστεράς, όταν όλοι γελάγανε.
Ίσως ούτε κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν το πίστευαν.
Και ίσως να μην το ήθελαν κιόλας.

Αυτή είναι η αλήθεια. Θέλετε να κερδίσουμε; Τώρα λοιπόν και πάλι πρέπει να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο.
Να μιλήσουμε για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Για Αυτοδύναμη Σύγχρονη ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Που θα καταλαμβάνει όλο το χώρο από την αριστερά ως το δημοκρατικό κέντρο.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» έκανε το πρώτο βήμα. Συναντήθηκε με την Ιστορία, χτυπήθηκε λυσσαλέα, λαβώθηκε.
Η «νέα φορά» Αριστερά είναι στις δικές μας πλάτες. Και αυτή τη φορά δε θα ηττηθεί. Θα νικήσει.

Πάμε να χτίσουμε τη Σύγχρονη Αριστερά. 
Πάμε να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι νικητή.
Πάμε να κατακτήσουμε όλοι μαζί το Ελληνικό Όνειρο που αξίζει ο τόπος μας. 

Δεν θα ήθελα να αξιοποιήσω την ευκαιρία αυτής της τοποθέτησης για να αναλύσω ακόμα μία φορά το πόσο κακή είναι η κυβέρνηση της Ν.Δ. Ούτε για να επαναλάβω ακόμα μία φορά το σύνολο των ψηφισμένων προγραμματικών μας θέσεων ή κάποιων παραλλαγών τους. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν παραγωγικό. Θα επικεντρωθώ, λοιπόν, στο τι πρέπει εμείς να κάνουμε για να ξανακερδίσουμε.

Θα πω όμως, ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. αποδεικνύει πολύ νωρίς ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί τον ολόπλευρο εκσυγχρονισμό, αλλά την ολόπλευρη κρίση. Και στην κοινωνία και στην οικονομία και στους θεσμούς και στο περιβάλλον. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να έχει σύντομα πολιτική φθορά [...] Αυτό σημαίνει ότι αυτόματα θα κερδίζουμε εμείς; Κάθε άλλο. Δεν υπάρχει ώριμο φρούτο, ούτε αυτόματο πολιτικό εκκρεμές.

Για να ανακάμψουμε και να κερδίσουμε, υπάρχουν σαφείς πολιτικές, προγραμματικές και οργανωτικές προϋποθέσεις.

Πολιτικές προϋποθέσεις. Μεταξύ άλλων να διασφαλίσουμε πολιτική και κοινωνική ευρύτητα. Και αν η σύγχρονη ταυτότητά μας, όπως την προσδιορίσαμε στη διακήρυξή μας, ήταν επίκαιρη το 2019, είναι πολλαπλά επίκαιρη το 2023. Σήμερα πρέπει να επαναβεβαιώσουμε ότι είμαστε μια νέα μεγάλη αριστερή, δημοκρατική και προοδευτική παράταξη, μια νέα μεγάλη αριστερά, που θα ενσωματώνει τις θετικές εμπειρίες του παρελθόντος. Μία παράταξη που συσπειρώνει τον κόσμο από την αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο. Ένα μείγμα ρεαλισμού και ριζοσπαστισμού είναι αναγκαίο προς αυτή την κατεύθυνση. Μόνο έτσι θα αποκλείσουμε τα σενάρια που μας θέλουν συμπληρωματική δύναμη. Μόνο έτσι θα πείσουμε ότι είμαστε η μόνη ανταγωνιστική δύναμη στη Ν.Δ. του Μητσοτάκη.

Υπάρχει η άποψη ότι πρέπει να εκφράζουμε μόνο τη ριζοσπαστική αριστερά. Ότι η στρατηγική της διεύρυνσης και του μετασχηματισμού ήταν ένας ασπόνδυλος πολυσυλλεκτισμός. Υπάρχει και η άποψη ότι δεν πρέπει να μιλάμε για παράταξη από την αριστερά ως το κέντρο γιατί αυτοί οι όροι είναι ξεπερασμένοι, είναι αδειανά πουκάμισα και μας αρκεί να λέμε ότι απευθυνόμαστε στους πολλούς. Οι έννοιες αριστερά, κέντρο και δεξιά δεν είναι έννοιες κενές. Είναι έννοιες που συγκροτούν ταυτότητες και νοηματοδοτούν ιστορικές διαδρομές και στρατηγικές για το μέλλον. Αν κάποιος θα ήθελε μια κοινωνία, ένα εκλογικό σώμα χωρίς πολιτικούς προσδιορισμούς, αυτός σίγουρα δεν είναι η παράταξη μας. Η βασική διαιρετική τομή στον άξονα «αριστερά- δεξιά» ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει.

Και όσο η αριστερά δεν καταφέρει να αποσπά δυνάμεις του κέντρου από τη στρατηγική τους συγκόλληση με τη δεξιά δεν θα καταφέρει να έχει πλειοψηφία. Για να κερδίσουμε λοιπόν τις εκλογές δεν πρέπει να στείλουμε σήμα αναδίπλωσης. Πρέπει να επαναβεβαιώσουμε και να ενισχύσουμε την ταυτότητα του σύγχρονου κόμματος της αριστερής προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης. Δεν μπορεί να αξιώνουμε τίποτα λιγότερο από τον εαυτό μας. Πρέπει και θα το καταφέρουμε. Θα χτίσουμε την παράταξη της νίκης, την παράταξη που είναι ικανή να κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

Για να κερδίσουμε, υπάρχουν και προγραμματικές προϋποθέσεις. Και πρώτη από όλες να αποκλείσουμε την προγραμματική μας απονεύρωση και το να υπονοήσουμε έστω και ως υποψία, ότι οι αρνητικές πλευρές των πολιτικών που μας επέβαλε η τρόικα ήταν δικές μας επιλογές. Οι βασικές, στρατηγικές δεσμεύσεις μας ήταν, είναι και θα είναι αδιαπραγμάτευτες.

Είναι μείζον ζήτημα να επανασυνδεθούμε, όχι μόνο με τη νεολαία, τα στρώματα της μισθωτής εργασίας και της επισφάλειας, αλλά και με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους, με τη μεσαία τάξη.

Δεν είμαστε απλά το κόμμα της μισθωτής εργασίας. Γιατί και οι αυτοαπασχολούμενοι και οι άνθρωποι των μικρών επιχειρήσεων είναι άνθρωποι πολλές φορές σκληρά εργαζόμενοι. Που ενδεχομένως δουλεύουν διπλό μεροκάματο, έχουν την αγωνία της επιβίωσης της επιχείρησης και πιθανότατα υφίστανται εκμετάλλευση από τους ισχυρούς της ενέργειας ή τα καρτέλ των προμηθευτών τους.

Είναι άνθρωποι που αυτονόητα ανήκουν στην κοινωνική συμμαχία που πρέπει να χτίσουμε, για να βαδίσει η Ελλάδα στον δρόμο της δικαιοσύνης, της περιβαλλοντικής ισορροπίας, της δημοκρατίας και της ανάπτυξης. Δεν θα τους αφήσουμε στη Δεξιά η οποία οραματίζεται σχέδια Πισσαρίδη και δημιουργικές καταστροφές των μικρών επιχειρήσεων και, μάλιστα, σε ένα πλαίσιο μηδενικών δικαιωμάτων για τους μισθωτούς. Είναι αυτονόητο, ότι αν εξασφαλίσουμε συνθήκες βιωσιμότητας των μικρών επιχειρήσεων, μπορούμε ευκολότερα να προστατέψουμε και τη μισθωτή εργασία που ακουμπά κατά 80% με 85% σε αυτές τις επιχειρήσεις

Αν έρθει μία συμφωνία με την Τουρκία που αποδομεί όσα κατακτήσαμε την περίοδο 2015 - 2019, που υπονομεύει τα εθνικά συμφέροντα, που υπονομεύει τη σταθερότητα στην περιοχή, να μην περιμένουν καμία συναίνεση από τη δημοκρατική παράταξη και την Αριστερά. Δεν θα δώσουμε τέτοια συναίνεση. Το λέμε και ως Έλληνες πατριώτες και ως δημοκράτες αγωνιστές της ειρήνης στην περιοχή. Το υποσχόμαστε ως η νέα μεγάλη, πατριωτική αριστερά, μια παράταξη με ισχυρά πατριωτικά χαρακτηριστικά.

Οργανωτικές προϋποθέσεις. Δεν αξιοποιήσαμε το δάνειο του 32% του 2019. Αργήσαμε να εκλέξουμε την ηγεσία μας από τη βάση. Το βήμα μετασχηματισμού ήταν δειλό και μισό. Δεν αξιοποιήσαμε και δεν ενσωματώσαμε τα 110 χιλιάδες νέα μέλη.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι πραγματική δημοκρατία στο κόμμα των μελών. Όχι ένα κόμμα δομών που θα καταστέλλει, θα ακυρώνει και θα αγνοεί τη βούληση των μελών. Αυτό το βήμα πρέπει να το ολοκληρώσουμε αλλά και να κάνουμε και άλλα βήματα για την αναβάθμιση της λειτουργίας ενός κόμματος των μελών. Να εκλέξουμε νομαρχιακές επιτροπές με καθολική συμμετοχή των μελών. Να εκλέξουμε νέα συντονιστικά. Να διαμορφώσουμε δίκτυα στην αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλισμό, στον αγροτικό χώρο, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Να συγκροτήσουμε τις περιφερειακές μας οργανώσεις, που μεταξύ άλλων θα προετοίμαζαν το κόμμα για τις περιφερειακές εκλογές. Να δρομολογήσαμε δημοψηφίσματα. Να συγκροτούμε τα ψηφοδέλτιά μας με καθολική συμμετοχή των μελών στην επιλογή. Να αξιοποιήσουμε, επιτέλους, την κοινωνική και πολιτική διαθεσιμότητα απλών αγωνιστών και εκπροσώπων φορέων που ήρθαν να μας συνδράμουν.

