«Χτυπήστε την ανισότητα»

Μήπως ζούμε σ’ έναν κόσμο που μισεί τα νιάτα; Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι το 50% των φτωχών της υφηλίου είναι ηλικίας κάτω των 18 ετών, πώς να εξηγηθεί ότι το 44% των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας σήμερα είναι παιδιά μικρότερα των 14 ετών;

Τα «στοιχεία της ντροπής» αποκαλύπτει μια νέα μελέτη («Poverty and Shared Prosperity») της Παγκόσμιας Τράπεζας η οποία είδε χθες για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας, στο πλαίσιο των εργασιών της κοινής συνόδου αυτής και του ΔΝΤ, αυτή την εβδομάδα στην Ουάσινγκτον.

Ακραία φτώχεια

Αξιοποιώντας δεδομένα από 83 αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, η μελέτη διαπιστώνει πως από το 2012 έως το 2013 -την τελευταία χρονιά που υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία- ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με λιγότερα από 1,90 δολ. ημερησίως (όριο της ακραίας φτώχειας) υποχώρησε κατά 100 εκατομμύρια, στα 767 εκατομμύρια. Η αξιοσημείωτη μεταβολή πραγματοποιήθηκε παρά την αδυναμία της παγκόσμιας οικονομίας στα χρόνια που ακολούθησαν το κραχ του 2008 και οφειλόταν στην ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη που σημείωσαν οι μεγαλύτερες αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, ιδίως η Κίνα και η Ινδία. Ωστόσο η κατάσταση δεν βελτιώθηκε σε όλο τον κόσμο. Στην υποσαχάρια Αφρική 389 εκατομμύρια άνθρωποι συνέχισαν να ζουν με λιγότερο από 1,90 δολάριο την ημέρα. Ενας στους δύο ακραία φτωχούς του κόσμου ζει σήμερα εκεί.

Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα και για τα παιδιά που πέραν του ότι απαρτίζουν τη μεγαλύτερη ηλικιακή ομάδα του ακραία φτωχού πληθυσμού της Γης, έχουν 4 φορές λιγότερες πιθανότητες να πάνε στο σχολείο σε σχέση με τα πλουσιότερα. Δεν είναι καλύτερα, τέλος, και για τις γυναίκες που αποτελούν τα 2/3 των περίπου 780 εκατομμυρίων αγράμματων ενηλίκων αυτού του κόσμου.

Εσωτερική η ψαλίδα

Η Παγκόσμια Τράπεζα τονίζει ότι κλειδί για την επίτευξη του στόχου εξάλειψης της ακραίας φτώχειας ώς το 2030 είναι η ταχύτερη της σημερινής ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας και η ανάληψη δράσεων για τη μείωση των ανισοτήτων. Η μελέτη της υποστηρίζει ότι από το 1990 η παγκόσμια ανισότητα μειώθηκε αντιστρέφοντας μια τάση που ίσχυε από το 1820. Αιτία της μεταβολής ήταν η ταχύτερη ανάπτυξη στις μεγάλες αναπτυσσόμενες οικονομίες. Ωστόσο στο ίδιο διάστημα η εσωτερική ανά χώρα ανισότητα αυξήθηκε, η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών άνοιξε περαιτέρω καθώς τα εισοδήματα των πρώτων αυξήθηκαν ταχύτερα απ’ ό,τι των δεύτερων. Λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις σε μια ομάδα χωρών (Βραζιλία, Καμπότζη, Μάλι, Περού και Τανζανία) η Παγκόσμια Τράπεζα τονίζει ότι για τη μείωση της ανισότητας θα χρειαστούν:

α. η επένδυση στα παιδιά, στην καλύτερη διατροφή, την ανάπτυξη και τη μόρφωσή τους,

β. καθολική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,

γ. καθολική πρόσβαση σε καλά σχολεία,

δ. χρηματικές ενισχύσεις στις φτωχές οικογένειες,

ε. καλύτεροι δρόμοι και ηλεκτρισμός,

στ. προοδευτική φορολογία για τη μεταφορά πόρων από τους πλούσιους στους φτωχούς.