«Οποιος κι αν πάρει το ξενοδοχείο, θα είμαστε κι εμείς μέσα»

Στο πολυτελές λόμπι του ξενοδοχείου Athens Ledra –το πρώην Ledra Mariott– ίσως πρώτη φορά στα 33 χρόνια λειτουργίας του στα αναπαυτικά καθίσματα δεν κάθονται τουρίστες που πληρώνουν 650 ευρώ τη διανυκτέρευση.

Ξαποσταίνουν καμαριέρες και καθαρίστριες που με τα ίδια χρήματα πρέπει να βγάλουν τα έξοδα του μήνα.

Ο Δήμος, ο μπάρμαν του ξενοδοχείου, που εδώ και 27 χρόνια σερβίρει ποτά πίσω από την μπάρα του Ledra, έχοντας ακούσει μυριάδες εξομολογήσεις, σήμερα συντονίζει τις ομάδες περιφρούρησης των επισχεσιών που παραμένουν στον χώρο εργασίας τους.

Ο Μπάμπης Ντότσικας, «το μουστάκι», όπως τον πειράζουν οι συναδέλφισσές του, πρόεδρος του επιχειρησιακού σωματείου του Athens Ledra «Η Ενότητα», κανονίζει τις τελευταίες λεπτομέρειες για τις κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, μαζί με το συνδικάτο Επισιτισμού-Τουρισμού: Συγκέντρωση την Πέμπτη το μεσημέρι στην Ενωση Ξενοδόχων «για να τους δώσουμε το μήνυμα να μην κάνουν όσα έκανε εδώ ο Παρασκευαΐδης σε κανέναν άλλο συνάδελφό μας, σε κανένα άλλο ξενοδοχείο».

Κάλεσμα σε όλο τον κλάδο των ξενοδοχοϋπαλλήλων να δώσουν το «παρών» έξω από το Athens Ledra την Παρασκευή στις 15.00, «σε μια συγκέντρωση που θα κάνει ισχυρή την απαίτησή μας να ικανοποιηθούν όλα μας τα αιτήματα. Δουλειά με δικαιώματα για όλους. Κανείς εργαζόμενος απλήρωτος και ανασφάλιστος».

Τη Δευτέρα το βράδυ συναυλία στο ξενοδοχείο, «γιατί πρέπει να μάθουμε να πολεμάμε και να διασκεδάζουμε με το ίδιο πάθος, οργανωμένα, συναδελφικά, όπως αξίζει στην τάξη μας».

Αυτά ειπώθηκαν, μεταξύ άλλων, στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στον χώρο του Athens Ledra από τους εργαζόμενους και το Συνδικάτο Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείων Αττικής.

Ο πρόεδρος του σωματείου σκιαγράφησε την πορεία που οδήγησε το ιστορικό ξενοδοχείο στο λουκέτο:

«Το 2004 η εταιρεία πήρε δάνεια για να επεκτείνει το ξενοδοχείο με 110 κλίνες. Εκτοτε δεν αποπλήρωσε ούτε ένα ευρώ στις τράπεζες, από τις οποίες πήρε χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τη δουλειά εκατομμυρίων εργαζομένων. Λίγο αργότερα, το 2010, έπαψε να πληρώνει τα ασφαλιστικά ταμεία μας. Συγκεντρώθηκαν έτσι εκατομμύρια ευρώ χρέη, την εποχή που ο ιδιοκτήτης συγκέντρωνε αντίστοιχα κέρδη, αφού το ξενοδοχείο δούλευε και ήταν από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις του κλάδου».

Δεν ήταν «αστοχία»

Οι εργαζόμενοι είναι πεπεισμένοι ότι το λουκέτο δεν είναι απλή «αστοχία», υπενθυμίζοντας ότι ο όμιλος Παρασκευαΐδη δραστηριοποιείται σε ακμαίες εταιρείες στον τομέα της ενέργειας και των κατασκευών, «μία μόνο από αυτές, σύμφωνα με εκτιμήσεις οικονομικών αναλυτών, έχει ανοιχτά συμβόλαια ύψους 1,4 δισ. δολαρίων», και ότι πρόσφατα ανέλαβε την κατασκευή τμήματος του αγωγού TAP.

Οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να βρίσκονται σε επίσχεση διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, που φτάνουν τους 3 μήνες, και τις θέσεις εργασίας τους με πλήρη δικαιώματα.

Από την κυβέρνηση ζητάνε να παρέμβει για να διασφαλίσει τα δικαιώματά τους:

«Ας βάλουν μια τροπολογία στον αμέσως επόμενο νόμο που να ονομαστικοποιεί τις μετοχές των Α.Ε. ώστε να αξιώσουμε και τελικά να πληρωθούμε από τις άλλες εταιρείες του ιδιοκτήτη. Ας φέρουν νόμο με αναδρομική ισχύ που να υποχρεώνει τον οποιονδήποτε νέο ιδιοκτήτη, με οποιονδήποτε τρόπο απέκτησε την επιχείρηση, να επαναπροσλάβει τους εργαζόμενους που δούλευαν στον προηγούμενο».

Κι ενώ φουντώνει η σεναριολογία για το ποιος είναι ο επόμενος που θα βάλει στο χέρι το ξενοδοχείο-φιλέτο –που είχε πληρότητα ώς 100% τις ημέρες που έκλεισε και αύξηση κερδών 25% την τελευταία χρονιά– οι ξενοδοχοϋπάλληλοι του Athens Ledra, συντηρητές και λαντζέρηδες, σερβιτόρες και μάγειρες, υδραυλικοί και σεκιούριτι, ψυκτικοί και ρεσεψιονίστ, δηλώνουν αποφασισμένοι και αποφασισμένες:

«Εμείς από εδώ δεν φεύγουμε. Οποιος πάρει το ξενοδοχείο, θα είμαστε κι εμείς μέσα».

Στο πεντακάθαρο λόμπι βρίσκονται παντού επιγραφές: «Διατηρούμε τον χώρο καθαρό. Οπως εμείς ξέρουμε...».

Στην είσοδο τοιχοκολλημένες οι βάρδιες με ονόματα.

Οι περισσότεροι παραμένουν έξω από το ξενοδοχείο, στον διάδρομο, λίγοι μπαίνουν μέσα.

Ο σεβασμός στον χώρο της εργασίας τους, που οι περισσότεροι έχουν περάσει από μία ως τρεις δεκαετίες από τη ζωή τους, αποδεικνύεται έμπρακτα.

Σε αντίθεση με την έλλειψη σεβασμού που τους επιφύλαξαν οι ιδιοκτήτες, «που μας εμπαίζανε υπογράφοντας νέα σύμβαση, ενώ τον ίδιο μήνα, τον Μάρτιο, σταμάτησαν να μας πληρώνουν».

Το ηθικό των περισσοτέρων 8 μέρες μετά το λουκέτο παραμένει υψηλό: «Εχουμε καλές σχέσεις μεταξύ μας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ολες οι καμαριέρες οι εξωτερικές που έρχονταν εδώ μας έλεγαν ότι δεν έχουν ξαναδεί πουθενά τέτοιο συναδελφικό περιβάλλον. Κι αυτό μας κάνει πιο δυνατές. Δίκιο δεν έχω, “μουστάκια”;» γελάει η Σοφία καθισμένη στη βελούδινη πολυθρόνα του λόμπι.