Το κόμμα μας έχει ανάγκη σήμερα ένα τεράστιο κύμα δημοκρατίας και συμμετοχής που θα έχει επί της ουσίας επανιδρυτικά χαρακτηριστικά του κόμματος των μελών. Ένα κύμα που θα παρασύρει κακές πρακτικές και κλειστές πόρτες. Ένα άλμα δημοκρατίας.

Η Ελλάδα αξίζει ένα καλύτερο μέλλον. Ο δικός μας δρόμος, ο δρόμος της αριστερής προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης οδηγεί σε ένα καλύτερο, φωτεινότερο μέλλον. Όπου κάθε πολίτης έχει την ευκαιρία να εκπληρώσει τις δυνατότητες και τις προσδοκίες για βελτίωση της ζωής του. Όχι πατώντας πάνω στην αποτυχία του διπλανού. Αλλά εκκινώντας από ένα περιβάλλον συλλογικής ασφάλειας και προστασίας [...] Όπου οι οικογένειες, οι εργαζόμενοι οι μικρές επιχειρήσεις τα βγάζουν πέρα χωρίς να υποθηκεύουν το μέλλον. Όπου η οικονομία δεν παραδίνεται στις προτεραιότητες των δυνάμεων της αγοράς. [...] Θα οικοδομήσουμε μια χώρα όπου οι δυνατότητες του καθενός στη ζωή δεν καθορίζονται από τις συνθήκες γέννησης και της οικονομικής κατάστασης της οικογένειας του. Όπου κανείς δεν κινδυνεύει να μείνει χωρίς στέγη, χωρίς την πρώτη κατοικία του. [...] Μια χώρα όπου ο κάθε άνθρωπος να αναπτύσσει ολόπλευρα και ελεύθερα τις δυνατότητες του.

Ζητάμε από κάθε πολίτη που πιστεύει σε ένα καλύτερο μέλλον να χτίσουμε μαζί το κοινό μας σπίτι. Το σπίτι κάθε προοδευτικού πολίτη. Τη μεγάλη αριστερή προοδευτική δημοκρατική παράταξη. Την παράταξη που θα σηκώσει την χώρα στις πλάτες της. Ξεκινάμε από τις 10 Σεπτέμβρη. Χτίζουμε την παράταξη για τη νίκη. Χτίζουμε το μέλλον της δημοκρατίας της δικαιοσύνης και της ειρήνης για την Ελλάδα. Μια καλύτερη χώρα για όλους και όλες.

Αγαπητές Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα για την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του προοδευτικού κινήματος γενικότερα. Νιώθω ιδιαίτερη τιμή για την παρουσίαση ενός πολιτικού πλαισίου ως υποψήφιος Πρόεδρος του κόμματος. Είμαι αισιόδοξος. Μπορούμε να προχωρήσουμε σε υπέρβαση με ενότητα και στροφή σε πολιτικές αξιοπιστίας και  εναλλακτικής λύσης.

Όλοι μαζί με τη θέληση του λαού και της νεολαίας μπορούμε να οδηγήσουμε τη χώρα σε μια προοδευτική στρατηγική εξόδου από τη κρίση. Είμαστε πολιτική δύναμη μαχόμενων ανθρώπων.

Μας εμπνέουν και μας κινητοποιούν οι ιδεολογικές και πολιτικές μας αρχές, οι πολιτικές μας δυνατότητες, η θέληση για συμμετοχή σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Έχουμε θέσεις και σχέδιο, ήδη έχουμε ξεκινήσει την πολιτική μας κινητοποίηση σε πανελλαδική κλίμακα για να αποτελέσουμε την προοδευτική και δημοκρατική λύση στη χώρα.

Οι εκλογές στις 8 Οκτώβρη για την ανάδειξη των Περιφερειαρχών είναι πολιτικές εκλογές σε εθνική κλίμακα. Μπορούμε να έχουμε το πολιτικό προβάδισμα και να οδηγήσουμε τους υποψήφιους των συντηρητικών ψηφοδελτίων σε ήττα. Η Περιφέρεια έχει ισχύ και πόρους που έχουν σχέση και με παρασιτικά συμφέροντα.  Μπορούμε επίσης, στα δημοκρατικά ψηφοδέλτια για την ανάδειξη σε κάθε δήμο της χώρας νέων Δημάρχων και Δημοτικής Αρχής να έχουμε νικηφόρα αποτελέσματα. Τόσο οι Περιφερειακές όσο και οι Δημοτικές εκλογές να αποτελέσουν στροφή προς την επόμενη πολιτική αναμέτρηση για την ανάδειξη των ευρωβουλευτών.

Το κρίσιμο θέμα στις Ευρωεκλογές είναι η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει υποταχθεί σε στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ και της Ουάσιγκτον. Διέρχεται κρίση πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ενεργειακή. Η ΕΕ πρέπει να αποκτήσει κρατική οντότητα, όπως οι ΗΠΑ. Πρέπει να διαμορφώσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης του 21ου αι. Με ομοσπονδία, κεντρική κυβέρνηση, Γερουσία και πολιτική αυτονομία. Ενδιάμεση δύναμη Ειρήνης, Συνεργασίας και Ανάπτυξης  και δύναμη αποτροπής της επερχόμενης αναμέτρησης ΗΠΑ-ΚΙΝΑΣ, στη λογική του δεύτερου ψυχρού πολέμου που έχει ήδη ξεκινήσει.

Βιώνουμε σήμερα στον Έβρο τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή με συνολική καμένη έκταση σχεδόν 1.000.000 στρέμματα. Η Ελλάδα είναι η πρώτη μεταξύ 20 χωρών της Μεσογείου σε καμένες εκτάσεις. Σύμφωνα με το Εθνικό Αστεροσκοπείο η καμένη έκταση στην Ελλάδα για το 2023 καταγράφει αύξηση 195%.

Η Κυβέρνηση δεν ανέλαβε τις ευθύνες της παρά μόνο προέβη σε γενικόλογες αναφορές για την κλιματική κρίση και τα περάσματα μεταναστών(!) προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα με το ότι προτίθεται να ιδιωτικοποιήσει την αποκατάσταση και διαχείριση των δασικών εκτάσεων σε ιδιώτες.

Στις πυρκαγιές κύριο ζήτημα είναι οι αλλαγές χρήσης γης. Γιατί είναι άλλο η κήρυξη ως αναδασωτέας μίας καμένης έκτασης και άλλο η διάθεση κονδυλίων και ενεργειών για την αναδάσωση της.

Τις πυρκαγιές τις βάζουν άνθρωποι σε περιοχές που η γη έχει αξία για την αλλαγή χρήσης της γης, για κατοικίες, ξενοδοχεία, εργοστάσια και άλλες οικονομικές δραστηριότητες. Περιοχές που κηρύσσονται αναδασωτέες, δεν αναδασώνονται με αποτέλεσμα αργότερα να περιέλθουν σε ιδιώτες για εκμετάλλευση κι έτσι να αλλάζει η χρήση τους. Ενώ αντίθετα χρειάζονται άμεσες προσλήψεις και αναδιοργάνωση των δασικών υπηρεσιών προκειμένου να ανταποκριθούν στα καθήκοντα τους.

Είναι προφανές ότι έχουν ευθύνη και Κυβερνήσεις που δεν χρηματοδοτούν τις αναγκαίες δαπάνες για έργα υποδομής και προστασίας των Δασών. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα η απορρόφηση των αντίστοιχων κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης για την πολιτική προστασία είναι μόλις 0,5%!

Η Δασική Υπηρεσία έχει την ευθύνη για την πρόληψη, την προστασία, την αναδάσωση και τη γενικότερη φροντίδα των Δασών και των Δασικών εκτάσεων.

Από τα αρνητικά αποτελέσματα και τις καταστροφικές πυρκαγιές έχει προκύψει ότι Κυβερνήσεις δεν έδωσαν προτεραιότητα και δε χρηματοδότησαν, αυτό το σημαντικό εθνικό έργο της πρόληψης, με συνέπεια και οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες να υπολειτουργούν. Αυτό αφορά επίσης, και την απουσία εθνικού διαλόγου και δημόσιας προβολής αυτού του σημαντικού θέματος. Αν είχαμε υλοποίηση πολιτικών πρόληψης και αναδάσωσης από τις δασικές υπηρεσίες θα είχαμε και φυτώρια στη χώρα και «αθόρυβα» έργα υποδομής. Θα είχαμε επίσης, εφαρμογή του Συντάγματος για τη μη αλλαγή χρήσης γης.

Είναι διατεθειμένες οι πολιτικές δυνάμεις να συμφωνήσουν σε μια νομοθετική ρύθμιση ότι δε θα επιτρέπεται καθ' οιονδήποτε τρόπο καμία εγκατάσταση εντός καμένων περιοχών; Το ζήτημα λοιπόν, της πρόληψης συνδέεται και με τη σύνταξη του τοπογραφικού για την έκταση των καταστροφών. Πώς προέκυψαν χιλιάδες οικόπεδα και κατοικίες εκτός σχεδίου; Για παράδειγμα στην Αττική έχουν αναπτυχθεί 130 οικοδομικοί συνεταιρισμοί και ορισμένοι εξ αυτών διεκδικούν 25000 στρέμματα στην Πεντέλη. Γιατί μέχρι τώρα Κυβερνήσεις δεν προχώρησαν σε χωροθέτηση και χωροταξικό σχέδιο για να αποκλείουν οποιαδήποτε αυθαιρεσία;

Το δεύτερο θέμα μετά την πρόληψη είναι η κατάσβεση και η διαχρονική διεκδίκηση της «μάνικας» αντί της πρόληψης.

Η ευθύνη της αρμοδιότητας της δασοπυρόσβεσης ανήκει στο καθ' ύλην αρμόδιο όργανο της Πολιτείας, το Πυροσβεστικό Σώμα, που σήμερα με ευθύνη της Κυβέρνησης έχει αποψιλωθεί  με 3.600 κενά σε οργανικές θέσεις.

Ορισμένοι που ασκούν πλημμελώς τα καθήκοντά τους, έχουν κλαδικές επιδιώξεις και ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως για τη «μάνικα» και όχι για την πρόληψη, επαναφέρουν κατά καιρούς προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς για να αποσιωπήσουν τις ευθύνες Κυβερνήσεων αλλά και φορέων του δημοσίου.

Είναι γνωστό ότι στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. ότι η αρμοδιότητα και της πρόληψης και της κατάσβεσης έχει περιέλθει στους Δήμους και στις Περιφέρειες των κρατών για να υπάρχει άμεση ευθύνη και έλεγχος. Γιατί ορισμένοι κλάδοι επιδιώκουν στην Ελλάδα το αντίθετο; Μα για λόγους άσκησης εξουσιών και όχι υλοποίησης των απαιτούμενων έργων.

Αγαπητές Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Η χώρα βρίσκεται σε υπερδεκαετή κρίση από τις πολιτικές επιλογές κυβερνήσεων και της ολιγαρχίας που οδήγησαν τη χώρα και τον ελληνικό λαό να απωλέσουν πλέον του 25% του εθνικού μας πλούτου, να οδηγήσουν στο εξωτερικό πάνω από 500.000 νέους, να κλείσουν 400.000 επιχειρήσεις, να οδηγήσουν το 45% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας.

Είμαστε η μόνη χώρα της ΕΕ με πλούτο λιγότερο του αντίστοιχου του 2009.

Η Χώρα μας αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, συνεχιζόμενη, υποβόσκουσα κρίση στην οικονομία, παραγωγική αναιμία, άδικη φορολόγηση και διανομή του παραγόμενου πλούτου.

Η ενεργειακή κρίση δεν αντιμετωπίστηκε με αρχές και κανόνες με αποτέλεσμα την προκλητική κερδοσκοπία παρά τις ανάγκες της οικονομίας για σταθερή ενέργεια και ενεργειακές κοινότητες με πρωτοφανή απραξία στη διαμόρφωση συνθηκών χωροθέτησης και χωροταξίας. Παράλληλα, ανάλογη είναι και η κρίση στην αξία της γης και στην υποκατάσταση της Οικονομίας από πρακτικές real estate, αδιαφορώντας για τη συνέχιση των πλειστηριασμών και τη στεγαστική κρίση που πλήττει ιδιαίτερα τους νέους καθώς 7 στους 10 δε διαθέτουν κατοικία. Η κρίση όρων διαβίωσης εδραιώνεται από την κερδοσκοπική ασυδοσία των καρτέλ σε τρόφιμα και καύσιμα και την ανυπαρξία λειτουργίας των οργανισμών ελέγχου της αγοράς.

Παράλληλα κερδοσκοπικές πρακτικές έχουν αναπτύξει οι τράπεζες με υψηλά επιτόκια και με ακραίες πολιτικές διάθεσης ρευστότητας κεφαλαίων για επενδύσεις μόνο στο 5% των ελληνικών επιχειρήσεων.

Σε αυτά προστίθεται και η νέα κρίση για την ελληνοτουρκική  διαφορά σχετική  με την  εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας που περιλαμβάνει την ΑΟΖ και τη υφαλοκρηπίδα. Ο Πρωθυπουργός –καθ' υπόδειξη των ΗΠΑ- εγκατέλειψε το συμφέρον της χώρας και το Διεθνές δίκαιο, δηλώνοντας ότι πρόκειται για θέμα γεωπολιτικής φύσης.

Ταυτόχρονα, σε διεθνές επίπεδο, οξύνεται ο ανταγωνισμός συμφερόντων ανάμεσα στις υπερδυνάμεις ενός νέου, δεύτερου «ψυχρού πολέμου». Η ΕΕ και οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν ηγεσίες για θετικές παρεμβάσεις, πέραν του ότι διέρχονται οικονομική δυσπραγία που μεταξύ των άλλων εκφράζεται από τη κρίση διαβίωσης εκατομμυρίων πολιτών στο Δυτικό κόσμο ενώ επιτείνεται από τη παραγωγική ανάταση των Αναπτυσσόμενων Χωρών.

Με την ηγεσία του Α. Τσίπρα ο Σύριζα ΠΣ καθιερώθηκε στη συνείδηση των πολιτών και αποτέλεσε φορέα αλλαγής, προόδου, φορέα υπεράσπισης των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων, φορέα που καθόρισε αποφάσεις και εξελίξεις στη Χώρα και στην ΕΕ, με ιστορική προβολή σε διεθνές επίπεδο.

Χρειάζεται πλέον να ορίσουμε που εμείς θέλουμε να οδηγήσουμε τη χώρα. Ο αντικυβερνητισμός και η φθορά του αντιπάλου δεν έχουν μεγάλο ορίζοντα.

Χρειαζόμαστε άμεσα Εθνική συζήτηση για δέκα μεγάλα θέματα στην Οικονομία, στις υποδομές και για το ανθρώπινο και επιστημονικό δυναμικό μας. Εθνική συζήτηση με εκπροσώπους όλων των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου και των παραγωγικών τάξεων.

Ενδεικτικά, στο πλαίσιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα μας η σύσταση και δημιουργία μιας πρωτοπόρας Ακαδημίας καινοτομίας, πληροφορικής, βιοτεχνολογίας, περιβάλλοντος και νέας γενιάς συστημάτων ΑΠΕ. Η  νέα γενιά τόσο για την ευημερία της χώρας συνολικά όσο και για την ατομική της πρόοδο και εξέλιξη, χρειάζεται να εργαστεί σε θέσεις Οικονομίας της Γνώσης.

Προτεραιότητα μας θα πρέπει επίσης, να είναι η συγκρότηση διυπουργικής Έκτακτης Μονάδας που θα ασχοληθεί με το να αναδιανείμει δυνατότητες και πόρους και να διαμορφώσει κέντρα πρωτοβουλίας για συνδυασμό όλων των επιπέδων παραγωγής και ανάπτυξης.

Αποτελεί εθνική ανάγκη η αξιολόγηση και επαναλειτουργία χιλιάδων επιχειρήσεων  καθώς και η αξιολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού συνολικά για όλες τις επιχειρήσεις. Αυτή η διαδικασία θα αφορά στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα καθώς και σε δυναμικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Οι πόροι μπορούν να προέλθουν από μια αναδιάρθρωση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ ή από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Η χώρα έχει μεγάλο πρόβλημα άνισης ανάπτυξης και σε επίπεδο περιφερειών με εγκατάλειψη και υποβάθμιση. Η κρατικοδίαιτη παρασιτική οικονομία επανήλθε πανευρωπαϊκά και ορισμένοι από τον προοδευτικό χώρο δεν έχουν αντιληφθεί ότι χώρες που δεν παράγουν, δεν εξάγουν και δεν φορολογούν θα έχουν ηγεσίες που τις υποκαθιστούν πολιτικά οι τράπεζες, τα χρηματιστήρια και η διαπλοκή.  

Η χώρα είναι τελευταία σε επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες. Η επιχειρηματική τάξη στη μεγάλη της πλειοψηφία δεν έχει δυνατότητες επενδύσεων λόγω τόσο του αποκλεισμού δανειοδότησης όσο και παρασιτικών επιλογών της κυβέρνησης.

Τη χώρα την έχει μπλοκάρει μια μειοψηφία οικονομικών κύκλων που ποδηγετεί και τη κυβέρνηση, ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο υποταγής των κυβερνήσεων σε επιχειρηματικά και χρηματιστηριακά κεφάλαια.

Βασική μου αρχή  είναι η αυτονομία της Πολιτικής έναντι της διαπλοκής και της επιδίωξης συμφερόντων που επιχειρούν εμπλοκή ακόμα και σε προοδευτικά κόμματα.

Είμαι υπέρ της πολιτικής αυτονομίας και της δυνατότητας του κάθε κόμματος να ορίζει τη πολιτική του ταυτότητα. Είμαι υπέρ ενός προοδευτικού προγράμματος και μιας ηγεσίας  χωρίς τακτικισμούς. 

Είμαι υπέρ της πολιτικής ενότητας στη βάση αρχών, αξιών και ενός κοινού πολιτικού σχεδίου για τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία παράλληλα με τις ιδεολογικές μας αρχές.

Χρειάζεται μια προοδευτική στρατηγική εξόδου από την κρίση που να δημιουργεί βάσιμες προσδοκίες και βεβαιότητες για εφαρμογή αναπτυξιακών πολιτικών.

Στη πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, τμήματα του πληθυσμού αναδιπλώθηκαν  σε συντηρητικές επιλογές και η χώρα καθώς και οι δυνάμεις της παραγωγής και της εργασίας θα υποστούν τις αρνητικές συνέπειες  από  μια Κυβέρνηση  στην  υπηρεσία  μιας παρασιτικής και κερδοσκοπικής μειοψηφίας που καθηλώνει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Στη νέα πολιτική περίοδο θα κριθούν σημαντικά θέματα καθότι το σύστημα των αντιλαϊκών συμφερόντων οργανώνει στρατηγική εδραίωσης της δεξιάς στη διακυβέρνηση και ενσωμάτωση των πολιτικών δυνάμεων του ριζοσπαστισμού σε  δεξιόστροφες  εξελίξεις στο προοδευτικό χώρο, όχι για να οδηγήσουν  σε ήττα τη ΝΔ άλλα για ακριβώς αντίθετο λόγο. Για να εδραιώσουν τα συμφέροντά τους. Το σοβαρό αυτό ζήτημα ήδη τέθηκε στην Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ καθότι η διαπλοκή επιχειρεί ανάμειξη στα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και ειδικότερα τώρα στην εκλογή Προέδρου του κόμματος.

Τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ γνωρίζουν ότι χρειαζόμαστε ηγεσία Νίκης και όχι ανεπάρκειας και ήττας.

Γνωρίζουν ότι χρειαζόμαστε πολιτικές ηγεσίες όρθιες, με πολιτικές αρχές, σε συμπαράταξη με τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, που να λειτουργούν με εντιμότητα, να γνωρίζουν τα προβλήματα μέσα και έξω από τη χώρα και να μην προβαίνουν σε τυχοδιωκτισμούς που βλάπτουν τη χώρα και το δημόσιο συμφέρον και να απαξιώνουν τη πολιτική.

Πολιτική ηγεσία και όχι απλώς πολιτικό συνδικαλισμό συγκέντρωσης αντικυβερνητικής δυσαρέσκειας.

Για σχέδιο και θέσεις που αποβλέπουν σε λύσεις στη χώρα και στην ελληνική κοινωνία και δευτερευόντως στη λογική της φθοράς του αντιπάλου.

Για αυτονομία της Πολιτικής έναντι της διαπλοκής και της επιδίωξης συμφερόντων που  επιχειρούν εμπλοκή ακόμα και σε προοδευτικά κόμματα και βέβαια και σε δικτύωση με πολιτικά στελέχη, στη Βουλή, στις περιφέρειες, στα συνδικάτα, στους Δήμους.

Οι πολιτικές επιλογές μας έχουν ιδεολογική βάση, αρχές, θέσεις και αυτοπροσδιορισμούς. Αναφέρονται σε σχέδια, σε πρωτοβουλίες, σε δημιουργία γεγονότων και διαμόρφωση των όρων της εναλλακτικής λύσης.

Με το εκλογικό αποτέλεσμα ηττήθηκαν μειοψηφικές πολιτικές παλινωδιών και αναξιοπιστίας.

Η σωστή αποτίμηση των  αιτιών της ήττας θέλουμε να  αποτελέσει εφαλτήριο για τη μεγάλη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ σε πολιτικές αξιοπιστίας και  εναλλακτικής λύσης.

Έχουμε  τις δυνατότητες.

Χρειαζόμαστε σωστές επιλογές, επάρκειες και αρχές ως μέρος λύσεων και όχι ως παράγοντες συνέχισης των πολιτικών της ήττας  και των κρίσεων.

Η πολιτική ζωή της χώρας κυριαρχείται σε επίπεδο κοινωνίας από ένα αίσθημα ματαίωσης και αποστασιοποίησης από τα κοινά.

Πρώτο θέμα είναι η Πολιτική ως προς τις επιλογές στρατηγικής και ηγεσίας.

Στη χώρα έχουμε προοδευτική στρατηγική όταν θέτουμε ως βασική  αναφορά που θα οδηγήσουμε εμείς τη χώρα.

Δεύτερο θέμα είναι η Οικονομία, η πραγματική οικονομία της παραγωγής, η οικονομίας της γνώσης και της νέας τεχνολογικής έκρηξης με την 4η Βιομηχανική Επανάσταση.

Για την έξοδο από την κρίση, έχουμε δύο διαφορετικές στρατηγικές, που αφορούν η μια στο νεοφιλελευθερισμό που εξελίσσεται σε κρατικοδίαιτες προτιμήσεις ημετέρων στην ύφεση, στην ανεργία, στη φτώχεια και στη διάλυση των επιχειρήσεων και η άλλη στην προοδευτική έξοδο από την κρίση, στην ανάπτυξη, στην αναδιανεμητική πολιτική, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας, στις επιχειρήσεις σε δυναμικούς κλάδους με νέες τεχνολογίες και στην αξιοπρεπή διαβίωση.

Αυτές αφορούν στην εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων και αυτό εκφράστηκε και εκφράζεται σε πολιτικό επίπεδο. Και είναι προφανές ότι κεντρική μας επιδίωξη είναι να οδηγήσουμε σε ήττα τη  δεξιά πολιτική και να ανοίξουμε το δρόμο σε  μια προοδευτική και δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας. 

Η χώρα δεν παράγει, δεν εξάγει και οι επιτήδειοι εμφανίζουν ως οικονομία τα δημόσια οικονομικά και ως ΑΕΠ, ψευδεπίγραφες πολιτικές προσόδου. Ιδιαίτερα στη νέα περίοδο που ο νεοφιλελευθερισμός επιστρέφει σε κρατικές επενδύσεις και ευνοιοκρατία μέσω διανομής κρατικών πόρων με όρους κομματάρχη της ΕΡΕ του 1960, με τη μεταφορά πλούτου από τις αμοιβές των εργαζόμενων υπέρ μιας ομάδας επιχειρήσεων μέσω της κερδοσκοπίας και της αντιμετώπισης του πληθωρισμού μέσω της αύξησης των επιτοκίων.

Η χώρα είναι σε παρακμή, έχει 25% παραγωγή και 75% υπηρεσίες χαμηλής παραγωγικότητας. Έχει ετήσια απώλεια 30 δις ευρώ  από τις εισαγωγές.

Η χώρα είναι τελευταία σε επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες.

Η κρατικοποίηση μέρους του τραπεζικού συστήματος και της ενέργειας είναι όχι μόνο αναγκαία επιλογή αλλά και απαραίτητη εξέλιξη μιας εκτεταμένης κρατικής οικονομίας που διαμορφώνεται πανευρωπαϊκά.

Η χώρα χρειάζεται δίκαιη διανομή του εθνικού πλούτου, δίκαιη αμοιβή για αντίστοιχη εργασία για κάθε πολίτη. Το 2022 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 195 δις Ευρώ. Η λαφυραγώγηση ήταν πρωτοφανής. Το 25% των πολιτών εισέπραξαν τα 100 δις. Η εργοδοτική αυθαιρεσία, η ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων, η επισφάλεια στην εργασία και οι χαμηλές αμοιβές κυριαρχούν ενώ οι άνθρωποι με εισόδημα 700 ευρώ, έχουν απωλέσει το 40% της αγοραστικής τους δύναμης.

Η προοδευτική μας πολιτική προϋποθέτει τη λειτουργία της Επιτροπής Ανταγωνισμού, της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας που μέχρι τώρα δεν επιτελούν την αποστολή τους με  προτροπή της κυβέρνησης της Ν.Δ. με τα γνωστά αποτελέσματα της επικράτησης της κερδοσκοπίας και των καρτέλ.

Έχουμε εναλλακτικά μέτρα πολιτικής εφαρμόσιμα.

Οι πολιτικές προτεραιότητες της ηγεσίας θα ορίζονται και θα καθορίζονται με  αυτοπροσδιορισμούς σε εθνικό, οικονομικό, κοινωνικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο.

Πρώτα η θετική Πολιτική που δίνει κατεύθυνση, μετά οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις. Με άμεση ανασύνταξη των δυνάμεων της αυτοδιοίκησης, των κινημάτων των εργαζόμενων σε κάθε κλάδο, της νεολαίας καθώς και των αγροτικών οργανώσεων.

Πρώτο θέμα θα είναι τι επιλέγουμε εμείς. Και όχι οι απέναντι. Θέλουμε να  καθορίζουμε τις  λύσεις.

Αυτοπροσδιορισμός στην πολιτική μας φυσιογνωμία. Είμαστε η Παράταξη της Εναλλακτικής Προοδευτικής Λύσης.

Όχι στην πολιτική της ρεβάνς. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ χειραφετεί, καθοδηγεί. Παίρνει θέση.

Οι δυνάμεις μας συμπορεύονται ισότιμα στη βάση αρχών, αξιών και ενός κοινού πολιτικού σχεδίου για τη χώρα.

Να θέσουμε ένα τέλος στην υποκατάσταση της πολιτικής με οργανωτικά μέτρα  και να λειτουργήσουμε ως κόμμα της πλειοψηφίας και όχι των εσωκομματικών  αντιθέσεων.

Χωρίς λαό δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα, παρά μόνο οργανωτικά σχήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για να είναι αριστερό κόμμα πρέπει να είναι λαϊκό κόμμα, ανοικτό σε κάθε πολίτη σε κάθε Δήμο, σε κάθε Νομό, σε κάθε κλάδο, σε κάθε Περιφέρεια.  Κόμμα  λαϊκό και όχι μηχανισμός, κόμμα που παίρνει πρωτοβουλίες και δημιουργεί γεγονότα με βάση αρχές και θέσεις σε θέματα Πολιτικά, Οικονομίας, Βιομηχανίας, Αγροτικής Παραγωγής και Νέων Τεχνολογιών, Ανεργίας και Διαβίωσης, Εκπαίδευσης, Νεολαίας και Πολιτισμού. 

Συγκρότηση με όρους πολιτικού κόμματος και όχι μηχανισμό συσπειρώσεων. Με πολιτική υπόσταση των τοπικών και κλαδικών οργανώσεων και όχι μόνο δίκτυα διανομής φυλλαδίων και εκλογής τοπικών φορέων. Με πολιτική υπόσταση των Νομαρχιακών και περιφερειακών στελεχών για πολιτικό σχεδιασμό και πρωτοβουλίες. Για να σταματήσει η υποκατάσταση της πολιτικής από οργανωτικά γραφεία.

Για να ξαναμπούν οι πολίτες στη πολιτική, να μην τους αντιμετωπίζουν οι «μυημένοι» ως εκλογικό βραχίονα.

Είμαστε με τις πολιτικές για τη συγκρότηση ενός νέου ρεύματος Νίκης και εναλλακτικής λύσης  για τη χώρα και  για τις  προοδευτικές  και αριστερές πολιτικές.

Η  συντόμευση της «βάρδιας της ΝΔ» είναι δική μας υπόθεση σε συνεργασία και  σε συμπόρευση με την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων σε δημοκρατική κατεύθυνση.

Οι μηχανισμοί των μειοψηφικών αντιλήψεων και των δικτύων ηττήθηκαν και ανήκουν στο παρελθόν.

Οι πλειοψηφικές επιλογές θα καθορίζουν τη πορεία μας με διορθωτική πορεία και ανασύνταξη.

Οι παρατάξεις στους μαζικούς χώρους θα αποτελούν τη μοναδική επιλογή υποστήριξης των κινημάτων. Ενότητα εναρμονισμένη με τη συλλογικότητα. Η  λογική του συσχετισμού των δυνάμεων έχει νόημα μόνο όταν έχει ως κατεύθυνση αλλαγές και ρεύμα νίκης και όχι ως αντίβαρο.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Μπορώ να αναλάβω την ευθύνη,

Σε κοινή πορεία με τη Πολιτική Γραμματεία, τη Κεντρική  Επιτροπή,  τους Βουλευτές, τις Οργανώσεις, 

Με γνώση, εντιμότητα και αξιοπιστία για την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ προς μια νέα Πολιτική και Κοινωνική Πλειοψηφία.

Εμπρός για ένα Ρεύμα Νίκης στη στρατηγική κυβερνητικού κόμματος

Εμπρός για την ανασύνταξη του προοδευτικού κινήματος

Με στόχο την υλοποίηση της πολιτικής μας υπέρ της  χώρας και του ελληνικού λαού.

Προχωράμε σε υπέρβαση με ενότητα και νέους αγώνες.

Σας ευχαριστώ.

Είναι μεγάλη χαρά που είμαστε όλοι εδώ, δια ζώσης. Να σας βλέπουμε, να συζητάμε, μακριά από τη βαρβαρότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

Η Αριστερά ξέρει να μιλάει. Ξέρουμε να βλεπόμαστε, να ακούμε επιχειρήματα. 

Και γι’ αυτό σύντροφοι και συντρόφισσες θέλω να εξηγήσω και τη θέση μου για το debate. Ξέρω ότι οι έξυπνοι άνθρωποι μπορούν να έχουν διαφορετική άποψη. Η δική μου άποψη είναι ότι κανένας από τους 4 συνυποψηφίους δεν είναι αντίπαλος. Δεν θέλω να φέρω κανέναν σε δύσκολη θέση. Δουλέψαμε μαζί, θα δουλέψουμε μαζί ξανά. Ενωτικά. 

Η Αριστερά συζητάει  μέσα στους δικούς της, στους δικούς μας χώρους. 

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αυτό σημαίνει ότι δεν μας αφορά η κοινωνία; Κάθε άλλο. Πρέπει να βγούμε από αυτή την εκλογική διαδικασία, και ακόμα περισσότερο από το Συνέδριο, με ένα σχέδιο για το 2026. Για την ταυτότητά μας, για τις κοινωνικές μας αναφορές, για το ανανεωμένο πρόγραμμά μας. Και λέω το 2026, γιατί εγώ δεν πιστεύω ότι θα ανακάμψουμε με μια-δυο εντυπωσιακές κινήσεις. Θέλει δουλειά, θέλει σχέδιο και πρέπει να το υπηρετήσουμε αυτό το σχέδιο. Γιατί αν ξέρεις πού θέλεις να είσαι το 2026, μπορείς να ελέγξεις πού είσαι το 2025, το 2024 και από πού αρχίζεις. 

Και τι θα πούμε στις εκλογές; Σύντροφοι και συντρόφισσες, θα πούμε ότι έχουμε ένα σχέδιο για την Ελλάδα; Ένα σχέδιο για την Ελλάδα, για τις εργασιακές σχέσεις και πώς θα είναι ο κόσμος της εργασίας. Ένα σχέδιο για το πώς θα είναι το κοινωνικό κράτος, πώς θα είναι η παραγωγική δομή αυτή της χώρας. Τη θέση μας για τον πολιτισμό. Όλα αυτά θα τα έχουμε. Και θα πούμε όμως σε αυτό τον κόσμο, ότι είναι μέσα στο πρόγραμμά μας πολλά πράγματα που θα σας αρέσουν. Θα είναι όμως και μερικά πράγματα που δεν θα σας αρέσουν. Γιατί εμείς δεν μπορούμε να λέμε σε όλους όλα. Γιατί εμείς πρέπει να ξανακερδίσουμε την αξιοπιστία μας, και αξιοπιστία είναι να λέμε αυτά που εννοούμε και να εννοούμε αυτά που λέμε. Δεν λέμε ναι σε όλους. 

Ωραία τα είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας. Που είπε «και ριζοσπαστικά και ρεαλιστικά». 

Γιατί ρεαλιστικά; Γιατί πρέπει να είμαστε πιστευτοί. Γιατί ξέρουμε ότι οι αντίπαλοί μας, και η εκλογική βάση των αντιπάλων, δεν είναι μόνο κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις, δεν είναι μόνο κάποιοι τραπεζίτες. Είναι πολλοί οι νικητές της αγοράς. Και επειδή έχουν ένα ισχυρό κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων, πρέπει να φτιάξουμε και εμείς το δικό μας το μπλοκ. 

Αλλά με προτεραιότητες. Δεν μπορούμε να τους πούμε ναι σε όλα. Σε κάποιους δεν μπορούμε ποτέ να πούμε ναι. Σε κάποιους δεν μπορούμε να πούμε ναι τον πρώτο χρόνο της νέας κυβέρνησής μας γιατί έχουμε προτεραιότητες. Και τι σημαίνει προτεραιότητα; Όπως έλεγα στους φοιτητές μου, όποιος έχει πολλές προτεραιότητες δεν έχει καμία προτεραιότητα. Αυτό σημαίνει προτεραιότητες. 

Και να είμαι λίγο πιο συγκεκριμένος και να μην λέω γενικότητες και να αποφύγω σημαντικές διαφορές που πρέπει να λύσουμε στο Συνέδριο. 
Για παράδειγμα, για τα μεσαία στρώματα. Έχει δίκιο ο προηγούμενος ομιλητής που είπε ότι το σχέδιο Πισσαρίδη αφορά τη διάλυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μπορούμε να κάνουμε μια συμμαχία, πάνω σε τραπεζικό σύστημα που θα τους ευνοεί, και να φτιάξουμε περιφερειακές τράπεζες; Να ανακατευθύνουμε για παράδειγμα τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας προς τα εκεί; Να χρησιμοποιήσουμε το ΕΣΠΑ, την Αναπτυξιακή Τράπεζα για να τους βοηθήσει; Εγώ λέω μπορούμε. Και πάνω σε αυτή τη βάση μπορούμε να κάνουμε συμμαχίες. 

Μπορούμε όμως να κάνουμε συμμαχίες με αυτούς που θα λένε «η Νέα Δημοκρατία θα  μειώσει τους φόρους», απαντώντας τους «εμείς θα τους μειώσουμε περισσότερο;». 

Το πιστεύετε αυτό; Θα είναι πιστευτό από την κοινωνία αν λέμε ότι εμείς θα μειώσουμε τους φόρους περισσότερο από τη Νέα Δημοκρατία; Για τα τελευταία 30-40 χρόνια, η κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή Αριστεράς και Δεξιάς ήταν η φορολογία. Οι δεξιοί λέγανε πάντα ότι πρέπει να μειώσουμε τους φόρους, και δεν πειράζει αν έχουμε μια κρίση, μετά θα μειώσουμε τις κοινωνικές δαπάνες. Και η Αριστερά λέει ότι θέλουμε και νοσοκομεία, θέλουμε και παιδεία, θέλουμε και ένα αναπτυξιακό κράτος. Και αυτά θέλουν φορολογία. Θα την κάνουμε αυτή τη συζήτηση ή θα την αναβάλουμε γιατί είμαστε κυβερνώσα αριστερά και δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε πιστευτοί; 

Δεύτερον, για τον ριζοσπαστισμό. Δεν μου λέτε σύντροφοι και συντρόφισσες, αν την ημέρα που περάσαμε το σύμφωνο συμβίωσης από τη Βουλή αντί να κάνουμε αυτό, είχαμε κάνει ένα δημοψήφισμα, θα το κερδίζαμε; Θα το χάναμε. Αν το κάναμε τώρα θα κερδίζαμε. 

Γιατί έτσι χτίζεται η ηγεμονία. Χτίζεται όταν λες και πράγματα που δεν είναι ηγεμονικά. Δεν κάνεις έκπτωση για να κερδίσεις εκλογές. Γιατί δεν είμαστε μόνο διαχειριστική δύναμη. Είμαστε μια δύναμη που θέλει να σπρώξει τα όρια του εφικτού. Αλλιώς, αν δεν σπρώχνουμε τα όρια του εφικτού, να γίνουμε μια διαχειριστική δύναμη και να το πούμε ότι αυτό είμαστε. Να μην κρυφτούμε. Άρα και για τα οικονομικά στο Συνέδριο να συζητήσουμε. Πού μπορούμε να κάνουμε ρήξεις, σε ποιους τομείς μπορούμε να σπρώξουμε τα όρια του εφικτού; 

Και όταν θέλουμε να πάμε στις εκλογές, θα λέμε αυτά που πιστεύουμε για τα δικαιώματα ή θα συνεχίσουμε με ένα είδος πονηριάς; Έχουμε το Τμήμα Δικαιωμάτων, που βγάζει πολύ καλές ανακοινώσεις για τους πρόσφυγες - ξέρουμε ότι η Σύμβαση της Γενεύης δεν τηρείται - για θέματα όπως η αστυνομική βία. Και το κόμμα, και τα υιοθετεί και δεν τα υιοθετεί. Είναι μέρος των πιστεύω μας το Τμήμα Δικαιωμάτων και αυτά που λέει και αυτά που σηκώνει; Ή είναι να τα έχουμε στην μπάντα για να ακουστούν από κάποιους δικούς μας αριστερούς, αλλά δεν τα ενσωματώνουμε στον κυρίαρχό μας λόγο; Γιατί εκεί πρέπει να είμαστε πιο συμβατικοί για να κερδίσουμε τις εκλογές; 

Εγώ πιστεύω σύντροφοι και συντρόφισσες ότι ο κόσμος έχει ένστικτο. Και το ένστικτο είναι ότι ξέρει να ξεχωρίζει αυτούς και αυτές που λένε κάτι γιατί το πιστεύουν και το αγαπούν, και αυτούς και αυτές που το λένε μόνο για να έχουν την εξουσία. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. 

Το σχέδιό μας πρέπει να περιέχει πράγματα και για την ταυτότητά μας, και για τις κοινωνικές μας αναφορές, και για το πρόγραμμα. Και η ταυτότητά μας έχει και αξίες, και ιδέες, και αναλύσεις. Επιτρέπεται, σύντροφοι και συντρόφισσες, να είμαι περήφανος για τις αναλύσεις της Αριστεράς; Όταν η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά είχαν τη μεγάλη σύγκλιση στο νεοφιλελευθερισμό, και λέγανε ότι αν μειώσουμε τους φόρους στους πλούσιους αυτό θα αυξήσει τις επενδύσεις, θα αυξήσει την ανάπτυξη και μετά θα δείτε όλοι ένα κομμάτι της πίτας, είχαν δίκιο οι αριστεροί οικονομολόγοι που λέγανε ότι το μόνο πράγμα που κάνεις αν μειώσεις τους φόρους στους πλούσιους είναι ότι κάνεις τους πλούσιους πιο πλούσιους; Μπορώ να το λέω; Μπορώ να είμαι περήφανος που το λέγαμε όλοι μαζί; 

Και όταν μιλούσαμε για τις ευέλικτες αγορές εργασίας, μας λέγανε κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί ότι οι ευέλικτες αγορές εργασίας είναι κάτι καινούργιο, το θέλει ο κόσμος γιατί έχει ελεύθερο χρόνο και θέλει να δουλέψει πολύ, είναι μέρος μιας νέας δυναμικής. Και λέγαμε εμείς οι Αριστεροί ότι κάτι τέτοιο και θα οδηγήσει σε χαμηλότερους μισθούς και σε άθλιες εργασιακές σχέσεις και ούτε θα κάνει πιο δυναμική την οικονομία. Γιατί τι κάνουν οι επενδυτές και ο ιδιωτικός τομέας όταν έχουμε χαμηλούς μισθούς; Δεν επενδύουν στις νέες τεχνολογίες, στα νέα προϊόντα, σε νέες αγορές. Επενδύουν πάνω στο χαμηλό μισθό. 

Μπορώ και επιτρέπεται, εσείς κι εγώ, να έχουμε αυτοπεποίθηση για τις αξίες μας; Για την αξία της συλλογικότητας, για την αξία της συνεργασίας, της ισότητας και να είμαστε περήφανοι ότι σιγά σιγά μετατρέπουμε αυτές τις ιδέες και αξίες σε πρακτικές πολιτικές; Αυτό δεν πρέπει να κάνουμε; Η πράσινη ανάπτυξη, αν δεν είναι κόκκινη, πιστεύει κανένας ότι θα είναι και πράσινη; Αν δεν αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο και το καταναλωτικό μοντέλο, αν δεν πάμε κόντρα στις μεγάλες επιχειρήσεις στην ενέργεια, αν δεν ξανασκεφτούμε με τον τρόπο που είδα ότι σκέφτονται όταν πήγα σε πάρα πολλούς φορείς της αλληλέγγυας οικονομίας, της κοινωνικής οικονομίας, του αγροτικού τομέα που σκέφτεται πώς να παράγει οικολογικά; Χωρίς αυτή την αλλαγή των προτύπων είναι κάποιος που πιστεύει ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή; Με κάποια κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα; Ξεκινώντας με επιδοτήσεις προς τους πλούσιους, από τα πάνω προς τα κάτω, για να ανακαινίσουν τα σπίτια τους και να τα κάνουν πιο φιλικά στο περιβάλλον, και όχι ξεκινώντας από το κάτω προς τα πάνω; Χωρίς να αρχίσουμε από τους πιο φτωχούς; Είναι κάποιος που το πιστεύει εδώ μέσα; 

Και να κάνω την επόμενη ερώτηση. Γιατί ακούω ότι δεν πρέπει να βάλουμε ταμπέλες, πρέπει να δούμε την ουσία. Οι πολιτικές που εμείς προτείνουμε είναι χωρίς ιδεολογικό πρόσημο; Οι πολιτικές που προτείνει ο κύριος Μητσοτάκης είναι ουδέτερες; Είναι κάποιες καλές ιδέες στις οποίες εμείς θα αντιπαραθέσουμε καλύτερες ιδέες; Αυτό πιστεύουμε; 

Εγώ πιστεύω ότι αν δεν δίνεις τους ιδεολογικές μάχες, δεν μπορείς να γίνεις ηγεμονικός. Πρέπει να τις δώσεις, να είσαι περήφανος για αυτό που λες, να ξέρεις γιατί το λες. 

Οι κυρίαρχες ιδέες οποιασδήποτε κοινωνίας, μας λέει ο Μαρξ, είναι οι ιδέες της άρχουσας τάξης. Και αν δεν πολεμήσεις με ηγεμονία ενάντια σε αυτές τις ιδέες, αλλά με το δικό σου πρόσημο, με τις δικές σου αξίες, όλες οι πολιτικές που προτείνεις θα ενσωματώνονται στον κυρίαρχο λόγο. Αυτό πιστεύω εγώ. 

Για το πρόγραμμα. Μίλησα για την πράσινη ανάπτυξη, που αν δεν είναι κόκκινη, εγώ πιστεύω, δεν θα είναι ούτε πράσινη και δεν θα την αντιμετωπίσουμε. Μίλησαν και κάποιοι πριν από μένα για την τεχνητή νοημοσύνη, όπου, να είμαστε ειλικρινείς, όχι η δική μας Αριστερά, αλλά και η παγκόσμια Αριστερά δεν λέει σχεδόν τίποτα. Είναι μια νέα τεχνολογία που αλλάζει τα πάντα: τις εργασιακές σχέσεις, ποιες εργασιακές θέσεις θα υπάρχουν, ποιες δεν θα υπάρχουν, τι είδους τεχνολογίες θα υπάρχουν στη βιοϊατρική, και τι προκλήσεις θα υπάρχουν στη βιοηθική. Αλλάζει όμως και τον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος. Τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο κόσμος την πραγματικότητα. Εκεί θα έχουμε θέσεις; 

Θα πούμε ότι είναι μια ουδέτερη τεχνολογία και αν τη χρησιμοποιήσουμε εμείς θα είναι καλή και αν δεν τη χρησιμοποιήσουμε εμείς θα είναι κακή; Αυτή είναι η παράδοση της Αριστεράς; Η παράδοση της Αριστεράς ήταν πάντα να βάζουμε ερωτήματα. 
Ποιος παράγει αυτή την τεχνολογία; Γιατί την παράγει; Για ποιον την παράγει; Αυτό είναι που πρέπει να αντιμετωπίζουμε. Χωρίς τεχνοφοβία. Να δούμε πώς μπορεί να μας βοηθήσει και η τεχνητή νοημοσύνη, πώς μπορεί να βοηθήσει στην τοπική αυτοδιοίκηση και σε πιο δημοκρατικές και άμεσες δομές δημοκρατίας. Αλλά να ξέρουμε ότι θα πρέπει να έχουμε αντισταθμίσεις στο θεσμικό πλαίσιο της δημοκρατίας μας, όταν ενσωματώνεται αυτή η τεχνολογία. 

Κοινωνικές αναφορές. Ακούω, όχι πάντα μπροστά μου, ότι ο Ευκλείδης δεν είναι και πολύ της διεύρυνσης. Δεν θέλει πάρα πολύ τη διεύρυνση. Θέλει ένα κλειστό κόμμα. Εγώ να σας θυμίσω, όπως ο Νίκος, τη δική μου πρώτη παρέμβαση μετά από την ανακοίνωση του Αλέξη την ημέρα των εκλογών του 2019 που μίλησε για τη διεύρυνση. 

Εγώ είπα σε εκείνη την Κεντρική Επιτροπή ότι πρέπει να γίνει η διεύρυνση. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα στον πολιτικό ΣΥΡΙΖΑ και στον κοινωνικό. Αλλά είπα ότι δεν μπορεί να γίνει μόνο από πάνω προς τα κάτω, και έκανα και συγκεκριμένες προτάσεις. Είπα να βάλουμε πόρους και ανθρώπινο δυναμικό να υλοποιήσουν τη διεύρυνση σε κάποιους εργασιακούς χώρους, όπως στους ντελιβεράδες ή στις γυναίκες που δουλεύουν στο μανικιούρ-πεντικιούρ που δεν τους έχει μιλήσει κανένας, ποτέ. Να μπορούμε να ριζωθούμε. Να ριζωθούμε στα επιμελητήρια, να βάλουμε στόχους. Να έχουμε παρουσία στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων.

Σε αυτό το Συνέδριο να το αποφασίσουμε σε ποιους χώρους θέλουμε σιγά σιγά να γειωθούμε. Να συνεχίσει η διεύρυνση από πάνω, αλλά να έχουμε και μια στρατηγική για τη διεύρυνση από κάτω. Έτσι δουλεύει αυτό. Έτσι αποκτάς την κοινωνική γείωση. 

Για την τοπική αυτοδιοίκηση. Έχουμε πάρα πολλά καλά σχήματα και στις περιφέρειες και στους δήμους. Όλοι και όλες που είμαστε υποψήφιοι, όποιος και να κερδίσει, τον Κώστα (Ζαχαριάδη) θα τον στηρίξουμε, θα κάνουμε το παν για να τον στηρίξουμε. 

Και σε πολλά άλλα σχήματα έχουμε και νέους και νέες, ανθρώπους που είναι εμβληματικοί. Σας λέω, μόνο από τα μέρη που πήγα εγώ για παράδειγμα, στα Χανιά και στην Καρδίτσα έχουμε εξαιρετικά σχήματα. Αλλά είναι αυτή η γενική εικόνα της τοπικής αυτοδιοίκησης; Και μάλιστα όταν λέμε ότι πρέπει να κάνουμε διεύρυνση; 
Να σας πω μια ιστορία για να το ελαφρύνω το κλίμα. Σε ένα συνέδριο του Συνασπισμού ήταν υπεύθυνος της Επιτροπής Προγράμματος ο Γιάννης Δραγασάκης. Εξοντωτικό το συνέδριο. Κράτησε 5 μέρες. Ήμασταν όλοι ψόφιοι. Ήμουν και εγώ στην Επιτροπή Προγράμματος. Παίρνει το λόγο την Κυριακή ο σύντροφος Γιάννης και μας ανακοινώνει το Πρόγραμμα - ποιες τροπολογίες δεχτήκαμε, ποιες δεν δεχθήκαμε και τα λοιπά. Και μας ανακοινώνει ότι απαιτεί – έτσι μας είπε – τη Δευτέρα, μετά την Κυριακή που τελείωνε το Συνέδριο, να συγκροτηθεί η επιτροπή προγράμματος για να σχεδιάσει το πρόγραμμα του επόμενου Συνεδρίου σε 3 χρόνια. Μήπως λέω – καλά, μας κούφανε με αυτό που είπε όπως καταλαβαίνετε – μήπως λέω τη Δευτέρα μετά από τις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές σχεδιάσουμε την επόμενη τετραετία; Από τη Δευτέρα όμως, με δουλειά μυρμηγκιού. Έτσι δουλεύει ένα κόμμα που θέλει τη γείωση και θέλει τη διεύρυνση. 

Και τι θα κάνουμε σε αυτή τη διεύρυνση και σε αυτή τη δουλειά μυρμηγκιού; 

Σε πολλά μέρη θα βρούμε νέα παιδιά, που θα τους δουλέψουμε για μια τετραετία. Θα πάνε σε εργασιακούς χώρους, θα πάνε σε πολιτιστικούς χώρους, θα πάνε σε μια ΚΟΙΝΣΕΠ που κάνει μια εμβληματική κίνηση για το περιβάλλον ή για τις εναλλακτικές μορφές παραγωγής. Θα τους χτίσουμε για 4 χρόνια. Θα τους ξέρει η κοινωνία, θα τους μάθει η κοινωνία, θα έχουν αναγνώριση, θα έχουν χτίσει και μια ομάδα. 

Στο τέλος της τετραετίας μπορεί να πάνε πίσω γιατί υπάρχει είτε από το κόμμα, είτε από την ίδια την κοινωνία, η ανάγκη για συμμαχίες με κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά θα πάνε πίσω σαν να είναι κάποιοι. Η κατάσταση δεν θα είναι ότι τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν κατεβαίνουμε, δεν κατεβαίνουμε, με ποιον κατεβαίνουμε. Δεν θα έχουμε το κέντρο να λέει «προχωρήστε, κάντε το σχήμα», «όχι, σταματήστε γιατί έχουμε άλλο σχήμα», «ξαναπροχωρήστε». 

Αυτό σημαίνει δουλειά μυρμηγκιού και να έχεις κοινωνικές αναφορές και γείωση στην κοινωνία.

Σύντροφοι και συντρόφισσες δεν θέλω να σας ταλαιπωρήσω. Θέλω όμως να μιλήσω για το κόμμα. Χθες κατέθεσα σε όλες τις νομαρχιακές 10-15 σελίδες με προτάσεις για το κόμμα. Δεν είναι η τελευταία λέξη, είναι προς συζήτηση και είναι και για διαβούλευση. 

Πώς πρέπει να δουλεύουν οι Ο.Μ; Πώς πρέπει να δουλεύει η Κεντρική Επιτροπή; Πώς πρέπει να δουλεύει το Συνέδριο; Είναι κάτι που θέλω να το διαβάσετε. Γιατί; 
Κατεβαίνω ως υποψήφιος αυτού του κόμματος, και σε αυτό το κόμμα απευθύνομαι με τις προτάσεις μου για το κόμμα. Όπου πήγα, θα σας πω μόνο 2-3 πραγματάκια για αυτό, όπου πήγα - δεν έχει δίκιο ο Στέφανος ο Τζουμάκας - όπου πήγα μου λένε ότι η φωνή τους δεν ακούγεται. Δεν ακούγεται η φωνή προς τα πάνω. Είναι αλήθεια αυτό και άρα πρέπει να το δούμε. Βεβαίως όλη η νέα τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει. Και οι πλατφόρμες. Αλλά το να έχεις μια πλατφόρμα που στέλνεις μια ιδέα και δεν σου απαντάει ποτέ κανείς, δεν είναι πλατφόρμα αυτό. Άρα πρέπει να το δούμε πώς δουλεύουν. 

Οι Ο.Μ. - και σε σχέση με αυτό που είπα για την τοπική αυτοδιοίκηση - θα έχουν κάποια αυτονομία; Θα μπορούν να παίρνουν πρωτοβουλίες ή θα πρέπει να περιμένουν την έγκριση της Κεντρικής Επιτροπής; Αν είναι κάτι καλό και έχουν μια καλή ιδέα, πρέπει να περιμένουν ένα σχέδιο; Και η Κεντρική Επιτροπή επιτέλους θα δώσει κάποιες γραμμές, κάποιες καλές πρακτικές; Πώς σηκώνεις πράγματα, τι πρέπει να σηκώσεις; Αλλά να αφήσει και ένα χώρο για τις Ο.Μ. 
Εδώ έχουμε μια νεολαία, σύντροφοι και συντρόφισσες, στην οποία δεν επιτρέπουμε σχετική αυτονομία, και άρα πρωτοβουλίες. Που δεν της επιτρέψαμε να καταγγείλει τα 600 ευρώ για τους αστυνομικούς, γιατί ήταν… εκτός γραμμής. Είναι αυτό ένα κόμμα που δίνει χώρο στη νεολαία; Και μετά περιμένουμε η νεολαία να έχει γείωση στους άλλους νέους; Άρα λέω, να υπάρχει νεολαία που δεν φοβάται να πει κάτι διαφορετικό από το κόμμα, να συζητάει και να μας φέρνει καινούργια πράγματα, όπως θα μας φέρουν και καινούργια πράγματα οι Ο.Μ.

Η Κεντρική Επιτροπή, το έχω πει πολλές φορές, το ξέρουν όλοι οι παλιότεροι, ότι ο τρόπος που δουλεύει δεν έχει κανένα προηγούμενο, καμία αντιστοιχία στην Ευρώπη. 

Πώς δουλεύει η Κεντρική Επιτροπή; Ώρα έναρξης 11:00, με την ευρεία έννοια… 

Ομιλία του/της Προέδρου, του/της Γραμματέα, ενιαία λίστα ομιλητών που αρχίζει από τις 14:00 το Σάββατο μέχρι τις 16:00 την Κυριακή το μεσημέρι. Μιλάει για όλα τα θέματα ο καθένας. Προλαβαίνουμε περίπου 100 ομιλητές. Μία επιτροπή πολιτικής απόφασης, που πολύ συχνά είναι έξω από την αίθουσα και δεν ακούει τις ομιλίες, αλλά θα βγάλει την πολιτική απόφαση. Φτάνει 16:00. Δίνει η Επιτροπή Πολιτικής Απόφασης έναν απολογισμό. Οι θρακιώτες, οι κρητικοί, οι ηπειρώτες αρχίζουνε να διαμαρτύρονται ότι πρέπει να προλάβουν το τρένο, το λεωφορείο. Μέσα σε μισή ώρα πρέπει να αποφασίσουμε, για να τελειώσουν οι διαδικασίες. 

Η πρόταση μου είναι σε αυτό που σας έχω καταθέσει. Σάββατο πρωί η ομιλία του Προέδρου / της Προέδρου, ομιλία του Γραμματέα / της Γραμματέως. 
Σάββατο πρωί συζήτηση πχ για την αγροτική πολιτική. Πρόταση της Πολιτικής Γραμματείας για τις νέες εξελίξεις και τις νέες πρωτοβουλίες που θέλουμε να πάρουμε. Δεν αρέσει σε κάποια σύντροφο αυτή η πρόταση, δεν τη θεωρεί ολοκληρωμένη; Καταθέτει τροπολογία. Κάποια άλλη συντρόφισσα, δεν της αρέσει; Καταθέτει άλλη τροπολογία, από άλλη σκοπιά. Συζητάμε τις τροπολογίες, την πρόταση και αποφασίζουμε και έχουμε αποτέλεσμα: τι θα κάνουμε με τον αγροτικό τομέα, ποιες είναι καινούργιες τάσεις, ποιες καινούργιες πρωτοβουλίες. 

Σάββατο απόγευμα. Εξωτερική πολιτική. Η ίδια διαδικασία. Πρόταση της Πολιτικής Γραμματείας, τροπολογίες. Τι λέμε για την ειρήνη και την Ουκρανία, για παράδειγμα, τι λέμε για τη «φιλειρηνική» πολιτική του κ. Μητσοτάκη, τι λέμε για τα ελληνοτουρκικά. Απόφαση. Αυτό βεβαίως καταλαβαίνετε θέλει δουλειά, θέλει ένα οργανωμένο κόμμα, θέλει Πολιτική Γραμματεία να κάνει δουλειά, θέλει οι άνθρωποι που δεν τους αρέσει και έχουν μια αντιπρόταση, να κάνουν δουλειά. Αλλά θα φύγουμε από την Κεντρική Επιτροπή με κάτι. Με ένα αποτέλεσμα. Όχι με μοναδικό αποτέλεσμα το τι πιστεύουμε, αλλά τι πρέπει να κάνουμε, ποιες είναι οι οδηγίες. Και την Κυριακή μπορούμε να έχουμε μια γενική πολιτική συζήτηση που πάντα είναι σημαντική. Μπορεί να δώσουμε κάποιες οδηγίες στις Ο.Μ. – από τις οποίες έχουμε πάρει τις προτάσεις τους - τι πρέπει να προχωρήσουμε και ποιες πρωτοβουλίες να παρθούν. Έτσι νομίζω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε. 

Δεν μπορεί να συνεχίσουμε με ένα Συνέδριο με 5000 άτομα. Αυτό δεν είναι Συνέδριο. Το κάνεις για να φαίνεται προς τα έξω. Δεν το κάνεις για να γίνει πολιτική συζήτηση. 

Ούτε πιστεύω ότι μπορεί να έχεις μια Κεντρική Επιτροπή με 300 άτομα, εκτός αν δεν θέλεις να συγκροτείται ποτέ, και να βγαίνουν πάλι κάπου αλλού οι αποφάσεις. 

Τέλος, πριν κάνω το γενικό κλείσιμο για το κόμμα, για τις τάσεις, τα ρεύματα και για τους μηχανισμούς. Από την εμπειρία μου στη Βρετανία και σε όλα τα κόμματα που έχω συμμετάσχει, όπου, σε όποιο αριστερό κόμμα, δεν υπήρχαν ιδεολογικά ρεύματα, υπήρχε ο μηχανισμός της ηγεσίας. Αυτή είναι μια παγκόσμια εμπειρία. Άρα πρέπει να υπάρχουν ιδεολογικά ρεύματα που συζητάνε. Αλλά υπάρχουν δύο αλλά:

Το πρώτο είναι ότι πρέπει να υπάρξει σεβασμός στις ιδέες, στην αντιπαράθεση των ιδεών, στη σύνθεση που γίνεται, στη συγκρότηση των οργάνων. 
Ένας σεβασμός στην τελική απόφαση. 

Το δεύτερο, αλλά πιο σημαντικό από όλα. Είναι αυτό που έχω ονομάσει στο κείμενο και αλλού, η «συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ». Τι είναι η συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ που θα πρέπει να την καλλιεργήσουμε όλοι και όλες; Είναι ότι τα ιδεολογικά ρεύματα έχουν συμμετοχή στη συζήτηση, στις αποφάσεις, στις πρωτοβουλίες που πρέπει να ληφθούν. Αλλά όταν είναι για δουλειά - ποιος θα πάει στο οργανωτικό, ποιος θα μας αντιπροσωπεύσει σε ένα μέρος, ποιος θα μας αντιπροσωπεύσει αλλού – τα ρεύματα δεν έχουν καμία θέση. 

Εκεί αποφασίζουμε ποιοι είναι οι καλύτεροι και οι καλύτερες να μας αντιπροσωπεύσουν. Αν μπορούμε να κάνουμε τη συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα είναι ένα μεγάλο κέρδος για εμάς.

Σύντροφοι και συντρόφισσες τελειώνω με τους λόγους για τους οποίους αποφάσισα να καταθέσω και εγώ την υποψηφιότητά μου για Πρόεδρος του κόμματος.

Ο πρώτος λόγος είναι αυτό που σας είπα στην αρχή, ότι πιστεύω ότι χρειαζόμαστε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ανάκαμψης σε όλους τους τομείς. Και στην ταυτότητα, και στις αναφορές, και στον προγραμματικό λόγο. Και νομίζω ότι έχω αποδείξει ότι μπορώ να φτιάξω ομάδες μέσα και έξω από το κόμμα που να μπορούν να υπηρετήσουν αυτό το σχέδιο. 

Το δεύτερο είναι ότι θα κατέβω με την προσδοκία να είμαι ως πρόεδρος πρώτος ανάμεσα σε ίσους. Εγώ σύντροφοι δεν πιστεύω ότι μπορείς να θέλεις μια κοινωνία δημοκρατική, συμμετοχική, με άλλες δομές, και το ίδιο σου το κόμμα να είναι ιεραρχικό. 

Και κάτι πιο συγκεκριμένο. Δεν επιδιώκω να έχω αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό γενικώς. Εγώ θα δίνω λόγο και στο Συνέδριο, θα δίνω λόγο και στην Κεντρική επιτροπή, θα δίνω λόγο και στην Πολιτική Γραμματεία. Γιατί μακριά από εμάς άνθρωποι που μιλάνε με το λαό κατευθείαν. Και δεν δίνουν λόγο πουθενά. Αυτό από μένα να μην το περιμένετε, και αν το θέλετε μη με ψηφίσετε. 

Τέλος, σύντροφοι και συντρόφισσες: είτε κερδίσω, είτε δεν κερδίσω, υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι μέρος μιας συλλογικής ηγεσίας. Αλλά αν ένα πράγμα προσπαθώ στην καμπάνια, είναι να φέρω πια ένα χαμόγελο στους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ. 

Μια περηφάνια για αυτά που κάναμε και μια αυτοπεποίθηση για τις ιδέες μας, για τις αξίες μας, για τις προτάσεις μας. Γιατί η Αριστερά μπορεί να κερδίσει αν το πιστεύουμε. 

Αν κάποιος λέει ότι αυτό οδηγεί στο 8%, δείχνει από την αρχή αμυντική στάση. 
Επιθετική στάση είναι: αυτοί είμαστε, αυτό θα προσπαθήσουμε, με τις δικές μας ιδέες, αξίες και προτάσεις. 

Σας ευχαριστώ